Inmiddels zijn we aan onze laatste dagen in Fantanele begonnen. Het zijn dagen van afscheid, en ik merk dat ik dat best moeilijk vind. Dit land met zijn natuur, zijn rommeligheid, zijn eenvoud en bijzondere bewoners heeft mijn hart geraakt als geen ander land waar ik ben geweest(en dat zijn er heel veel). We moeten gaan denken over “wat willen we nog graag doen hier”, ookal wil ik daar eigenlijk helemáál niet aan denken...
Zo wandelde ik vorige week nog één keer de zonsopgang tegemoet naar de rivier in de vallei. (ik vroeg de Heere die avond ervoor speciaal of ik vroeg wakker mocht worden zodat ik wat tijd met Hem mocht doorbrengen in de vallei, en uiteraard werd ik om 5 uur wakker) We spraken nog één avond af met het zendelingsechtpaar op het erf. Rebekka slaapt nog één keer bij haar leeftijdsgenootje in de boerderij. Vandaag bezochten we nog één keer de bazar in Suceava. Het voelt als een soort tweede thuis wat we achterlaten. Gek is dat…
(tegelijk verlang ik enorm naar een gewoon bed, ipv 2 matrassen in de voortent met een snelweg van mieren en spinnen eroverheen…)
Wat vinden we nu het aller aller bijzonderst van deze reis: dat zijn de mensen hier.
Jan reed een tijdje geleden door het dorp, en keek even bij iemand die wastobbes te koop had langs de weg. Direct werd hem een kop koffie aangeboden. We gingen een ijsje kopen voor de kinderen bij iemand die langs de weg ijs verkoopt en Jan en Hans kregen zomaar een biertje aangeboden en de vrouwen een bloempje.

Bij de buren van de boer klonk ineens een hevig geschreeuw. We schrokken ons een hoedje. "oh", zegt de boer, "die slacht vandaag zijn varken". Nieuwsgierig proberen we over de schutting te loeren, maar je kon er niets van zien. Ik vond dat wel best. Maar Jan was té nieuwsgierig en ging naar de buren. "mag ik komen kijken?". Nou dat was prima. Ze waren het varken net aan het schoonbranden (haren eraf branden met een gasbrander). Jan en Mark hebben toegekeken hoe het varken werd opgesneden etc etc (details bespaar ik maar even). Echt álles van zo'n varken wordt gegeten, zelfs de hersenen en de oren (deze aten ze trouwens rauw op als lekkernij... IEW!!!) Jan werd direct uitgenodigd voor de barbeque die werd gehouden onder vrienden daar. Hij is even gebleven, maar hij wist niet precies welke "onderdelen" er allemaal op de barbecue gingen en aangezien we eigenlijk liever geen varkensvlees eten is hij na 1 stukje vlees vertrokken.

Vorige week was er een feestje langs de doorgaande weg vlakbij de boerderij met live-muziek en wij wilden even gaan kijken. We liepen langs de tuin waar het feest was, en direct kwam de gastheer naar ons toe met een glas wodka “take a drink”. Iedereen daar sprak engels: “do you want to eat something? Come, come, we have all traditional food here”. En zo zaten we ineens op een soort vrijgezellenfeest ter gelegenheid van een bruiloft 2 dagen later.

We liepen vandaag op een bazar (een soort grote markt, waarbij alle kramen in een soort containers zijn gehuisvest die aan de zijkant opengeklapt kunnen worden tot een soort marktkramen, en na de markt worden de containers gewoon weer gesloten) en Rebekka had honger. We keken naar een bepaald koekje en Rebekka krijgt er zo een gratis mee. Even later kreeg Jan na een gesprek met een vrouw zomaar 3 potten honing aangeboden (waarde ongeveer 25 euro). Echt, het is niet te geloven.

Misschien is het deels omdat we zeldzame toeristen zijn, want eigenlijk heb ik hier nog geen toerist kunnen ontdekken. Maar van Maaike hoor ik ook wel dat het hier erg gebruikelijk is om zo vrijgevig en gastvrij te zijn.

Ook leuke anekdote trouwens: vorige week liep ik de zonsopgang tegemoet in de vallei. Ik wilde naar de rivier lopen en dan is ongeveer een uurtje wandelen. Een stuk is grindweg waar ook wel paard en wagens en auto’s rijden. Ik wandelde en genoot van de stilte terwijl ik de zon voor mij op zag komen boven de bergen (zie foto’s). Heerlijk zeg. Op de terugweg, rond half 7 begon het dorp tot leven te komen en zag ik schaapskuddes vertrekken uit hun kralen, en verderop zag ik een paard en wagen de rivier oversteken. Ik had weinig wensen op mijn verlanglijstje staan, maar 1 ervan was toch wel een ritje op een karutsha. Hm… als ik even flink doorloop dan tref ik die paard en wagen op de kruising verderop, dacht ik. En inderdaad ik was er bijna toen de wagen de weg opdraaide naar het dorp. Hij stopte en riep iets naar me wat ik natuurlijk niet kon verstaan (lastig, die taalbarriere), maar hij stond stil en wees naar de wagen. Dus liep ik naar hem toe en sprong op goed geluk dat hij dát bedoelde op de wagen. Ik zat er heerlijk zacht, op de vers met de hand gemaaide lucerne. Het hobbelde wel enorm, maar ik zat er met een grote grijns achterop. Even dacht ik: hoe vertel ik nou waar ik eraf moet? Maar bij een brug moest hij even stoppen om een kudde koeien voor te laten en toen sprong ik er gauw af: Multumesc! (bedankt!) . Hij zwaaide en lachte. Wat was dat een leuke ervaring. Tóch nog op een Karutsha gereden.
We moeten ons nu ook gaan richten op de terugreis. Vrijdag vertrekken we van hier en maken dan nog een 5 daagse toerische reis door Roemenië omdat we eigenlijk van het land zelf nog erg weinig hebben gezien. Voor de kenners rijden we over Bicaz, Sighisoara en Transafagarasan, en gaan dan bij Oradea de grens over om dan in 2 lange dagen naar huis te rijden.

Is er trouwens iemand die een heel lief hondje wil? We hebben hier al 4 weken lang een ontzettend schattig puppy in onze caravan, een week of 10 oud denk ik inmiddels. Redelijk zindelijk, gewend aan honden, katten en kinderen en echt echt echt verschrikkelijk lief. Ze heet Kwispel omdat ze de hele dag door haar staartje laat wapperen. Boer hans zou haar eigenlijk doodmaken toen ze hier aan kwam lopen (er zijn al veel te veel zwerfhonden), maar zelfs voor hém was ze té schattig. We willen haar graag een fijn huisje bieden, maar kunnen dat niet zelf omdat we al 2 honden hebben.

Even een cliffhanger;) : afgelopen zondag waren we te gast bij een echt Roemeens gezin. We zijn er zelfs spontaan blijven slapen. Uiteraard maakte dat ontzettend veel indruk, onder andere omdat ook zij aan de armoedegrens leven. Mijn volgende verslag zal dan ook over deze ontmoeting gaan

Geschreven door Dewegdiehijmijleidt