Wat een tegenvaller. Ik heb me op vanalles verheugd deze reis maar als ik iets zou moeten noemen wat ik zeker zou willen zien dan zijn dat wel de Alpen vanaf de Duitse kant. Ik vind het prachtig hoe die Alpen opdoemen als een grote stenen muur wanneer je vanuit Duitsland naar de streek rond Garmisch Partenkirchen rijdt. En vanmorgen zou het dan zover zijn. Maar wat blijkt. Het is gigantisch bewolkt en er is geen berg te zien. Ze moeten er zijn maar ik weet niet waar. Zal ik dan toch maar een dag hier blijven en hopen op een zonnige dag? Of die komt weet ik niet en heel lang wachten kan ook niet. Ik bedenk me: ut is krek zo erg as de ge ut er zelf van moakt. Wanneer ik er geen probleem van maak, dan is het geen probleem.
Ik besluit om toch gewoon verder te fietsen. Omdat ik me totaal niet kan orienteren en mijn Garmin nog aan het instellen is, fiets ik de verkeerde kant op. Terug richting Nederland. Na een aantal kilometers zie een bekend punt. Hier was ik gisteren ook. Toen had ik het door. Omdraaien dus en weer de andere kant in. Dat ik net een mooie afdaling van meer dan 10% had gehad werkte toen weer tegen me. Ik had die heuvel gisteren al eens beklommen en nu kon ik dat voor de tweede keer doen. Maar ja: ut is krek zo erg as de ge ut er zelf van moakt.
Onderweg naar Garmisch Partenkirchen maak ik een praatje met een wandelaar. Die man loopt elke dag nog ongeveer 20 kilometer. En dat op zijn 87e (daarvoor geldt dus het gezegde ‘ge stopt nie mee speule omdat ge oud wordt maar ge wordt oud as ge stopt mee speulen’).
In Garmisch Partenkirchen is vanalles te zien maar ik wil maar naar een bezienswaardigheid: de springschans. Wist u trouwens dat de dorpen Garmisch en Partenkirchen op het bevel van Hitler in 1935 werden samen gevoegd tot een gemeente vanwege de Olymische Spelen die in 1936 hier zouden plaatsvinden?
Ik drink een kop koffie in het skistadion en ik zie (op Facebook natuurlijk) dat een oud dorpsgenoot op dat moment op mijn uiteindelijke eindbestemming is: de Sint Pieter Basiliek in Rome. Het is er volgens hem erg mooi. Ik kom eraan Harold!
Dan gaat de klim beginnen. Ik moet van Garmisch Partenkirchen via Mittenwald, Leutasch, Buchen en Telfs naar Stams. Ik heb namelijk het plan om in de grote Cistercienzer abdij van Stams te gaan overnachten. Van deze rit valt eigenlijk niet veel te zeggen. Het is een grote klimpartij naar het op 1.256 meter hoog gelegen Buchen om vervolgens met een rotgang (ik haalde de 65,5 kilometer per uur) te gaan afdalen naar Telfs. Dan is het nog maar een klein stukje naar Stams. Niet veel te vertellen en geen echte afwisselende foto’s maarja, ook voor jullie geldt: ut is krek zo erg as de ge ut er zelf van moakt.
Ik wil trouwens nog wel even melden dat mijn dochter Lieke vandaag ook een gigantische berg overwonnen heeft. Ze is in het vliegtuig gestapt naar Kreta. Iets wat ze absoluut niet meer zou durven na een van de eerdere vluchten met heel veel turbulentie. Klasse Lieke! Eigenlijk geldt ook hiervoor: ut is krek zo erg as de ge ut er zelf van moakt.
Bij mijn foto’s van vandaag staat een foto van een kerkdeur met daarop letters en cijfers. Wat betekenen die cijfers en die letters? Degene die als eerste met het goede antwoord reageert op deze blog heeft een goed fles Beierse wijn verdiend (bestaat die trouwens wel?).
En om nog even terug te komen op die uitdrukking ‘ut is krek zo erg as de ge ut er zelf van moakt’. Die uitdrukking gebruikte onze pa veel. Met name wanneer onze pa op dinsdag mee Casteren Kermis (mee de Guld mee) net iets te veel gedronken had. Ons mam vloekte dan een beetje. En onze pa zei dan: ut is krek zo erg as de ge ut er zelf van moakt. Daarna deed hij zijn stofjas aan en hij ging zijn duiven voeren. Die spreuk hangt bij Herberg In den Bockenreyder aan de balk bij de bar (er bestaat namelijk een link tussen mijn broer Leon en Den Bock). Kijk er maar eens naar wanneer je er toevallig op bezoek bent en denk dan aan onze pa.

Geschreven door Jan.opweg