Even was er weer een stilte op mn blog. Geloof me, hoe stiller het blog, hoe drukker we zijn... We kwamen 1e kerstdag de grens over van Albanië en zijn dat land deze keer in 3 dagen doorgereden. De noordkant van Albanië is niet erg mooi, en we hadden het al gezien natuurlijk. In Montenegro hebben we 4 dagen weer bij de voorganger en zijn vrouw op de oprit gestaan, bij hen zijn we op de heenweg ook langs geweest.
Het was een fijn weerzien. We konden even de remmen van de auto laten repareren bij een Iveco garage en een paar dagen uitrusten.
Ik voelde me niet erg goed, dus had die rust hard nodig. Hierna trokken we door Bosnië Herzegovina, langs de grens van Kroatië.
We schrokken van de sporen die we nog overal zagen van de oorlog! Monumenten, maar ook beschoten huizen, ingestorte huizen, compleet verlaten dorpen en gebieden waarbij de huizen dichtgespijkerd waren. Een deprimerend gezicht midden in de prachtige natuur, het raakte ons.
We wilden de grens naar Kroatië over om de kustlijn daar te zien. Kroatië hoorde net een paar dagen bij de EU. De controles waren super streng. Ze wilden alle onderbouwkisten inzien, en natuurlijk de camper zelf. Jan had net een paar boompjes gekocht. Helaas, deze boompjes mochten de grens niet over... Teleurgesteld draaiden we om, om na te denken wat te doen.
Juist die avond waren er een aantal broeders samen in "ons" huis.
We vroegen hen om met ons mee te denken wat Gods Woord hierover zegt. Deze waren vrij unaniem, de boompjes moesten weg. Eigenlijk was dat intussen ook onze pijnlijke conclusie. Bovenop de auto hadden we er nog meer, niet verstopt maar niemand had daar ooit gekeken... Maar nee, ook die moesten weg. We besloten nog even verder door Bosnië te rijden en intussen de boompjes weg te geven aan arme mensen. We hebben er twee arme boeren heel blij mee mogen maken.

Ik werd onderweg steeds zieker en had moeite met het volhouden van de reis. Na een paar dagen werd Jan ook ziek. Omdat ik me net die dagen iets beter voelde heb ik die 2 dagen gereden, maar oef... Wat was het zwaar. In Kroatië stortte ik in en besloten we dat het beter was om een paar dagen uit te zieken. Naomi en Jesse-Jan werden ziek, Rebekka volgde al snel en gisteren werd ook Willemijn ziek. Alleen Mark Peter ontspringt de dans tot nu toe.

Wat doe je als je met 6 zieken een krappe ruimte deelt van 14m2?
Nou, dat vroeg ik me ook af toen we besloten dat verder rijden geen optie was. Diverse lieve vrienden en familie boden ons hotel overnachtingen aan. Mn vader had al een huisje gevonden voor ons. Maar ik wilde alleen maar liggen... En de rest al net zo. Verkassen in deze toestand? Onmogelijk. En je neemt toch altijd je 5 kids mee, dus echt rust win je ook niet.
We hadden water, kippensoep, brood en fruit aan boord. Een winkeltje op 50m lopen. Dus de eerste dag bleven we gewoon de hele dag op ons bed liggen. De kinderen eromheen. Beetje spelen, beetje filmpje kijken, simpele spelletjes doen en proberen als ouders om en om even rust te nemen. Dat ritme hebben we nu 3 dagen volgehouden. De gezonde kinderen gingen voor de zieke kinderen zorgen en ontlastten ons ook zoveel mogelijk door Jesse-Jan bezig te houden. We hebben gelachen en gehuild, geknuffeld en de longen uit ons lijf gehoest. Het is lastig om dankbaar te zijn als je beroerd op bed ligt. Toch kijk ik met een dankbaarheid terug op deze dagen. Het was zo'n sterke getuigenis van hoe hecht en liefdevol ons gezin naar elkaar toe is gegroeid. Willemijn die om 6 uur s morgens Jesse-Jan zn handje vasthoudt omdat hij zo moeilijk weer in slaap valt en ze niet wil dat we wakker worden. Rebekka die voor 2 dagen kippensoep kookt zodat we even niet aan avondeten hoeven te denken. Mark Peter die steeds weer Jesse-Jan mee neemt om ons rust te geven op bed, Naomi die soms een beetje moet huilen omdat ze het niet zo goed begrijpt, maar tegelijk echt probeert om als een grote meid rustig te zijn bij zieke mama en Rebekka.
Wat een liefde is er ontstaan tussen de oudste 2 en de 2 jongste meiden. Wat heeft deze reis ons gezin goed gedaan, zoveel, dat we zelfs zulke toch lastige situaties aankunnen zonder dat er ruzie is.

Na 3 dagen rust zijn we toch weer in de auto gestapt. De voorraden raakten toch op, en mn vuile was lag overal. We moesten op zoek naar een wasmachine en een Lidl. 50km rijden, wasserette bezoeken, boodschappen doen... Eigenlijk was het veel te veel. Ik had een tankstation met douche gevonden maar weer mislukte dat. Zo stonden we, uitgeput, een nacht langs de snelweg.

Hierna ging het gelukkig steeds beter. Toen we aan de grens van Kroatië stonden te overnachten keek ik naar het weerbericht voor Oostenrijk. Over 2 dagen sneeuw!!! Gelukkig hadden we net die nacht erg goed geslapen. We stonden vroeg op en besloten zover mogelijk te rijden. Uiteindelijk werd dat ruim 400km. Een hele prestatie met deze truck. Jammer dat de kinderen de Alpen niet echt hebben kunnen zien... Maar we zijn de sneeuw voor en we zijn in Duitsland. De rit is in een aanslag geweest op Jan, dus de komende dagen doen we iets minder gek. We hebben geen haast.

Maar Nederland begint te roepen, we willen jullie weer zien, vasthouden, knuffelen en alles horen wat we gemist hebben.

We rijden eerst langs Krimpen. Even mijn mama en papa knuffelen, genieten van een bad en van RUIMTE.

Geschreven door Dewegdiehijmijleidt