Vanmorgen heb ik nog even achterom gekeken naar Florence. Ik ben over de Ponte Vecchio gefietst en kwam langs hetzelfde uitkijkpunt waar ik gisteren te voet ben geweest.
Vandaag is het slecht weer, zoals we dat in Nederland zeggen. Het regent en het is koud. Eigenlijk niet het gewenste weer om door het mooiste deel van Toscane te fietsen. De heer Reitsma omschrijft deze etappe als volgt:
‘Direct buiten Florence begint Toscane zoals de fotoboeken het laten zien. Een waar feest van kleuren: zilverachtig groene olijfbomen, fris-groene wijngaarden, roerloze, bijna zwarte cypressen, maar ook velden vuurrode klaprozen, vrolijke gele brem en okerkleurige villa’s’.
Nou, daar heb ik niet veel van gezien....
Ik ben in de regen weg gefietst. Nou mag ik niet klagen over het weer tot nu toe (ik heb werkelijk prachtig weer gehad) maar vandaag was het klote.
Na ongeveer 8 kilometer (het is dan ongeveer kwart over 9) kom ik door Galluzzo. In Galluzzo ligt het imposante kartuizer klooster Certosa del Galluzzo. Dat is de enige benoemingswaardige plek die ik vandaag tegen zal komen en in eerste instantie fiets ik het klooster voorbij. Ik kan beter doorfietsen denk ik. Enkele kilometers later bedenk ik me. Ik heb toch tijd zat en nat worden kan ik de hele dag nog: ik draai om. Om half tien arriveer ik bij het prachtige klooster. Blijkt dat ik er pas om tien uur in kan. Weer zo’n keuzemoment. Die heb ik al veel gehad deze pelgrimstocht. Ik besluit te wachten tot tien uur. Mijn fiets staat mooi onder een afdak en ik kan ook ergens droog zitten. Ik koel wel af.
Om tien uur komt nog een Frans echtpaar aangelopen en met z’n drieën krijgen we een rondleiding met een gids. Ooit was het klooster zo rijk dat het wel 500 kunstwerken bezat, maar het merendeel werd door Napoleon meegenomen. De fresco in de kerk moet de verrijzenis van een gestorvene voorstellen. Vroeger konden veel mensen niet lezen en daarom probeerde men met tekeningen dingen duidelijk te maken. Vanaf 1957 wordt het klooster niet meer bewoond door kartuizers, maar door cisterciënzers. Eén van de cellen van de monikken - met drie kamers en een eigen tuintje - konden we bezichtigen.
De sfeer van de cel en de sfeer van het klooster deden me weer sterk denken aan mijn overnachting in de Stifft van Stams.
Verder heb ik vandaag alleen maar zingend in de regen gefietst. Eigenlijk ben ik ook wel weer blij met deze dag. Wanneer ik naar Rome zou fietsen zonder een fatsoenlijke regendag dan zouden ze van mij kunnen zeggen dat ik een mooi-weer fietser ben. En dat ben ik niet. Al fietsend haal ik nog een Nederlands echtpaar in. Zij fietsen de Toscane route van Reitsma (de route langs Assisi hadden ze al eens gedaan).
O ja, ik heb onderweg ook nog even uitgekeken naar de vakantievilla van onze koninklijke familie: Rocca dei Draconi in Tavarnelle. Ik heb hem niet gezien.
Even voor vier uur heb ik een collega aan te telefoon. Ik vind het dan ook goed geweest. Mijn doel heb ik vandaag niet gehaald maar soit, morgen is er weer een dag. Ter plekke bel ik een hotel in Castellina in Chianti. Ik snak naar een douche, droge kleren en eten.
Er zit wel één nadeel aan zo’n dag: de foto’s zijn niet zo mooi en erg eentonig. Maarja, onze pa zou gezegd hebben: ‘t is krek zo erg as de ge ut er zelluf van moakt...

Geschreven door Jan.opweg