Veel mensen vragen me of we al thuis zijn, (omdat ik niets meer geschreven had). Jawel, we zijn 1 september veilig thuis gekomen hoor. We hebben 4 dagen extra uitgetrokken voor de terugreis om wat dingen van Roemenië te bekijken. Op mijn lijstje stonden 3 plaatsen. Een meer en rotsformaties
bij Bicaz, een middeleeuwse stad Sighisoara en een mooie bergpas Transfagarasan. Alles was redelijk te combineren zij het dat het zon 600km om was. Maar ja… als je 2200km voor de boeg hebt, wat maakt het uit.

Met pijn in ons hart namen we afscheid van Hans en Maaike. In korte tijd zijn ze geworden tot vrienden waar we ons erg fijn bij hebben gevoeld. Hun gastvrijheid(5 weken lang je huis open stellen) heeft me aan het denken gezet over mezelf. Het was heerlijk om bij een gezin te wonen waar het geloof een even grote rol speelt als bij jezelf. (de pup Kwispel mocht bij hen blijven wonen trouwens)
De terugweg hebben we mooie dingen gezien maar we hadden ons toch wat verkeken op de afstanden. Zonder snelwegen is 300km rijden per dag een heel eind. Het was wel interessant om te doen, maar we merkten allebei dat we er vooral onrustig van werden. Ik heb duidelijk geen Vlistenbloed geerft. De terugweg reden we kalmpjes aan over Tsjechië. Onze laatste nacht sliepen we 50km voor Praag. Tomtom meldde ons dat het nog 893km was naar huis. Nog maar een klein stukje,
we zijn er bijna! Haha, mijn gevoel van wat ver weg is, is nogal verandert deze zomer!

En dan… dan kom je thuis in je huis met luxe overkapping, ruime badkamer (dagelijks douchen, hoera!) En al mijn spulletjes. Ineens voelt alles als misplaatst, nutteloos en overdadig. Ik heb heel wat dagen met dat gevoel geworsteld. En nog steeds zit me er iets dwars. De reden dat deze blog bleef liggen was dat ik dat gevoel niet goed onder woorden weet te brengen (en dát gebeurt me zelden haha).

En dan begint het verwerken eigenlijk pas. Wat heb ik nu eigenlijk geleerd deze zomer? En hoe ga ik dat toepassen in mijn eigen leven? De verhalen die Catalin vertelde maakten erg veel indruk op me. Hoe hij steeds weer mee mocht maken dat de Heere voorzag in wat hij nodig had. Hij kon er een boek over schrijven. Ja, zo'n leven met God wil ik ook wel, hoor ik mezelf dan denken.

Heb ik de kosten daarvan berekend?

Ik denk dat dát een van de lessen is die ik leerde deze zomer. Hoe afhankelijker je bent van God, hoe meer Hij ook zich kan laten zien. Voor elk vangnet dat ik aanleg in mijn leven, hetzij financieel, hetzij sociaal, hetzij fysiek aanwezig, blokkeer ik God om Zijn macht aan mij te laten zien. Het is dan ook wel logisch dat Catalin eindeloos kon vertellen over hoe de Heere hem in alles had voorzien (van vrouw, tot huis, tot eten, tot kleding, tot een dekbed wat ik hem gaf aan toe). Hij had de vangnetten niet die ik had. En áls hij in de gelegenheid was er een aan te leggen (een bus vol kleding uit Nederland... daar zou je natuurlijk best wat op reserve voor jezelf kunnen halen) dan deed hij dat niet! Ik heb daar veel over nagedacht de laatste weken.

Ik leef in een totaal andere wereld. Als ik zelf geen vangnetten aanleg dan doet de overheid dat wel voor me. Mijn leven hangt vol met levensverzekering, arbeidsongeschiktheidsverzekering, een spaarrekening, een ziektekostenverzekering, een voorraadkast voor "het geval dat ik even geen boodschappen kan doen", dozen kleding voor de komende jaren voor de kinderen, een reserve jas, een reserve van een reservejas, een tweede auto, een bijstandsuitkering voor als het écht mis gaat, een... ga maar door. Mij zal niets onvoorziens overkomen wat ik niet zélf op kan lossen. Natuurlijk heb ik het nu over een hele materialistische afhankelijkheid van God. Afhankelijkheid kent ook nog een geestelijke kant. Maar vooral op materialistisch gebied is afhankelijkheid van God in mijn omgeving vrijwel onmogelijk.

Misschien hoop je nu dat ik met een briljante conclusie kom... Helaas... Ik heb werkelijk geen flauw idee nog, wat ik met dit besef moet verder. Misschien heb jij daar zo een idee bij?

De vraag die me vaak gesteld wordt nu is: En? Heeft de reis je gebracht wat je had verwacht? Hoewel ik dan altijd erg na moet denken, en nu ook, wil ik dit toch nog even aanhalen. Ik schreef al in het begin dat ik probeerde geen verwachtingen te hebben. Ik ging inderdaad vrijwel zonder enige verwachting, zonder enig idee, naar Fantanele. Ik had wel heel veel vragen bij me. Geen vragen die ik constant maar aan de Heere stelde, maar wel vragen die steeds weer bij me kwamen en waar ik geen mensen vond die mij een antwoord konden geven. Het is dan wel heel bijzonder dat ik in deze vakantie steeds weer aan tafel kwam te zitten met mensen die exact deze vragen(al dan niet omdat ik erover begon) konden beantwoorden. Het was ook bijzonder hoe ik een eenheid voelde onder elkaar terwijl we elkaar allemaal niet echt kenden en ook totaal niets wisten van een "geloofsachtergrond". Dat onderwerp werd volgens bewust gemeden(zij het uiteindelijk wel besproken hoor), want uiteindelijk doet dat ook totáál niet ter zake. God verbindt mensen, op een bovennatuurlijke manier.

Gaan we nu naar Roemenië emigreren?
Ik zal eerlijk zijn. Maaike en ik, en Hans en Jan hebben heel wat gedroomd over een toekomst samen in Fantanele. Het land, en dan vooral de provincie Moldova, heeft mijn hart ontzettend geraakt en het deed werkelijk pijn toen we de streek verlieten. Jan heeft zelfs een huis bekeken dat op de hoek van de straat te koop stond (voor iets van 30000 euro of zo). Het had geen stromend water, en was heel simpel, maar ik had er best willen wonen. Jan en ik hadden beiden zoiets van: als dit goed voelt, dan doen we het gewoon voor een jaar. Gek, hoe je zo zonder twijfel zoiets beslist dan. Maar het huisje bleek echt onbewoonbaar te zijn en dat is ook prima. In Roemenië is veel goed werk te doen. Maar ook in Nederland kan de Heere me vast gebruiken. Ik wil gaan waar Hij mij leidt. Dat was zo voor vertrek, en dat is nu nog steeds zo.
Dromen blijven dus nog even dromen.

En dit blog?
Ik vind het schrijven ontzettend leuk om te doen. Het is iets wat ik eigenlijk al maandenlang wilde doen. Ik heb zo vaak zoveel te vertellen. maar aan wie dan?
Dus als je het leuk vind, dan ontvang je misschien in de toekomst nog weleens een berichtje van me. Immers heet mijn blog: dewegdiehijmijleidt, en die weg is nog niet voorbij!

Geschreven door Dewegdiehijmijleidt