Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen. Als ze 65 eerste jaars studenten gemotiveerd kunnen houden tijdens een college verpleegkundige diagnoses dan zullen de andere lessen ook van goede kwaliteit zijn met zeer tevreden studenten. Wat ik nu zal beschrijven is het practicum op het simulatielab.
Aanvankelijk weet ik niet goed wat ik mij precies kan voorstellen maar ik verwacht in ieder geval een mooi skillslab.
Mijn verwachtingen worden overtroffen.
Ik start met een briefing net als het 8-tal 1e jaars studenten. Het is een casus over een patient van 75 jaar met diabetes mellitus type 2, een geinfecteerde voetulcus, hypertensie en maculadegeneratie.
De studenten krijgen nog meer relevante informatie en noteren dat op het anamneseformulier.
Vervolgens bespreken ze met elkaar en onder begeleiding van de instructeur de aanwezige en mogelijke verpleegkundige diagnoses.
En dan begint het... Twee studenten gaan met de instructeur mee naar de patient. Die ligt in een 1-persoonskamer die helemaal is ingericht als een echte ziekenhuiskamer op medium care. De patient is een geautomatiseerde pop en lijkt levensecht. Ze kan ademen, met de ogen knipperen en alle vitale functies worden geregistreerd. De instructeur die met de studenten is meegegaan maar wel onzichtbaar is voor de studenten kan deze functies beinvloeden en heeft als patient interacties met de studenten.
Die krijgen de opdracht te patient te verzorgen wat betekent klinische blik, wondzorg, vitale functies meten en medicatie geven.
De overgebleven 6 studenten blijven in het briefing lokaal onder leiding van een docent verpleegkunde en observeren hun mede-studenten.
De briefing duurt 20 minuten, de uitvoering ook 20 minuten en dan is er een nabespreking van 15 minuten.
Het zal duidelijk zijn dat dit veel vruchten afwerpt bij de studenten.
Ik verbaas me over het feit dat ze al zoveel weten terwijl ze 1e jaars zijn. Wat blijkt, om toegelaten te worden moet je met goed resultaat een cursus anatomie, fysiologie en pathologie hebben gevolgd. Dat maakt dat ze snel de diepte in kunnen en verbanden kunnen leggen. Dat wordt ook versterkt door het feit dat ze vanaf het begin al 1 dag in de week in het ziekenhuis onder leiding van een docent verpleegkunde een practicum doen op een verpleegafdeling. Maar die cursus vooraf is niet alleen vanuit een didactisch perspectief; de opleiding tot general nurse duurt 2 jaar en mag niet langer duren omdat de kosten anders te hoog worden. Dus hebben ze daar die cursus op bedacht. Er is een intake en de besten worden uitgekozen.
Na 2 jaar opleiding kunnen ze door aan de universiteit om hun bachelor degree te halen en geregistreerd verpleegkundige te worden. Wat mij ook opvalt is dat wanneer je zegt dat je een nursing teacher bent er waarderend naar je gekeken wordt (ik kan het mis hebben natuurlijk) en dat nurses goed geld blijken te verdienen in de US.
Nog even over het simulatielab, het gehele lab heeft 4 patientenkamers en zijn geheel uitgerust met alle mogelijke apparatuur. De stem van de instructeur die de patient speelt kan vervormd worden. Naast de 4 instructeurs die er die dag op het lab werken zijn er ook 4 docenten verpleegkunde aanwezig om het groepje te begeleiden. Er wordt dus in 4 groepen gewerkt. Zo worden in 1 week alle 1e jaars studenten getraind in het simulatielab. En dan is er de gehele dag ook nog een ICT-man aanwezig voor de broodnodige technische ondersteuning. Op mijn vraag of het lab intensief gebruikt wordt en niet onnodig ongebruikt blijft wordt positief geantwoord. Zowel de 1e als 2e jaars hebben regelmatig een dergelijke training en het lab blijft eigenlijk nooit ongebruikt. Je begrijpt dat deze manier van trainen veel geld kost. Niet alleen het materiaal maar ook het personeel.
Mijn host Dennis zegt lachend dat het geld wat hij verdient met zijn studenten filosofie uitgegeven wordt aan de nursing school.





Zondag: Op huizenjacht (Dag 9 van Estrelita)

Op zondag zijn er altijd 'Open huis' bezichtigingen voor mensen die op zoek zijn naar een woning. Er is zoveel variatie in woningtypen, kleuren, prijzen, enz. Voor elk wat wils en veel goedkoper dan in Nederland. Indiana is een arme staat, maar dat zou je niet zeggen als je de woningen van buitenaf ziet. Opvallend is, dat veel huizen van hout zijn; ze doen mij aan Suriname denken. Ik was heel benieuwd hoe de huizen er van binnen uitzien, dus besloten we op huizenjacht te gaan!

De eerste woning die we bekeken hebben, kostte maar $114.000. Het was een eenvoudige woning, met 3 slaapkamers en 2 badkamers. Zag er redelijk goed uit; foto 4. De 2e was wat gedateerder, ook goedkoop, van buiten mooi, van binnen minder (foto 5). De laatste woning was prachtig! Zowel van binnen als van buiten en helemaal mijn stijl. Foto 6. Alleen kost het 519.000 dollar en het is in Indiana. Dat laatste is minder van belang, zelfs al stond het in Groningen, dan is het nog ver boven mijn budget. De inrichting was ook heel mooi, met mooie spullen, zoals de wijnglazen (foto 7), de parfumflesjes (foto 8) en persoonlijk (foto 9).

Na de huizenjacht reden we terug en hebben we, op mijn verzoek) een kijkje genomen op een begraafplaats. Het was er heel sober (foto 10), soms was hun grafsteen eigenlijk gewoon een baksteen (foto 11). Opvallend was, dat er veel jonge mensen begraven zijn en dat hele families bij elkaar liggen. Er waren ook een paar kindergraven (foto 12). Nergens stonden echte bloemen.

's Middags heb ik de omgeving waar ik verblijf wat beter verkend. 's Avonds kwam de zoon van mijn gastvrouw eten. De rest van de avond heb ik in mijn kamer door gebracht, met lezen, spelletjes spelen en appen. Niet echt interessant dus!

Liesbeth, Reedley, 22 oktober.
De hele familie is op dit moment in de keuken bezig met het bereiden van een Thanksgivings diner. Speciaal voor mij vervroegd omdat ik niet bij het echte feest, op de 3de dinderdag van november aanwezig kan zijn.
Afgelopen zaterdag werd ik meegenomen naar een groot evenement in de buurt, in het Kearney Park. Honderden vrijwilligers speelden een van de veldslagen uit de Burgeroorlog na. Dat ging gepaard met o.a. knallende kanonnen en geweren, rondrennende paarden van zowel de Noordelijke als Zuidelijke soldaten. De oorlog speelde zich natuurlijk voornamelijk af in het oostelijk deel van de VS, maar één keer per jaar vindt deze " civil war revisited" hier aan de westkust plaats en trekt dan duizenden bezoekers. Een prachtig schouwspel om te zien, zittend op de meegebrachte stoeltjes en ondertussen genietend van rootbeer, popcorn en doppinda's.
's Avonds stond een andere puur Amerikaanse traditie op het programma. Ergens op het platteland wordt bijna de hele maand oktober het publiek vermaakt met een Halloween event. Je kunt dan een spookhuis bezoeken, een tochtje maken met een hooiwagen of een wandeling door een spookbos. Honderden vrijwilligers proberen je de tijdens één van deze tochtjes de stuipen op het lijf te jagen. Het is ze aardig gelukt moet ik zeggen, maar het was een geweldige belevenis.... en dat alles zonder alcohol!
Gisteren ben ik getrakteerd op een ritje door de bergen. Allereerst een bezoek aan een katholieke kerkdienst. Het deed me echt denken aan mijn eigen ervaringen op dat gebied. Sommige rituelen die wij allang achter ons hebben gelaten, vond ik hier terug.
Daarna volgde een prachtige rit de bergen in, naar het Sequoia National Park, dat hier in feite vlakbij ligt. Een prachtig gebied met bergen die bijna zo hoog zijn als de Mont Blanc. Om nog meer te kunnen genieten heb ik zelfs Moro Rock beklommen, wat een hele onderneming is. Zoveel treden om te beklimmen maar op de top volgde dan wel de beloning met magnifieke uitzichten.
In het aangrenzende Kings Canyon hebben we de enorme Sequoiabomen kunnen bewonderen. Zo hoog, dat het moeilijk was om ze in één foto te kunnen vastleggen.
Ook konden we zien en ervaren dat ze hier enorme tekorten aan water hebben. Alles is droog en dor, waterreservoirs, meren en rivieren staan compleet droog.
Al met al een fantastische dag die werd afsloten met een bezoekje aan de lokale pizzeria waar we ook een welverdiend glas bier konden krijgen. Het hele stadje is namelijk uitgestorven en alle, er zijn er niet zo veel, restaurants dus ook. Een dooie boel zouden wij zeggen. Maar gezellig was het wel, en probeer dat woord maar eens in het Engels te vertalen.
Vandaag stond Fresno op het programma. Allereerst een bezoek aan een highschool waar veel aandacht is voor technische programma's, ik denk te vergelijken met ons technasium. Dan het Fresno College met zijn prachtige bibliotheek, gevolgd door een interessant bezoek aan de politie academie en de brandweer academie. Beide onderdeel van Fresno College. In slechts 9 maanden krijgen studenten hier hun opleiding, waarna ze aan het werk kunnen. Sommigen zijn zelfs al aangenomen door een district voor ze aan hun opleiding beginnen. In een klas een verscheidenheid aan studenten, sommigen hebben zelfs al hun bachelor of zelfs een mastersdegree!
Tot slot nog een bezoek aan een paar beroepsopleidingen. Het zijn er niet al te veel en het systeem verschilt erg met dat van ons. Veel korter en er zijn geen stages. De docenten zouden dit wel heel erg graag willen maar bedrijven werken nog niet echt mee op dit gebied. De praktijk wordt dus opgedaan tijdens de opleiding.
De komende dagen zal ik me hier verder in proberen te verdiepen.

10/24/2016 Innovatief winkelen? & topsport (Thomas)

De dag begint iets anders dan verwacht omdat de afspraak met Youth Build is verplaatst. De ochtend is dan ook vrij om andere dingen te doen. Op mijn verzoek gaan we naar enkele winkels omdat ik benieuwd ben of het anders is en zo ja of het innovatief anders is. Het antwoord..Mwoah... het viel mij tegen. Natuurlijk zijn de meeste winkels mooi groot en was er her en der een mooie stand maar innovatief? Nee dat niet. De mall die we bezochten had ook een willekeurige groot overdekt winkelcentrum in Nederland kunnen zijn (uiteraard wel met andere merken). Wat mij ook opviel is dat er redelijk veel personeel is per winkel en dat de Apple stand zo bij de Mediamarkt kon staan.
Daarna het bijwonen van gesprekken van athletic advisor met topsportstudenten. Ik zal het meteen maar verklappen, ik weet nu weer extra goed waarom ons Johan Cruyff College een meerwaarde is voor onze studenten die aan topsporter doen. Onder andere omdat het hier lastig is voor de studenten om bij docenten de ruimte te vinden om op belangrijke momenten de ruimte te krijgen voor topsport. En om op de minder drukke momenten te versnellen. De studenten moeten verschillende vakken volgen via het normale programma. Daarnaast blijken de studenten vaak 1 of meerdere vakken online te volgen. Het online lesgeven is hier, zoals ik reeds eerder heb aangegeven, erg goed geregeld. Toch geeft de adviseur heel nadrukkelijk aan dat ze dit echt als laatste noodoplossing ziet omdat de studenten er vaak nog niet zo goed in zijn. Het gesprek met de adviseur is erg gefocust op alleen studiesucces. Wat moet de student nog doen om binnen de 2 jaar zijn studie te halen. De studenten hebben maximaal 16 uur per week les. De topsporter moet hier zelf veel plannen, vaak komt hij hier echter door in de problemen omdat dit erg lastig is en ze dit moeilijk vinden. Om toegelaten te worden tot sommige vakken (zoals Spaans) moeten ze een toelatingstest doen. Dit komt omdat de cijfers van High school vaak niet echt betrouwbaar zijn en niet met elkaar te vergelijken. Iets grappigs tussendoor is dat ik zie dat ze hier ook gebruik maken van Peoplesoft. Zijn we toch nog hipper op het Noorderpoort dan we dachten! Om te mogen spelen bij college teams moeten je cijfers ook goed zijn. Als je bij een community college zoals Heartland speelt, dan speel je weer in een andere competitie. Een die minder hoog aangeschreven staat. Er worden dus heel duidelijk studieresultaten aan sport toelatingen gekoppeld. Erg vreemd en het zorgt ervoor dat de organisatie die dit allemaal de NCAA erg veel macht heeft. Zij bepalen ook welke sport topsport is. Op Heartland gaat het alleen om American Football, Baseball en Soccer. Het apart houden van sport en studie zoals we in Nederland doen met topsport is iets wat overduidelijk de voorkeur heeft bij de athletic advisor. Wat ook erg oneerlijk voelt is dat er door college sporten in het algemeen veel geld binnenkomt bij de scholen. Veel stadions zijn ongeveer de grootte van het FC Groningen stadion en kaartjes kosten zo 30 dollar. Echter de studenten mogen niet worden betaald. Veel geld gaat dan ook naar het onderhouden van de stadions zelf, de coaches en naar de scholen en universiteiten. Gedeeltelijk komt het geld terug naar de topsporter d.m.v. geld voor de studie. De studie bij Heartland is goedkoop, ongeveer 9000 dollar voor 2 jaar. Dit tegen ongeveer 22.000 dollar bij de universiteit van Illinois en 45.000 per jaar bij prive universiteit. Studenten wordt dan ook geadviseerd om zoveel mogelijk vakken hier alvast te halen. De studenten kiezen ook aan het begin van community college vakken waarvan ze nooit 100% zeker kunnen zijn dat ze daarmee worden toegelaten op universiteiten. Erg vreemd is ook dat verschillende universiteiten verschillende eisen hebben voor dezelfde opleiding. Ook de hoogte van de cijfers kan van invloed zijn op het toelaten op de uni. Daarna moet de student haast wel in 2 jaar zijn bachelor halen anders komt hij in de problemen door de hoge kosten van het studeren. Voor topsporters is het een groot probleem als ze niet binnen de toegestane tijd klaar zijn want de rest moeten ze zelf betalen. De tip die ik nog kreeg van de advisor is om bij topsporters wat meer een competitie-element toe te voegen in de lessen. Zo! dit was flink wat informatie, maar zeker interessant om te weten en om zaken weer even goed in perspectief te zien.

Geschreven door NoorderpoortgoesUSA