Albanië is het armste land van Europa. Door de communistische bezetting zijn alle religies, christendom, orthodox en moslim grotendeels uit het land verdreven. Tegelijk is het ook een van de mooiste landen, zeggen reisgidsen. We hadden allerlei verwachtingen en het leek ons mooi om weer een project ergens te doen zoals in Roemenië, zo de Heere wil.
Het is ons opgevallen dat we in elk nieuw land even moeten wennen en, Montenegro uitgezonderd, vinden we het land in eerste instantie ook niet zo mooi. Zo ook albanie.

We arriveerden in albanie vlak aan de kust. Een gingen na 1 nachtje binnenland dan ook naar de kust. In het noorden heeft albanie bergen in het binnenland en is de kust vlak. Lange brede wegen lopen naar het Zuiden. Weggetjes naar de kust lopen dood op de zee of in een lusje terug naar de grote weg, waardoor we dit deel van Albanië alleen vanaf de grote weg zagen. In de bergen zijn de wegen vooral grind of slechter wat ze voor ons onbegaanbaar maakte. De kust is mooi, met lange zandstranden, maar geen romantische baaitjes zoals Montenegro.
We baalden een beetje. We hadden graag het binnenland gezien, maar ik vond er geen goede weg naartoe.
Het kustgebied was vooral industrieel en meer toeristische bebouwing. Niet zo interessant.

We bezochten Tirana op zondag om naar de International church te gaan. Al op de parkeerplaats ontmoetten we een Nederlands stel dat net als ons op lange reis was. Langer zelfs want ze waren jaren op reis geweest in Afrika. Erg leuk om kennis te maken. De dienst was volledig Engelstalig. Heerlijk om weer in groepsverband de Heere te prijzen en naar een live preek te luisteren.
We bezochten de wijkje van Tirana met tweedehands kleding die gewoon op de stoep werd verkocht. Maar verder hebben we de stad niet bezocht. Met 5 kinderen vonden we dat niet zijn goed idee.

Hierna vervolgden we onze weg naar het Zuiden. Elke avond staan we weer prachtig direct aan zee op het strand. De zon trakteert ons dagelijks op geweldige zonsondergangen.
We rijden een strand op en iemand komt naar onze toegerend: " ken je me nog? Ken je me nog???" Ik twijfel. Bekend gezicht. Daar waar we willen overnachten blijkt een Nederlands stel te staan die we toevallig ook in Roemenië ontmoet hebben, 2 maanden geleden! We zien dit niet als toeval. We mogen die avond vertellen over ons leven met de Heere.

Op een gegeven moment komen we bij een hele steile bergpas. De auto wordt echt tot zn grenzen gepushed. Kilometers lang brult de motor het uit, terwijl wij ineens het saaie landschap zien veranderen in een prachtige natuur, bergen, pijnbomen, olijfbomen, woeste rotsen. Mensen hadden ons al gezegd " het Zuiden is mooier". Nou dat klopt inderdaad. Prachtige baaitjes, weggetjes die supermooi over de kliffen gaan en een geweldig uitzicht geven over de zee en over Corfu.

We krijgen niet echt makkelijk contact met de mensen in Albanië. Wel ontmoeten we veel medereizigers en het voor lange tijd onderweg zijn wordt steeds vaker normaal, in plaats van bijzonder. De meeste mensen overwinteren hier en zijn ook op reis richting Griekenland.

Geschreven door Dewegdiehijmijleidt