Waar zal ik in godsnaam eens beginnen? Nadat ik mijn reisblog 6 (!!) maanden heb verwaarloosd, heb ik weer aardig wat interessante gebeurtenissen in te halen. De chronologische volgorde dan maar.
Toen ik aankwam in Melbourne in begin was ik na lange tijd weer op mezelf aangewezen. Daar kwam ik aan in de grote stad in mijn grote Jeep. Tja, waar parkeer je zo'n ding in de stad nou? Dat kost klauwen vol met geld en dat kan er natuurlijk niet uit. Op de parkeerplaats van een supermarkt dan maar... Daar ontmoette ik gelijk de eerste dag Olaf, een geboren Limburger die al 6 jaar in Melbourne woont. Hij boodt aan om mijn auto bij hem in de parkeergarage te zetten, aangezien hij zelf geen auto had. Fijn aanbod, maar ik wou m'n auto zo snel mogelijk verkopen. Toen dat niet direct lukte na een paar dagen, heb ik Olaf gebeld en gevraagd of ik hem bij hem neer kon zetten. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend vroeg had ik mensen die de auto wouden bezichtigen en ik haalde dus de Jeep op uit de parkeergarage. Na de eerste meter rijden in de garage hoorde ik wat dingen kraken... 'zal wel', dacht ik. Die auto kraakt wel vaker. Een halve seconde later kwam er ineens gigantisch veel water uit het dak. Nog bellende met Olaf zei ik in paniek: "Ik heb volgens mij iets geraakt!!" "Nou", zei Olaf, "Dat weet ik wel zeker!". Op dat moment was het alarm al begonnen te rinkelen en had ik een hartslag van 250. Nog op dezelfde plek in de parkeergarage dacht ik "ik moet eruit"! Gasje bij en snel eruit. Onderweg naar boven zag ik nog een oud vrouwtje verbaasd kijken waarom in godsnaam alle alarmen loeiden en ik in een parkeergarage rondreed met m'n ruitenwissers aan. Ik had dus een sproeier geraakt met de hoge jerrycans op het dak, voor diegene die dit er nog niet uit hadden gehaald. Toen ik eruit was dacht ik bij mezelf van oke, wat moet ik nou in godsnaam doen. Ik heb mijn auto maar geparkeerd om de hoek en ben toen terug komen lopen naar de 'plaats delict'. De alarmen joelden nog steeds alsof er een bom was ontploft en alsof dit nog niet genoeg was, kwam er na enkele minuten ook nog een brandweerpeloton aangezet. 3 grote brandweerauto's sterk. Mensen renden het apartementencomplex uit in hun pyjama (het was 10 uur 's ochtends op een zondag) en keken half in paniek in het rond wat er nou aan de hand was... Olaf rende gelijk naar de brandweermannen heen en vertelde wat er gebeurt was. Na wat een eeuwigheid leek, waren dan eindelijk de alarmen uit. Ik had nog steeds geen idee wat ik moest doen, en ben toen op advies van Olaf maar naar de mensen gegaan die auto wilden bezichtigen. Einde verhaal. Nooit wat van weergehoord, geen mensen die me hebben opgespoord en hebben laten betalen voor dit grapje. Ik heb nog wel steeds hartkloppingen als ik een sirene hoor, maar ook dat wordt minder. Een avontuur rijken zullen we maar zeggen!

Na enkele dagen had ik mijn wonderschonen auto dan toch verkocht aan 4 Duitse knapen. Met nog een mooie winst ook, dat is mooi meegenomen! Na een emotioneel afscheid kon ik verder met mijn autoloze bestaan.

Inmiddels was ik ingeboekt bij een hostel waar alleen maar zogenaamde 'longstayers' zaten. Backpackers die dus werken in Melbourne en voor enkele maanden in een hostel verblijven. Ik heb er al met al ook een maand gezeten. Het was een prima hostel, ook al stonk het de hele dag door naar wiet en sigaretten. Gezellige mensen, een Netflix-account betaald door de beheerder en vrijwel alles mocht. Overigens kan ik ook jullie ook vertellen dat ik al sinds juni geen enkele sigaret meer heb gerookt. In het hostel sliep ik trouwens 1 maand boven een alcoholist, die om 9 uur 's ochtends begon met drinken en de hele dag stonk. Het was een aardige man, maar hij straalde wel echt 1 hoopje ellende uit.

Toen ik in Melbourne aankwam, heb ik binnen 2 dagen werk kunnen vinden. Dat gaat hier sowieso heel makkelijk: Je zorgt dat je voldoende cv's hebt uitgeprint en gaat gewoon naar binnen bij restaurant die je wel aanstaan. Ik heb toen werk gevonden bij een tapas/pizzeria genaamd Teatro, waar ik tot op heden nog steeds werk. Het is een wat luxere Italiaan waar je zo 25 dollar betaald voor een pizza. Maar het zit op een prachtige locatie en de mensen die er komen zijn vaak heel leuk. Het is een wat rijkere clientèle die aardig wat fooi gaven. Dat is een leuke bijkomstigheid natuurlijk! Uiteindelijk heb ik hier 4,5 maand met heel veel plezier gewerkt.
Op het werk werken bijna geen Australiërs: bijna iedereen is of was backpacker of is geëmigreerd of op een studentenvisum.

Omdat ik bij Teatro maar 30 uur per week kon krijgen in het begin, ben ik gaan zoeken naar een ander baantje voor erbij. Zo kwam in terecht bij evenementencentrum Metropolis. Op het moment dat ik daar begon, was het nog niet eens geopend. De eerste shifts waren dan ook shifts om alle glazen te wassen (4000 stuks) en bestek te poleren en borden uit de verpakkingen halen. Het is dus een evenementencentrum die kan worden afgehuurd door mensen of bedrijven om er feesten, conferenties of etentjes te houden. En elke keer opnieuw wordt de zaal prachtig aangekleed door bloemisten, technische mensen en wat er al niet meer bij komt kijken. Elke keer is er weer een heel team druk mee, aangevoerd door een gestresste evenementenorganisator. Het zijn feesten die vaak over the top zijn en belachelijk duur. We hebben bedrijfsfeesten gehad van Mercedes Benz, Cartier en banken. De bruiloften en andere feestjes zijn vaak Joodse feestjes. 2 Bar Mitsvahs hebben gehad, een feest waarbij een Joods kind 13 wordt. Als je dan ouders hebt die 50 miljoen op de bank hebben staan en die alles voor hun kleine prins overhebben, dan komt er een heel mooi feest uit de koker. Met gehuurd meubilair, lampen, activiteiten, eten en cadeaus: op niks wordt bezuinigd en alles is altijd in thema. Mensen komen in dure designerjurken en juwelen. Het joch had voor z'n 13e verjaardag een 40-koppig Joods orkest, een band en een dj. Er waren activiteiten voor z'n klasgenootjes georganiseerd zodat die niet verveeld zouden raken. Alles over the top. Er was zelfs een keer een bruiloft waarbij aan het eind 2 mensen hun diamant waren verloren! Na een zoekactie van alle gasten en het personeel werd alles weer teruggevonden. Om maar even aan te geven wat voor soort mensen er komen...
Vaak zijn de feesten geweldig, met goeie dj's en band. Het is echt geweldig om dat soort feesten te werken, ik kijk me altijd de ogen uit! De dure drank en champagne vloeit rijkelijk en de mensen hebben lol. Mijn taken daar zijn vaak de hele zaal vooral opzetten, de tafel opdekken met militaire precisie. Op de avond van het evenement zelf loop ik in het rond met hapjes, serveer ik eten aan tafel of loop ik rond met wijnflessen om te zorgen dat de rijke tata's hun glas volhouden. Als personeel moeten we altijd rode lippenstift op, het haar in een strakke knoet waar geen pluk uit mag steken en een witte gestreken blouse aan. Ik ben een keer naar de winkel gestuurd omdat mijn broek niet netjes genoeg en ik een nieuwe moest kopen haha. Ik had gewoon een vale zwarte skinny jeans aan en het moest een nette zwarte broek zijn met vouw in het midden.
Via Metropolis ben ik ook gaan werken voor een ander cateringbedrijf van dezelfde eigenaresse. Via dit bedrijf, Damm Fine Foods ben ik ook op andere locaties gaan werken zoals de Portsea Polo. Dit is een klassieke rijkeluispolo met megaveel rijke, knappe en beroemde mensen. Het is ook echt 1 grote poppenkast maar wederom leuk om te werken!

Eind oktober kwamen Christian en zijn 2 neven, Richard en Michel naar Melbourne. Het eerste weekend dat ze er waren stond de MotoGP op de planning. SUPER. Not. Het was verschrikkelijk weer op Philip Island en ik ben van nature al niet zo'n motorsport fan. Na een heel weekend in de regen Valentino Rossi en consorten hebben mogen aanschouwen, zat dit weekendje er weer op. Het was wel hartstikke gezellig maar ik ben nog steeds een anti-fan.

Na het weekend namen we met ons 4en de intrek in een appartement in St Kilda, een suburb van Melbourne dat net buiten de stad ligt en aan het strand. Dit geeft een superchill vakantiegevoel. In St Kilda wonen veel backpackers, wat wel te maken zal hebben met de hoge kroegendichtheid. Uit vrijwel elke kroeg zijn Christian, Richard en Michel ook wel meerdere malen uitgezet en veroordeeld tot persona non grata. Maar toch hebben we een geweldige tijd gehad met het strand om de hoek. Ook lopen in St Kilda elke avond pinguïns op het strand.. superschattig en lief.

Begin januari zijn de jongens naar Nieuw Zeeland gegaan voor hun vakantie. Ik ben teruggegaan naar mijn oude hostelvrienden die inmiddels in een huis woonden hier. Ik heb hier ook mijn intrek genomen en goede tijden gehad, ook al was de woonkamer mijn slaapkamer. De wijk heet Fitzroy, een wijk die bekend staat als superhip en funky. Een heleboel rare mensen dus... piercings, tattoes en andere fratsen: als je niet iets raars hebt val je uit de toon. Het is artisitiek en cultureel en er is veel horeca gevestigd. Een levendige buurt dus! Na 2 weken kreeg ik mijn eigen kamer en in februari kwam Christian terug van Nieuw Zeeland. Richard en Michel zijn doorgereisd naar de Filipijnen om hun reis daar te vervolgen.

Omdat Christian voor een groot horeca-verhuurbedrijf overdag werkt en ik veelal tot 's avonds laat, besloot ik van werk te veranderen en Teatro, de pizzeria, op te zeggen. Dit heb ik met plezier gedaan want ondanks de leuke tijd daar en de gezellige collega's, was de nieuwe manager een grote kenau. Op naar een nieuwe baan dus!! Dit heeft een week geduurd voordat ik wat vond.

Baan 1 was een koffiezaak met Italiaanse keuken in het hart van het Central Business District. Oftewel, een heleboel mannen in pak die voor hun dagelijkse caffeine inname komen samen met hun projectmappen, laptops en zakenpartners. Een praatje kan er niet vanaf en ze zijn alleen gefocust op hun werk. Ik vond het werken hier dan ook echt verschrikkelijk, 8 uur lang koffie rondbrengen, koffie bestellingen opnemen en lege koffiekopjes opruimen.
Maar koffie in Melbourne is niet zomaar koffie. Ze gaan er hier prat op dat ze bekend staan als de koffiehoofdstad van de wereld. Om maar even uit te leggen wat de soorten zijn: een flat white (koffie met melk, weinig schuim), een latte (koffie met middelmatig veel schuim), cappucino (kent iedereen), een short black (espresso), een long black (zwarte koffie), een long macchiato (dubbele espresso met paar lepeltjes schuim) short macchiato (de single espresso versie). Dit zijn de standaard koffies die stuk voor stuk met grote regelmaat worden besteld. De variaties hierop zijn magere melk, sterk, slap, extra heet, sojamelk, amandelmelk, 3/4 vol, decafe, heet water on the side, koud water on the side, warme melk on the side, koude melk on the side..... En geloof me, mensen bestellen het constant! "Can I have a strong skinny latte extra hot in a large take away cup?" Jaaaaa hoor natuurlijk... ik moet het alleen wel even opschrijven.

Hoe dan ook, na een week of 3 heb ik hier ontslag genomen omdat ik niet meer tegen de saaiheid en constantheid kon, te weinig afwisselen en te weinig dynamiek. In die tijd had ik 3 baantjes dus ik zat sowieso al bijna tgen een burn-out aan (en dat op mijn vakantie) dus het was prima om ontslag te nemen ;)

In tussentijd had ik ook een andere baan, namelijk bij de Crux & Co in South Melbourne. 1 van de top lunchzaken in Melbourne. Ze doen ontbijtjes, lunch en koffies. Een goed werkend concept, want het is gigantisch druk en ook hip en kwalitatief. Ook hier nemen ze de koffie erg serieus. Elke dagstaat er een team van 3 koffie-Aziaten achter het koffie-apparaat. Elk shot versgemalen koffie wegen ze exact af en ze zijn koningen in het doen van 'milkart', oftewel het maken van foguurtjes met de melk in de koffie. Elke koffie wordt op een geweldige manier gepresenteerd. Dez koffie-ninja's kunnen soms ook heel boos worden als de bediening niet zorgt dat de koffie binnen 5 seconden op de desbetreffende tafel staat.

En wat nog meer? Ik heb niet alleen gewerkt.. maar ook nog veel leuke dingen gedaan, geskydived, the great ocean road gedaan en nog veel meer! Wat stuk voor stuk heel gaaf en bijzonder was.. vooral het skydiven uit een vliegtuig op 4,3 km hoogte. Dan gaat de deur los en moet je springen, heel onwerkelijk maar wel een mega-adrenaline kick! Dit was mijn verjaardagscadeau van Christian, en hij heeft zelf ook gesprongen.

Ik kan nog wel even doorgaan met het vertellen van alle avonturen in Melbourne maar dat zijn er zoveel! En het is al laat, morgen gaat de volgende stap van de reis beginnen: Azië!

Australië is een geweldig land en ik zou het iedereen aanraden. Wonderschone natuur en vrije, ruimdenkende mensen van alle afkosten. 1 van de mooiste landen waar alles kan en mag. Ik heb geen moment spijt gehad van dit jaar!! Op naar Azië :)

Geschreven door Lindasreis