Ondanks dat we niets in willen vullen voor de (geestelijke) reden van ons verblijf hier, spookt die vraag natuurlijk vaak door ons hoofd.
Inmiddels begint het ons een beetje te dagen en dat is ontzettend spannend.

Vorige week is hier een gezin komen logeren van een man en vrouw met 5 kinderen. Het zijn vrienden van Hans en Maaike.
Ik vond het wat ingewikkeld, want tja, wat is onze positie dan hier? Hoe welkom zijn we bij deze reunie?
Maar mijn zorgen bleken al snel ongegrond, we werden hartelijk in de groep opgenomen. Ook dit gezin is christelijk en al snel kwam het gesprek op ons en hun leven met God. En dat is heel logisch, want voor ons allemaal is ons leven met de Heere het belangrijkste gespreksonderwerp, zo bleek al snel.
De man vertelde een prachtige getuigenis hoe hij de Heere heeft leren kennen. Hoe zijn leven als 16-jarige compleet op zijn kop werd gezet. Hoe hij later zijn vaste fulltime baan opzegde omdat de Heere dit hem zei. Als kostwinner gaf hij zijn vaste baan als meubelmaker op om op een school te werken, 2 dagen per week tijdens een zwangerschapsverlof. Hij vertrouwde dat de Heere zou voorzien en inmiddels werkt hij er al 6 jaar fulltime. En zo vlogen de hele middag getuigenissen over tafel. Een lach en een traan, en God werd geprezen.

De volgende ochtend ligt er een bijbel op tafel. Een "Basis bijbel in gewoon Nederland" of iets dergelijks. Al mijn alarmbellen gaan af. Waarom nou zo'n slechte vertaling? Waar is de diepgang dan? Ik heb mijn oordeel dan toch weer een beetje klaar... Ik vraag hem naar een briefje dat uitsteekt uit zijn bijbel: Wat trek ik aan? staat erop. Ik lach: is dát wat je de Heere vraagt vanmorgen? Hij lacht met me mee. Hij is jeugdvoorganger in zijn kerk en is bezig met een samenkomst voor te bereiden. Het thema is Back to school. Welke vraag stel je jezelf die eerste schoolochtend als eerste: Wat trek ik aan? In de bijbel staat ook veel geschreven over wat je aan moet trekken: wapenrusting, de liefde, en hij had nog wat voorbeelden. Vervolgens wil hij nog de link leggen naar dat je op school geoordeeld en veroordeeld wordt op basis van wat je aangetrokken hebt. En dat is in het geloof net zo. Als jij Jezus "aantrekt", zul je door bepaalde mensen veroordeeld worden omdat je leven anders is dan dat van anderen. Ik ben onder de indruk van deze uitleg en we praten er nog een tijdje over door. Ik geniet ervan, dat hier het geloof en leven met God iets is dat gewoon openbaar geuit mag worden. Iets waar je over praat, wat je met elkaar deelt. Hij gaf me nog Romeinen 12 mee om te lezen.

Wat bijzonder is, is dat deze man door bepaalde ervaringen in zijn leven antwoorden geeft op diverse vragen waar ik al maanden van de Heere antwoord op vraag. Ineens zit ik aan tafel met iemand die precies deze antwoorden geeft.
Een van de vragen waar ik al mee liep vanaf april heeft betrekking op het genezen op gebed. Ik was ervan overtuigd dat dit kon. In de gemeente is dat vroeger natuurlijk ook wel gebeurd. Maar eigenlijk vrij sporadisch, en dan met voorbede van voorgangers vooral. Waarom zo ingewikkeld? Is dat écht zoals het hoort? Voor wie geldt de opdracht "geneest de kranken"? Voor iemand met díe roeping, of voor elke discipel van God? Zou ik bijvoorbeeld om genezing mogen bidden bij iemand die blind is? Of is dat niet mijn zaak? Nou ja, al de vragen hielden me nogal bezig (en ook de andere gaven van de Heilige Geest zoals beschreven staan in .... )

Donderdagmiddag had ik vreselijk hoofdpijn. Ik kon nog geen aanraking verdragen, en elke beweging deed zeer. Ik klaagde wat bij Jan, en blijkbaar werd dit door die man gehoord. Midden in het tumult van etenstijd (voor je beeldvorming: 11 kinderen en 6 volwassenen aan een reusachtige tafel) komt hij naar me toe"Sandra, ik hoorde dat je hoofdpijn hebt. Mag ik voor je bidden? ". Heel simpel, geen poespas of grootspraak. Ik schrok er een beetje van, maar het leek me ongepast om te weigeren. Ik had zijn levensverhaal gehoord, zijn ogen gezien, de harmonie die het gezin uitstraalt was me opgevallen. Ik had vertrouwen in zijn leven met God. Hij bad met mij. Heel kort (ik kon er in de herrie niets van verstaan), in de keuken... én? Vroeg hij, met een blik vol verwachting? De hoofdpijn was gereduceerd tot een zeurend gevoel in mn hoofd. Het was zo goed als verdwenen. Hallelujah! Riep hij.

Ik moest dit even verwerken hoor. Ik trok me een beetje terug tijdens het eten, en ook na het eten had ik wat tijd voor mezelf nodig om dit te overdenken. Wat was er nu zojuist gebeurd? Het was zo anders dan ik het me had voorgesteld. Zo simpel, zo klein eigenlijk. En tegelijk zo groots. Ik heb de hele nacht wakker gelegen.

De volgende ochtend trof ik hem aan op het erf. Ik wilde er graag nog even over praten. Ik vraag hem: Waarom werkt jou gebed wel (en het mijne zelden hoewel ik nooit voor anderen heb durven bidden dan voor mn eigen kinderen)? Hoe weet je dat het werkt? Hij vertelt me dat hij inmiddels al voor heel veel mensen heeft gebeden. Niet iedereen geneest. Alles hangt samen met geloof. Maar óók met Gods wil. Hij zei bij een gebed ook nooit dat de Heere zál genezen. Want die uitspraak komt hem niet toe. Met hoofdpijnklachten heeft hij vrij veel geloof dat Jezus het weg zal nemen op gebed. Een gebroken been of blindheid... Dat kan een ander verhaal zijn. Hij verwees me naar het verhaal in de bijbel van de maanzieke knaap. De discipelen konden deze man niet genezen. Jezus noemde hen ongelovig en genas de maanzieke knaap toen zelf. Blijkbaar zat hun ongeloof de genezing in de weg. Hij zei: Sandra, je hebt al zoveel meegemaakt. Je hebt al zoveel van Gods Geest ervaren. Je wéét dat het kan. Geloof het toch! Vervolgens vroeg hij me om samen de straat op te gaan om in Jezus naam voor mensen te bidden...

Een beetje in de war ging ik naar huis. Peinzend pakte ik mn bijbel en sloeg hem open zonder erbij na te denken. Lucas 9: de genezing van de maanzieke knaap. Ik wist niet eens waar het stond! Mocht ik twijfelen aan of mijn contact met deze man wel naar Gods wil was, dan had ik hier mijn bevestiging wel.
Ik vertelde iemand over wat ik meemaakte over de app en over de vraag die hij me stelde. "wat ga je doen" vroeg ze. Tja... dat wist ik ook niet zo goed. Dus ik appte terug dat de Heere vast wel iemand op mijn pad zou brengen als het de bedoeling was dat ik ging bidden met iemand om genezing. Terwijl ik dat type zit Rebekka naast me en ze klaagt over misselijkheid en buikpijn. Ik was aan het appen en registreer het nauwelijks. Maar ineens valt het kwartje. Ik werd er zenuwachtig van.
Ik vroeg aan Rebekka: wat kan ik voor je doen schat? "niks" zegt Rebekka. Met een bonzend hart vraag ik Rebekka: we zouden ervoor kunnen bidden? Nou, dan vond ze wel een prima plan. Dus wij samen de voortent in. Terwijl we zo samen zaten, voelde ik zo de Heere bij me. Ik wíst gewoon dat God haar helpen zou. Echt geen twijfel eigenlijk. Ik bad voor haar en hierna liepen we samen naar buiten. Gaat het beter? Ja hoor, zegt ze en rende naar de andere kinderen. Ze liet me wat vertwijfeld achter... Maar ik durfde niet door te vragen. Ik vond het zo spannend allemaal. Dus ik liet het daarbij. Maar een uurtje later gaan we met de hele groep wandelen en vraag ik tóch of de buikpijn en misselijkheid weg is. "ja hoor, ik heb nergens meer last van, het was meteen verdwenen", zegt ze met een kinderlijke vanzelfsprekendheid.

Het lijkt wel alsof ik ineens op een school ben beland waar ik het eerste leerjaar even van heb gemist. Het gaat allemaal zo snel. Maar het is ook reuze gaaf natuurlijk!

Intussen hebben we al heel wat gesprekken weer gevoerd, want God is hier het hoofdonderwerp van gesprek. De bijbel wordt bij elk gesprek er even bij gehaald, en ook s'avonds laat, onder de prachtige sterrenhemel bespreken we met elkaar de grootsheid van de schepping. Ik word me er steeds meer van bewust hoe mooi het zou zijn als je zo met al je broeders en zuster kunt spreken. Hoe rijk het leven zou zijn als we allemaal onze getuigenissen met iedereen willen delen. We zijn hier nu met 6 volwassenen en raken er niet over uitgepraat.
Soms gaan gesprekken over onderwerpen die ik best spannend vind, die nieuw zijn voor mij. Onderwerpen als het uitdrijven van demonen bijvoorbeeld, of over de eindtijd, of over het spreken van tongentaal. Het voelt allemaal dan wel wat onbekend, en eng. Toch wil ik ook hierbij een open mind houden. Niemand die mij hier ergens toe overhaalt, of mij een gedachtengang opdringt. Ik mag luisteren, de bijbel erbij pakken, (kritische) vragen stellen.

Ik twijfelde om dit verhaal te delen. En dan vervolgens schrijf ik net dat het zo mooi zou zijn als we ons leven met God met al onze broeders en zusters zouden delen. Dan moet ik natuurlijk ook niet alles voor me houden. Al is dit nieuw, voor veel mensen onbekend en eng. Voor mij net zo goed. Maar God wil hier iets mee, God wilde dat ik dit meemaakte blijkbaar. Ik kan het niet anders zien. Ik ben benieuwd naar de weg die voor me ligt :D

Geschreven door Dewegdiehijmijleidt