Ik loop pas 2 dagen rond op de campus van Reedley College maar ik begin al aardig mijn weg erop te vinden. De campus beslaat een groot terrein met daarop veel gebouwen, allemaal laagbouw trouwens. Het is er prachtig aangelegd met veel groen en overal plekjes waar je kunt zitten. Het is hier prachtig weer, dus dat doe ik dan ook af en toe.
De afgelopen dagen was het druk met officiele kennismakingsrondjes met directie en management die bijzonder geinteresseerd zijn in hun buitenlandse gasten. Ik maak kennis met de programma's ter ondersteuning van het Engels (lezen en schrijven), het rekenen en alle andere vakken, Dit alles wordt uitgevoerd door de zogenaamde tutors, die worden aangedragen door hun docenten. Ze volgen een training tot tutor en worden daarna ingezet. Een leuke bijbaan want ze krijgen daarvoor €10,- per uur uitbetaald.
Ik maak een paar lessen mee voor de zogenaamde honors, de excellentiestudenten. Een discussieles over illegaliteit en een andere met als onderwerp de Nederlandse schilderkunst in de 17 de eeuw. Geheel toevallig trouwens. Ik maak kennis met een aantal afdelingen, zoals de studentendienstverlening en een dienst die jongeren met schulden, problemen, kinderen etc. probeert terug te leiden naar het onderwijs. Bekend terrein dus.
Langzamerhand wordt duidelijk dat er veel verschillen zijn in onze onderwijssystemen, maar eigenlijk ook wel heel veel overeenkomsten.
Een korte rondrit over de enorm grote agrarische afdeling is bijzonder indrukwekkend. Druiven, fruitbomen, groot- en kleinvee, onderhoud aan machines en kleine vliegtuigen, er komt van alles voorbij. 4 studenten wonen zelfs op het terrein en zorgen voor de dieren. BBLers dus in feite. Ik ga er de komende tijd nog meer over horen. Voor 2 dagen was dit al erg veel informatie om te verwerken, maar tot nu toe is het een groot succes.




19/10/2016 Judgement at Nuremberg (Dag 4 van Estrelita)

De dag begon om 8 uur met een donut & juich "meet and greet" in Estrelita's office. "Iedereen" uit mijn hal (Ivy Hall) weet al dat ik er ben en waar mijn kantoor is. En zoals Linda, mijn gastvrouw, al zei, komen ze inderdaad op de donuts (foto 5 is van mij) af. Iedereen is oprecht geïnteresseerd in ons onderwijssysteem en in mij. De powerpoints die ik heb, draaiden overuren! En ze kletsen me de oren van mijn kop! Ze willen vooral weten hoe ik in Nederland ben beland. Sommigen hebben voorouders die uit Nederland, België, Duitsland, Frankrijk of Italië komen. In enkeling is reeds in Nederland geweest, maar niemand heeft eerder van Groningen gehoord. Laat staan dat ze er geweest zijn!

Voor de lunch was ik door een executive uitgenodigd in de Country Club. Hij heeft mij in zijn luxe wagen erheen gereden. Gesprekken varieerden van politiek tot medezeggenschap. Hij was echt stomverbaasd dat we als Ondernemingsraad instemming op een voorgenomen besluit kunnen weigeren. Lunch was heerlijk, David, de executive, was hartstikke leuk. Toen we terug reden zei hij "We're not done yet, you must tell me about that law!" Ik moet maar gauw de wetgeving in het Engels leren, want hij komt mij later deze week opzoeken. Ik kijk ernaar uit!

Na de lunch mochten we een sweatshirt in de Bookstore uitzoeken. En we waren gisteren al overladen met kadootjes! Daarna was er een Welcome party voor ons waar alle personeel van Ivy Tech voor uitgenodigd was. Er was een buffet klaar gezet en er was een andere executive aanwezig om ons welkom te heten. Deze was niet zo leuk! De collega's wel, dus werd het toch nog gezellig!

Op weg naar de Welcome party zagen we studenten in een versierd klaslokaal eten. Uiteraard heb ik naar binnen gegluurd! Ik werd meteen uitgenodigd om mij voor te stellen en mee te eten. Het eten heb ik, net als het buffet eerder, laten voorbij gaan, ik zat nog propvol van de lunch. Maar het was wel een feest van herkenning: een Amerikaanse variant van het project "Ons en Hunnie" van onze eigen juridische opleiding. De studenten vonden het leuk dat er aan de andere kant van de wereld ook zo'n project is. Ik werd meteen uitgenodigd om een andere keer meer over de projecten te vertellen. Oh boy, als ik alle uitnodigingen zou aanvaarden, ben ik niet voor december terug! Van het Ivy Tech Community College mag ik tot half december blijven; mijn pas is het bewijs (zie foto 6).

Het was een lange dag. Daarna zijn we uit eten geweest met studenten en aansluitend naar het theater voor "Judgement at Nuremberg", de rechtszaken van Neurenberg. Heel indrukwekkend nagespeeld. Ik kon niet alles goed horen, maar toch zat ik er af en toe met kippenvel van afschuw. De studenten waren ook diep onder de indruk. Ze waren blij dat ze erheen konden en ze waren mij er dankbaar voor. Ik heb er niets voor gedaan, maar omdat ik er ben, heeft het college ook hun toegangskaarten betaald!


10/19/2016 An Amerikan Joe in Chicago (Dag 4 Thomas)

Vandaag staat Chicago op het programma. Voordat we gaan, eerst nog even tanken voor $ 2,16 per gallon. Als we dat omrekenen komt het ongeveer uit op € 0,49 per liter. Het scheelt dus flink met de kosten in Nederland. Daarnaast viel het mij op dat de prijs voor diesel cash een andere was dan die voor het betalen met creditcard. Het tanken van diesel met creditcard was 6 cent duurder dan het betalen met cash. Wat blijkt ze betalen rond de 2,75% kosten voor het gebruik van de creditcard.
De weg naar Chicago is prima, onderweg was alleen iemand een houten pallet verloren waar wij overheen reden met de auto. Thank god was er niets met de auto want wachten op de bus.... Het blijkt dat Matt meer vakantiedagen heeft dan ik in Nederland heb. Matt kiest er echter voor om in de zomer nog extra lessen te geven. Als Matt een aantal jaar goed functioneerd op zijn college dan wordt hij vast aangenomen wat vergelijkbaar is met een vast contract in Nederland.
Dan Chicago zelf: wat een enorm hoge gebouwen hebben ze daar. Normaal voel ik mij al best groot en nu nog meer tussen de Amerikanen.. maar niet in Chicago. De stad heeft iets overweldigens door te enorme hoogte van de gebouwen. Het hoogste gebouw de Willis Tower is met antenne 527 meter (volgens wikipedia dus dan is het waar) het hoogste gebouw van de stad. Mijn verwachting was dat het in de stad ook enorm druk was. Echter de enorme oppervlakte van de stad maakt dat het op veel plaatsen vandaag met de drukte wel meevalt. In de parkeergarage in het centrum waar wij parkeren is nog heel veel ruimte vrij dus wellicht dat het in het weekend anders is. De parkeergarage uit bij het Milleniumpark. Het park ziet prachtig uit en geeft een mooi uitzicht over de stad. We moeten als toerist beginnen bij het kunstwerk de Boon. Een mooi en bijzonder kunstwerk van glimmend alluminium. Door de bijzonder vorm zie je in het kunstwerk het aangezicht van de stad. Dan de straten zelf in waar het mij opvalt dat er niet zoveel reclameborden hangen aan de gevels van de gebouwen. Sowieso is er in het centrum van Chicago weinig reclame. Heel anders dus dan in bijvoorbeeld New-York. Terwijl ik rondloop in de stad vraag ik mij af wat al die mensen eigenlijk doen in de gebouwen. Ze zijn zo groot.... We kwamen op o.a. de volgende kanshebbers: Advocatenkantoren, bankiers/verzekeraars, Hotels en in veel van de gebouwen wonen ook gewoon mensen. In alle straten rijden auto’s rond die wel ieder blok moeten wachten maar het staat duidelijk niet vast in het centrum. De Winkels benden zijn erg normaal t.o.v. een stad in Nederland of eigenlijk nog meer Duitsland. Op straat ook hier enkele verkopers van, jawel, Hello Fresh met precies dezelfde techniek als in Nederland. Uiteraard zijn er daarnaast nog wel een heleboel andere merken dan hier. De mensen in Chicago lijken best europees. Alleen mannen hebben vaak een pak aan met andere (ruimere) snit dan in Nederland. Eigenlijk zijn de verschillen veel minder groot dan ik had verwacht. Dit heeft als grappig gevolg dat er tot twee maal toe aan mij de weg werd gevraagd door (een andere) toerist. Blend in als een Amerikan Joe in Chicago aldus Matt. De stad moet natuurlijk wel ergens vanuit de hoogte bekenen worden en wij gaan met de L (bovengrondse metro) naar de door de president van het college aangeraden plaats, het John Hancock Center. Na even zoeken welke van de vele liften wij moeten hebben naar het restaurant op de 96e verdieping stappen we in de lift. Het restaurant biedt een adembenemend uitzicht over de stad. De lunch is daarnaast ook nog eens van erg goede kwaliteit. Het gebouw heeft zo’n enorme hoogte dat je het een klein beetje heen en weer voelt gaan. Na het bezoek weer de straat op waar er schikbarend veel dakloze mensen te vinden zijn met ernstige wonden aan hun benen. Denkend aan South Park, Drugs are bad M’kay. Het doet mij wel wat om te zien dat in een stad met zoveel welvaart deze mensen niet geholpen (kunnen) worden.
Naast het gebouw is een winkelcentrum waar op de bovenste verdieping een sportmuseum is. Helaas is het afgehuurd maar in de gangen hangen verschillende krantenartikelen over sportoverwinningen van Chicago en een shirt van Michael Jordan. Mooi om te zien. Dan gaan we naar iets wat ik niet had verwacht in Chicago een gratis dierentuin... En het was nog een mooie dierentuin ook. Met o.a. allerlei soorten apen, katachtigen en zeedieren. Vervolgens eten we nog wat in een naastgelegen wijk en beginnen we aan onze terugreis naar het altijd mooie Bloomington.

Geschreven door NoorderpoortgoesUSA