Als christen zijn er een aantal dingen die je in je leven zou moeten doen. Het lezen van je Bijbel bijvoorbeeld, want het is toch wel belangrijk om te weten wie God is en wat Hij voor je gegaan heeft en doet. Uiteindelijk zijn wij Jezus' zijn 'bruid ', en dan is het wel handig als je je bruidegom kent.
Maar bidden, dat is communiceren met je bruidegom, met God. Communicatie is zo belangrijk in een relatie! Ik merk zelf dat, als Jan en ik een poosje door drukte elkaar weinig spreken van hart tot hart, dat we op verschillende sporen beginnen te lopen en elkaar uiteindelijk een beetje kwijt raken.
Zo is het ook voor een christen die niet of nauwelijks bidt. Het contact met God verwaterd en de relatie wordt steeds oppervlakkiger.

Ik weet dit wel, ik ben immers vanaf kinds af aan met geloof groot gebracht. Toch vind ik bidden vaak nog iets heel moeilijks. Ik verval dan gauw in algemeenheden, of in een standaard gebed. Dat is niet bepaald communiceren.
Tijdens onze 10 dagen bij Catalin hebben we veel over gebed gesproken.
Ik vroeg Catalin wanneer hij dan bad, want ik had hem nog niet zien bidden eigenlijk. "Als jullie naar bed gaan". Ik vroeg hem hoe lang dan, want het was soms wel tegen twaalven, en ik strompelde dag doodmoe mn bed in en viel als een blok in slaap. " Tja, dat kan 1 uur duren, maar soms ook wel veel langer!". Ik kon mij daar even niets bij voorstellen. Maar het intrigeerde mij wel.
Mijn laatste gebed duurde ongeveer 15 minuten denk ik... Ik schrok ervan, 15 minuten maximaal in gesprek met mijn bruidegom! Dat kan toch niet? Niet dat het om de minuten gaat natuurlijk...

Catalin vertelde hoe de Bijbel spreekt over dat je met je verstand, met je hart en in de geest kunt bidden.
Nu begon er iets duidelijk te worden. Ik heb vanuit mn opvoeding eigenlijk alleen maar geleerd met mn verstand te bidden.
Het bedanken voor de dag, wat er allemaal gebeurd is, bidden voor bepaalde mensen(soms zelfs letterlijk vanaf een lijstje), vergeving vragen voor iets wat er gebeurd is, zegen vragen voor de toekomst. En dan...
Mn hart... Hoe kom ik daar? Gek genoeg vond ik dat ongelofelijk moeilijk. Ik heb weleens een lied geschreven over hoe mijn emoties steeds weer naar een parkeerplaats verbannen worden, waardoor mn hart erg lastig te bereiken is. Ook door mijzelf dus. Samen met Jan en Catalin hebben we tot diep in de nacht hierover gesproken en uiteindelijk mocht ik in gebed over deze parkeerplaats heen gaan, en alles wat ik te zien kreeg(heel letterlijk voor me) verbreken in de Naam van Jezus. Dat klinkt best raar en zo voelde het eerst ook. Ik moest echt even een drempel over. Maar uiteindelijk mocht ik via deze weg leren vanuit mn hart te bidden en wat een rijkdom is dat! Ineens is een uur bidden geen opgave meer. Al heb ik nog heel wat te leren op dat gebied.

Catalin wilde ons graag laten ervaren hoe mensen in Roemenië bidden. Daarom nam hij ons mee naar een prayer meeting. Het raakte me alleen al dat hij en enkele anderen bereid waren voor een bidstond ruim 1,5 uur te reizen! Ik kan mij daar in Nederland weinig bij voorstellen dat iemand dat zou doen... We zaten met zo'n 25/30 mannen en vrouwen in een huiskamer, op eenvoudige houten bankjes die er voor de gelegenheid waren neergezet.
Na enkele liedjes, en een kort woord van de gastheer begon het eerste gebed. De avond was opgedeeld in diverse onderwerpen voor gebed, met tussendoor steeds 1 of 2 liederen. Ik kon helaas niet volgen welke onderwerpen het steeds waren.
Ieder gebed ging iedereen op z'n knieën op de grond. Iedereen bad tegelijkertijd uit volle borst en dat duurde rustig 15 minuten tot 3 kwartier! Af en toe werd er een profetie uitgesproken door een oudere mevrouw met een heel lief gezicht. Helaas kon ik ook dat niet volgen natuurlijk.
Indrukwekkend, dat was het wel. Ik kon niet echt mee bidden want ik had Jesse-Jan meegenomen en die kroop tussen iedereen door. Dat vond iedereen normaal, overal liepen kinderen.
De bidstond duurde van 7 tot 10 uur. Oef! Ik ken alleen bidstonden van maximaal 1 uur, waarbij iedereen 1 gebed van 1 minuut zegt. Hier bad iedereen vol vuur ruim 2 uur lang (liedjes niet meegerekend). En al die tijd op de knieën. Na 5 minuten begonnen mijn knieën behoorlijk zeer te doen, moet ik bekennen.

Een week later, we waren intussen terug naar onze Nederlandse vrienden gegaan en stonden op het punt daar te vertrekken, appte ik Catalin met de vraag of er nog een bidstond was op de route. Ik wilde graag een keertje heen zonder Jesse-Jan. Diezelfde dag werd er een huiskamer gevonden, werd er een rondje gebeld en zo was er die avond nog (volgens mij speciaal voor mij...) een bidstond met weer ruim 20 mensen. Weer vol vuur en enthousiasme, 3 uur lang bidden. De bereidheid en toewijding van deze mensen vind ik echt bijzonder. Je kon echt merken hoe lief ze de Heere hadden en hoe iedereen genoot van het samen de Heere groot maken.

Een paar dagen later gingen we op visite bij de mensen waar de bidstond was geweest. Er werd iemand bij uitgenodigd die Engels kon, zodat het makkelijker communiceren was. Na een heel fijn gesprek waarbij Christus de hoofdrol speelde in het onderwerp, namen we afscheid. Ik wilde Jesse-Jan nog even uit zijn bedje halen uit de camper om hem ook even bij het afscheid te hebben. Maar hierdoor liep iedereen mee naar buiten. De mensen waren ineens een beetje van slag, wilden we nu echt zomaar vertrekken zonder gebed?? Ehh.. ik denk van wel... Maar dat was niet bewust of zo. Dus iedereen weer naar binnen. Oma werd nog even opgetrommeld. Met zn allen op de knieën. Een mini bidstond van zeker 10 minuten waarbij God werd groot gemaakt, en bedankt en een zegen werd gevraagd over ons gezin. Wat bijzonder. Hoe kan het dat we in Nederland soms een super fijne avond hebben met mede gelovigen en wat we dan gewoon zo uit elkaar gaan, zonder gebed?

Ik neem deze ervaring graag mee in mn hart.
Intussen zijn we met ons gezin begonnen om af en toe samen te bidden zoals de Roemenen dat doen. Dus tegelijkertijd, door elkaar heen. Het valt me op dat het even wennen is, maar dat iedereen langer bid en daarbij ook serieuzer tot God spreekt omdat anderen niet bewust mee luisteren.

Geschreven door Dewegdiehijmijleidt