18 augustus vertrokken we naar een klein dorpje, midden in het rarau-gebergte, Pojorata. Aan een doodlopende grindweg op een heel idyllisch plekje woont Catalin met zijn vrouw Maria en 3 kleine kinderen. Catalin leerden we kennen in 2017. We bezochten een markt en er stond een kraam met houten beelden (met motorzaag gemaakt). Jan werd enorm daarheen getrokken maar er was steeds niemand. Pas toen hij de 3e of de 4e keer erheen liep, stond er een man bij. Binnen 1 minuut waren beiden diep in gesprek over God. We werden door catalin bij hem thuis uitgenodigd en sindsdien hebben we contact gehouden.

Catalin is een echte evangelist. Hij gaat het hele land door om de mensen te vertellen dat ze redding nodig hebben. Ook gaat hij langs bij gypsies en houdt hij (openlucht) evangelisatiesamenkomsten. De liefde voor Jezus, het spat ervanaf bij hem. En we zagen er enorm naar uit om nu eindelijk eens wat langer bij hem door te brengen.

Maar voor het zover was stond ons nog een spannend moment te wachten, waar ik al een paar dagen wat spanning over had. Catalin zijn huis ligt aan de overkant van een beek. Nadat we 2km een grindweg naar boven volgden moesten we een steil paadje af en daarna komt er een hele smalle brug die catalin zelf gemaakt heeft van een vrachtwagen onderstel, met houten planken. Hoeveel gewicht zou de brug kunnen dragen? Geen idee. We wegen zo'n 7500kg... Dat is niet niks... En de beek eronder ligt 2m diep. Houdt de brug het niet? Dan is onze camper total loss...
Ik liet alle kinderen in elk geval uitstappen toen Jan de overtocht ging wagen. En biddend keek ik toe. De brug ging iets doorbuigen, maar hij hield het! Pfew...

Onze camper stond nu prachtig in de tuin van Catalin. Wow!

We werden ontzettend lief ontvangen. De hele week heeft Maria voor ons gekookt en ontbijt gemaakt. We moesten wel erg wennen aan het Roemeense ritme. 9 uur ontbijt, ergens tussen 14 en 16 uur middageten(soep met brood) en ergens tussen 8 en 9 avond eten.
In Roemenië blijven kinderen op tot hun ouders naar bed gaan. Maar onze kinderen hielden dat echt niet vol. De jongste 3 hebben regelmatig het avondeten overgeslagen. Dan maakte ik zelf maar even wat in de camper voor ze en legde ze om half 8 op bed. Iets wat een Roemeen maar moeilijk kan begrijpen.

Ook het eten was een beetje wennen. Ontbijten met paprika, tomaat, aubergine-smeersels en olijven. Oeps... Het went maar ik vond het niet iets om over te nemen. We kregen elke dag iets uit de traditionele keuken bij het avondeten. Soep met borsch, mamaliga (maïsmeel), bospaddenstoelen-saus, kaasbroodjes, een soort oliebollen, etc etc. Elke dag was weer een ontdekking, zo lief!
Dat ze voor ons kookte had trouwens nog een achterliggende reden, daarover later meer.

Behalve dat Maria ons de Roemeense keuken wilde laten proeven, had Catalin duidelijk voor ogen ons vol te stoppen met geestelijk voedsel. Wow, wat kan deze man vertellen, getuigen, en uitleggen. Wat een mensenkennis en kennis van God heeft hij. Niet van horen zeggen of leren, maar uit eigen ervaring. We genoten alle avonden van de gesprekken met hem. Soms over genezingen die onder zijn handen gebeurd waren, soms over anekdotes waarmee hij ons ons leven wilde voorspiegelen, soms gingen we de Bijbel in over een onderwerp waar we vragen over hadden, maar er waren ook avonden waarbij catalin heel persoonlijk over ons verleden sprak. De avonden vlogen voorbij. Ik wil er in een later verslag nog wel even wat meer over vertellen. Hij had zulke mooie verhalen die ik graag nog even deel.

Overdag gingen we een paar keer op excursie. catalin wilde ons graag een bergtop laten zien waar je vanaf kon met een zipline. 1100m lang over een dal zoeven, dat wilde ik weleens ervaren. Je kon ook liggend op je buik, als een vogel naar beneden. Ik hoefde er niet over na te denken, dat ga ik doen! Jan ging ook en Willemijn was van de kinderen de enige die ook durfde. Wat een stoer meisje!
Het was echt super spannend, maar armen wijd en zweven maar. Even het gezoef van de zipline wegdenken en je bent net een vogel.

Jan heeft met de kinderen en met catalin en zijn kids nog de grote bergtop vlak bij zijn huis beklommen. Ik was die dag helaas ziek. Maar de tocht was echt super spannend en steil om hoog. Langs afgronden en kliffen. Pfff. Nergens hekjes of zo. Ze hebben de top gehaald. Jan met Jesse-Jan in de drager voorop en Naomi af en toe ook nog op zijn rug. Hij was werkelijk kapot toen ze thuis waren.

Catalin nam ons ook mee naar een bidstond en een samenkomst in de pentacoastal church. Hoe dat was? Dat vertel ik de volgende keer.

We hadden een heerlijke tijd, maar na 10 dagen werd ons hart onrustig. We moesten verder. Naar Moldavië. Dus pakten we de camper in en bereidden ons voor op vertrek. Eerst nog het bruggetje over en dan het steile paadje omhoog. Onze auto(afgekoppeld) kwam er nauwelijks tegenop. Hij slipte enorm doordat de achterwielen(daar zit der aandrijving) geen druk hadden van de aanhanger. We twijfelden of de auto genoeg grip zou hebben als we de volle 7500kg naar boven moesten krijgen. Dus ging Jan het achteruitb proberen. De brug hieltc het gelukkig weer(al liet 1 plank los) en ook kwamen we zonder grote problemen boven. Oef!!

We gingen er weer op uit. Op weg naar nieuwe verrassende ontmoetingen op de meest onverwachte plaatsen.

Geschreven door Dewegdiehijmijleidt