Na het opstaan vanmorgen probeerde ik mijn linker schoen aan te doen. Ik voelde meteen al dat mijn kleine teen (inmiddels van pleister voorzien) in de verdrukking kwam en aan het protesteren was. Zucht! Dan maar de pleister eraf en dik in de Gehwol-extra crème. Maar hopen dat dit goed gaat 🙏🏻.
Daarna naar beneden voor een ontbijt. Ik moet me er echt toe zetten om te eten. Het smaakte goed, de heerlijke café con leche (dat kunnen ze wel in Spanje!) en vers geperst sinaasappelsap. Een stuk stokbrood en choco-broodje gingen er ook goed in.
Als eerste gaat de route naar Getaria. Ik heb gekozen voor de vlakke variant, langs het water. Lekker makkelijk, om er weer even in te komen. De hele route van Zarautz naar Getaria loop je langs een robuust metalen hekwerk. Dat moet toch een klein fortuin gekost hebben om aan te leggen.

Getaria is zijn bewogen verleden niet aan te zien. Bij de officiële stichting van de stad in 1209 (door koning Alfonso VIII) was Getaria de belangrijkste handels- en vissershaven van de regio. Het werd tijdens oorlogen echter herhaaldelijk verwoest. Vanaf 14e / 15e eeuw specialiseerde Getaria zich steeds meer op de visserij. Tot op heden is de vissershaven een van de belangrijkste van het Baskenland. Net als in Zarautz getuigt de walvis in het stadswapen van de vroegere betekenis van de walvisvangst. In samenhang met het verlenen van stadsrechten reserveerde koning Alfonso VIII elk jaar de helft van de eerste walvis voor zichzelf. Eigenbelang is van alle tijden.

Plaatselijke beroemdheid is Kapitein Juan Sebastián Elkano. Hij heeft de eerste reis om de wereld gezeild in 1522.

En weer verder loop je door de wijnvelden van de Txakoli-druif. Getaria is 'de hoofdstad' van de Txakoli wijn. Het is een witte wijn die in de fles na-gist en dus belletjes heeft. Deze wijn wordt op een halve meter boven het glas uitgeschonken, zodat de wijn goed schuimt en alle aroma’s vrij komen.

Nu zal ik er echt weer aan moeten geloven om te gaan klimmen en dalen. Vanaf Getaria gaat het door prachtig glooiend landschap. Talloze wijnvelden, weilanden met koeien, appelbomen, walnootbomen: het is allemaal een lust voor het oog.
Voordat ik het goed en wel in de gaten heb, daal ik alweer af naar Zumaia. Tijd voor een pitstop. Dus mondmasker op en naar binnen om wat te bestellen. Daarna heerlijk buiten in het zonnetje nuttigen. Het drinken gaat er goed in. Ik drink wat af op een dag! Eten gaat nog steeds moeizaam. Mijn maag is snel vol. Het gebakje ging ook maar half op.

Na te hebben bijgetankt gaat de rugzak weer om en gaat de weg weer omhoog. Omdat ik gelezen heb dat de Camino-route naar Deba voor een groot deel over asfalt gaat, heb ik besloten om voor het prachtige alternatief te kiezen, de 'GR costal route', ook wel de Flysch-route. Daar heb ik beslist geen spijt van gehad, al krijg je de fantastische uitzichten beslist niet cadeau.

Even van Google gekopieerd:
Ter hoogte van Zumaia ligt langs de Baskische kust 13 kilometer aan indrukwekkende kliffen die meer dan 60 miljoen jaar aan geologische geschiedenis van onze aarde vertellen. Deze spectaculaire rotsformaties, ook wel ‘Flysch’ genoemd, verdwijnen verticaal de zee in, wat het een zeer bijzondere locatie maakt.
In het Eoceen-tijdperk, zo’n 50 miljoen jaar geleden, botste het Iberisch schiereiland met het Europees continent. De zeebodem werd door de kracht verticaal omhoog gestuwd, waardoor de rotsformaties boven het wateroppervlak uitstaken in de scheve positie zoals we die nu zien

Het was supermooi, spectaculair en ik ben heel blij dat ik deze route heb gelopen. Alleen mijn kleine teen was wat minder gecharmeerd van mijn keuze. Onder luid protest heb ik de route afgemaakt. Ik was blij toen ik mijn eindpunt, Deba, in de diepte zag liggen.

Na een vrij steile afdaling (rustig lopen en lang leve de wandelstokken!) ben ik eerst maar eens op zoek gegaan naar een paar dunne sokken. Ik heb namelijk sterk het vermoeden dat mijn kleine teen gewoon klem zit, mede door de dikke wandelsok. En zowaar, ik kom langs een soort ouderwetse Spaanse 'Action' (met een tintje Chinees: de eigenares). Als ik mijn sokken aanwijs neemt ze me mee de winkel in en ta-da: een enorme keuze aan supergoedkope dunne sokken. Wat wil een mens nog meer?

Daarna doe ik nog wat boodschappen. Morgen is een lange en vooral zware dag (1100 m stijgen en grotendeels dalen) zonder eet- en drinkmogelijkheden.
Nu eerst maar eens douchen en rusten.

Geschreven door Lies.loopt.del.norte