Vanmorgen bijtijds vertrokken omdat er heel wat kilometers te bewandelen zouden zijn. Er is geen wolkje aan de lucht: wat ben ik toch een bofkont 😊. Het eerste stuk natuurlijk de stad uit en daarna is het wandelen over prachtige paden.
Als ik in de buurt van Islares kom, zie ik in de verte een enorme 'puist' opdoemen die ik herken. Het is de Monte Candina, die ik ooit op een YouTube filmpje heb gezien (Man with a stick; camino del norte). In plaats van de Camino-route te lopen, werd er gebruik gemaakt van de Europeese Wandelroute E9, die over deze berg gaat. Het leek mij toen een geweldig alternatief 😀. Dat idee heb ik echter laten varen omdat de lange termijn weersverwachtingen niet zo best waren voor de Spaanse Noordkust. Maar hé! Als het vandaag niet kan, dan weet ik het niet meer: zon-overgoten, geen kans op plotselinge buien in de middag en de temperatuur is aangenaam. Ik neem wat te eten en te drinken, kijk nog eens goed naar de verschillende sites op internet en dan heb ik mijn besluit genomen: deze kans laat Ik niet aan me voorbij gaan.
Eerst moet ik nog een stuk omlopen om de rivier over te kunnen steken. In El Pontorron kom ik de Oostenrijkse dames weer tegen. Helaas heeft een ervan te kampen met een fikse blaar op haar kleine teen. Pijnlijk herkenbaar 😬! Het doet haar verschrikkelijk veel pijn. Ze gaat proberen om verder te lopen met een dunnere sok en dan wel over de kortst mogelijke route naar Laredo.
Ik buig weer richting zee en loop via het dorpje Sonabia de hoogte in. Ineens komt er een schaduw voorbij die ik niet kan plaatsen. Als ik omhoog kijk zie ik een prachtige grote gier, die majestueus door de lucht zweeft. Monte Candina is het leefgebied van de vale gier. Prachtig om te zien! Helaas lukt het mij niet om er een foto van te maken met mijn mobiel.
Het pad wordt steeds steiler en steiler. Telkens als ik achterom kijk zie ik het strandje van Sonabia kleiner en kleiner worden. Het klimmen is zwaar en ik ben heel blij met mijn wandelstokken. Het geeft evenwicht en je kunt je ermee afzetten. Ik ploeteren naar boven, de steen 'treden' worden hoger en hoger tot ik me zo langzamerhand begin af te vragen hoe ik de volgende 'stap' moet maken. Maar dan ga ik de hoek om en wordt het iets vlakker. Niet lang daarna komt de (voor mij bekende) doorsteek naar de andere zijde van deze berg. Het is er steil en ik loop langs een pittige afgrond. Hier moet je beslist geen hoogtevrees hebben! Bij het laatste stuk is een staalkabel om je aan vast te houden. Het uitzicht is adembenemend mooi! Ik heb er even zitten genieten en kon zo weer op adem komen. Toch snel weer verder, want de hoeveelheid kilometers is weliswaar minder; de tijd die je over dit traject doet is er niet minder om.
Daarna is het steil afdalen (alweer blij met de wandelstokken) en dan over glooiend terrein nog een flink stuk wandelen naar Laredo.
Bij binnenkomst in het oude stadsgedeelte, ga ik de eerst beste bar in en bestel een groot glas bier. Zo, die heb ik wel verdiend!
Moe maar voldaan kijk ik terug op een fantastische dag. Nu rusten en de blaren verzorgen 😉

Geschreven door Lies.loopt.del.norte