Ik heb, met vandaag, nog maar 4 wandeldagen te gaan. Aan de ene kant vind ik dat wel een beetje jammer, want wandelen in deze natuur is echt verslavend. Aan de andere kant kijk ik er enorm uit naar om mijn gezin, de familie, vrienden en bekenden weer te zien! Daar komt bij dat mijn lijf de dagelijkse inspanning een beetje moe begint te worden. De onderzijde van mijn voeten doen pijn aan het einde van een wandeldag en mijn rechter knie geeft af en toe een steek. Het is allemaal te hebben hoor, maar het is wel een duidelijk signaal.

Mijn allerlaatste wandeldag gaat van Villaviciose naar Gijón. Ruim 30 km met 870 m stijgen, verdeeld over 2 heuvels. Er zijn onderweg geen winkels of barretjes en dus moet ik voldoende eten & drinken meenemen. Vooral dat laatst weegt zwaar in de rugzak, want ik denk dat ik ruim 2 liter drinken meeneem. Vandaar ook dat ik gisterenavond al mijn spullen op bed heb gegooid en alles ertussenuit heb gevist wat ik niet meer nodig heb. Mijn slaapzak, microfiber-handdoek, kapotte horloge, 3e korte broek, afrits beenstukken en zakmes. Dat scheelt een aardig gewicht waardoor ik straks makkelijk extra drinkwater kan meenemen.

En dus ging ik vanmorgen als eerste naar het postkantoor om de zak met spullen te posten. Terwijl ik in de rij sta, zie ik in een vervallen display een oude doos staan om spullen in te verzenden. Als ik aan de beurt ben vraag ik eerst aan de meneer achter het loket of hij Engels spreekt. Het antwoord is kort: een Spaanse "Nò". Oké, dat is dan duidelijk. En dus houd ik mijn pakketje en de vervallen doos omhoog en zeg "Hollandia". Hij staat op en loopt direct naar een kamer, waarna hij terugkomt met een stevige doos in het juiste formaat. Ik hoef alleen maar het adres erop te schrijven. Goedzo!
Daarna komt het afrekenen: als ik wil pinnen geeft de meneer mij instructies in het Spaans. Ik snap er niets van en zeg dus "No comprendo", waarop hij het nog eens herhaalt 🙄. Oei, hier ga ik niet uitkomen en dus draai ik mij om naar de rij achter mij en vraag in het Engels of iemand mij kan helpen. En ja, gelukkig is er een vriendelijke Spaanse dame die dat doet. De pinautomaat op het postkantoor vraagt om wat extra handelingen en zo komen we er samen uit. Mooi toch?!
Daarna in alle rust nog een ontbijtje genomen in één van de vele café's en dan is het echt tijd om te gaan wandelen.

De route loopt weer langs de kust, door het glooiende groen. Af en toe passeer ik een verlaten strandje. In de verte aan mijn linker zijde zie ik zeer hoge bergen waarvan de toppen in de wolken steken. Dit moeten volgens mij de Picos de Europa zijn, waarvan de pieken tot wel 2650meter gaan. Het is een aaneengesloten Nationaal Park met speciale Alpenflora en -fauna met wolven en bruine beren.

Via Celorio neem ik in Barro een kop koffie, want het begint steeds harder te regenen en dus ik wil even schuilen. Dan langs de Kapel van El Santin, die zo mooi fotogeniek aan het water ligt.

Even later loopt er een echtpaar voor mij, waarvan de vrouw het hele stuk dat ik achter ze loop, aan het telefoneren is. Ze spreek gepassioneerd en het klinkt alsof ze iemand flink de oren aan het wassen is. Ik vind de Spaanse taal heel mooi klinken, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar het Italiaans. Sandra heeft de neiging, als ze iets moet doen, om in zichzelf te praten. Het klinkt zo mooi om naar te luisteren, zo melodieus.

De weg gaat verder omhoog via Niembro langs het verlaten klooster van San Antolin de Bedón. Ik loop verder door mooie natuur en via kleine dorpjes en kom uiteindelijk bij mijn slaapplek, moe maar voldaan!

Hasta mañana!

Geschreven door Lies.loopt.del.norte