Inmiddels zijn we 2 weken in Fântânele (District Suceava) en het begint al aardig te wennen hier. De temperatuur is onaangenaam heet op dit moment, hoger dan 40 graden. Hierdoor neem je automatisch de gewoontes over van de Roemenen: ’s middags een uurtje slapen op het heetst van de dag, de kinderen laat naar bed, en pas ’s avonds een beetje actief worden. Ons gastgezin is niet zo goed in het hanteren van standaard maaltijd-tijden en ritmes. Het is me niet duidelijk of dit nu een bewuste keuze is, of gewoon een plan-gebrek... Voor ons betekent dat een lesje loslaten... Je weet nooit wanneer je tussen de middag eet, ,je kunt soms uren wachten op het avondeten, en de kinderen gaan belachelijk laat naar bed... Loslaten, monddoodmaken dat zeurende moederhart.

’s Morgens wandel ik soms bij zonsopgang door de prachtige vallei achter de boerderij. Je zou zeggen”heerlijk rustig tijdstip” maar dat valt tegen. Rond half 6 beginnen de hanen te kraaien. Nog nooit hoorde ik een koor van 100 hanen tegelijk over de vallei schallen. Een vreemd, bijna angstaanjagend geloei. Vervolgens worden de 500 honden wakker uit het dorp en beginnen elkaar het laatste nieuws te blaffen… Geen snelwegen hier, maar ook geen stilte.

Om 8 uur gaat de winkel open, waar we elke ochtend vers brood halen (1 brood voor 1,20 lei (30ct)) . Deze winkel is gevestigd in de dorpskroeg… Het verkoopt gemiddeld 5 broden, en aangezien onze groep van 11 personen 5 broden per dag eet, kopen we dagelijks de hele voorraad op... Ik schaam me dan wel een beetje...

Doordeweeks geef ik alle ochtenden les aan de 3 kinderen van het boerengezin hier (of soms 's middags als dat ineens in de planning zit, haha). 1,5 uur aan de oudste twee (tegelijkertijd) en dan 1 uur aan de jongste. Rowan (7) begint net met lezen en schrijven, en vind het allemaal reuzeleuk. Hij zit kwa niveau rond half groep 3. Ik lees met hem, volg de werkboeken van maan-roos-vis en nog een methode en laat hem schrijfoefeningen doen. Judith (9) heeft een grotere achterstand. Zit eind groep 3 kwa lezen en schrijven. Met haar doe ik hetzelfde, alleen iets verder. Mathias (10) is al wat verder, hij doet ook spelling en begrijpend lezen. Het gezamelijk favoriete onderdeel is dictee (Rebekka krijgt dan een Engels dictee), want bij 3 fout of minder zijn daar stickers te verdienen, haha. Ik heb totaal geen ervaring met lesgeven, maar ik vind het bijzonder leuk om te doen. Ik heb echt zulk leuk contact met de kinderen, nooit verwacht van mezelf eigenlijk…

Intussen doet Jan klusjes op het erf. Zo heeft de siertuin een opknapbeurt gehad en is het erf voor de stallen al een heel stuk netter. Maar met deze hitte is het zelfs in de ochtend geen doen.

’s Middags spelen alle kinderen heerlijk op het erf. Het is hier heerlijk simpel. Geen speelatributen, vrijwel geen regels en beperkingen. De boer heeft een door de helft gezaagd 1000 liter vat met water gevuld als “zwembad” voor de kinderen. Ze zitten erin als haringen in een ton, maar hebben de grootste lol. Soms gaan ze met de pony’s wandelen in de vallei. Bij de beek laten ze de pony’s los, spelen uren in de beek met water en klei (tot ze zwart zijn) en rijden dan met de pony’s weer terug. Maar ook de hooiberg, de jonge poesjes, de brandslang en het puppy dat aan is komen lopen (of is gedumpt) geven de kinderen de hele dag wat te doen. We zien ze nauwelijkse overdag.
Jan slaapt vaak ’s middags terwijl ik probeer tijd te maken voor muziek, bijbel lezen, wandelen of zitten op mijn “terugtrekplekje” die ik uiteindelijk heb gevonden.
Daarna help ik met koken (komende week eten we 8 avonden met 17 mensen, dus het is een heel karwei)

Na het eten wordt er een stofbad genomen op een plek op het erf waar allemaal fijn zand/stof ligt. Daar bouwen ze elke avond een hindernisparcour met palen, jerrycans en alles wat er zo te vinden is. Hierna is elk plekje dat nog wél schoon was met eten, alsnog zwart van het stof. De dag lijkt niet compleet te zijn, zonder smerig te worden hier.
Je zou zeggen: hup allemaal de douche in. Ja… na een dag stofhappen bij 40 graden is dat het enige waar ik nog naar verlang. De kinderen zien zwart van het stof. Maar we willen ons aan de gewoontes houden van het gastgezin en dat betekent: 1 keer per week douchen!!! Ik moet zeggen: het vies voelen went. Je geniet ook veel meer van je lang gedroomde douche als het eindelijk zover is. Tegenvaller: ineens blijkt mijn bruine (gebrande?) kleurtje afwasbaar… haha. Mijn bruine teint gaat zo het afvoerputje in. We wassen de kinderen natuurlijk wel handmatig even voor ze het bed in duiken ;), als het tenminste niet over tienen is en mijn moederhart compleet over de kook is geraakt. '

Na het eten gaat Jan soms de boer helpen met melken (als we niet belachelijk laat eten tenminste, want dan melkt de boer tijdens het eten). Ze melken hier 3 koeien tegelijk, en normaal duurt dit zo'n 2 uur, maar als Jan meehelpt zijn ze zo 3 uur bezig dankzij een boel geklets.

Behalve het ontbijt eten we alle maaltijden bij de boer en boerin Hans en Maaike. Dit is ook wel praktisch, want in de caravan kun je zonder gas koken overdag, zo heet wordt het er. We hebben geluk, want Maaike blijkt een meer dan uitstekende kok! Elke dag staat er een heerlijke maaltijd op tafel die weliswaar met eenvoudige ingredienten is gemaakt (vooral paprika, tomaat, ui en courgette) maar toch elke dag weer anders en heerlijk smaakt.
Op zaterdag en zondag hoef ik geen les te geven en zijn we dus vrij om met het gezin eropuit te gaan. Zaterdags maken we daar graag gebruik van, om de omgeving te verkennen, een bazaar te bezoeken of gewoon lekker in een beekje verkoeling te zoeken. Voor Jan is dat ook de dag om contact te maken met de Roemenen hier.
Afgelopen reden we een rondje in de omgeving (ontsnappend aan de hitte, in de auto met airco), over grindpaden, door kleine dorpjes en langs mooie meertjes en vonden een mooi beekje midden in een dorp. Ook een aantal dorpskinderen liepen rond in de beek, en enthousiast begon Jan met onze kinderen dammetjes te bouwen. Blijkbaar was het de buurtbewoners onbekend dat dit een leuke bezigheid was (Roemenen zijn bang voor kou, en zullen sowieso zelden verkoeling zoeken bij het water). De kinderen keken verbaasd toe, en twijfelend begonnen ze ook een steentje neer te leggen bij de dam. Jan moedigde ze aan, met behulp van een “wat en hoe in het roemeens”-boekje en al gauw was een heel groepje kinderen met ons aan het bouwen aan de “cascades”. Willemijn maakte direct vriendinnetjes en werd door de hele beek gedragen door alle meisjes.
Jan heeft nauwelijks last van een taalbarriere, haha.

Op zondag proberen we een rustdag te maken. Het is een beetje vreemd, om zo ver weg een zondag te hebben. Meestal luister ik dan met Jan een opname van een preek, zingen we wat meer, bidden met het gezin bij het ontbijt en nemen gewoon wat meer stiltetijd dan op andere dagen. Hierdoor lijkt een zondag hier soms nog meer op een rustdag, dan thuis... Toch mis ik thuis het meest op zondag... Dan ben ik blij als maandag de routine weer begint.

Momenteel logeren vrienden van Hans en Maaike hier op de boerderij met hun 5 kinderen, wat dus het totaal aantal mensen dat hier woont en eet op 17 brengt. Het begint een beetje op kampcorvee te lijken, die maaltijden. Maar niettemin is het vooral heel gezellig, en worden we vriendelijk in de groep opgenomen. Hierover later waarschijnlijk meer. Want de reden van onze aanwezigheid hier, begin ons langzamerhand duidelijk te worden volgens mij...

Geschreven door Dewegdiehijmijleidt