Toen mn ouders maandag 28 november afscheid namen en we allemaal ons eigen weg verder gingen, pfff,, dat was wel echt een pittig moment.
Die dag ging de kachel kapot, ging de huishoudaccu leeg, moest de wasserette worden bezocht het regende de hele dag en het was koud!... Het hoort er allemaal bij maar het was wel een beetje veel voor 1 dag.
Op zulke momenten wil ik eigenlijk gewoon naar huis, in 1 ruk doorrijden... Ben ik helemaal klaar met reizen.
We stonden op een kruising. Gaan we verder naar Turkije? Het was nog 1300km naar Antalya. Als we daarvoor kozen dan zou Jan in maart terugvliegen voor een aanlegklus, mij 5 weken achterlaten ( mijn moeder zou me dan gezelschap komen houden). En dan zouden we de terugreis pas in april inzetten. Of we beginnen nu aan de terugreis. Eerder dan gepland, om zo te voorkomen dat we in februari in de sneeuw terecht komen onderweg.
Het weer werd best fris. 8 tot 10 graden. En toen we voor de keuze stonden regende het 5 dagen... En de vooruitzichten in Turkije zagen er ook niet denderend uit.
We besloten dus, in een heel rustig tempo de komende tijd weer naar het noorden te rijden.

We rijden nu al een tijdje door het binnenland van Griekenland (50km per dag,). Ik had eigenlijk nooit echt nagedacht over hoe het land er buiten de kustlijn uit zou zien. Net als alle toeristen ken ik Griekenland vanwege de stranden en het mooie weer. Maar wat is het land prachtig! Groene heuvels, steile kliffen, bijzondere kloosters en gezellige stadjes. In de noordelijke regio zijn zelfs beren! Nooit geweten. We parkeren regelmatig midden in een stad om s avonds met de oudste kinderen lekker door de drukke straatjes te slenteren. Hier zijn nog winkeltjes die koffie en thee en kruiden verkopen uit glazen potten, bakkers die zelf brood bakken, kledingwinkels die zelf kleding maken, horlogemaker die echt weet wat hij doet, allemaal kleine ambachtelijke winkeltjes.
Overal waar we komen worden ons extraatjes toegestopt. Toeristen zien ze hier eigenlijk nooit.

We bezoeken ook een heel bijzonder gebergte, Meteora. Rotsen die steil omhoog lopen en waarop kloosters zijn gebouwd. 22 in totaal,, waarvan 5 nog operationeel en te bezichtigen. We hebben er tussendoor gewandeld en in het dal met elkaar tot Gods eer gezongen. Het was eigenlijk 1 van de mooiste plekken tot nu toe.

Hierna reden we naar een camperplek die bekend stond om z'n gastvrijheid. Een grasveld naast een kapel, op een heuvel. En inderdaad, de vrijwilligers die de plek onderhielden vonden het zo leuk dat er gasten waren dat ze direct de openhaard aan maakten voor ons in de overkapping, Naomi kreeg 5 euro toegestopt en dagelijks kregen we groenten en fruit van de mensen daar. Super lief! Ze kwamen souvlaki met ons grillen!
Ze hadden zelfs douches gemaakt voor de campergasten, met zonneboiler. Helaas geen zon en dus koud... Hier zijn we enkele dagen gebleven. We konden s avonds in de overkapping zitten, er was water, stroom, bakker in het dorp. Meer heb je niet nodig.

Ja... Douchen... Dat is wel een dingetje. We hebben de beslissing gemaakt om geen douche in de camper te maken. Scheelde ruimte en de tank was toch niet groot genoeg om allemaal te douchen. Maar nu heb ik er wel een beetje spijt van. In de winter hier zijn de campings dicht, en kun je dus vrijwel nergens douchen! Een week geleden konden we douchen bij een hostel in de stad voor 5 euro pp. Dat voelt dan heerlijk luxe hihi.
Maar een week later moesten we 100km omrijden om ons te kunnen douchen bij een warm water bron... Helaas, ook daar vonden we geen warme douche, waardoor we in de camper ons haar wasten boven de wasbak en het (stiekem) uitspoelden in de bron.
Maar het is echt een zoektocht naar een douche elke week.

Ook wassen kan nu niet meer in de camper. We moeten het laten wassen en drogen. Gek, we rijden soms heel ver om voor een wasmachine, en moeten er een hele dag voor staan, maar het voelt echt super luxe als ik het dan weer schoon in de kasten kan leggen. Mn was is ook teruggebracht van 9 wassen per week, naar maximaal 3.

Door het koude weer parkeren we bijna alle nachten midden in stadjes. Jan vindt het heerlijk om mensen aan te spreken in de stad over het doel van het leven, en dan uiteraard het evangelie te vertellen. De meeste mensen in Griekenland zijn vanuit traditie orthodox en kennen God eigenlijk niet. Lezen geen Bijbel, geloven vanuit allerlei tradities en bijgeloof in iconen en beelden. Het is mooi om deze mensen aan het denken te zetten. Tegelijk is het verbazend hoe de orthodoxen de Bijbelse leer hebben verdraaid. Zo gelooft men bijvoorbeeld dat Maria zwanger werd van Jezus door aan een bloem te ruiken... iedereen heeft iconen thuis en op hun werk waarvan ze geloven dat ze echter kracht hebben hun te beschermen. Als we ze erop wijzen dat de Bijbel dit soort aanbidding juist verbiedt worden mensen wat ongemakkelijk en beroepen zich op de traditie...
Ook proberen we op de plek waar we staan een beetje op te ruimen en schoon te maken. Zo hebben we met de kinderen afval geruimd ( een keer wel 7 vuilniszakken rondom de camper!), en heeft Jan een soort bushokje van graffiti ontdaan. We vinden het leuk om ook op deze manier licht te verspreiden, hoe klein het ook is. Ook leuk om de kinderen dat mee te geven.

Vlak voor we Noord Macedonië inreden (gisteren) hebben we trouwens nog een puppy opgepikt... Ik heb maanden het proberen tegen te houden, maar tegen dit kleine schatje kon zelfs ik geen weerstand bieden... Meet Wiskey!

Intussen is ons nieuwe vriendje de grens van Noord Macedonië over gesmokkeld. De volgende keer meer over dit onbekende land in Oost Europa.

Geschreven door Dewegdiehijmijleidt