Vandaag 97 km en 618 hm
Totaal 2211 km en 23 895 hm

Nog even terug naar gisterenavond. Hotspot Mostar is mooi en gezellig. Niet te druk als de dagjestoeristen verdwenen zijn en de overnachters op restaurant zitten. De smalle straatjes en boetiekjes doen Arabisch aan. De rivier maakt diepe kloven en op de flanken ervan zijn de huizen, winkels en restaurants als het ware op elkaar gestapeld. Niet te schatten hoeveel mensen er op een kleine oppervlakte vertoeven. Een echte mierennest.

Maar het was ook letterlijk een hotspot. Gisteren én vandaag 40°. We zagen gisterenavond trouwens rookslierten hangen van bosbranden uit de buurt. Die waren deze morgen gelukkig verdwenen.

En wij zijn ook vroeg verdwenen. Naast ons pension was een bakkerij die opende om 6u. Ik gelijk een echte brave huisvader mijn zondagsplicht heel vroeg vervuld en lekker vers brood gaan kopen. Dat smaakte ons enorm en goed 8u zaten we al op de fiets.

De eerste 50 km waren dezelfde van gisteren maar in omgekeerde richting. Voor het eerst op onze reis door de Balkan kunnen we een echte fietsroute volgen. De Ćiro is een oude spoorlijn tussen Mostar en Dubrovnik. Stel je dat niet voor zoals bij ons. Hier en daar ontbreekt een wegwijzer en de auto's mogen er ook op. Maar met Europese steun wordt er aan gewerkt, want in de schaarse info die we er over vonden van fietsende reizigers blijkt dat vroegere gravelstroken intussen een laag asfalt kregen. Prima voor ons natuurlijk. Zo konden we nog meer genieten van het mooie bergachtige landschap.

In de loop van de rit kwamen we in gebied waar de sporen van de oorlog nog aanwezig zijn. Ook bij de mensen. Rond 10u hielden we halt aan een bar. 20 à 30 norse mannenblikken naar ons. De ober negeerde ons totaal. We geraakten met moeite aan een drankje en de bidons kon Lucie zelf gaan vullen in de toiletten. We zijn dicht bij de kroatische grens en we vermoeden dat het echte gastvrije Bosnië toch wat dieper in het binnenland ligt. Onze 2de koffiestop was ook bizar. Een spookachtig gebouw met sporen van vernielingen, waar enkel het gelijkvloers nog van gebruikt wordt als donkere bar. Het mannetje daar was wel vriendelijk en behulpzaam.

En nog wat verder werd het nog akeliger. Oude ruïnes van huizen, verlaten en vervallen bedrijfsgebouwen en opvallende rode waarschuwingsborden voor mijnenvelden. Daar werden we weer stil van...

Op de oude spoorlijn lagen natuurlijk ook stations. En het is in zo een oud station dat we nu verblijven. Het is prachtig gerestaureerd en omgebouwd tot hotel/restaurant. Echt heel mooi en gezellig. Ook de sfeer is super. Jong en oud komen hier samen om te tafelen en mee te zingen met de hits van de lokale Will Tura die door de boxen galmen. Hier lijkt de oorlog ver weg. En maar best zo zeker. We gunnen het hen met hart en ziel.

Geschreven door Lucie-en-guy.op.reis