Vanavond zat ik in de samenkomst, en ineens bedacht ik me hoe ik mijn blog volledig ben vergeten de laatste maanden...
Eigenlijk jammer, want ik was toch écht van plan wat vaker te schrijven.
Valt er dan niets te melden? Gelukkig is dát niet de oorzaak.

Waarom nu? Nou, eigenlijk omdat ik vanavond iemand een wonder van de Heere mocht vertellen, en ik hopelijk nog maar enkele dagen over dit wonder in tegenwoordige tijd mag spreken. En dát is natuurlijk best bijzonder, en reden om direct achter mn laptop te stappen.

De meesten van jullie weten wel dat ik zwanger ben van ons 4e kindje. Het wonder van een baby in je buik nogmaals te mogen meemaken, het is moeilijk in woorden uit te drukken. Er zijn moeilijke periodes geweest de laatste maanden, maar ook veel blijdschap en blijde verwachting. Zwanger zijn is een wonder op zich, dat ik niet te licht wil opvatten. Maar dat is NIET het wonder wat ik wil vertellen...

Laat ik beginnen met een aantal jaren geleden. Tijdens mn zwangerschap van Mark begon ik rond de 20 weken last te krijgen van bekkeninstabiliteit. Ik had vaak zenuwpijn in mn bekken, uitstralend naar mn benen en rug en was daardoor niet erg mobiel meer in de laatste maanden. Bekkentherapie hielp steeds maar enkele dagen. Gelukkig was de pijn vrijwel direct na mn bevalling weer verdwenen.
Bij Willemijn ging het anders. Al met 12 weken begon de bekkeninstabiliteit weer en het werd steeds erger. Vanaf de 7e maand kon ik nauwelijks meer lopen, was geen moment zonder pijn (ook zitten en liggen deed zeer) en lag de dagen grotendeels op de bank. Ik hoopte natuurlijk dat het na mn bevalling wéér zo snel verdwenen zou zijn, maar helaas... Na 2,5 jaar zat er eigenlijk weinig verbetering in. Ja, er waren pijnloze periodes, maar meer dan 200m lopen ging eigenlijk niet, en ik had regelmatig wekenlang continue pijn, zóveel dat ik het lopen tot het absoluut minimum moest beperken. Je leert ermee omgaan, gaat je grenzen kennen en een soort van accepteren. Specialisten zeiden dat het iets was wat blijvend zou zijn, en adviseerde me niet opnieuw zwanger te worden.

In april 2017 gebeurde er iets wonderlijks.
Op een ochtend werd ik om half 7 wakker met een drang in mij om naar het bos te gaan (overkant van de weg). Ik wandelde er nooit, dus het was een wat rare gewaarwording, waar ik nog een half uurtje tegenaan bleef hikken. Maar uiteindelijk schoof ik mn bed uit, in mn kleren en ging in de schemering het bos in. Binnen een paar minuten ontstond er een liedje tijdens die wandeling en met mn telefoon op opnamestand "schreef" ik het liedje in een uurtje op, al wandelend en genietend van de stilte. Ik ervoer daar de Heere zó dichtbij, het was alsof ik in een warm bad stapte, heerlijk! Sinds die dag probeerde ik alle dagen in het bos te wandelen en liep soms wel 3 uur achter elkaar. Zingend, biddend, denkend, of gewoon stil.
Nu ik dit zo schrijf, komt het misschien wat raar over, maar het duurde zeker een maand voor ik me op een dag ging afvragen waarom ik nooit eerder in dit prachtige bos mijn rustmomenten zocht... Gelukkig kwam die dag en ineens realiseerde ik me hoe bijzonder het was, dat ik 1,5 uur lang door het bos struinde, zonder ook maar een centje pijn terwijl een 1,5 maand geleden ik nog in een hele zware periode had gezeten! Mn bekkeninstabiliteit was weg!!! Ik dankte God, niet eenmaal, maar eindeloos vaak. Elke wandeling weer. Want er was werkelijk een wonder geschied!

De bekkeninstabiliteit kwam niet meer terug en ik mocht dagelijks Gods aanwezigheid zoeken in de stilte van het bos. Wát een zegen!
Toen werd ik zwanger, in december vorig jaar... Ik was blij, een beetje onder de indruk van het idee, maar voelde ook angst en ongeloof... Ik zou weer onder invloed van de hormonen komen te staan die me zoveel pijn hadden bezorgd. Ik heb veel geworsteld hiertegen, want ik wilde in mn genezing blijven geloven, maar het was wel iets heel onvoorstelbaars in mijn geval, dat de pijn echt weg ging blijven...
Ik passeerde de 12 weken grens... (toen begon het gedoe bij mn 3e zwangerschap), de 20 weken grens (het begin van de pijn in mn 2e zwangerschap), ik passeerde de 7 maanden (het moment dat ik veelal plat moest liggen bij mn 3e)... Soms, als ik echt zwaar had getild dan voelde ik het heel licht terugkomen, en dan werd ik weer een beetje bang. Maar toen ik met 7 maanden nog steeds pijnloos kon opstaan, lopen, de trap op kon, begon ik het langzaam écht te geloven. Ik mocht het loslaten, wat God doet, doet Hij goed. Ik hoef daar niet aan te twijfelen!

Inmiddels ben ik 36 weken zwanger. Pijnloos? Nou... het gewicht is voelbaar zeg maar. Maar mn bekken is compleet in orde en doet géén zeer. Wandelen... dat wil nu niet meer. Ik ben teveel uit balans, en veel lopen geeft veel onrust in mn buik. Maar dat geeft niet. Ik mag deze 9 maanden elke dag weer God danken (op mijn knieën, en dat kán gewoon!) omdat Hij zo voor mij zorgt!
Ik mag dit kindje van Hem ontvangen, waar we inmiddels zo ontzettend nieuwsgierig naar zijn. In vol vertrouwen dat álles wat Hij doet, goed is!

Geschreven door Dewegdiehijmijleidt