24 september 2019,
Geen C.A.R.E dag vandaag. Sam Keegan had mensen nodig die meewilden naar het Nourish Ubuntu festival op Heritage Day. Dit is een officiële feestdag in Zuid-Afrika waarop de cultuur en verscheidenheid in geloof en tradities van alle Zuid-Afrikanen gevierd en geëerd wordt. Robbie en ik, Martijn en Wenda en Tom willen graag mee. Sam heeft het een beetje verkocht alsof we er zouden gaan helpen, eten uitdelen enzo, en tegelijk meer leren over de Afrikaanse cultuur. We ontdekken echter al snel dat Sam toe was aan een dagje ontspanning in het gezelschap van volwassenen ;-) Veel vrijwilligers zijn heel jong, komen net van school of studeren nog en zijn niet altijd geïnteresseerd in zo'n dingen. Vanaf we de poorten van C.A.R.E verlaten tot aan de ingang van Grietjie spotten we een belachelijk aantal giraffen, het blijft bijzonder en ik kan niet geloven hoe prachtig ze zijn en hoe het kan dat er mensen bestaan die er plezier uithalen ze te doden. Nourish is een non-profit organisatie die zorgt voor werkgelegenheid en onderwijs. Het is een domein waar onder andere groenten en moringa verbouwd worden, waar een hoop geredde dieren rondlopen zoals hondjes, een ezel die Daisy heet, kippen... Er is een bibliotheek waar kinderen kunnen komen lezen en leren... Er zijn een paar hutjes waar backpackers kunnen overnachten, er is een lounge en een bar in openlucht... en het knapste is dat in al deze voorzieningen allerlei gerecycleerde materialen gebruikt werden. De ramen van de lounge bijvoorbeeld bestaan uit ingemetselde jagermeister flessen, er hangt een vliegengordijn van frisdrankdoppen, de tafeltjes zijn gemaakt met autobanden... het is heel mooi allemaal! Maar zoals ik al zei hebben we al snel door dat Sam toe is aan een dagje uit... met overmatig veel alcohol! Ik kan me voorstellen dat als je hier woont, zo afgelegen, dat je daar echt een keer aan toe kan zijn. Geen Tasty Waves hier zoals in Costa Rica ;-) We hadden alleen niet zien aankomen dat we om half 11 's ochtends al shots brandy achterover zouden slagen, Afrikaans bier zouden drinken, afgewisseld met rum-cola en gin-tonic, daar nog een gluhwein bij en dat we later bij het kampvuur nog een fles Amarula zouden doorgeven... We hadden ook niet verwacht dat er zoveel zakjes kleurpoeder over zouden zijn van de Color Run die ze eerder deze week hebben georganiseerd. En we hadden zeker niet verwacht dat we door een misverstand pas om 21u30 werden opgehaald in plaats van om 18 uur. Die arme Gilbert stond al uren te wachten in zijn auto en niemand wist het. In tussentijd hadden we wel een heel fijne dag met Afrikaanse dans (Robbie danst nooit maar is helemaal losgegaan, het bewijs staat op Facebook!), met een lunch van pap met chakalaka (pap is mijn ding niet, maar chakalaka is yummie), met heel veel lieve hondjes en fijne mensen, heel veel kleurpoeder en heel veel lol. Op een gegeven moment werd het voor Tom allemaal een beetje teveel, hij zat te pruilen in een hoekje en hij mocht een dutje gaan doen in één van de hutjes. Wat we echter helemaaaal niet hadden verwacht was dat Robbie en Martijn hem moesten gaan zoeken toen onze lift er was, en hij geen kleren meer aanhad. Hij had zichzelf blijkbaar ondergepist :-o. Stel je dus even het volgende voor: we zijn naar C.A.R.E teruggereden, in de laadbak van de pick-up truck, met een dronken naakte man in het midden, we zijn op die manier door de controlepost van Grietjie Nature Reserve gereden en toen werd Tom wakker: "why am I naked? Where are my fucking clothes? Where is my phone?" Zelden zo gelachen!

25 september 2019,
Gek genoeg is iedereen op tijd op post vandaag. Gelukkig maar! Tom weet bijna niets meer van gisteren maar we helpen hem met alle plezier een handje door alles nog eens opnieuw te vertellen :-) Zijn telefoon is trouwens gevonden door Bobo, de barman. Ik herinner me dat we gisteren 3 keer achter elkaar "Africa" van Toto hebben gezongen en dat Bobo dat heeft gefilmd, mogelijk dus met Toms telefoon. Aiai, bewijsmateriaal!
Vandaag hebben Robbie en ik 3 keer nursery. Eliana blijft voor het eerst wat langer bij me zitten, en ook naar Robbie toe wordt ze steeds moediger. Ons laatste uur moeten we Patats gezelschap houden. Caroline belooft dat ze ons niet zal vergeten te komen halen, ze heeft speciaal een alarm gezet op 17 uur. We moeten namelijk altijd binnen- en buitengesloten worden door een verantwoordelijke, kwestie van niet per ongeluk een wilde baviaan binnen te laten. Maar het wordt 17u10 en geen Caroline te zien... We zien Nadine passeren maar ze hoort ons niet roepen. Dan lange tijd niemand. Tot Marie langskomt met Eliana en ons bevrijdt. Caroline verontschuldigt zich en zegt nog dat ze het alarm hoorde afgaan op haar gsm maar geen idee meer had wat het betekende. We hadden de nacht dus kunnen doorbrengen in een bavianenverblijf ;-)
We gaan nog even naar de rivier waar we waterbucks zien, het nijlpaard dat er altijd zit, een krokodil en aan de overkant een kudde olifanten met 2 kleintjes! We moeten onszelf geregeld nog knijpen om onszelf eraan te herinneren dat we echt in Afrika zijn, wauw!
Het karkas van de bushbuck is trouwens helemaal weg, nog voor ze het naar de rivier konden brengen voor de krokodillen. Ze hadden het verplaatst omdat het begon te ruiken maar ze vergaten opnieuw een nachtcamera te installeren dus het is maar de vraag wie er is langsgeweest om alles op te eten. Het enige dat er nog ligt zijn een paar ribben en een kaak.
We zijn allemaal zo moe vandaag, beetje katerig ook. Alleen Tom gek genoeg niet, al was hij er het ergst aan toe. Maar het joch is dan ook nog maar begin in de 20. In elk geval gaan wij en ook Wenda en Martijn maar op tijd naar bed. Morgen weer fris en fruitig, klaar voor een nieuwe dag!

26 september 2019,
Een leuke dag voor mij vandaag! Geen troop Cleaning, en maar liefst 5 keer een uur Nursery! Het wordt wel van de ene shift naar de andere vliegen, als je nursery hebt moet je je telkens omkleden: mijn Nursery uniform ruikt inmiddels heel dierlijk, zoals het hoort :-)
Tussen 2 shifts door help ik met het vullen van 2 grote zakken vol gesneden groenten. Ze moeten in kleine stukjes omdat ze door de kooien heen moeten kunnen gegooid worden. Ik moet er altijd zo om lachen hoe we de kleine ronde pompoenen op de grond smijten zodat ze breken omdat ze bijna niet te snijden zijn. Ik beeld me in dat we dat thuis zouden doen "zet jullie alvast, ik ben nog even met het eten bezig... PATS!" 2 van de 5 Eliana uurtjes zijn met Robbie erbij en hoewel ze écht vorderingen maakt met hem merk ik dat het toch helemaal anders is als er alleen meisjes aanwezig zijn, dan komt ze echt spelen met ons! De blonde meisjes hebben altijd nog een streepje voor, Eliana is een haar-racist ;-) Alleen als haar "mama" Marie er tijdens de laatste shift bij is, dan bestaat er eigenlijk maar 1 persoon voor Eliana. We vragen hoe dat dan gaat met het bonding proces dat er gauw zit aan te komen. Eliana is er stilaan klaar voor. Zelfs op de korte tijd dat we hier zijn hebben we haar al zien veranderen: ze wordt groter en is veel donkerder geworden in haar snuit. Bavianen worden geboren met een roze gezicht, als ze klein zijn worden ze meestal beschermd door de vacht van hun moeder, maar naarmate ze groter worden en meer op avontuur gaan wordt hun roze huid zwart. Dat is een natuurlijke bescherming tegen de zon. Marie gaat momenteel geregeld met Eliana langs de troepen om te kijken welke vrouwtjes interesse tonen in haar. Voorlopig zonder veel succes: er is 1 vrouwtje heel geïnteresseerd maar zij heeft al 4 kinderen, geen goed idee dus. Vanaf het moment dat er een geschikte adoptiemoeder wordt gevonden kan het bonding proces beginnen. Daar zijn speciale hokken voor: aan de ene kant zit de toekomstige baviaanmama, aan de andere kant een vrijwilliger met het kleintje. Eerst wordt er kennis gemaakt met het hek ertussen. Dan wordt er een klein luikje opengezet waar alleen het kleintje doorkan. Ze kan dan op haar eigen tempo naar de baviaanmama en weer terug naar de vrijwilliger. Als het steeds beter gaat gaat het luik dicht en zo verder... tot het duo geïntroduceerd kan worden in de troep, zoals Oreo recent! Ik ben benieuwd hoe de kleintjes dan reageren op hun voormalige menselijke moeder eens ze in een troep zitten, maar blijkbaar valt dat nogal mee. Ze kijken wel geïnteresseerd maar gaan al snel terug naar hun soortgenoten, zoals het hoort dus. Ik mocht vandaag ook samen met Wenda mee met Daniël om flessen te wandelen. We mogen de emmer vol flessen niet vasthouden omdat we blanke vrouwen zijn (zie eerdere blogs), maar we mogen ze wel mee geven door de hekken heen. Hierbij wijst Daniël ons erop dat we moeten proberen niet in hun ogen te kijken, kwestie van de band met de mens niet te stimuleren. Heel erg moeilijk! Ze zijn zo schattig! Van 16 tot 17u staan Robbie op "kippen en cavia's", ik heb dit laatst alleen gedaan en was op 10 minuten klaar, we hebben dus lekker veel tijd over vandaag! Het houdt gewoon in dat je gaat tellen of er nog steeds 3 cavia's en 2 konijnen zijn (belangrijker dan we dachten, want vanmiddag werd er nog een koraalcobra gevonden in hun hok!!) en de 5 kipjes terug naar hun hok jagen, een echte chicken run, heel grappig... vooral als Jako komt helpen. Het is al 3 dagen koud hier, we zijn van 35 graden naar 21 gegaan met veel wind erbij, echt niet wat je hier verwacht en we zijn er niet echt op voorzien. Gelukkig wordt het vanaf morgen weer warmer. Maar de schommelingen in het weer zorgen er helaas voor dat slangen, spinnen en schorpioenen meer buitenkomen. Zo werd er naast de cobra in het caviahok ook nog een black mamba in de lounge gevonden. Toch maar opletten als we daar rondhangen... De Duitse meisjes gilden vanavond heel het vrijwilligersdorp bij elkaar, er zat een klein spinnetje... Ik hoop van harte dat ze geen Red Roman tegenkomen tijdens hun verblijf! Sinds ik dat monster heb gezien haat ik het als ik 's nachts wakker word en moet plassen. Er is geen verlichting buiten dus ik ren als een gek met mijn zaklamp naar het toilet, wetende dat er eentje achter mijn schaduw zou kunnen jagen. Laat ons hopen dat ik vannacht een keer niet moet opstaan. Slaapwel!

27 september 2019,
Vannacht hebben we leeuwen gehoord! Het was niet meteen het geluid dat je bij een leeuw zou verwachten, maar het was iets dat we niet konden thuisbrengen en alle bavianen werden helemaal gek. Als dat gebeurt weet je dat er iets in de buurt is. We vertellen het later aan Marie als we in de Nursery zitten en zij laat ons verschillende leeuwengeluiden horen op haar gsm. Eentje daarvan herkennen we als het geluid dat we hebben gehoord, zo cool! Het klonk heel erg dichtbij, maar geluid kan ver dragen hier. Tijdens troop clean vandaag word ik voor het eerst "gegrepen" door een baviaan. Het gebeurt hier geregeld en daarom moet je steeds uitkijken wie er in de aangrenzende kooien zit. Bij iemand als Tuck-Tuck weet je dat je de hele tijd alert moet zijn, maar bij de anderen vergeet je het soms. En zo stond ik dus met mijn rug naar een grote baviaan, die ineens mijn t-shirt vastscharrelde en me tegen het hek trok. Hij heeft me geen pijn gedaan en was waarschijnlijk gewoon nieuwsgierig want hij liet me snel los, maar het was toch wel even schrikken!
Ik heb verder best een relaxte dag vandaag: een paar uurtjes Nursery, beetje harken in de volunteer collage... en rond 4 uur staan Wenda, Martijn, Robbie en ik ingepland om eten te maken. Permission is een dagje vroeger vrij dit weekend. We wilden heel graag een curry maken, maar je moet koken met wat er in de keuken ligt en alle ingrediënten waren voorzien behalve kokosmelk, nogal een essentieel ingrediënt... Robbie oppert het idee om Belgische frietjes te maken. Ik vind het geen goed idee, er is slechts een kleine friteuse en er moet voor 16 mensen gekookt worden... maar Robbie is koppig. Uiteindelijk stellen de jongens voor dat Wenda en ik wat in het zonnetje gaan zitten met een boek en een biertje terwijl zij voor het eten zorgen. Goed idee vinden we! Als we om 18u aanschuiven aan tafel blijken ze er wonderwel in geslaagd te zijn een heerlijke maaltijd op tafel te toveren: er zijn verse frietjes, er is een soort van vegan gyros, sla en tomaten, satésaus en een pan gebakken rijst. De credits gaan vooral naar Martijn, die het kookwerk op zich heeft genomen, maar toch ook applaus voor Robbie, om voet bij stuk te houden en een gigantische berg frietjes te snijden!
's Avonds gaat iedereen vroeg naar bed, na weer een paar spinnen voorvalletjes: een kleine spin moet uit Abbi en Lina's kamer verwijderd worden en Daisy heeft een kleine red roman op haar been (iiiieeeuw!) maar Abbi, Robbie en ik willen opblijven tot Tom en Caroline thuiskomen. Ze zijn vandaag gaan skydiven boven Kruger! Ze waren supernerveus maar we hadden hen verteld hoe fantastisch skydiven is en ze komen 's avonds inderdaad met een brede smile toe, "best day ever!" Zeggen ze allebei. Na het skydiven hebben ze het Krugerpark nog bezocht, iets wat bij ons nog op het programma staat. Zo benieuwd naar!

28 september 2019,
Superrustig dagje! Ik heb zomaar 2 uur vrij gekregen! En geen troop clean! Wahoo! Zoals de bavianen hier zeggen. De zon is ook weer terug, we zijn van 21 graden opnieuw naar 36 graden gegaan, zalig! Verder ook alleen leuke dingen om te doen: nursery, flesjes maken (ben ik inmiddels zeer bedreven in, een skill die ik thuis niet nodig heb, hehe), Patats gezelschap houden... aan haar heb ik vandaag niet veel, ze heeft net eten gekregen als ik er ben dus dat is prioriteit. Maar er is wél entertainment! Plots komt er een wilde baviaan aangewandeld, Pretty Boy, hoor ik later. Hij heeft een lange tak bij zich en die port hij naar binnen in Patats kooi om bij haar groenten te kunnen. Het is fascinerend om te zien hoe hij stukken kool, aardappelen en stukken pompoen naar zich toe haalt met de stok, om daarna met een kleinere tak verder te werken. Nadine vertelt me achteraf dat Pretty Boy dit ook aan andere bavianen heeft geleerd!
Net als ik wil weggaan doet Daniël teken dat ik moet komen kijken: er zijn weer olifanten gespot! In de verte zie ik ze, een heel grote kudde en ze lijken voor iets op de vlucht want ik heb hen hier nog niet zo hard zien rennen. Het doet me weer stilstaan bij het feit dat dieren niet in een dierentuin horen. Ik hoor mezelf een paar jaar geleden nog lovend spreken over het olifantenverblijf in Planckendael. Maar het stuk dat ik hen hier net heb zien rennen moet ongeveer even groot zijn als dat olifantenverblijf... ze kunnen dagelijks kilometers en kilometers afleggen... Ook het feit dat de talloze wilde bavianen die we dagelijks passeren totaal geen interesse tonen of bedreiging vormen, doet je beseffen dat het perfect mogelijk is om in harmonie samen te leven. Het gaat allemaal om wederzijds respect.
Het laatste uur nursery doe ik met Wenda en Daisy. Daisy heeft wat muziek op haar gsm en we weten niet zeker of het mag maar we liggen languit in het hooi mee te zingen en hebben in elk geval lol! Ook Eliana lijkt het niet te vinden, ze is in een speelse bui en gebruikt ons als . Hoewel Daisy nog maar 18 is en heel stereotiep Amerikaans, heeft ze een uitstekende muzieksmaak. Haar lijst staat vol klassiekers van onder andere The 1aBeatles, Elton John en The Beach Boys. Leuke afsluiter van de werkdag! 's Avonds spelen we "Card against Humanity", een spel dat ik thuis direct wil kopen, en "Cheers to the general", een drankspelletje. Alcohol is schaars aangezien er maar 1 keer per week boodschappen worden gedaan. Je moet dan een lijstje meegeven en we hebben vorige keer iets te weinig laten meebrengen. Maar er staat nog een fles wijn in de keuken die van niemand blijkt te zijn, hebben wij geluk!
Morgen hebben we een dag vrij, voor het eerst eigenlijk, het Halo project rekenen we niet als een vrije dag en het Nourish festival ook niet echt. Morgen even helemaal niets... dan gaan we een dagje aan het zwembad liggen bij Mfubu, de lodge die een beetje verderop ligt. Na bijna 2 weken hard werken gaat dat genieten zijn!
Tot gauw!

Geschreven door Debbie-en-robbie-in-wonderland