Om maar weer gelijk te beginnen met een stukje geschiedenis, Magnetic Island dankt zijn naam aan een (foute) beredenering van kapitein James Cook. Zijn kompas raakte namelijk van het rabat toen hij voor dit eiland langsvoer. Volgens de beste man zat er veel magnetische kracht in het eiland, wat uiteindelijk toch niet zo bleek.

Goed, Magnetic Island dus, door de locals Maggie Island genoemd. Afgelopen dinsdag zijn we erheen gegaan. Een klein zelfvoorzienend eiland voor de kust van Townsville. Bewoond door 2.500 locals en een waar paradijs!

Wij zaten op een camping dat bij een hostel hoorde. Dit hostel ligt pal aan het strand en heeft een heerlijke relaxte sfeer. Een bar, picknicktafels, strandmeubair, hangmatten en een fijn muziekje gedurende de dag. Je kunt er eten bestellen of zelf koken in de keuken. En we betaalden slechts 10 dollar per nacht, een kleine 7 euro!
De eerste dag hebben we al gelijk flink gewandeld, zo'n 14 kilometer in totaal. Berg op, berg af! Anne deed dit op slippers, aangezien wij beiden een paar schoenen in Cairns hebben laten staan en zij geen ander alternatief had. Zweten en pokkelen, maar het was het allemaal waard!
Wat een megamooie uitzichten overal, die stuk voor stuk niet onderdoen dan plaatjes uit de gemiddelde reisgidsen. Het echte hoogtepunt was de tocht naar een oud fort bovenop de berg, actief gebruikt in de Tweede Wereldoorlog. De tocht op zich was al mooi, maar helemaal geweldig was dat er overal KOALA's in de bomen zaten! Echt het schattigste dier dat ik ooit heb gezien, en ook nog eens helemaal bijzonder om ze hier in het wild te zien. Hoog in de eucalyptusbomen zaten ze verstopt om te slapen. Dat doen deze luie elite-beertjes maar liefst 17 tot 22 uur per dag. Het is dus helemaal niet verkeerd om een koala te zijn. In totaal hebben we 8 koala's gezien, waaronder 3 baby's die zich goed aan moeders vastklampten. Die hadden helemaal een vertederend snuitje en een mega zacht uitziend pelsje. Wij waren ook echt zwaar euforisch nadat we ze hadden gezien en dit was dan ook wel echt weer 1 van de hoogtepunten in Australië.

Nadien zijn we naar de noordelijke baai gelopen, genaamd Horseshoe bay. Hier was één van de mooiste zonsondergangen van Australië te zien, zo werd ons verteld. Bekijk de foto's en beoordeel zelf zou ik zeggen! Na dit mooie tafereel te hebben aanschouwd, hebben we een lekker hapje gegeten in het restaurant. Zelfs een backpacker mag soms wel even een iets duurdere maaltijd tot zich nemen. In dit geval een heerlijke biefstuk waardoor de spieren weer wat konden aansterken van al dat gewandel.

Terug in het hostel nog deelgenomen aan een Pubquiz, waarbij team 'The Dutch Sisters' keihard heeft gefaald. De biertjes waren er niet minder lekker om en 's avonds konden we goed slapen!

De volgende dag een kilometer of 5 gewandeld naar diverse baaitjes. Onze auto hadden we niet meegenomen, want dat kostte gigantisch veel geld op de veerboot. Het openbaar vervoer is prima op het eiland en gelukkig hebben we ook nog benen. De baaitjes waar we geweest zijn waren weer magnifiek te noemen! Oprecht prachtig en een gigantische aanrader. Balding bay, het eerste baaitje van de dag was gelijk de allermooiste. Omgeven door stenen en blauw helder water, waarin je iets verderop het koraal vanaf het strand kunt zien. Een puntgaaf schoon wit strand. En het mooiste was nog dat we er zo ongeveer alleen waren. Dit was waarschijnlijk doordat je er alleen te voet kon komen, via een behoorlijke bergpas. Hier hebben we best lang gelegen, waarna we nog een andere hebben gezien, Radical Bay. Hier kon je wel komen met de auto en deze was gelijk al minder exclusief.
De laatste dag hebben we nog wat gelegen bij het zwembad van het hostel en toen zijn we weer teruggegaan naar Townsville.
Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats bij de auto, lagen er 3 witte blaadjes onder onze ruitenwisser. Gelijk alle alarmbellen af... Wat hebben we nu weer fout gedaan! De parkeerwacht kwam al gelijk op ons af en vertelde dat de plek die wij hadden bezet eigenlijk was voor vergunninghouders die hier 850 dollar per jaar voor betaalden. Dat wisten wij natuurlijk niet, en na een sorry was het wat hem betreft al goed. Tassen in de auto gepakt en rijden maar!! Toch?? Nee dus... Tot mijn grote verdriet had ik de lampen aan laten staan en na 3,5 dag had de accu het absolute nulpunt bereikt. Wederom met hangende pootjes naar de parkeerwacht, die een collega heeft opgetrommeld van kantoor. Die kwam aan met een mobiele accustarter. Die binnen 1 seconde al leeg was. Vervolgens haalde hij een betere op, die ook ons auto'tje niet aan de praat kreeg. Uiteindelijk moest hij zijn auto er 10 minuten aan koppelen voordat onze Jeep weer wat individuele power in zich had.
Uiteindelijk waren we de 3 mannen van Sealink wel heel dankbaar voor dat ze zoveel moeite hadden gedaan en zo aardig zijn geweest voor de domme blondjes in de Jeep.
Vervolgens naar een specialistische fotografiewinkel geweest. Anne's niet zo heel goedkope camera was namelijk gevallen op een steen. Lens kats kapot! Even een nieuwe lens gehaald van 400 dollar in de hoop dat de reisverzekering dit vergoed.
Momenteel zitten we op een bushcamping in het Bowling Green Bay national park. Anne heeft het zich in haar hoofd gehaald om morgen een wandeling te doen van 17 kilometer. Wat ik nog niet helemaal zie zitten, of eerder helemaal niet zie zitten, aangezien zich hier een berg bevindt van 1210 meter hoog. Dat baart mij ernstige zorgen, maar daar vinden we ook wel weer een compromis voor!

Geschreven door Lindasreis