Vannacht goed geslapen en ik word heerlijk uitgeslapen wakker! Als eerste moet ik Villaviciosa uit en na een afslag loop ik ineens de natuur in en kom uit bij een stel speelse koeien in de weide. Dan zie ik ook dat er meer koeien aankomen via een doorsteek over het pad. De boerin vraag of ik even achter haar wil gaan staan. Even later is alles binnen en kan ik weer doorlopen.
Dan wordt mijn aandacht getrokken door een blaffende hond beneden in de diepte. Ik zie daar drie mensen die in een kruiwagen staan te kijken. Tja, wat doen ze daar eigenlijk? Als ik goed kijk zie ik naast hen een groot karkas hangen en ze kijken waarschijnlijk naar de ingewanden die in de kruiwagen liggen. Geen idee of dit de thuis-slager is of geschoten wild dat verwerkt wordt.

Het zou vandaag de hele dag regenen en ik ben blij dat het alleenmaar motregen is. Daar kun je moeilijk over gaan doen, want je wordt na verloop van tijd toch wel nat en het uitzicht om je heen is redelijk beperkt. Maar ik ben gewoon blij dat het niet regent. As ik iets heb geleerd, dan is het wel dat je vooral blij moet zijn met wat je hebt. Count your blessings! Het maakt het leven zoveel aangenamer!

Na onder de snelweg te zijn gegaan, gaat het pad ineens steil omhoog het bos in. Pffff. Zat ik net nog te twijfelen of ik mijn regenponcho aan zou doen vanwege de motregen, nu ben ik wel overtuigd dat ik die niet nodig heb: het zweet stroom over mijn gezicht.
De eerste fles drinken is al op en ik heb nog maar 2 volle flessen over. Dat is te weinig en dus probeer ik bij het laatste huis of ik wat water kan krijgen. Na veel "Hola" roepen, komt eerst een klein hondje naar buiten en even later een oudere man. Ik hou mijn lege drinkfles omhoog en hij wijst naar een kraan op het erf. Heel fijn en "Gracias!"
Het pad blijft steil omhoog gaan, eindeloos slingerend door het eucalyptus bos. En dan ineens zie ik boven mij een groep wandelaars staan. Er loopt een weg die gestaag naar beneden gaat en pas na 50 meter dringt het tot me door dat ik de eerst pukkel, de Alto de la Cruz, inmiddels heb beklommen. Mooi zo!

Mijn maag begint te rommelen en het blijkt al half 2 te zijn: tijd voor een pitstop. Ik haal mijn zelf bereidde 'Bocadillo' tevoorschijn. Gisterenavond heb ik nog boodschappen kunnen doen: stokbrood, boter en Serranoham. Vanmorgen kwam ik er echter achter dat de 2 mini-pakjes boter iets anders bleken te zijn, namelijk verse gist 🤭. Ach ja, zo leer je telkens weer bij. Ik vond het al zo praktisch, die kleine verpakkingen in de koelvitrine in plaats van een heel kuipje boter kopen.

Het geluid van de snelweg die ik eerst nog links van mij hoorde razen, is ineens weg. Het is gewoon stil! Heerlijk weer genieten van de rust, het gekwetter en gezang van de vogels, het geklinkel van de de koebellen in de verte . Op de kaart zie ik dat de snelweg door een tunnel gaat waar ik nu overheen loop. Vandaar dus.

Dan stopt er een auto naast mij en een vriendelijke meneer vertelt mij (althans dat begrijp ik uit de paar woorden die ik herken) dat de Alberge in Peon open is. Ik vertel hem dat ik doorloop naar Gijon en bedank hem vriendelijk voor de tip. Zo aardig en behulpzaam, de Spanjaarden!

De weg loopt door eindeloze weilanden met koeien en weer talloze appelboomgaarden. Wie gaan straks al die appels plukken? Het zijn er ontelbaar veel!

Ineens zie ik een café, Casa Pepito. Ik neem er wat te drinken en een ijsje. Mijn lichaam heeft zin in kant en klare suikers. Het is een leuk café-restaurant met een ouderwetse draaischijf telefoon en een grappige Charlie Chaplin die je de weg naar de toiletten wijst.

Daarna moet ik de 2e (en tevens laatste) heuvel nog over op weg naar Gijón. Het is er glad en steil en onderweg kom ik nog een vervelend klein hondje tegen die eindeloos achter mij aan loopt te blaffen. Als ik me omdraai en net doe of ik achter hem aan wil lopen, wordt hij fanatiek en laat zijn tanden zien. Voor de Duvel niet bang, dat kleine ding! Gelukkig druipt 'ie uiteindelijk af. En stapje voor stapje kom ik ook daar boven, de Alto del Curbiello. Zo, het klimwerk zit er op! De weg gaat van steigen over in dalen en ineens zie ik in de verte Gijon liggen. Prachtig! Wat een grote stad, mijn eindpunt van deze wandeling.
Wat rest is nog een enorme ruk naar de andere kant van van Gijon, waarvan ik het laatste stuk met de bus ga. Ik heb een mooi hotel geboekt in het oude stadsdeel, vlakbij de zee.
Vanavond ben ik uit eten geweest met Sandra en het echtpaar uit Texas, die eigenlijk uit de Filippijnen komen, Ayline en Dail. Gezellig! Een mooie afsluiting van een fantastische wandeling.
De Camino del Norte? Ik kan 'm iedereen van harte aanbevelen!

Geschreven door Lies.loopt.del.norte