Vanmorgen, na een heerlijk ontbijt in de B&B, ga ik op pad. De route van vandaag gaat de grote stad Santander uit door eindeloze buitenwijken. En uiteindelijk moet je bij Boo de Piélagos de trein nemen om de rivier 'Ria del Pas' over te steken naar Mogro. Ik heb besloten om maar direct vanuit Santander de trein te nemen naar Mogro.
Omdat ik even moet wachten op de trein bestel ik in de stations-bar nog een cappuccino, terwijl er man naast mij de ochtend start met een biertje. Heel apart.
In een half uur ben ik in Mogro. Het wandel-traject van vandaag is een makkie: ruim 15km door glooiend terrein. Helaas niet aldoor door mooie natuur: tussen Requejada en Viveda is een groot industrie-complex van Solvey.
De wandeling vanuit Mogro start best mooi. Eerst moet ik de officiële route van de Camino nog oppikken en tot twee keer stopt er een auto om mij de weg te wijzen. Zo aardig! En nog weet ik de verkeerde weg in te slaan 🙄.
Er zijn weer prachtige wolkenpartijen te zien! In de verte zie ik het regenen, maar vlakbij breekt het wolkendek zelfs af en toe open. Vast weer een mooie dag op de Camino, terwijl de voorspellingen niet zo best zijn.
Langs landweggetjes, tussen de weilanden met koeien en vele boerderijen, gaat de wandeling voort.
In de verte zie ik de rookpluimen van de chemische industrie van Solvay die hier dominant aanwezig is. Maar ruim voordat ik er ben begint het te regenen. Eerst loop ik door, want ik heb wel eens eerder een buitje van 5 minuten gehad. Maar de regen houdt aan en dus gaat de rugzak af en de regenjas aan. Het is altijd weer een hoop gedoe. En 5 minuten daarna is het weer droog en dus de rugzak weer af en de jas weer uit.
Ik kom steeds dichter bij de industrie van Solvay. En het begint wéér te regenen: inderdaad, de regenjas weer aan. Als ik het complex van Solvey bijna gepasseerd ben, barst de regen pas echt los. Holy Canolli!, het komt met bakken uit de hemel! Gelukkig is er een overkapping waar ik kan schuilen. Ik wacht en wacht en wacht en ga vervolgens maar eens op de weer-app kijken: de kans op regen is wel erg hoog 😬. Als de stortbui is afgezwakt tot een gewone regenbui, besluit ik om toch maar verder te lopen. Ik heb per slot van rekening niet voor niets mijn regenjas meegenomen, net als de korte gamachen/gaiters voor de wandelschoenen. En de regenbroek die ik heb ingekort tot regen-korte-broek; de gemiddelde temperatuur langs de Noordkust in september is toch 22 graden.
Na een half uur lopen, voelt het net alsof mijn armen nat zijn geworden. En dat klopt ook: ze zijn kletsnat!
Huh?!
😳
Hoe kan dát nou? Ik heb een prijzige Patagonia regenjas gekocht en nu blijkt hij zo lek als een mandje. Ook mijn wandelschoenen zijn inmiddels volgelopen: ik ben gewoon aan het soppen in mijn schoenen. Alleen de goedkope regenbroek van de Decathlon is ook echt waterdicht.
En zo loop ik gestaag verder naar Santillana del Mar waar ik rond 5 uur aankom. Het voordeel van deze regendag is dat er weinig bezoekers zijn. Santillana del Mar is eigenlijk een zeer toeristisch stadje met een Middeleeuwse uitstraling. Best mooi met zijn klinkerstraten, en mooie authentieke gebouwen.
Het is een soort Valkenburg geworden. Men heeft het nauwgezet in middeleeuwse stijl gerestaureerd, authentiek, maar wel erg toeristisch met in het toeristenseizoen drommen mensen die het plaatsje bezoeken. En ook overal eettentjes en souvenirwinkels.
Het is het dorp van de 3 leugens: Zo is er helemaal geen heilige (San), het dorp en de weg er naar toe is niet vlak (llano) en er is in de verste verte geen zee (mar).
Ik neem nu eindelijk eens een portie Churros met warme chocoladesaus. Daar heb ik wel zin in na al die regen. Daarna check ik in bij het prachtige 17e eeuwse hotel Altamira en krijg ik een kamer met een klein zitbad: heerlijk om zo even op temperatuur te komen.
Daarna is het alle natte kleren verzamelen, onderweg koop ik een waterdichte wegwerp-poncho voor € 2,90 en is het op naar de Lavanderias auto-servicio. En wie zit daar te wachten tot haar kleding gedroogd is? Precies! Sandra!

Hasta mañana!

Geschreven door Lies.loopt.del.norte