20 september 2019
Vandaag mogen we iets langer slapen. We krijgen de indeling van de dag elke avond doorgestuurd in onze messenser groep en van 6 tot 7 hadden wij "S", wat is S in godsnaam? Slaap dus, zo blijkt ;-)
Het gekke is: de dagen zijn intens, er wordt hard gewerkt, het is supervroeg donker en meestal gaat iedereen vrij vroeg slapen... we slapen hier als rozen, worden soms wakker van het geluid van hyena's, bavianen, vogels en wie weet wat nog meer, maar 's ochtends rond kwart na 5 worden we meestal uit onszelf wakker, helemaal uitgerust, alsof de ochtend ons roept. Het is alsof je hier veel meer met het ritme van de natuur leeft. We hebben deze ochtend dus rustig alle tijd om te douchen: de sanitaire voorzieningen bevinden zich niet in onze kamer: er zijn 2 toiletten waarvan ik het rechtse al niet meer gebruik omdat er blijkbaar een grote spin woont. En dan zijn er de twee douches, waar je zalig doucht met de Afrikaanse hemel boven je, met het risico dat er Vervet aapjes op de rand komen loeren ;-). In de linkse douche woont trouwens ook een spin die altijd half achter de spiegel verstopt zit. Maar deze spin heeft een naam, sinds ik dat weet is het minder erg. Stanley valt uiteindelijk wel mee ;-)
Het eerste uur heb ik Eliana shift samen met Wenda, Anna en Harrison. Ze is heel speels en grappig vandaag, komt een paar keer op mijn benen zitten maar hangt verder vooral aan Anna, die ze al langer kent. Anna is tot nu toe de enige brunette waar Eliana echt vertrouwd mee is, ze heeft namelijk een voorkeur voor blondines. Dat komt omdat haar moeder blond is. Huh?? Ja, nog voor de jonge baviaantjes het bonding proces met een surrogaat baviaanmama beginnen, hebben ze een menselijke surrogaatmama. Bij Eliana is dat Marie, de Française. Surrogaatmoeder zijn is een erg zware klus. Bij de allerkleinsten die gevonden worden betekent het letterlijk 24 op 24u bij de baby zijn. Eten, slapen, werken... alles met een baby baviaan op je lijf. Vanaf ze "naar school" gaan, wat Eliana nu dus doet in de nursery, blijft het bij voor en na school dat Marie haar bij zich draagt, maar ook nog steeds 's nachts. Als Eliana een stressdag heeft gehad, zoals gisteren toen ze teveel nieuwe gezichten en teveel mannen heeft gezien, slaapt ze heel slecht en Marie dus ook. Net zoals bij een menselijke baby, we hebben niet voor niets 94 procent dna gemeen met elkaar, alleen is het gehuil een stuk minder irritant en kunnen baviaantjes een uur na de geboorte al lopen terwijl wij er maaaaaanden over doen ;-)
Later doe ik food prep in de keuken: dat houdt in dat je een hoop groenten stoomt voor de bavianen in fase 2 alsook deze gruwelijke klus: we moeten vis en kippekoppen en poten koken. Een beetje vreemd aangezien bavianen dit in de natuur niet eten. Het zijn opportunisten en zullen het wel opeten als ze het vinden, maar ze hebben het niet nodig. Dit is slachtafval dat C.A.R.E krijgt en daarom is het beter om het aan hen te geven dan het weg te gooien, maar toch... het is nogal walgelijk. Anna is net als ik vegetariër en vindt dat deze klus door vleeseters moet gedaan worden, als je die bleke gekookte koppen en poten ziet zou je zin in kip normaalgesproken wel over moeten gaan. Jakkes!
Hierna maken we pap, geen pap zoals wij het kennen, maar een typisch Zuid-Afrikaans gerecht, een soort van smakeloze witte brij, de versie voor de bavianen wordt een beetje verrijkt met zaden en heerlijke kippekoppenbouillon... Bweik.
Robbie heeft inmiddels troop clean en een uurtje Eliana. Ze is nog steeds bang maar komt toch al iets dichter.
Na de lunch hebben Robbie en ik samen Eliana met Daisy en Tom. 2 mannen tegelijk zijn echt veel voor haar, maar ze is wel heel geïnteresseerd. Moeilijk meisje die Eliana Rose... moeilijk meisje met een mooie naam!
Als we een uurtje plastiek gaan oprapen in fase 2 staan er vlak langs de weg weer een stel olifanten. Toch een beetje griezelig zo dichtbij. We weten wat we moeten doen als we ze tegenkomen in fase 2 en schrik zouden krijgen: dan moeten we in een airlock gaan staan: dat zijn de hokjes aan de ingang voor je een bavianenkooi binnengaat. Hopelijk gaat dat nooit nodig zijn. Zolang je een olifant geen reden geeft om aan te vallen kan je normaal rustig passeren maar toch...
Hierna hebben we nog een uurtje Eliana samen met Anna en Harrison en daarna gaan we allemaal naar de rivier met haar. Een paar jongens spelen voetbal met de minihondjes Bells en Jako. Je komt hier echt helemaal tot rust. België lijkt inmiddels al zo ver weg...

21 september 2019
Vandaag is een bijzondere dag, we worden een dagje vrijgelaten uit Grietjie nature reserve! C.A.R.E werkt nog mee aan een ander project: Hoedspruit Halo Animal Outreach. Halo is een prachtig project in samenwerking met Vets for Change. Deze non-profit organisatie zorgt ervoor dat mensen in Zuid-Afrika hun honden kunnen laten vaccineren en onderzoeken, zelfs steriliseren en behandelen zonder er de kosten voor te moeten betalen. Dankzij donaties is dit mogelijk. Elke 2 weken gaan er een paar vrijwilligers van C.A.R.E die erin geïnteresseerd zijn mee helpen.
We verwachten ons wel aan een emotionele rollercoaster vandaag: we zijn gewaarschuwd dat we heel veel graatmagere honden gaan zien, zieke hondjes en zelfs honden die in plaats van een leiband prikkeldraad om hebben. Halo zet zich daarom ook in om mensen in te lichten en volgens Sam Keegan, de Sam van C.A.R.E, die dit al 2 jaar doet, helpt het echt wel en is er op een paar jaar tijd heel veel veranderd. We vertrekken vanochtend vroeg om 6 uur met 6 vrijwilligers én Daniël, want een extra dierenarts is geen overbodige luxe. Het is een dik uur rijden naar Hoedspruit en van daaruit nog een 10-tal minuten naar het eerste dorpje dat we aandoen. Onderweg stoppen we om te plassen, want er zullen geen toiletten zijn, we moeten dus ook zorgen dat we niet teveel water drinken, en het wordt een hete dag...
Onderweg ontmoeten we een team van vaste vrijwilligers bij Halo, onder wie een Nederlandse vrouw die vertelt hoe ze hier terecht is gekomen: Haar man was al met pensioen en zij moest nog een aantal jaar werken, tot ze opeens de opportuniteit kregen om iets te huren in Zuid-Afrika. Ze wonnen informatie in en zij kon uiteindelijk met vervroegd pensioen en een visum krijgen voor Zuid-Afrika. Ze dachten: wat houdt ons in godsnaam in Nederland, en ze waren weg. Het leven in Zuid-Afrika is goedkoper en zoveel relaxter. En nu vullen ze hun extra tijd met iets echt goeds doen, met een verschil maken... ik vind dat zo ontzettend mooi!
Aangekomen op de eerste locatie worden standjes opgesteld, spullen uitgepakt en worden we snel gebriefd: Sam plaatst ons bij dierenarts Nina, zij kan ons veel leren zegt ze, en we zijn haar nu zo dankbaar!
Alles moet snel gaan, er komen meteen een hoop mensen aan met hun honden, wat een goed teken is want dit betekent dat ze wel geven om hun dieren. We snappen ook direct de moeilijke kant van de job: De eerste klant had vorige keer beloofd dat zijn hond gesteriliseerd mocht worden, maar was nu plots van gedachten veranderd: "I need more puppies" blijft hij zeggen. Sam probeert nog: "but you have a beautiful dog who had lots of puppies! You don't need more puppies". Maar het probleem is dat hier nog steeds een macho cultuur heerst: een hond steriliseren betekent voor veel mannelijke baasjes afbreuk aan hun eigen mannelijkheid. Er is al vooruitgang maar er is nog een lange weg te gaan. Je merkt die macho cultuur ook aan de namen van de honden, we moeten alle gegevens noteren en we zien veel dezelfde namen terugkomen: Lion, Tiger, Bull, General... alleen maar stoere namen.
Nina vraagt ons al na een paar minuten of we willen leren vaccineren... Ja, dat willen we wel! Ze doet het 1 keer voor en daarna zijn we de hele voormiddag zelf aan het vaccineren! De eerste keer met bonzend hart en trillende handen, maar het wordt al snel een routine. De meeste honden hebben een rabies vaccin nodig, sommige honden nog een ander vaccin dat beschermt tegen verschillende ziekten. Ontwormingspilletjes worden in een stukje worst gepropt, oren worden nagekeken op teken... Na 2 dorpen en heel veel hondjes hebben we waarschijnlijk meer geleerd dan een dierenarts assistent in wording op een heel schooljaar leert! We ontdekken ook dat we best wel wat gemeen hebben met Sam Keegan: buiten een heel grote liefde voor dieren dan. De kinderen hier zijn niet van ons weg te slaan, er is een klein dik meisje dat letterlijk aan mij plakt. Ik vind ze nog wel schattig, al hoeft het niet te lang te duren. Sam lacht als we uitleggen dat we zoiets thuis niet zo graag hebben maar het hier kunnen verdragen. Ze wilde zelf ook nooit kinderen en geeft toe dat ze kinderen ook niet echt leuk vindt, maar hier geeft ze les en dat doet ze fantastisch. Sam heeft al veel vrijwilligersprojecten gedaan in haar leven voor ze C.A.R.E vond en ze helemaal verkocht was. Ze werkt inmiddels 3 jaar bij C.A.R.E en is van plan om voor altijd te blijven.
Aan het einde van de middag is Nina tevreden en wij hebben ook een heel voldaan gevoel. Het was superleuk om met alle hondjes te werken en echt het gevoel te hebben dat je nodig was en een verschil hebt gemaakt. En ja, het was emotioneel, maar een project als Halo verandert wel degelijk iets en voor Vets for Change, die wereldwijd vrijwillig werken, kan ik alleen maar eindeloos respect hebben. Met de bijdragen die wij van C.A.R.E allemaal betaald hebben, zo'n 20 euro per persoon, kiezen we 1 hond die er te erg aan toe is en weg moet gehaald worden bij de eigenaar om verzorgd te worden. Nellie is een jonge windhond die echt veeeeeel te mager is, ze heeft abcessen in haar mond en er zit amper leven in het arme dier. Nellie wordt meegenomen door Halo en hopelijk komt ze er weer bovenop, al moet ze daarna waarschijnlijk helaas weer naar haar eigenaar. Ik vraag Sam of zo'n baasje dat zomaar toelaat, maar kennelijk lukt dat doordat ze dreigen de dierenbescherming op hem af te sturen. In dit geval is het baasje een man met veel aanzien in het dorp en dat zou een hele grote schande zijn. Hopelijk heeft hij zijn lesje geleerd. We springen terug in de kofferbak van Sams pick-up truck en stoppen halverwege voor een lunch van hartige pannenkoeken en homemade gingerbeer. Eindelijk hydratatie en een toilet!!!
Papio, de bijtgrage pup van C.A.R.E, komt trouwens van Halo. Een voormalige vrijwilliger had hem meegenomen omdat ze hem wilden laten inslapen. Papio had een gespleten neus en maar 1 oog en was nog veel te klein. De vrijwilliger betaalde voor de operaties en beloofde de pup mee te nemen naar de USA. Maar toen bleek dat dat meer dan 3000 dollar zou gaan kosten, krabbelde ze terug. Papio leeft nu bij Stephen en Samantha maar is eigenlijk veel te hevig voor hun andere honden. Voorlopig blijft hij hier maar Samantha is wel op zoek naar iemand die hem wil adopteren.
Ik weet dat veel mensen niet goed begrijpen waarom iemand zijn vakantie al werkend zou doorbrengen. Maar ervaringen als deze maken je zoveel rijker. Voor ons zijn 2 weken aan een zwembad liggen echt geen vakantie meer, en al genieten wij ook graag een keer met een cocktail aan een wit verlaten strand, dit is echt onbetaalbaar. Het is ook veel meer dan werken, het gevoel zo midden in de wilde natuur te zijn, te leven met het ritme van de zonsopgang en zonsondergang, al die prachtige dieren te kunnen zien in hun natuurlijke habitat in plaats van in een hok, mensen te ontmoeten die zoveel gemeen hebben met ons en ons voor altijd zullen bijblijven... het is met geen woorden te beschrijven wat dat met je doet. En ja, de werkdagen zijn lang en heet en fysiek en emotioneel soms zwaar, maar het is het allemaal zo erg waard! Nu we hier zijn beseffen we weer dat we eigenlijk thuis ook meer willen dan elke dag op kantoor zitten. Het is niet makkelijk om uit te puzzelen wat je écht wil doen, maar we willen wel onze blik verruimen om uiteindelijk iets te doen waar we voldoening kunnen uithalen, waar we net zoals hier een verschil mee kunnen maken... dat zou mooi zijn.

22 september 2019
Een nieuwe dag breekt aan. Robbie en ik zorgen 's ochtends dat de 3 cavia's en de 2 konijnen een proper verblijf hebben. Robbie is allergisch aan cavia's én aan hooi dus dit is niet ideaal. Maar net zoals in Costa Rica blijkt hij hier ook minder last te hebben van zijn allergie. Over de rest van de werkdag valt niet veel bijzonders te vertellen, de alledaagse taken worden afgewerkt. Eliana wordt steeds ietsje moediger en heeft Robbie's handen en benen al aangeraakt. Bij mij is ze kort in mijn nek gaan zitten en heeft in mijn hoofd gebeten. Vooruitgang noemen ze dat. Wat wél bijzonder is: er zijn vandaag heel veel olifanten in fase 2. Daarom moeten we een beetje uitkijken als we er lopen. Ze zijn echt overal. Het is gek hoe snel je eraan went, en hoe snel je vergeet dat we buiten fase 1 gewoon in Big Five gebied zitten. Er zijn geen afsluitingen tussen het Kruger park en Grietjie. Terwijl Robbie Troop Cleaning doet met Martijn en Roly zien ze een dode bushbuck liggen, een soort antilope. Stephen zegt dat dit heel waarschijnlijk het werk is van een luipaard: de achterkant is weggegeten, dat zou typisch zijn voor luipaarden. Stephen stelt een nachtcamera op om te kijken of het luipaard de volgende nacht terugkomt. Zoniet zal het karkas naar de rivier worden gebracht zodat de krokodillen het verder kunnen opeten.
We houden Patats nog een uurtje gezelschap. Ze heeft nog steeds haar baby. Lief en zielig tegelijk. Anna liet me laatst een foto zien van een andere baby die ze eens heeft gehad: Patats had een pasgeboren eekhoorn gevonden en droeg hem ook op haar rug. De eekhoorn heeft het niet overleefd maar ze bleef hem meedragen. Daarom hebben ze haar een knuffel gegeven om voor te zorgen.
In het weekend heeft Permission vrij en moeten we zelf voor ons eten zorgen. Zo heeft Daniël gisteren spaghetti gemaakt, maar vanavond is een speciale avond: Morgen vertrekken Donna en Harrison terug naar Engeland. Omdat het hun laatste dag is gaan we eten bij Stephen en Samantha thuis. Hun huis "the mountain lodge", ligt in fase 2, op weg naar de kooien, en is dus perfect te voet bereikbaar. Maar omdat het avond is worden we opgepikt met de auto. Als het donker is gaan luipaarden en leeuwen op zoek naar prooi. Wij willen die prooi liever niet zijn. Het wordt een gezellige avond. Stephen en Samantha's huis is een chaos, met 4 honden, 4 katten en een 4-jarige dochter kan dat moeilijk anders. En dan is een deel van het huis ook nog voorbehouden voor lange termijn vrijwilligers die surrogaatmoeder zijn van een baviaantje. Marie woont hier nu ook met haar pincher Jako en met Eliana We zitten rond het kampvuur onder een lucht met ontelbaar veel sterren, luisteren naar de "wahoo" geluiden van de bavianen en de grappige "whoooooop" van de hyena's. Stephen wijst ons op een "red roman spider" die bij het vuur kruipt. Een griezelig rood insect dat op een spin lijkt maar er geen is (deze freaks hebben 10 poten!!!) Ze worden ook Sun spider of Wind scorpion genoemd. Het meest creepy aan die beesten is dat het schaduwjagers zijn. Ze jagen letterlijk je schaduw na, hoe eng is dat en wie verzint zoiets?? En het wordt nog griezeliger: in het Zuid-Afrikaans heten ze "baardskeerder of haarskeerder", omdat ze met hun tanden haren afknippen van zowel dieren als mensen terwijl ze liggen te slapen!!! Ben ik blij met mijn muskietennet! Brrrrr. Ze eten andere spinnen, insecten, tot zelfs reptielen en kleine vogels, en hun tanden zijn zo sterk dat ze doorheen de dunne botjes kunnen bijten. Gelukkig zijn ze niet giftig, maar ik vind ze echt niet tof!
C.A.R.E mensen hebben lange dagen en worden 's avonds snel moe. Als iedereen rond 21u30 stiller wordt en begint te geeuwen is dat een teken dat het tijd is om "naar huis" te gaan. We kruipen onder onze klamboe en glijden de nacht in, naar dromenland.

23 september 2019,
Ik heb een uurtje extra slaap vanmorgen dat ik wil gebruiken om mijn blog af te werken en te posten. Maar het WiFi netwerk ligt er volledig uit dus ik besluit om vandaag er nog aan te plakken. Lange blog dus, sorry daarvoor!
Na het ontbijt doe ik de cavia's met Abbi en daarna is het weer tijd voor de leukste job: troop clean! Gelukkig zijn we met velen vandaag voor de klus. Het enige dat troop clean nog een beetje leuk maakt is dat je de troepen ziet. Hoewel je ze geen aandacht mag geven zijn er een paar bavianen die vriendelijk lijken en geïnteresseerd in wat je doet. Het is bijvoorbeeld leuk om Kiki te zien, een baviaan die hier eigenlijk per ongeluk is beland. Het is een andere soort: een gele baviaan, en absoluut de mooiste van allemaal. Of Eleanor, zij was ten dode opgeschreven omdat ze een ernstig hersenletsel opliep na een aanrijding. Ze dachten niet dat ze het zou halen, maakten een speciale helm voor haar toen ze heel klein was en je moet haar nu zien! Enkel het litteken op haar hoofd en een oogje dat lager staat dan het andere verraden het. Ze is een knappe jongvolwassen baviaan geworden!
De bavianen zijn redelijk hysterisch vandaag. Dat komt door de gieren, die rond het karkas van de bushbuck zijn beginnen cirkelen. Op de nachtcamera was te zien dat het inderdaad een luipaard was, en ze is gisterenavond rond 19u30 teruggekomen om verder te eten, terwijl wij gezellig rond het kampvuur zaten! Na alweer een zalige douche hebben Abbi en ik Eliana shift samen met Anna. Eliana raakt steeds iets meer vertrouwd, maar het gaat echt met muizenstapjes. Ze is zo ontzettend schattig en als je naar haar kijkt kan je je niet voorstellen dat ze er binnen een paar jaar net zo zal uitzien als de bavianen in fase 2...
Na de lunch ga ik nog eens terug, nu met Robbie erbij. Het gaat goed! Met mannen zal het nooit helemaal klikken maar ze krijst al niet meer en ze raakt hem soms even aan. Vaak begint ze te plassen als ze naar hem kijkt en Sam zegt dat ze dat doet om dominantie te tonen. Ook opent ze haar mond soms, dat zou zijn om hem schrik aan te jagen... fail! Haha!
Vandaag komen ook de Duitsers. Het gerucht doet al een paar dagen de ronde: "the Germans are coming!" Het is minder dreigend dan het klinkt: er beginnen 2 Duitse meisjes te werken vandaag. Ik vraag me af hoe ze over ons hebben gepraat voor wij hier toekwamen! Lina en Michelle blijken uiteindelijk niet zo dreigend te zijn. Het doet ons beseffen dat we hier nu precies een week zijn en het lijkt gewoon al zoveel langer... Na het avondeten willen we Mafia spelen (een kaartspel) om de nieuwelingen welkom te heten, maar begrijpelijk na een lange vlucht willen ze snel naar bed. We hangen nog even rond in de lounge tot Roly weer een Red Roman spot... een veel grotere dan gisteren. Caroline wil het beest filmen en ik wil een foto maken maar opeens maakt het monster rechtsomkeer en vliegt achter onze schaduw aan! We staan binnen een paar seconden op de tafel ;-). Het is dus echt waar: Red Romans zijn shadow hunters!
Slaapwel lieve lezertjes! Dromenland roept...

Geschreven door Debbie-en-robbie-in-wonderland