Vandaag 56 km en 448 hm
Totaal 2429 km 25770 hm

Dit is ons laatste verslagje. We zijn rond. Terug dus op de plek in de buurt van Dubrovnik waar we op 29/6 aankwamen met het vliegtuig en de dag erna vertrokken met onze fietsen voor een bijzonder avontuur. Momenteel overheersen gevoelens van voldoening omdat we zoveel moois gezien en beleefd hebben, opluchting omdat dit zonder ongelukken of pech gebeurd is, en dankbaarheid dat we dit samen als koppel voor elkaar mogelijk gemaakt hebben.

Maar nu over naar de orde van de dag, of beter gezegd de laatste 2 dagen. Onze rustdag gisteren in de baai van Kotor heeft ons veel deugd gedaan. We zijn op ons gemak het oude Kotor gaan bezoeken, en geloof het of niet, na een uurtje hadden we het gezien. Het is mooi hoor, maar als de passagiers van 3 cruiseschepen je voor de voeten lopen is het plezier er snel vanaf. De rest van de dag vulden we met een plons in het meer, chillen aan het zwembad, lekker eten en het belangrijkste: afspraken inplannen met familie die we wel wat gemist hebben.

Onze rit van vandaag was kort en niet zwaar. Rustig langs de boorden van het Kotor meer, efkes op de gratis ferry, en dan weer langs de >30 bmi stranden die om 10u al proppensvol dikke pensen lagen richting grens Montenegro-Kroatië. Dan restten er ons nog 15 km tussen de wijngaarden over mooie rustige wegen en voilà, daar stonden we dan ineens aan het pansion waar het avontuur begon en waar onze kartonnen fietsdozen exact op de plaats lagen waar we ze op 29/6 achterlieten. Intussen zitten onze superbikes (0 technische problemen gehad, ongelooflijk) al in hun doos en heeft de pizza en de lokale witte wijn gesmaakt.

Tijd om af te sluiten dus. Eerst en vooral willen we jullie bedanken om ons te volgen en vooral om te reageren. Elke reactie deed ons deugd en gaf ons het gevoel dat het thuisfront dichtbij was.

We willen toch ook graag kort samenvatten hoe we nu al terug blikken op onze Balkan trip. We bezochten 5 landen en reden 10 keer over een staatsgrens. Ons verblijf in Albanië en Slovenië was te kort om er veel zinnig over te zeggen. Kroatië heeft ons wat ontgoocheld omdat het druk en duurder is. Het eiland Korčula is als uitzondering echt wel een pareltje. Bosnië zal ons bijblijven om zijn mooie ongerepte natuur en vooral om zijn warme gastvrije mensen, vooral hoe ze omgaan met het trauma van de oorlog. Montenegro is een absolute topper qua natuur. Echt een aanrader om snel te bezoeken voor het platgelopen wordt zoals Kroatië.

Maar we willen toch graag toevoegen dat het geen goed idee is om dit te doen zoals wij het deden, namelijk met de koersfiets. Doe het aub met de auto of misschien met een gravelbike. Want HET probleem is spijtig genoeg het rijgedrag van de chauffeurs. We hebben jullie niet ongerust willen maken, maar we hebben echt wel veel schrik gehad. De Balkan oorlog is voorbij maar ze moorden elkaar nu gewoon verder uit op de weg. Geen tientallen maar honderden gedenkstenen van verongelukte weggebruikers hebben we langs de weg gezien, vooral in het tweede deel van onze reis. In het eerste deel volgden we de meer rustige routes van Koelewijn. Er zijn momenteel te weinig auteurs die bruikbare en vooral veilige secundaire wegen ontdekten. En in sommige gebieden zijn die er ook niet, jammer genoeg. We zouden dus echt niet graag zien gebeuren dat we iemand op het idee brengen om dit op onze manier te doen.

Het is echt raar. We hebben heel veel goeie mensen ontmoet, we zijn bijna overal heel gastvrij onthaald, we hebben tristesse en veerkracht ervaren. We hebben ons los van het verkeer nooit onveilig gevoeld. Daarom begrijpen we niet dat diezelfde mensen, eens ze in hun auto zitten, veranderen in potentiële doodrijders. We vermoeden dat ze zelf niet beseffen hoe gevaarlijk ze zijn. Maar dat kunnen wij niet oplossen. Het zal jaren vragen eer de mentaliteit hier op dat vlak veranderd is.

De Balkan oorlog krijgt in onze scholen veel te weinig aandacht. We hebben op dat vlak veel geleerd. Met onze eigen ogen en oren hebben we kunnen ervaren tot welke drama's nationalisme en extreem gedachtengoed kunnen leiden. We zijn ocharme 2000km van thuis verwijderd. Dit was heel confronterend en willen we toch ook nog graag meegeven.

Vorig jaar deden we de reis van ons leven, dit jaar het avontuur van ons leven. Dit blijft absoluut een onvergetelijke, bijzondere en speciale herinnering. We zijn ver buiten onze comfortzone geweest, maar we hebben er geen spijt van. En vooral, we zijn blij en bijzonder dankbaar dat we dit samen als koppel kunnen doen 💕.

Geschreven door Lucie-en-guy.op.reis