Hola muchachos y muchachas,

Qué tal?

Allereerst natuurlijk een fijne Kerst voor iedereen!

De laatste (woens)dag in Cali is aangebroken. Vanmiddag vlieg ik met Avianca naar Medellin. Schijnbaar een mooie en leuke stad met de mooiste vrouwen in Colombia als ik iedereen mag beloven. Ik heb inmiddels contact met Manuel en Cristina, het Zwitserse stel dat we in de Filipijnen hebben leren kennen. Ze zijn nu in Cartagena en daar zullen we elkaar na een jaar weer ontmoeten. Het vinden van een hostel wordt misschien moeilijk vanwege oud&nieuw, maar goed... we zullen zien.
Ik zal bij het begin beginnen...

Zondag:
Tsja, wat zal ik eens over Cali zeggen... Geen mooie stad, maar feesten kunnen ze hier wel! Grote feestbussen, volgepakt met salsa dansende mensen rijden hier door de straten, ze hebben er volop clubs en salsabarren en het kan er flink, heel flink, regenen.

Vanochtend arriveerde Andy, een Engelsman die al jaren in Lima (Peru) woont. Hij werkt als officier op een cruiseschip en heeft daarnaast een restaurant met 2 Peruanen in Lima. Een aardige vent die al heel wat dingen gezien heeft van de wereld. leuk om mee op te trekken dus. Daarbij ook handig, want hij spreekt vloeiend Spaans.

We namen 's middags een taxi naar San Antonio, een wijk in Cali. Daar aangekomen bleek dit niet veel bijzonders. Het is zondag, dus de locals bezatten zich op het trottoir voor een winkel en dan is het natuurlijk altijd leuk om daar even een praatje mee te maken en een biertje te doen. Na 5 keer aan ons gevraagd te hebben waar we vandaan kwamen, werden we de plaatselijke dorpsalcoholiste beu en zijn we naar een winkelcentrum gegaan. Anders dan in Nederland heb je hier gewoon barretjes waar je op je gemak de mensen kunt bekijken onder het genot van een biertje en salsamuziek.

'S avonds zijn we weer op pad gegaan. Eerst even een bord Colombiaanse Chinees naar binnen gewerkt, althans... de helft. De kok wilde blijkbaar van zijn voorraad af dus had hij ongeveer 10kg eten op het bord gekwakt. Lekker maar veel te veel. Daarna was het tijd voor een bar. Eerst naar een salsaclub waar de gemiddelde sporthal bij im het niets verdwijnt. Omdat het zondag is én we een paar dagen voor de kerst zitten, was het niet echt druk. Daarom zijn we naar de volgende club gegaan. Entree kostte 10.000 Pesos en toen we binnen waren werd ook duidelijk waarom. Het bleek een stripclub... Omdat er te weinig mensen waren, werd er geen show opgevoerd. Dat betekent dus een schmutzige tent, waar de dames netjes een voor een een hand komen geven, in de hoop dat ze geld aan je kunnen verdienen. Nou, we hadden het al vrij snel gezien daar, dus op naar de volgende tent. Dat was wel een succes!

La viejo barril is een, hoe kan het ook anders, salsacafé met terras. Hierdoor zaten we tijdens de stortbuien lekker droog. De ober kwam na een half uurtje vragen of ik uit Nederland kwam. Uhhh, ja...?? Bleek er een rasechte Amsterdammer aan de bar te zitten die z'n donkere vriendin te koop aan wilde bieden voor de grap. "Aha, ik dach al aan je rotkop te sien dat je un Nederlander bent" (en dat dus in plat Jordanees). Een grappige vent die hier al een jaar of 6 woont en een "kleruhhekel heef an dat pokkuland fan ons". Om een uur of 3 zijn we in de stromende regen toch maar eens teruggegaan naar het hostel. Andy zou de volgende dag via Bogotá terugvliegen naar Lima (Peru, waar hij woont) om 2dagen daarna oud en nieuw in Rio te gaan vieren met vrienden. Nice...

Maandag:
De volgende dag was het regenachtig dus konden we vrij weinig doen, buiten de kroeg in duiken met Björn (uit NL) en Gallus ('Ga-loes', uit Zwitserland). Prima, zo'n rustdag tussendoor. We zouden immers op dinsdag proberen om op tijd naar San Cipriano te gaan. Dit stadje ligt op zo'n 3 uur met de bus van Cali, richting de Pacific Coast. De plannen van Gallus werden echter door elkaar gegooid, omdat hij twee dagen ervoor uitgenodigd was door een Colombiaanse om Kerstavond bij haar en haar ouders te komen vieren. Hij had er immers toch al zeker een kwartier mee staan praten, hahahaha. Als hijee zou gaan, zou hij niet op tijd terug zijn voor het diner bij die familie. Dat zo'n uitnodiging geen uitzondering is, blijkt wel uit het feit dat ook Roeland en Esther (een NL stel uit Amsterdam) zo'n uitnodiging kregen na een gesprekje van 30minuten met een Colombiaan. Zij gingen vandaag alvast maar wat beter kennis maken en werden door de Colombiaan opgehaald.

In de avond arriveerde er weer nieuwe mensen. Sebastian en Anna, een stel uit Zweden die voor een half jaar door Midden- en Zuid-Amerika trekken en Chris een grote Canadees, die op zijn motor vanuit Canada naar het meest zuidelijke puntje van Argentinië rijdt. Wat een verhalen heeft die gozer. Echt lachen! Natuurlijk is er dan ook weer vrij snel contact met Andrew, een Amerikaan die om de 10seconden "fuck yeah", "fucking awesome" of "dude" zegt. Ondertussen komt er telkens een in Istanbul wonende gozer uit Duitsland bij zitten die door ieders gesprek heen zit te tokkelen op zijn gitaar. Kijkt ie de mensen doordringend aan terwijl hij speelt. Zo'n Peruaans haarnetje op...je kent ze wel...met van die flapsjes. Tikkeltje vreemde vent als je het mij vraagt....

Dinsdag:
Om 7.15u.stond Esther aan m'n deur te kloppen. Ze waren uitgenodigd door de Colombiaan waar ze kerstavond door zouden brengen, om met hem mee te rijden naar San Cipriano. Met de auto gaat deze rit veel sneller dus Gallus ging toch mee. Dat wij ook mee gingen was voor Mappo (de Colombiaan) geen probleem! Erg gastvrij dus! Het bleek een welgestelde Colombiaan met verschillenden schoenen- en tassenzaken. Hij had ook al redelijk wat gereisd over de wereld, haalde ons op in een grote Toyota Fortuner met getinte ramen en had volgens Esther ook een redelijk groot huis. Een groot contrast met de gemiddelde Colombiaan maar zeker een hele aardige man!

In San Cipriano heeft de tijd stil gestaan. Het openbaar vervoer loopt over de oude spoorweg. De bewoners hebben hun motoren omgebouwd, zodat ze met het achterwiel de rails raken, er omheen een houten vlonder met bankjes maken en er onder wieltjes plaatsen zodat ze niet zo maar uit de bocht vliegen. Op zo'n ding moesten wij dus richting de rivier om te gaan tuben (stroomafwaarts drijven door de jungle in de binnenband een tractor). Wanneer er een tegenligger aankomt, moet een van de twee zijn 'taxi' handmatig van het spoor halen, de ander laten passeren, en het apparaat weer terug op het spoor zetten. Wat een show is dat! Het tuben was leuk. Een mooie jungle omgeving waar de kraakheldere rivier doorheen kronkelt. Natuurlijk ging de tube van Gallus kapot dus hij moest kiezen helaas: zwemmen of teruglopen.
Bij terugkomst was de hostelmanager (uit Frankrijk) druk bezig om met de Zwitserse eigenaar het kerstdiner in elkaar te draaien. En ik moet zeggen... dat leek nog goed te gaan lukken ook. Ondertussen zaten wij buiten aan het bier, rum en coke (cola), rode wijn...Tsja, eigenlijk alles wat er op voorraad was of wat nog in de bijna sluitende winkels te krijgen was. Dat feestje, ging nog wel even door....

Tot in Medellín!

p.s. De foto's zijn nog van Bogotá

Geschreven door Paulonthisglobe