Deze was ik vergeten te plaatsen. Stond nog in concepten. Voor de volledigheid dan maar

We nemen afscheid van albanie. Intussen hebben we, voor het eerst in maanden, een doel, we moeten in 2 weken tijd Korinthe bereiken om mijn ouders te ontmoeten.
Na zo'n lange tijd met de dag te leven, brengt dat direct een vorm van stress bij ons. Ik begin te plannen... Nog 800km te gaan. Maar we willen graag een poosje rusten op het schiereiland Pelapenossos, waar een prachtige plek te schijnt te zijn om dat te doen. Ik reken uit, dit willen we zien, zoveel uur onderweg, zoveel uur per dag rijden.
Zonder het echt te merken krijgen we beiden een gevoel van haast. We passeren een week lang en bizar mooi landschap staan elke avond weer prachtig direct aan zee, maar rijden eigenlijk net iets te lange afstanden om er ten volle van te genieten. Weinig tijd om te snorkelen en te zwemmen. Geen pauzes onderweg. We werden onrustig en hadden onze focus voortdurend op Elia beach, daar mochten we uitrusten, eerder niet.. of zo.
Aangekomen op Elia beach, ons rustoord, reflecteren we op de week ervoor en vragen er ons af waarom we dit ons zo lieten gebeuren. Tegelijk besef ik dat het me nu pas opvalt maar dat ik in mijn"normale" leven eigenlijk altijd in zo'n mentale staat zit. Teveel druk, teveel haast om te genieten van het nu. Mn zus zei een tijdje terug, de reis is de bestemming. Ik kan dat best goed leven, tot we een bestemming hebben... Dan ineens raak ik de rust kwijt. Het is een leerzaam moment.

Tijdens onze reis naar Elia beach stoppen we een nacht bij een prachtige rivier. Zondagochtend horen we ineens even verderop een grote groep mensen iets proclameren om het Grieks. Het gaat een uur lang door, in een kring, hand in hand,vol vuur. Even denk ik dat het christenen zijn, maar de ondertoon doet duister aan. Het blijken zonaanbidders. Het raakte ons hoe deze mensen vol geloof en vuur een uur lang eensgezind de zon aanbidden... Ze bewerkstelligen krachten in de hemelse gewesten. Misschien wel meer dan ons soms veel te vluchtige gebed tot God...

Toen werden we wakker op een testdag... Een dag waarop we de hele dag getest worden op onze barmhartigheid, geduld, vriendelijkheid, etc. We zagen iemand in een auto wonen en kregen bij ons dat we deze persoon moesten helpen. Na een mooi gesprek gaven we haar wat geld om eten van te kopen. Even verderop stonden we bij de Lidl en worden we benaderd door een jongetje zonder schoenen, voor wat geld. Jan neemt de jongen mee naar de Lidl en koopt boodschappen voor hem. In no time staan er meerdere meisjes met babies op hun arm(14/15 jaar soms en al moeder) om hem heen. We kopen voor iedereen iets, maar het wordt wel wat ongemakkelijk. Een meisje gooit stiekem iets op de band bij het afrekenen. En pakt het na de kassa gauw weer op. Buiten pakt Jan het af, "dit is van mij". Maar geeft het daarna terug in de naam van Jezus, 'nu is het pas van jou'. We kopen schoenen voor het jongetje, waarbij de politie de winkel binnenstormt met de bedoeling Jan te" redden uit handen van de Roma's". Dat was natuurlijk niet nodig. Ik was wel blij toen we uiteindelijk weg kwamen. Het voelde soms wel wat benauwend, al die bedelende mensen om ons heen.
Even later knapt het ventiel van 1 van de banden van de trailer. Ook dit ervaren wij als een beproeving. We houden de moed er in en vinden een banden reparateur. Exact tegenover de Lidl waar we net vandaan kwamen!!! Het gerucht had de ronde gedaan, en in geen tijd stonden er allemaal bedelende vrouwen om ons heen. Ik beloofde ze wat te geven als we weg gingen, niet eerder. Om zo te voorkomen dat ze steeds weer meer gingen vragen. Ze wachten geduldig een uur. Bij vertrek gaven we hen allemaal wat geld. En net toen we weg reden kwam er nog een jongen aan. Ik had moeite om mn laatste geld weg te geven en gaf hem een vers warm brood. Achteraf denk ik dat we hem ook prima geld hadden kunnen geven. Overal hadden we kunnen pinnen immers!
Natuurlijk, niet iedereen is in de positie om dit te doen. Maar wij hebben geen plak brood minder gegeten erom. Ik vond het best lastig hoor, deze beproeving. Ik word er een beetje boos om, heb de neiging ze weg te sturen. Het was mooi dat we onderweg al hadden gezegd tegen elkaar dat alles een test is vandaag. Dat hielp om bewuster om te gaan met wat het met je doet en wat Jezus zou doen.

Elia beach is inderdaad een prachtige plek. Een 3km pijnbomenbos direct achter de duinen aan een prachtig zandstrand, waar je gratis kunt staan waar je maar wilt. Er waren open plekken, maar je kon ook onder de bomen een romantisch plekje voor jezelf zoeken, net wat je wilt. Er was water, er waren koude douches, 2 campers waar je je haar kon laten knippen of dreadlocks kon laten zetten, en elke dag reed er een bakker en een groenteboer langs je camper.
We gingen in de buurt staan van andere mensen met kinderen. We vroegen voor we parkeerden aan de mensen of ze bezwaar hadden tegen onze komst. De mensen reageerden laconiek, maar we voelden wel een soort weerstand. Jan ervoer sterk dat hij in dit gezelschap heel voorzichtig moest zijn met zijn woorden over het evangelie. Veel van de mensen op ons veld waren spiritueel in de zin van yoga, tai chi, boeddhisme, etc. We zagen ze overal rituelen uitvoeren en yoga achtige bewegingen maken. Veel mannen met lang haar, vrouwen met dreadlocks, en ach, je zag het gewoon. Een beetje een hippie-sfeertje.
4/5 dagen kregen we nauwelijks contact met onze buren. Dat was ongewoon, overal hadden we onderweg vrij eenvoudig contact gelegd. Hier werden de muren, mede door onze Bijbeltekst op de wagen, torenhoog opgetrokken. Dit is geen aanname hoor, dat vertelden ze ons zelf bij vertrek.
Uiteindelijk kwam er toch een moment dat 1 van onze buren Jan tegenkwam op het strand en open stond voor een gesprek over het doel van je leven. Het was mooi om te zien hoe deze buren hierna veel makkelijker contact maakten met ons en ons ook regelmatig opzochten.
Maar 1 buurman had nog geen woord met ons gewisseld en was 2 dagen voor wij weg gingen verplaatst naar iets verderop, voor meer zon op zijn solar. We vonden het spijtig dat het zo gelopen was. We baden dagelijks voor deze man, dat we hem in elk geval nog iets mochten vertrekken over het evangelie We waren onze spullen aan het inpakken toen deze man ineens aan kwam lopen. Hij sprak ons aan en na wat corona-gebabbel, vaak een makkelijk begin, ontdekten we dat hij heel zoekend was in wat het doel is van het leven op aarde. En veel vragen had over of God bestaat en hoe dan. Op zulke momenten is het een zegen dat we kunnen zeggen dat we niet bij een kerk horen. Veel van deze mensen zijn kritisch op de kerk, door wat ze gezien of gehoord hebben maar vaak ook persoonlijk hebben meegemaakt. Kerkloze christenen zijn voor hen partijloos en daarom ook makkelijker om open mee te spreken. Hij vertelde dat hij die ochtend ineens een sterke drang had gevoeld om te gaan wandelen en was rechtstreeks naar ons toe gelopen. Hij vond dat zo bijzonder. Hij vertelde dat ons dagelijks leven dat hij gezien had in deze week, voor hem een getuigenis was van de liefde in ons gezin en dat hij geraakt was door ons gezang bij het eten.
We namen bijna geëmotioneerd afscheid van elkaar. God liet ons toch nog onze wegen kruisen!

Nog een mooie getuigenis.
Bij aankomst op Elia Beach was de compressor van de auto die de remmen oppompt van de trailer kapot. Hierdoor stond de trailer muurvast op de rem. Nadat we de trailer zonder compressor van de remmen hadden gekregen en de camper op de plek hadden staan, was de compressor nog steeds stuk... Jan wist niet waar hij het moest zoeken... Die middag zat ik net te lezen buiten, als er een Nederlander aan kwam lopen. Hij had ons in Montenegro zien staan, maar ons niet persoonlijk gezien. We praatten een tijdje. Hij bleek machines te repareren als werk en was heel technisch. Ik deed een gok, en vroeg of hij misschien naar de compressor wilde kijken. Dat wilde hij wel. 5 minuten later is het probleem gevonden, en hij blijkt ook nog eens exact dat onderdeeltje, en hele zware zekering, bij zich te hebben!!! Halleluja!

We genoten een week van deze oase. De kinderen speelden in de zee, op het strand en tussen de pijnbomen. Intussen ruimde ik alle kasten op in de camper( dat zijn er een stuk minder dan in mijn huis haha). En gaf de camper een grote schoonmaak( ook zo klaar!). Ik vulde de weggeefhoek op de camping met vanalles wat we niet meer gebruiken. Het was deze week nog vaak zo'n 24 graden, volop zon. Bizar!

14 november zouden mn ouders naar Griekenland komen om 2 weken met een gehuurde camper met ons mee te reizen. Het was nog 500km naar Athene vanaf Elia. Dus gingen we enkele dagen daarvoor alvast op reis. Onderweg ging het stevig regenen. De auto blijkt in regen behoorlijk moeite te hebben om de trailer goed door steile bochten te trekken... Brrr,1 keer ging de trailer scharen! Schrikken!!!
Desondanks kwamen we veilig aan in Korinthe waar we mn ouders zouden ontmoeten! De kinderen waren behoorlijk ongeduldig!

Geschreven door Dewegdiehijmijleidt