Maanden leef je er naartoe. Ik had echt zo'n beeld van de reis: 's nachts reizen het eerste stuk tot Hongaarse grens, kinderen die lekker slapen van 9 tot 7 in de auto. Onderweg rustig muziek luisteren, wie weet een liedje schrijven en voor me uit zitten denken in alle rust. Ik rij graag, dus eigenlijk vond ik het prima om de hele nacht door te kachelen. De werkelijkheid was anders: Kinderen die allemaal níet of nauwelijks slapen, files en onrustig verkeer onderweg, veel te onrustig om voor me uit te denken of muziek te luisteren... De kinderen waren lief, maar het duurde allemaal zo toch erg lang... We hebben nog een paar uur overdag doorgereden om tóch de Hongaarse grens te bereiken, en toen waren we écht op. In totaal hadden we 15 uur gereden met 3 uur pauze
De tweede rit, was vrijwel nonstop van 10 tot 19 uur, van de Hongaarse grens, naar een 70km in Roemenië. We vonden daar een goedkoop motel met een prachtig zwembad ernaast (40 euro voor ons vieren, echt absurd goedkoop). Bij onze eerste kennismaking met Roemenen moesten we al veel vooroordelen aan de kant zetten: wat een bijzonder vriendelijke en gastvrije mensen zijn het! In een restaurantje kregen we van gasten 1 tafel verderop zomaar een glaasje met iets dat ze zelf gebrouwen hadden. Iedereen was heel behulpzaam en een beetje verlegen omdat we elkaar totaal niet konden verstaan.
Na een vroege duik in het zwembad gingen we verder. Nog 350km voor de boeg. Eitje toch? Als je al 1800km erop hebt zitten... Dat viel even tegen. Uiteindelijk hebben we er ruim 6 uur over gereden. Onderweg een half uurtje gestopt bij de plaatselijke picknickplaats langs de weg, waar veel Roemenen de zondag langs een beekje doorbrachten. Jan had een leuk handen en voeten gesprek met een wat oudere man die vanalles wist over planten. We kregen bosaardbeien mee, en toen onze bus niet wilde starten werden we direct geholpen.
Je bent als Nederlander bijna een bezienswaardigheid in deze streek.

Maar met al die haarspeldbochten, hobbelige spoorwegovergangen, gaten in de wegen en onduidelijke bewegwijzering was het ook nu bepaald geen rustig ritje...

Onze bestemming had geen adres. We moesten opletten op een speeltuin en dan de eerste grindweg rechts nemen. En eindelijk... na ruim 30 uur rijden, zagen we een groot ijzeren hek dat om de communistische boerderij van het Nederlandse gezin staat. We waren er... eindelijk!

We werden gastvrij ontvangen en toen we alles een beetje hadden uitgepakt werden we getrakteerd op, jawel, oerhollandse pannenkoeken...

Foto's voeg ik later toe, ik heb hier geen wifi
Reacties vind ik leuk en motiverend om vaker te schrijven. 😉vvmnjjj

Geschreven door Dewegdiehijmijleidt