Donderdag om 12 uur was het zover. 'S morgens nog gauw de laatste spullen inpakken en het huis enigszins fatsoenlijk achterlaten, en toen gingen we de kinderen van school halen om de reis te beginnen.
De afgelopen weken heb ik de komende dagen gewoon genegeerd, en me geconcentreerd op de aankomst. 2300km... Ik weigerde eraan te denken.
En dan zijn er mensen die zeggen heel wijs: de reis is ook een onderdeel de vakantie...

Uit puur principieel oogpunt nemen we deze vakantie géén tablets, dvdspelers of andere beeldschermen mee voor de kinderen. In plaats daarvan liggen er onder mijn stoel voor elk kind een " verrassingstas" met puzzel boekjes en ander autospeelgoed en heb ik een grote map met diverse versies autobingo, raadsels etc. Dan nog een tas met eten en mijn beenruimte is geminimaliseerd tot schoenmaat 38... ja, ik heb maar 39, moet m'n tenen opkrullen haha.

De eerste dag ging de rit best voorspoedig. Met de stop bij de mac, een paar tankstations en lang wachten voor een Tsjechisch vignet( de rij stond tot buiten het tankstation!) Kwamen we na bijna 9 uur aan in ons appartement in Teplice.
We vertrokken mooi op tijd voor de volgende trip van 550km. Een kippeneindje vergeleken met de dag ervoor van 659km. Maar door wegwerkzaamheden en 1 stop bij een Tsjechisch restaurant voor echte goulash, kwamen we pas na 9 uur aan bij ons hotel in Hongarije. Naomi deed het erg goed. Zat bij Rebekka achterin en liet zich braaf entertainen en voeren door haar zus. Fijn, want dan kon ik voor de rest van de kinderen zorgen en navigeren. Ik had erg opgezien tegen de reis in verband met Naomi. Vaak begint ze al na een half uur rijden te zeuren en te mopperen... dan wordt zo'n rit van 2300km echt eindeloos! Maar we hoorden haar onderweg nauwelijks mopperen. Ze leerde ook om rustig in de maxicosi te slapen.
Zaterdag vertrokken we naar Roemenië. Nog 975km te gaan in 2 dagen en we wilden vandaag zover mogelijk komen.
De snelweg ging deze keer vlekkeloos. Dit deel van Hongarije kenmerkt zich vooral door eindeloos grote graanvelden. Beetje saai, maar ook wel mooi. De snelweg is geweldig goed! Maar 80km voor de grens hield de snelweg op een bij de grens stond er een lange trage file voor de grenscontrole. Een uur wachten!
Gelukkig mochten we zo doorrijden, pfew. Niet iedereen was zó gelukkig trouwens...

Direct verandert het landschap. Kleine akkers, heuvels, slecht wegdek, paard en wagens op de weg. We vergapen ons aan de mega grote prachtige huizen die hier overal staan. We moeten nog 200km en doen daar 4 uur over. De kinderen worden nu toch wel erg ongeduldig. We stoppen een half uur voor ons hotel om wat te eten en treffen daar toevallig een typisch Roemeens toeristen marktje aan. We genieten van onze mici terwijl de orthodoxe kerk luid oproept tot gebed, dat bijna klinkt als een moskee.

Het hotel was lastig te vinden, een hotel dienaar
eigenaar die ons zag zoeken nodigde ons vriendelijk uit om, als hotel Sylvia niet beviel, toch vooral bij hem te komen. Maar gelukkig was het een prima pension, waar we direct sterke drank kregen aangeboden, en de eigenaren in goed Engels ons vanalles vertelden over de Roemeense cultuur waarbij de jongeren in het buitenland werken. Leuk leuk! Doodmoe na 11 uur onderweg zijn...

Nog 3 uur te gaan.
Het mooiste deel van de rit lag voor ons. Dwars door het gebied van de mures. Heuvels, bergen, beken, idyllische dorpjes. Één van de weinige gebieden hier die toeristen trekken. Helaas regende het vrij veel onderweg, maar het was inderdaad een trage maar prachtige route. (Zie foto's). In een dorpje worden we aangesproken door een Roemeen. Met handen en voeten zegt hij ons: jullie allemaal en ik zijn allemaal kinderen van God! Het raakt mij, we hebben eigenlijk nog geen woord gewisseld. Hij blijkt Ion te heten, en omdat dat klinkt als Jan, wil hij met ons op de foto en vraagt hij of we hem bellen. Maar ja, zonder handen en voeten kunnen wij geen gesprek met hem voeren...

Eindelijk om 4 uur s middags komen we aan in Projorața, waar catalin woont. Onze eerste bestemming is bereikt! Pfew...
We zijn van plan om hier 3 dagen te blijven. Het loopt allemaal anders, maar dat de volgende keer...

Geschreven door Dewegdiehijmijleidt