Daar ben ik weer! Na een drietal nachten te hebben doorgebracht in the middle of nowhere. Zo der bereik dus. We hebben 3 nachten gekampeerd bij Bullara station, een boerderij met koeien ter grote van 1200 vierkante kilometer, oftewel 1200 'beune'. Gigantisch groot dus, ze doen aan extensieve landbouw. Laten de koeien gewoon lopen waar ze willen. Het moet daar zo groot zijn, omdat de grond erg onvruchtbaar is en de koeien dus goed moeten zoeken naar eetbaar gras. Ze hebben 3000 koeien en wat schapen en paarden. Die gewoon loslopen, ook op het kampeergedeelte. Supergezellig als er een schaap voor je tent plast moet ik zeggen.
Verder waren de voorzieningen super! Schone douches, toiletten en een mooie keuken waar alle kampeerders kwamen om te koken. Zelfs een koelkast, wat een luxe! Een aantal leuke mensen ontmoet daar aan de gezellige picknicktafel, maar de allerleukste ontmoeting was toch wel die met de babykangaroe. De man die voor deze kangaroe zorgt, had zijn moeder doodgeschoten (hij had een vergunning om op kangaroes te schieten) en heeft toen deze kangaroe in de buidel gevonden. Echt een supermega schattig diertje, zo cute! Hij is waarschijnlijk een jaar oud, de eerste 9/10 maanden zat hij in de buidel en nu is hij 2 maanden uit de buidel.

Verder waren de 'badkamers' idyllischer dan dat je ze zult tegenkomen in welk vijfsterren resort dan ook. Kon het moeilijk op een foto krijgen maar het was schitterend! De douchekop opgehangen aan een 'gumtree', water dat warm was door de zon (ze hebben daar geen wateraansluiting dus als het regent vangen ze het water op en dat zuiveren ze zelf). De eigenaren waren ook heel vriendelijk en er is een man die daar ongeveer 6 maanden per jaar op de camping staat en hij bakt elke avond een vers brood op het kampvuur en deelt dat met iedereen die er zin in heeft. Verder ook een paar goeie dorpsgekken ontmoeten, lui die de ene joint na de andere opsteken en prachtige verhalen kunnen vertellen.
Zoals op een foto te zien is, hebben we een keer een echt Engels ontbijt gemaakt. Dit omdat mijn Engelse reisgenoot hier behoefte aan had. Scrumbled eggs, bacon, bonen in tomatensaus en thee met melk. Die thee was overigens walgelijk en heb ik laten staan, maar de rest was heerlijk!

Genoeg over de boerderij. Overdag hebben we nog een uitstapje gemaakt naar Coral Bay. De naam zegt het al: een baai met prachtig koraal. Gewapend met onze snorkel en een onderwatercamera gingen we op pad. Prachtig wit strand met blauw water... Wauw! Snorkelen was mooi, vele soorten vissen gezien en wat is het water daar helder!! En dat 20 meter vanaf het strand, zo'n rijke onderwaterwereld. Erg indrukwekkend! De volgende dag zijn we op aanrader van een local (ben erachter dat je altijd de locals moet volgen en niet de reisgidsen alleen) naar Oyster Stacks en Turkoise Bay gegaan. Volgens de local de prachtigste plek om te snorkelen. Het koraal was hier nog 20 x zo mooi en groot! Je bent totaal van de planeet als je aan het snorkelen bent en hebt ogen te kort om naar alle mooie felgekleurde, soms fluoriserende, vissen te kijken. Groot en klein, hele families. Alleen helaas geen clownsvis (een Nemo) gezien... Die zouden daar wel moeten zijn maar helaas. Verder ben ik nog een paar keer op een zeekomkommer gaan staan, een walgelijk slijmerig worstvormig weekdier. En er waren er heeeeel veel. Toen wou ik natuurlijk niet meer op de bodem staan en ging ik rare bewegingen maken waardoor ik een x aantal keren in botsing kwam met het koraal. Gevolg is dat ik nu overal sneetjes heb. De stroming was ook erg sterk en het getij begon een rol te spelen, dus het water werd lager.

De foto die ik heb geplaats van de 'steen' is geen steen, maar een termietenheuvel. Gemaakt van zand en termietenspeeksel en echt zo hard als steen! Van binnen zijn er allerlei gangenstelsel, maar ze waren niet meer bewoont. Er zijn er hier honderden!! Mooi om te zien.

Het Duitse meisje heeft ons verlaten in ruil voor werk op een boerderij, dus nu moeten we iemand anders zien te vinden om de kosten mee te delen. Wat trouwens erg toevallig was, was dat ik gisteren op de camping aan het praten was met een Duits koppel, en vertelde over 'een meisje die met ons reiste' en toen herkenden ze het verhaal en zeiden ze tegen elkaar "misschien was het Gabi". Het Duitse koppel had in Perth in een hostel gezeten met Gabi, dus heel toevallig dat we beiden datzelfde meisje kenden. En dat op ruim 1500 kilometer van Perth!! West Australia is zo gigantisch groot, maar eigenlijk ook zo klein. Er zijn weinig dorpjes, soms rij je uren zonder een tankstation, dorp of tegenligger te zien.

Momenteel zijn we op weg naar Karanjini National Park, een lange tocht door de überoutback, verlatener dan verlaten! Hopelijk laat de auto ons niet in de steek. We hebben in ieder geval genoeg bier en wijn om de dagen mee door te komen!

Geschreven door Lindasreis