Wat een bijzondere week hebben we gehad in Targu Mures.
Deze stad is het centrum van de Roma gemeenschap. Nergens in Roemenië wonen zoveel Roma's als in deze stad en omstreken.
Roma's hebben diverse "stammen". Elke groep heeft een beetje andere dresscode. De meeste Roma's zijn niet gelovig, maar er zijn ook Roma's die naar de pentacoastal church gaan. Sommigen zijn super rijk en vaak zijn het dan geslaagde ondernemers en handelaren, anderen wonen in vreselijk kleine krotten en zijn al generaties lang werkeloos.
Bij aankomst op de camping passeerden we een huisje dat weinig meer was dan een paardenstal. Met een rommelig stukje grond eromheen en 3 kinderen in smerige kleding. Ze zwaaiden enthousiast naar ons toen we ze begroetten bij het langsrijden.
Na 2 nachten op de camping was mijn was weer schoon en de accu opgeladen. Tijd om te gaan. Ik pakte de camper in, Jan ging nog even met de kinderen het dorp in, even wat lekkers kopen voor de buurkinderen uit dat huisje.
Toen hij dat gaf werd hij meteen enthousiast uitgenodigd voor koffie. De vader van de kinderen, Jancu, gaf zijn dochter een paar lei om koffie te halen, want die luxe hadden ze helemaal niet in huis.

Tijdens het gesprek dat volledig via Google Translate verliep ( Jan spreekt iets in, Google vertaalt dat naar Roemeens en spreekt dat uit want Jancu kan niet lezen en zo visa versa) "vertelde" de oudste dochter dat er heel weinig geld was en ze vroeg om vlees. Jan stelde voor dat onze gezinnen samen zouden barbecueën.
Wat een vriendelijk gezin! Van het weinige wat ze hadden wilden ze alles wel delen. We zeiden dat we hun Roma rokken zo gaaf vonden. Rebekka werd direct omgetoverd in Roma kleding inclusief mooie linten in haar haar. En ook Willemijn kreeg een prachtige rok aan van de kinderen. Beide meiden mochten de rok zomaar mee nemen!

Zo legden we contact met een Roma gezin dat nauwelijks rond kon komen. Dat leefde in een kamer van 3x6m met 3 kinderen van 6, 8 en 12. Er was geen geld voor school, geen geld voor vlees, geen winterkleding en fatsoenlijke schoenen... Er was geen douche, geen stromend water, elektriciteit dankzij de buren. Naast hun huidige kamer stond een gebouwtje zonder dak. Jan kreeg bij zich dat hij voor deze familie het dak wilde bouwen zodat ze in elk geval 2 kamers te beschikking hadden.
Die avond stuurden we een oproep rond aan onze vrienden en via WhatsApp status en Facebook, met de vraag of mensen ons hierin wilden sponsoren.
De reacties waren overweldigend. In enkele dagen haalden we 3000 euro op! De volgende dag ging Jan direct met Jancu en zijn vrouw hout halen. Onze auto is daarvoor niet geschikt, daarom gingen ze met paard en wagen. Niet erg comfortabel, wel leuk!
Het bouwproject ging traag, communiceren was zo lastig via de app en tijdrovend. Gelukkig kwamen een paar vrienden van Jancu helpen. Mannen die net zo aan de grond zaten als hij.
We dachten het klusje in een paar dagen te klaren. Maar alles kost meer tijd dan thuis. De bouwmarkt is 1 uur rijden ver en om dakplaten te halen moest ik een auto lenen van de camping. De houthandel moest per paard en wagen worden bezocht. En Jancu had niet erg veel ervaring met de boormachine.
Maar Jan werd door de familie zo veel als zij zich konden veroorloven in de watten gelegd en onze 2 jongste meiden speelden dagelijks met hun kinderen.
Uiteindelijk werd het vrijdag en het dak was nog lang niet klaar. We besloten tot woensdag zoveel mogelijk werk af te krijgen zodat het dak wind en waterdicht was. We bestelden alle materialen om te isoleren en af te werken al wel vast. Ook hebben we Jancu en zn vrouw verf laten kiezen voor de binnenkant (groen met rood... Over smaak valt niet te twisten he)
Het dicht maken is gelukkig gelukt! We hebben Jancu ook een boormachine gegeven, wel zo handig he.

Op zondag hadden we een kerkdienst willen bezoeken waar Nederlandse vertaling was, maar helaas startte onze bus niet waardoor we te laat weg kwamen. We besloten toen naar een zigeuner markt te gaan in de stad. Behalve dat we DE attractie van de dag vormden, Rebekka en Willemijn hadden voor de gelegenheid hun Roma rokken aan, wat de Roma's op de markt prachtig vonden.
We kochten op deze markt zakken vol tweedehands jassen, schoenen, truien etc voor de familie van Jancu. Wat mooi dat we door pech met onze bus tijd hadden dit te doen( de markt is er maar 1 keer per week).

Voor vertrek hebben we nog een voedselpakket gebracht met eten voor de familie voor een week en extra boodschappen voor de 2 helpers( deze gaven de boodschappen alleen direct aan Jancu, omdat hij kinderen heeft). Jan heeft nog even instructies gegeven over hoe de isolatie bevestigd moet worden en toen werd het toch echt tijd om afscheid te nemen. Het seizoen werd rap kouder en we wilden de kou voor blijven en naar het Zuiden reizen.

Met tranen namen Jancu en zn helpers afscheid van ons.
Dag familie!!! We hopen dat jullie nog lang kunnen genieten van de extra ruimte!. Het was heerlijk om jullie te kunnen helpen en jullie te leren kennen! Pace Doamnezeu.

Geschreven door Dewegdiehijmijleidt