Vanmorgen kon ik pas om half 9 gebruik maken van het aangeboden ontbijt. Ik wist niet wat ik zag: een tafel tjokvol met schalen vol heerlijkheden. Aangezien mijn maag een beperkte capaciteit heeft tijdens de Camino (te veel eten valt gegarandeerd verkeerd) ga ik selectief te werk. Wat stukken vers gebakken brood, een halve dognut, een stuk empanada en als toetje een soort roombroodje. Ik zit nog niet goed en wel aan tafel of de vriendelijke eigenaresse zet een bord op mijn tafeltje. Alleen al de aanblik! 5 schijven bloedworst 🤢, een spiegelei en een stuk tortilla. Ik heb het net zo snel weer teruggebracht naar de keuken: liever voor de volgende die aanschuift aan de ontbijttafel.
Daarna de rugzak om en weer heerlijk terug wandelen richting het plaatsje Unquera. Daar ga ik de rivier de Deva over en daarmee ga ik van Cantabrië naar Asturias.
Het gaat direct de hoogte in, maar altijd wordt je dan ook beloond met mooie uitzichten. Ik loop over een soort heuvelkam naar het plaatsje Colombres waar een prachtige blauwe Indianos-villa staat.

Indianos
Om de armoede te ontvluchten zochten in de 19e - begin 20e eeuw vele Noord-Spanjaarden hun geluk in Latijns-Amerika. Volgens schattingen verlieten er zo'n 300.000 meestal uit armoedige omstandigheden komende Asturiers hun vaderland. De welvarenden die terugkeerden noemde men 'Indianos'. Veel van hen werden weldoeners in hun dorp van herkomst. Met hun als grondbezitter, handelaar of bankier verworven vermogens, financierden ze openbare projecten als scholen, wegen en ziekenhuizen. Hun statige villa's in bonte kleuren (casonas de Indianos) vormen een hele eigen bouwstijl.

Er blijken meer Indianos-villa's te staan. Bij allen is wel duidelijk dat het om zeer welvarende bewoners ging.
Het pad maakt wat slingers en buigt uiteindelijk richting de kust. Ik loop vlak langs hellingen die steil naar beneden gaan. Het is echter nooit gevaarlijk. Hier en daar worden de hoge rotsen onderbroken door een mooi mini-strand. Uiteindelijk loop ik rond het middaguur Pendules binnen. In een piepklein winkeltje wordt goed zaken gedaan met al die Peregrinos: er worden de nodige Bocadillos klaargemaakt en blikjes frisdrank verkocht.
Daarna weer verder, want er zijn nog de nodige kilometers te bewandelen.
Al snel komt ik bij de Bufones de Arenillas. Bij woelige zee dringt het water met grote kracht in de gaten van het kalk-gesteente en schiet als fonteinen met huiveringwekkend geraas in de hoogte: opletten dus!
Er wordt gewaarschuwd om niet te dicht bij de bufones te staan, maar aangezien het eb is, hebben we niet veel te vrezen. De grote gaten in de grond brengen een vreemd, haast beangstigend geluid voort. Dat is vooral omdat je het vreemde geluid niet kunt plaatsen en het met tijden zo luid klinkt dat je het gevoel hebt dat er tóch 'iets' gaat komen. Wat uiteindelijk natuurlijk niet gebeurt.
Daarna is het verder lopen over een mooi pad evenwijdig aan de kust en wie kom ik daar weer tegen? Sandra! Ze loopt met een gezellig echtpaar uit Texas en zo gaan we, al kletsend en foto's makend, richting Llanes (spreek uit: Ljanes).
Llanes heeft meedere kleurrijke Indianos-villa's en bij de haven maak ik nog wat foto's van de beroemde, door Agustín Ibarrola gemaakte Cubos de la Memoria: betonblokken van herinnering. Het zou hier gaan om een 'masterpiece', maar ik denk er het mijne van. Geef een kleuterklas een stel kubussen en een doos kleurtjes en je hebt een soortgelijk resultaat.
Nou ja, hoe dan ook.....

hasta mañana!

Geschreven door Lies.loopt.del.norte