3 oktober 2019,
Weinig tijd gehad om te bloggen, en heel veel te vertellen! Deze voorlaatste blog wordt een lange.
Opschudding deze voormiddag tijdens troop clean: Wenda is gegrepen door een grote baviaan. Net zoals bij mij de vorige keer werd ze ineens bij haar t-shirt tegen het hek getrokken terwijl ze er met haar rug naartoe stond. Als in een reflex zette ze haar hand tegen het hek om zich los te rukken. De baviaan greep haar vinger en liet niet los. Ze bloedde, had pijn en was natuurlijk enorm geschrokken, net als iedereen die erbij was. Daniel is met haar teruggewandeld naar de kliniek om het te verzorgen en daar ontdekten ze dat de baviaan een groot stuk van haar nagel had losgetrokken! Ze mocht geen pijnstiller nemen omdat ze naar een dokter gebracht zou worden in Phalaborwa. Arme Wenda, en zeggen dat ze normaal zelfs niet hier zouden zijn vandaag. Ze zouden een uitstap maken naar een neushoorn weeshuis, maar dit werd last minute gecanceld omdat er een emergency rescue was bij het Rhino Orphanage.
Een eind na de middag komt ze terug van de dokter: ze hebben haar een flinke dosis verdoving gegeven en de nagel verwijderd zodat het kan genezen. Martijn moest naar de verzekeringsmaatschappij bellen om uit te leggen wat er gebeurd is, tja... hoe begin je daar aan?
Door de antibiotica mag ze natuurlijk niet meer drinken nu. Maar dierenarts Daniel zegt dat 1 drankje onder de 5 percent alcohol ok is. We zien meteen grappige t-shirts voor ons met Daniels hoofd op en een onderschrift in de stijl van "My doctor said I can't drink but my vet said it's fine" :-)
Ik vertelde in een vorige blog nog dat alle vrijwilligers echt nodig zijn hier, maar vandaag voelen we toch dat we met ietsje teveel zijn. Voor troop clean kan er niet genoeg volk zijn, en flesjes moeten 4 keer per dag gemaakt worden. Maar met 5 personen papsticks maken als enrichment of met 3 personen kippen vangen en cavia's tellen is toch een beetje overbodig.
Doordat we met zovelen zijn laat ik de mannen de keuken opkuisen nadat we flesjes hebben gemaakt, zodat ik ze mee kan wegbrengen met Robbie en Roli. Er is een grote olifant gesignaleerd tussen de kooien in fase 2, dus Roli is handig om bij te hebben, hij weet veel over het gedrag van dieren en we kunnen ons iets veiliger voelen dan wanneer we met twee zouden zijn. We zien de olifant inderdaad, een grote stier, maar hij lijkt zich niet veel van ons aan te trekken, en gelukkig maar! Elke flesjestoer is anders, en deze had ik nog niet meegedaan. Zo ontmoet ik Hope en Ayana, de twee bavianen die net als Stevie en Patats gedoemd zijn om hier voor altijd te blijven, alweer dankzij koning mens. Hope en Ayana zijn labo apen geweest en zijn nu sowieso beter af bij C.A.R.E. Maar een leven in vrijheid zit er voor hen helaas niet in.
Ik mag Bailey en Oreo hun flesjes geven en Roly herinnert me er nog eens aan dat ik moet wegkijken terwijl ik dat doe. Maar dat is echt zo verdomd moeilijk! Mandela is als laatste aan de beurt, hij is een dramaqueen. Hij komt gretig naar het hek om te drinken, maar een andere jonge baviaan komt in de buurt en Mandela begint als een gek te krijsen. Ik stop hem snel de fles toe, maar als die op is krijst hij weer alles bij elkaar, en dan dat smoeltje! Drama ten top!
Daisy zou normaal vandaag vertrekken, haar vader vliegt over vanuit Boston en dan gaan ze nog 2 weken rondreizen in Zuid-Afrika. Maar ze heeft zich van dag vergist, haar papa komt pas morgen aan. Weer een excuus voor een afscheidsfeestje! Maar we houden het kalm en kijken braaf naar Mrs Doubtfire vanavond :-)

4 oktober 2019
Gelukkige werelddierendag aan alle dieren!
Vandaag bezoeken Sam, Anna, Marie, Robbie en ik the Vervet Monkey Foundation. Voor ons is dit bezoek een must tijdens deze reis, VMF is namelijk wat ons uiteindelijk bij C.A.R.E heeft gebracht! Vorig jaar in december bezochten we een vegan kerstmarktje in Antwerpen en daar stond een stand van hun, bemand door een Belgische langetermijnsvrijwilliger. We waren op dat moment al een tijdje aan het overwegen om weer eens met dieren te gaan werken, maar we wisten nog niet wat en waar. We luisterden naar de uitleg van het meisje van VMF, stuurden een rechtstreekse mail naar het center om meer info in te winnen, en we overwogen serieus om er te gaan werken. Er was alleen 1 klein detail dat ons deed twijfelen: de voorzieningen voor vrijwilligers zijn basic bij C.A.R.E, maar we hebben alles wat we nodig hebben, er komt warm water uit de douches, we hebben een gezellig binnenpleintje om samen rond te hangen... Bij VMF zijn de voorzieningen nog veel meer basic dan hier: vooral het feit dat ze geen warm water hebben stak me enorm tegen. Dankzij hen zijn we wel beginnen verderzoeken in Zuid-Afrika, en zo kwamen we hier terecht. Het VMF werkt ongeveer hetzelfde als C.A.R.E: ze bieden een tijdelijke thuis aan verschillende troepen vervet aapjes die op termijn vrijgelaten worden op veilig gebied.
VMF is een mooi project, echt waar, maar we weten meteen dat we de juiste keuze hebben gemaakt door voor C.A.R.E te kiezen: het gebied is nog een stuk droger en ligt bijvoorbeeld niet in Big Five gebied: onverwachte ontmoetingen met wilde dieren kunnen hier dus niet gebeuren. Ook hebben ze hier geen auto ter beschikking, waardoor uitjes en tripje naar de supermarkt eigenlijk nooit gebeuren. Meg, een langetermijnsvrijwilliger, vertelt dat het heel af ten toe wel gebeurt dat ze eens uit eten gaan of een uitstapje doen, maar erg weinig, omdat er steeds een auto gehuurd moet worden.
Dat alles ter zijde zijn vervet aapjes ontzettend mooi en schattig, het zijn rotzakjes, maar ze zijn ZO SCHATTIG!!!
Bij C.A.R.E hebben we "last" van een troep wilde vervets: als je de deur van je kamer laat openstaan, zoals Robbie eens deed, zitten ze in no time binnen, laden je schuiven uit, halen je vuilzakje leeg en verspreiden alles door de kamer... in de Milk Kitchen moet je alert zijn voor vervets, als je even niet kijkt zitten ze met hun handjes in de stoomkoker naar de groenten te graaien of zitten ze met hun snoet in de kommen vol melkpoeder... en als je staat te douchen kan het zomaar gebeuren dat een vervet van op de rand zit mee te kijken. Zoals ik zei: rotzakjes zijn het, maar echt heel schattig!
Als we in de namiddag terug door de poort van Grietjie rijden rijdt ook Daisy's papa er net door, wat een toeval!
We nemen nog geen afscheid van haar omdat ze belooft om één dezer dagen nog langs te komen.
's Avonds gaan we met (bijna) iedereen op Riverboat Cruise. Stel je er niet teveel bij voor: het is een boottochtje een eind hier vandaan op de Olifants rivier: je ziet letterlijk niets omdat het stikdonker is, enkel heel veel blinkende krokodillenoogjes als je met je zaklamp kijkt. Maar het eten aan het einde van trip is superlekker, de locatie is erg gezellig en de sfeer is gewoon leuk, het is fijn om eens een avondje uit te zijn met z'n allen!

5 oktober 2019
Vandaag helpen we opnieuw een handje bij Halo. Deze keer rijden we naar een ander dorp om honden te behandelen: we rijden door Blyde Canion, helemaal naar California! Het Zuid-Afrikaanse dorpje California is natuurlijk niet te vergelijken met haar Amerikaanse naamgenoot, maar de omgeving in de bergen is wel heel mooi.
Dierenarts Nina is er jammer genoeg niet bij deze keer. Als we willen kunnen we Daniel assisteren vandaag, maar we willen Lina en Michelle ook de kans geven om dit eens te doen dus wij geven ons op om de honden te dippen. Er zijn 2 baden: één voor puppies, een ander voor volwassen honden. In deze baden zit een product dat ervoor zorgt dat ze ontvlooid worden en beschermd tegen parasieten. Het is wel leuk om te doen maar de mensen hier lijken slechter om te gaan met hun honden en dat is enorm moeilijk om te zien. Halo probeert de mensen hier wel in op te voeden en er is volgens hen ook al enorm veel veranderd tegenover een paar jaar geleden. Maar hier moet ik toch een paar keer hard op mijn tanden bijten om niet een paar rotkinderen met hun hoofd tegen een boom te slaan. Er is één jongen bij die mijn bloed doet koken. Het rotjoch staat de hele tijd met zijn armen te zwaaien, zich enorm aan te stellen en als hij denkt dat er niemand kijkt slaat hij hard met zijn hand op gelijk welk hondje dat passeert. Ik heb achteraf eigenlijk heel veel spijt dat ik niet naar hem ben toegestapt, hem een klap heb gegeven en gevraagd of hij dat leuk vindt en zoniet, waarom hij dan die hondjes slaat.
We doen vandaag enkel dit dorp, omdat hier heel veel honden zijn, maar na de lunch rijden we nog langs Christine van Halo, om te kijken hoe het met Nellie gaat, de windhond die we vorige keer hebben meegenomen. Wat Christine doet voor de honden is fantastisch, en ik kan er enkel lof over hebben, maar ze is voor ons een bevestiging van wat mensen hier zeggen over de "Afrikaans", de blanke Zuid-Afrikanen: dat het een uiterst onsympathiek volk is. Bij haar thuis zien we haar zwarte huishoudster, een vrouw die de pensioenleeftijd ruim gepasseerd is, en hoe Christine tegen haar praat slaat ons met verstomming: het lijkt wel een flashback naar de tijd van de slavernij, vreselijk!
Maar we zijn hier om Nellie te zien: 2 weken geleden had ze nauwelijks nog licht in haar ogen, ze lag daar maar, wachtend op de dood. Nu zien we een windhond die weliswaar nog een weg te gaan heeft maar jongens, wat en verschil! Ze kwispelt, rent achter de andere honden aan, komt bedelen om knuffels en en geniet met volle teugen van alle aandacht. De herpesblazen in haar mond zijn er nog, maar Daniel zegt dat deze vanzelf zullen verdwijnen als ze weer sterker wordt. En het allerbeste nieuws: Nellie moet niet terug naar haar baasje. Soms doet Halo dit, iets wat misschien niet echt mag maar wel het beste is voor de hond: bij een hond als Nellie zal het baasje te horen krijgen dat ze het niet gehaald heeft. Voorlopig blijft ze bij Christine tot ze een lief baasje vindt. Sam overweegt haar te adopteren als ze er nog steeds is nadat Sam in december voor een paar weken terug naar Engeland is geweest. Een ander hondje: puppy Big Boy, zal ook zogezegd overleden zijn. We zagen hem ook 2 weken geleden, hij was aangereden door een auto en moest meegenomen worden door de dierenarts. Maar bij onderzoek zag deze dat de innerlijke wonden die Big Boy had onmogelijk door een aanrijding veroorzaakt konden zijn, het waren duidelijk tekenen van schoppen en mishandeling. Onbegrijpelijk.
Vanavond na het eten gaan we naar Stephen om iets te drinken rond het kampvuur. Samantha zit een tijdje in Nelspruit voor de vrijlating van een jonge baviaan in een wilde troep: ze kreeg een tijdje geleden een melding van alweer een weesje waar de hele familie van vermoord was. Het kleintje werd een tijd als huisdier gehouden tot iemand gelukkig C.A.R.E contacteerde. Omdat Donny al de leeftijd voorbij was dat hij nog melk nodig zou hebben, werd besloten hem te proberen integreren in een wilde troep, die eerder al met succes een jonge baviaan accepteerde. En ook dit lijkt een succesverhaal te worden want het gaat goed!
Het wordt een gezellige avond, voor Martijn en Wenda jammer genoeg de laatste...

6 oktober 2019,
Na het ontbijt mag ik observeren bij bonding. Eliana is gisteren voorgesteld aan Lexi. Observeren houdt in dat je in het lege bonding hok ernaast zit en gewoon kijkt. De vrijwilligers die bij Eliana zitten moeten zo saai mogelijk zijn, dus niet tegen haar praten, niet of zo weinig mogelijk met haar spelen.... En het is mooi om te zien hoe goed het al gaat. Er is een luik waar Eliana doorkan om naar Lexi te gaan. Dat doet ze voorlopig nog niet, maar ze zijn enorm geïnteresseerd in elkaar, Lexi groomt Eliana ook door het hek heen. Marie zit als een trotse moeder toe te kijken, ze zal gauw weer vrij zijn, het is echt tijd. Bij Oreo heeft het proces heel lang geduurd dus dit lijkt echt snel te zullen gaan.
Voor we naar troop clean vertrekken nemen we afscheid van Wenda en Martijn. Het zal raar zijn als ze weg zijn. We zijn niet gewend met andere mensen op reis te gaan en omdat dit soort reis voor hen de eerste keer was kon het alle kanten opgaan. Maar het is zo goed meegevallen en we gaan hen missen tijdens onze laatste week!
Na de lunch mag ik zelf in de bondingkamer en mag Robbie observeren. Er is nog steeds interactie maar Lexi is wat verveeld nu, dus er gebeurt niet zoveel. Hoe zou je zelf zijn als je vanuit een groep ineens verdoofd wordt, wakker wordt helemaal alleen in een klein hok waar je de komende 2 a 3 weken zal inzitten tot die kleine trol beslist je te aanvaarden als haar moeder?
Vanavond moeten Robbie en ik voor het eten zorgen. Toen we bij de lunch gingen kijken wat er in huis is sloeg de paniek ons even om het hart: hoe kan je voor 16 mensen koken met enkel een blik kikkererwten en een krop sla????
Maar Caroline stelt ons gerust: Andrew doet straks boodschappen. We toveren een rijk gevuld pastagerechten op tafel en Caroline maakt als dessert nog een lekkere appelcrumble met appeltjes die eigenlijk voor de bavianen waren bestemd. Ach, ze mogen toch niet teveel fruit hebben, daar krijgen ze diarree van.

7 oktober 2019
Vandaag staan we voor dag en dauw aan de poort van C.A.R.E waar we al om 4u30 worden opgehaald voor een 2-daagse trip naar het Kruger park! We hebben deze uitgesteld tot onze laatste week en hebben er superveel zin in!
Onze chauffeur en gids is Mark, de Engelse huisgenoot van Sam.
Het hele Krugerpark is maar liefst 380 kilometer lang en 60 kilometer breed. Omdat we 2 dagen hebben wil Mark ons naar een zuidelijker gelegen toegangspoort meenemen, daarom vertrekken we zo vroeg.
Het worden twee hete dagen, niet helemaal ideaal voor een Kruger bezoek: als het erg warm is zijn de dieren weinig actief en vaak weggestopt in schaduwrijke plekjes. Tel daar nog bij dat we op het einde van het droge seizoen zitten en het landschap erg dor en kaal is en je weet dat we wel hopen, maar niet verwachten erg veel te zien... maar man, wat hadden we het mis!!!! Deze trip is er uiteindelijk één geworden om nooit meer te vergeten, en zelfs voor Mark was het één van zijn favoriete trips naar Kruger, en hij heeft er al heel veel gedaan.
Voor we het park binnengaan mogen we al een prachtige entreeshow aanschouwen: de red billed hornbill, in het Nederlands de zuidelijke roodsnaveltok, is een leukerd van een vogel die we hier al vaak hebben gezien, maar vandaag krijgen we iets bijzonders te zien. Blijkbaar kiezen deze vogels een partner voor het leven, en als ze samen ergens zitten voeren ze een spektakel op: ze beginnen te kakelen als kippen en naarmate het kakelritme sneller wordt strekken ze synchroon hun vleugels uit en maken een diepe buiging, en opnieuw, en opnieuw... wat een verwelkoming!
Bij het binnenkomen vraagt Mark ons wat we hopen te zien: ja natuurlijk de Big Five, al is de kans op neushoorns klein doordat er helaas nog heel weinig zijn omwille van de stropers... maar Robbie antwoord meteen: een hyena. Eigenlijk had Marie ons verboden om hyena's te zien, omdat ze ze zelf nog nooit heeft gezien en ze dat heel graag wil... maar we kunnen het niet helpen: we zijn letterlijk nog maar net het park binnen en daar zitten ze al! Wat volgt is een dag (of eigenlijk twee dagen) propvol olifanten, giraffen, zadelbekooievaars, nijlpaarden, krokodillen, buffels, impala's, zebra's, kudu's, de wat zeldzamere antilope Nyala, wildebeesten (aka gnoe's maar wildebeest is natuurlijk een veel leukere naam), wrattenzwijntjes (Pumbaa!), jakhalzen enzovoort.
We hebben olifant en buffel al afgevinkt van onze Big Five lijst... een leeuw zou mooi zijn, maar je hebt nooit garantie: Wenda en Martijn hebben vorige week Kruger gedaan en hebben leeuwen noch luipaarden gezien. Sommige mensen krijgen de hele dag niets en dan de laatste 2 uur: bam! De big five! Kruger is geen zoo en de natuur laat zich niet dirigeren, daarom is elk dier dat je ziet een bonus, en is elk Krugerbezoek weer anders.
Doordat het park enorm is rijd je meestal alleen op de weg, maar zie je ergens een opstropping van verschillende auto's staan, dan weet je dat er iets spannends te zien is, en zo gebeurt het opeens dat we leeuwen zien! Wauw! Een 5-tal leeuwinnen en een jong mannetje liggen in de schaduw maar hebben alert het hoofd opgericht en kijken naar iets. Mark rijdt iets verder door om te zien naar wat ze zo geïnteresseerd kijken: het blijkt een heus buffet te zijn van verschillende antilopen, wrattenzwijntjes, buffels en, de chocoladetaart voor leeuwen: wildebeesten. Het is echter midden op de dag en bloedheet, leeuwen jagen 's avonds en 's nachts als het niet meer zo warm is. Maar om de één of andere reden hebben we echt zoveel geluk vandaag dat we midden op een veel te warme dag de leeuwinnen in actie zien komen! Ze laten de chocoladetaart staan voor een hap waar ze langer mee toekomen en gaan met z'n allen achter de buffels aan. De buffels hebben geluk dat de leeuwinnen niet op hun fitst zijn, ze kunnen ontkomen. En wij hebben geluk met onze front row seat om dit spektakel te kunnen zien. Één woord: wauw!!!
Een tijdje later zien we ook voor het eerst 2 volwassen mannetjes, magnifiek! En er is een bonus bij: 4 welpjes!
We kunnen niet geloven hoeveel geluk we hebben, en we zijn blij dat er hierna nog een dag komt!
Om 18u moeten we binnen zijn in het Rest Camp. Er zijn er 9 in het park en wij slapen vanavond in Satara, in een regio gekend voor de grote katten. We zijn nog maar net binnen als we in het winkeltje een oude bekende zien: Daisy! Weer zo'n toeval! Ik dacht eigenlijk vanmorgen nog aan haar: ze is afscheid komen nemen bij C.A.R.E terwijl wij bij Halo waren dus we hebben nooit dag kunnen zeggen. Grappig dat we nu toch nog de kans krijgen en zo raar om haar net hier tegen het lijf te lopen! Als we uit ons hutje vertrekken om iets te gaan eten zie ik een poesje zitten: "oh kijk een poes!" zeg ik nog tegen Robbie, terwijl ik dichterbij ga en neerhurk om haar te lokken. De kat lijkt wel wat gewend aan mensen maar is toch schichtig en op het moment dat ze opkijkt zie ik dat het geen poesje is: haar hoofd is anders, ze is een stuk groter dan een normale kat en ze heeft een hele dikke staart. We kijken op de kaart die we hebben waar alle dieren opstaan die hier leven en zien dat het een Afrikaanse wilde kat is, kunnen we ook weer afvinken ;-)

8 oktober 2019,
De Rest Camps openen 's ochtends om 5u30, dus we moeten opnieuw vroeg op, de vroege ochtend is het allerbeste moment om dieren te spotten, en dat weet iedereen want er staat al een flinke rij te wachten tot de poort opengaat. Maar Mark heeft een plan. Terwijl de meeste auto's rechtdoor rijden heeft hij een favoriete zijweg, waar hij al vaak katachtigen zag maar waar hij nog nooit 's ochtends is geweest. Er is een aantal jaar geleden melding geweest van een uiterst zeldzaam wit leeuwenwelpje dat geboren is in dit gebied. Er hangt een foto van het welpje bij de receptie van het Rest Camp. Leeuwen zijn territoriaal en Mark droomt er al lang van om de witte leeuw te kunnen spotten, tot nu toe zonder succes.
Het eerste halfuur rijden we op de gravelweg zonder resultaat. We zien letterlijk niks, nada, noppes. Zelfs geen simpele impala, geen giraf, nog geen vogel... niks! Waar zijn al die dieren naartoe??? Ik moet wel zeggen dat de zonsopgang zowat de mooiste ooit is, om stil van te worden, de sountrack van The Lion King zit hier voortdurend in mijn hoofd.
Na een half uur niets gezien te hebben beginnen we opnieuw met het eerste dier dat we gisteren zagen: een eenzame hyena kijkt nieuwsgierig naar de auto en komt langzaam dichterbij, recht in de lens kijkend, echt poserend... tot hij opeens lijkt door te hebben dat er mensen in dat metalen beest zitten, schrikt en er vandoor gaat. Niet te geloven dat sommige mensen hyena's lelijke vinden, en dat ze in films altijd als schurken afgeschilderd worden. Het zijn echt heel mooie dieren, net beertjes, en ze maken 's nachts de grappigste geluiden: whoooooop!
We rijden verder en het duurt niet lang voor we voor we weer volwassen mannetjesleeuw zien! En deze keer zijn wij de eerste auto en lange tijd ook de enige! We kijken een tijdje als er ineens van de overkant van het water vanachter een boom nog een mannetje komt, en daarna nog één... en... wacht, er komt er nog één... maar... is die nu niet heel licht van vacht? De vierde leeuw komt dichter en Mark kan het nauwelijks geloven: dit is de witte leeuw!!!!
Onvoorstelbaar: de enige witte leeuw in het hele park en wij hebben hem gezien... kippenvel! Mark stuurt later meteen een bericht naar Sam om haar jaloers te maken ;-)
We hebben nu 3 van de Big Five gezien en de vierde dient zich rond de middag aan: het luipaard ligt te slapen in een boom. Als we de motor stilleggen bij de andere auto's ligt het luipaard met zijn snoet naar de verkeerde kant, waardoor we enkel zijn rug, zijn staart en die prachtige vacht kunnen zien. Maar alsof het zo moet zijn draait hij ineens zijn kop waardoor we hem echt kunnen bewonderen. Dit is écht een heel bijzondere dag!
Het nadeel van een safari is dat je de hele tijd in de auto moet zitten. Zeker als je graag wandelt en op verkenning gaat is dat wennen, maar het kan nu eenmaal niet anders. Op een bepaalde plek mogen we wel uitstappen om even de benen te strekken, en de plaats slaat ons meteen met verstomming! Iedereen die de tekenfilm "The land before time" (Platvoet en zijn vriendjes) heeft gezien, zou dit herkennen: we staan op een brug uit te kijken uit over ... de groene vallei uit de film! Het is één van de mooiste plekken die we ooit hebben gezien, zo puur, zo magisch. Er grazen antilopen en giraffen naast olifanten die spelen in het water, en je verwacht hier elk moment een brontosaurus te zien. Het valt moeilijk te omschrijven maar je wordt echt stil van deze plek. Machtig!
Bij de verschillende rustpunten hangen kaarten van het park. Bij die kaarten hangen gekleurde magneten waarmee mensen kunnen aanduiden op welke plaats ze welk dier hebben gespot per dag. Enkel neushoorns mogen nooit gemeld worden, vanwege de stropers. Dat is ook de reden waarom je nooit de locatie mag vrijgeven als je een foto van een neushoorn op sociale media zet. Wij kunnen nummer 5 niet afvinken vandaag: Mark vindt op een bepaald moment wel sporen van een zwarte neushoorn, maar ze lopen de bush in en hoelang we ook blijven zoeken, we krijgen geen neushoorn te zien.
Desondanks waren dit 2 dagen om absoluut nooit meer te vergeten, Mark is een fantastische gids en deze trip was zo indrukwekkend! We vertellen enthousiast tijdens het eten als we terug "thuis" zijn bij C.A.R.E, en Anna laat op haar beurt enthousiast een filmpje zien waarop te zien is hoe Eliana tijdens bonding een paar seconden op de buik van Lexi hangt. Wat een snelle voortuigang! We kunnen deze dag met een grote glimlach afsluiten!
Tot gauw, voor de helaas laatste blog...

Geschreven door Debbie-en-robbie-in-wonderland