Hola todos!

22 februari

Een nieuwe pura vida ochtend kondigt zich aan met het geruis van de zee als ideale soundtrack... het is hier nooit moeilijk om op te staan.
We besluiten na het ontbijt eerst een paar uurtjes naar het strand te gaan. Het is hier van 's morgensvroeg al ontzettend warm dus het heetste middaguur kan je best vermijden. Het is ongelooflijk hoe rustig het hier is! Als je bedenkt dat er een half uurtje hiervandaan stranden zijn waar mensen als sardientjes op elkaar gepakt liggen... en hier is kan je een halfuur langs de zee wandelen en heel misschien heb je dan één mens gezien! Heeeeerlijk! Het zand is zacht, de palmbomen ruisen en de zee is zalig warm om in te zwemmen, de golven zijn speels maar niet te ruw. Het is nogal paradijselijk allemaal...
In de namiddag besluiten we even naar Jaco te rijden, dat toeristenoord een half uurtje verderop. We hebben erover gelezen en we weten dat het ons niet gaat aanstaan, maar we willen het toch even gezien hebben om ons voorgevoel te bevestigen. Inderdaad: Jaco is niet bepaald aantrekkelijk, een druk strand en een skyline met hoge buildings, en veel te erg ingesteld op Amerikaanse toeristen. We wandelen er wat rond om wat winkeltjes te kijken, leuk als afwisseling, maar als we uiteindelijk dorst krijgen is het bijna onmogelijk om een terrasje te vinden, dus we drinken maar iets in een ongezellige snackbar. Goed, we hebben het gezien en we gaan het niemand aanraden. Maar als je langs één van die paradijsjes verderop woont is het misschien wel leuk om te weten dat hier een stad is waar je alles kan vinden, om daarna direct terug onder je palmboom te vluchten! Onderweg terug gaan we nog even wandelen langs een ander strand, dat van Esterillos Oeste, net als ons strand een heel mooi rustig strand met een enorme hoeveelheid prachtige aangespoelde schelpen. Soms moet het leven echt niet meer zijn dan slenteren langs de zee, schelpen zoeken en niet op je horloge hoeven te kijken!
We willen voor de avond valt terug zijn om bij ons naar de zonsondergang te kunnen kijken, maar we zijn vroeg dus we drinken nog iets aan de bar.
De baas van het hotel is er ook, een Amerikaan met een onmiskenbaar accent van de zuidelijke staten ("how y'all doin'?), en hij biedt ons meteen een "secret shot" van het huis aan. Het blijkt een "chiliguaro" te zijn, een heel lekker zout-pikant drankje!
We slaan een praatje en moeten toegeven dat hij naar Amerikaanse normen best sympathiek is, we herinneren ons die zuidelijke gastvrijheid van vorig jaar nog!
Als we horen dat de oude rottweiler die hier rondloopt ook een rescue hond van hem is, en hij een keer als een gek naar de dierenarts is gereden en 300 dollar heeft betaald voor antigif toen de hond was gebeten door een giftige slang, weten we dat hij een goed mens is, kan niet anders! Uit zijn uitleg horen we dat hij ook nog een ranch heeft in de bergen, en een groot huis in San Jose waar we gerust een keer mogen komen logeren, en dat hij dit hotel vooral heeft gekocht voor het contact met de mensen, hij vindt het leuk om aan de bar met de gasten te praten en te horen hoe ze dit plekje gevonden hebben. Dit strand is namelijk nog maar een aantal jaar geleden ontdekt door locals die hier in het weekend komen relaxen, maar bij toeristen is het gelukkig nog niet heel gekend.
Nog een bijzonder detail: Hotel Delfin heeft iets bijzonders: gisteren vertelde ik Robbie dat ik ineens een soort deja vu had: ik keek naar de ontbijtruimte met de grote ramen die op het strand uitkijken, en de mooie brede witte trap in het midden, en ik zag diezelfde ruimte ineens helemaal verlaten en vervallen in gedachten. Robbie zei dat dat supereng was, want hij had exact datzelfde beeld gehad eerder die dag.
Nu horen we van de eigenaar dat dit hotel 45 jaar oud is, en dat hij het heeft gekocht toen het leegstond en vervallen was. Griezelig niet?
Maar het is een heel fijne plek, er zijn weinig gasten, maar het personeel is daar niet minder vriendelijk door, integendeel! Iedereen is hier zo happy!
Ik krijg 's avonds ineens een frozen margarita voor mijn neus. Dus ik zeg voorzichtig tegen het barmeisje dat ik die niet besteld heb. "Dat weet ik" lacht ze "maar ik had nog een restje in de shaker zitten!" Het is nochtans een vol glas, gedecoreerd en al!
Morgen willen we weer verder, maar het is moeilijk deze keer. We willen graag naar Corcovado, en dat is op 2 manieren te bereiken: ofwel met de auto naar de kant van Puerto Jimenez, maar het probleem is dat die kant blijkbaar helemaal niet zo mooi is... ofwel parkeer je de auto in Sierpe en neem je een bootje naar Drake Bay, het moeilijkst bereikbare plekje in Costa Rica, maar het moet fantastisch zijn.
Het is duidelijk dat we naar Drake Bay willen, maar dan moeten we veel lichter reizen, je gaat namelijk met een klein bootje en je moet uitstappen in de zee, niet echt handig met grote koffers... Het onderwerp komt ter sprake en de baas van het hotel stelt voor dat we onze bagage in zijn hotel laten en achteraf oppikken.
Probleem opgelost! Morgen gaan we naar Corcovado en Drake Bay!
(het schattige hondje op de foto's is de kleine Ponchito uit de vorige blog en er is ook een foto bij van de krokodillenbrug, die was ik vergeten)

23 februari

We nemen deze ochtend de tijd voor ons ontbijt en om onze bagage te herzien.
Er zijn dagelijks twee bootjes naar Drake Bay, de vroegste halen we niet, dus we gaan het bootje van 15u30 nemen. We stoppen alles wat we nodig hebben voor 4 dagen in onze handbagage en de rest laten we achter bij de receptie.
We beseffen ook dat we eigenlijk sowieso veel lichter hadden kunnen reizen, dat we dat na al die keren nog niet weten! Je kan overal wel een wasserij vinden die voor een paar dollar je was doet en het is binnen een paar uurtjes gewassen, gedroogd en gestreken! Je hoeft dus helemaal niet met zoveel kleren rond te reizen.
Maar goed, de rit richting Sierpe gaat vooral langs de kust, dus helemaal niet onaangenaam om te rijden. We hebben gehoord dat er maar ongeveer 15 man op het bootje kan dus je kan maar beter op tijd zijn. Een uur en half op voorhand arriveren we in het stille Sierpe, waar buiten palmplantages niks te zien is.
De bootjes vertrekken bij een restaurant waar je moet wachten en we informeren of we al tickets kunnen kopen. Die moeten we echter op de boot kopen dus het is gewoon wachten geblazen.
Zo'n verschil in mentaliteit, wij westerlingen stressen op zo'n moment "wat als we er niet meer bijgeraken? Wat dan? Er is hierna geen boot meer!"
Maar de Pura Vida mentaliteit zegt: relax, we proppen iedereen wel op dat bootje, met bagage en al, en in het slechtste geval roepen we er nog een bootje bij.
Het bootje komt aan en wordt volgepropt met in totaal ongeveer 25 mensen en hun bagage. Halverwege de Sierpe rivier komt er ineens een tweede bootje uit de andere richting gevaren en moet de helft overstappen. Problem solved!
Er wordt een stevige vaart ingezet en het moment dat de rivier in de oceaan overvloeit heb je het idee in een pretparkattractie te zitten! Het bootje botst tegen hoge golven op, vliegt telkens een stukje de lucht in om dan rollercoaster gewijs weer neer te dalen... wiiiii :-)
En na een uur komt dan Drake Bay in zicht! "Ok guys, now it's time to pay" zegt hij terwijl hij de motor een stuk voor de kust stillegt, alsof we anders zouden gaan lopen zonder te betalen :-). Daarna vaart hij zo dicht mogelijk het strand op en stappen we uit in het water. Dat is nog eens een manier om ergens aan te komen!
Er is trouwens wel een manier om hier met de auto te geraken, maar die raadt niemand aan: je moet een aantal rivieren doorrijden en daar zitten krokodillen in. Nu in het droogseizoen kan dat nog wel meevallen, maar je weet maar nooit... met het bootje is trouwens een veel toffere manier! Je kan hier ook met een klein vliegtuigje naartoe komen, dat moet ook wel supertof zijn! We hebben gehoord dat niet alleen je bagage maar ook jijzelf op de weegschaal moet voor je aan boord kan gaan :-)
Drake Bay dankt haar naam aan de Britse piraat Sir Francis Drake, die deze baai ontdekte en gebruikte als aanlegplaats voor zijn schip. Volgens de legende moet hier één van zijn schatten liggen. In het ene verhaal lees je dat hij hem ergens heeft verstopt, terwijl een ander gerucht gaat dat het schip met schat en al gezonken is en onder het zand in één van de baaien hier ligt.
De avond begint al te vallen, maar we kunnen alvast een glimp opvangen van wat Drake Bay voorstelt: we zien de baai, mooi en puur met grillige uitlopers van rotsen, en als we naar ons hotelletje Myriam's Place worden gebracht zien we een stoffig dorpje waar de tijd is blijven stilstaan.
Onze kamer is perfect en vanop ons terras zien we onmiddellijk twee toekans in de bomen, en vlak daarna zien we een koppel rode ara's... het zullen niet de laatste zijn die we hier zien!
Er zijn een paar restaurantjes op wandelafstand en vanavond kiezen we voor Claudio's grill, superlekker weeral!
Morgen gaan we op verkenning...

24 februari

Ochtend in Drake Bay...
Net als overal in Costa Rica begint die met een vogelorkest, alleen is het hier wel een enorm groot orkest! En de rode ara's zijn er constant door te horen. Terwijl we onze cornflakes opeten op het terras zien we er alvast 4 overvliegen, het lijken wel fabelvogels in de vlucht, met hun lange staartveren en hun knalrode kleur die afsteekt tegen de hemelsblauwe lucht.
Omdat we geen koffie bijhebben om zelf te zetten zoeken we eerst een soda op om een lekkere kop koffie te drinken. Er loopt een grappig hondje rond, hij heet Haspe en is heel lief en een beetje bijtgraag, en we lachen ons krom als we de foto's bekijken die ik van hem en Robbie heb genomen, kijk zelf maar :-)
We willen vandaag eens kijken wat de omgeving hier te bieden heeft, dus we starten met een wandeling langs Drake Bay. De plek waar je met het bootje aankomt lijkt niet groot, maar je kan nog een heel eind doorwandelen tussen de rotsen.
Op een bepaald moment zitten we vast en verder zwemmen is geen optie, dus we besluiten om even het dorp in te gaan om onze tour voor morgen te boeken.
Stel je bij "het dorp" niet al te veel voor. Drake Bay is juist zo'n fascinerende plek omdat ze zo moeilijk bereikbaar is, en gelukkig zijn er geen grote hotels, chique restaurants of moderne supermarkten te vinden. De tijd lijkt hier stil te staan. Het dorp bestaat uit een stoffige weg waarlangs zich enkele boekingskantoortjes voor tours bevinden, een paar kleine restaurantjes en 2 piepkleine supermarktjes waar alles op elkaar gestapeld en volgepropt ligt.
De tours zijn hier bijzonder duur, het is niet toegelaten om Corcovado National Park te bezoeken zonder gids en je moet er met een bootje naartoe, dus daarom loopt de prijs voor een dagbezoek op tot wel 90 dollar per persoon. Maar het is een must als je hier bent. Het schiereiland Osa Peninsula wordt vrijwel volledig in beslag genomen door Corcovado.
Het moet een echte parel zijn, en in het gigantische park worden per dag niet meer dan 100 mensen toegelaten. We zijn alvast superbenieuwd!
De jongen bij wie we onze tour boeken gaat binnenkort door Europa reizen, hij heeft 2 of 3 dagen in België gepland en wil al zeker naar Brussel, en hij twijfelt nog tussen Brugge en Gent. Natuurlijk raden wij hem Gent aan, en we noteren in zijn schriftje alvast een paar bieren die hij moet proeven en twee café's waar hij zeker iets moet gaan drinken: de dulle griet en het waterhuis aan de bierkant.
Hij geeft ons nog tips voor wandelingen die we hier op eigen houtje kunnen doen.
Buiten de baai van Drake kan je hier nog een heleboel andere kleine baaien en strandjes vinden. We wandelen een eind de andere kant op en komen zo uit op een plek die erg doet denken aan een decor uit Pirates of the Carribean. Het enige hotel dat er in de buurt is heet dan ook toepasselijk "Pirate Cove". Het strandje wordt omringd door palmbomen, rotsen en allerlei grotachtige inhammen. Heerlijk om even wat tijd door te brengen, maar je moet een beetje rekening houden met het opkomende water, want in één van die inhammen kan je weleens vast komen te zitten. Net als we besluiten om hier een uurtje onze handdoek te leggen om wat te relaxen, zien we een slangenskelet liggen. Brrr... misschien toch ergens anders naartoe gaan dan! Het is middag en ongelooflijk heet dus we snakken naar een duik.
We besluiten dat het advies van een local altijd goed is en beginnen de wandeling naar één van de strandjes.
Het is een mooie en niet al te moeilijke hike langs enkele hangbruggen en riviertjes en de beloning is fantastisch. Aangekomen op het strandje zien we een groep kapucijnaapjes en als we genoeg foto's hebben kunnen we eindelijk die verfrissende duik nemen. Hier hebben we een zacht zandstrand en een baai die meteen diep genoeg is om te zwemmen, de golven zijn speels maar de onderstroming is rustig. Zalig verfrissend dus! De weg terug gaat iets minder vlot. Opeens slaakt Robbie een pijnkreet en even vrees ik dat hij gebeten is door een slang. Maar hij heeft zich mistrapt en zijn teen flink verwond aan een steen. Het was natuurlijk niet zo slim van ons om te gaan wandelen op flipflops, maar het is hier zo warm!
Gelukkig hebben we eraan gedacht om onze reisapotheek mee te brengen naar Drake :-)
Vanavond kook ik zelf en dat blijkt meteen een slecht idee te zijn!
We hebben 2 elektrische vuurtjes dus ik besluit om op het ene vuurtje wat ui en paprika te bakken en wat tomatensaus en kruiden toe te voegen, en op het andere vuurtje pasta te koken. Maar de vuurtjes doen niet wat ik van hen verwacht...
Na 2 uur kookt het water nog niet, of ik er nu naar blijf kijken of niet, er verschijnen alleen maar kleine bubbeltjes op de bodem! Uiteindelijk kunnen we toch eten maar dit heeft wel heel veel geduld gevergd! Morgen maar beter weer uit eten dus!
Als we 's avonds op het terras zitten doet Robbie me bijna een hartaanval krijgen. "Oh nee" zegt hij "Debbie sta recht, er zit een supergrote spin bij die plant achter u!"
In de wetenschap dat dat hier wel kan spring ik in paniek recht en ga een einde bij de plant vandaan maar ik zie geen spin. Omdat we nogal een grote kier onder onze deur hebben hebben we schrik dat ze zich verstopt en later stiekem binnen gaat glippen, dus Robbie wil haar wegjagen naar de tuin. Volgens zijn beschrijving is het een type vogelspin maar iets kleiner. In ware McGyver stijl schuift hij de planten achteruit om uiteindelijk... een onschuldige krab te vinden ;-)

25 februari

We zijn wakker vóór de vogels vandaag. We worden al om kwart voor 6 op het strand verwacht voor onze trip naar Corcovado.
Het bootje vaart ons razendsnel en stuiterend over de golven langs de ruige randen van het mysterieuze Corcovado nationaal park. Het uitzicht alleen al is beeldschoon! Na een uurtje bereiken we een strand waar zich een ingang bevindt. Het bootje legt aan op 50 meter voor de kust dus we moeten uitstappen in het water en ons een weg zien te banen over de gladde rotsen naar het strand. Het is nogal een zicht, je evenwicht proberen te bewaren om je rugzak en cameratas droog te houden, terwijl de aanspoelende golven er lol in lijken te hebben om je te doen wankelen.
Maar het lukt en even later staan we aan de ingang van wat men hier noemt het kroonjuweel der nationale parken.
Dat het hier nog heel erg puur en ongeschonden is kan je al zien aan de ingang alleen al, in tegenstelling tot veel andere nationale parken vind je hier geen toilet en geen winkeltje, alleen het grappigste toeristenkantoor dat we ooit gezien hebben (zie foto)
Corcovado is maar liefst 42.500 hectare groot en is enorm rijk aan fauna en flora.
National Geographic heeft het uitgeroepen tot "de meest intense plek op aarde wat biodiversiteit betreft".
Onze gids neemt ons en nog 5 anderen mee op een 8km lange betoverende wandeling door het park. We leren een heleboel dingen bij over alles wat hier leeft en groeit, en we weten nu ook hoe we zeker een dag of 3 zouden kunnen overleven als we in de jungle zouden verdwalen: termieten! Termietennesten vind je tijdens elke wandeling in de jungle en de beestjes zitten zo boordevol proteïnen dat je er dus 3 dagen op zou kunnen overleven. Je moet er wel ongeveer 1000 eten om een volledige maaltijd binnen te hebben. We proeven er allemaal eentje en ze smaken eigenlijk nog niet slecht ook, een beetje munt-achtig. De gids zegt dat je er lekkere milkshakes mee kan maken en ik denk terug aan de termietenpap die ik Tammy de miereneter nog gevoederd heb, zal best lekker geweest zijn!
We zien en horen een heleboel vogels, vooral veel toekans en we horen één keer de erg zeldzame bellbird, of klokvogel. Helaas krijgen we hem niet te zien.
Slangen laten zich niet zien, maar we leren dat elke soort die in Costa Rica voorkomt hier in Corcovado zit, ook de beangstigende bushmaster. Gelukkig zijn die beestjes banger van ons dan wij van hen en horen ze van ver de trillingen die onze voetstappen maken. In een riviertje ligt een dode opossum en een beetje verder wacht een kaaiman geduldig tot hij hem in alle rust kan opeten. We zien een luiaard met een kleintje en hoewel we ze al vaak hebben gezien, zegt de gids dat het hier wel bijzonder is om er eentje van dichtbij te zien. Aan de Caribische kant is dat heel normaal, daar hebben ze geen natuurlijke vijanden. Maar hier in Corcovado zijn Jaguars en Poema's die op hen jagen.
Corcovado is ook de enige plek in Costa Rica waar de 4 soorten apen voorkomen: de howler monkey (brulaap), spidermonkey (slingeraap), white faced capuchin (kapucijnaap) en de squirrel monkey (doodshoofdaapje).
We hebben geluk vandaag want we krijgen ze alle 4 te zien!
Wat het doodshoofdaapje betreft is dit ook de enige plek waar je ze nog in het wild kan zien. In Manuel Antonio zitten ze ook maar daar worden ze gevoederd dus zijn ze niet meer echt wild te noemen.
We leren ook weer iets bij over Coati's, ze jagen onder andere op slangen en giftige padden, maar ze zijn zo slim om alles op te eten behalve de kop, omdat ze weten dat daar de gifklieren zitten! Costaricanen beschouwen ze trouwens als een pest, net als wasberen dringen ze binnen in huizen en kunnen ze ijskasten openen. Maar ze zijn zo mooi om te zien!
De kans dat we hier een Jaguar of Poema te zien krijgen is trouwens zo goed als onbestaande. Buiten het feit dat ze 's nachts actief zijn zijn ze ook heel schuw, er zijn mensen die ze gezien hebben, maar die getuigenissen zijn heel zeldzaam.
Er zijn in het park een aantal ranger stations waar je kan overnachten. We passeren er eentje: Sirena Ranger Station, en we zien de plek waar je dan zou slapen: het is een open ruimte met allemaal stapelbedjes met muskietennetten rond. Het moet een ongelooflijke ervaring zijn om hier te kunnen overnachten. Je kan dan veel langere wandelingen maken en 2 tot 3 dagen doorbrengen in Corcovado! Er worden ook nachtwandelingen georganiseerd vanuit het Ranger station.
Als je hier wil slapen en dus wat meer tijd in het park wil doorbrengen moet je dat minstens een maand op voorhand aanvragen, en researchers krijgen altijd voorrang op toeristen.
Het is hoe dan ook zeker een reden om nog eens terug te komen!
Als we bijna aan het einde zijn van de trail, zegt onze gids dat we even moeten wachten. Hij gaat een stuk bos in en komt even later terug om te zeggen dat we heel stil moeten volgen en geen flits mogen gebruiken op de camera.
Na een kort wandelingetje vinden we wat we heel hard gehoopt hadden om te zien: een volwassen tapir met haar jong!
Tapirs zijn een zeer bedreigde en kwetsbare soort en niet zo makkelijk te spotten.
Het zijn nachtdieren dus deze twee liggen te slapen, maar ze zijn zo prachtig om te zien! Een volwassen tapir is ongeveer 2 meter groot en weegt 400 kilogram, ze zijn enorm! Nu weten we ook waarom het sinds 2014 verplicht is om met een gids het park te bezoeken. We kunnen het ons moeilijk voorstellen, maar er zijn kennelijk veel problemen geweest met toeristen die onrespectvol omgingen met de natuur. Zo werden slapende tapirs gepord en geslagen met stokken zodat ze zouden rechtstaan voor een goede foto. Of werden er stenen naar slapende luiaarden gegooid zodat ze hun gezichtje zouden laten zien. Walgelijk!
Gelukkig werd er dus 2 jaar geleden ingegrepen en vanaf nu kom je het park niet meer in zonder gids. Onze gids vertelde ons ook dat er een keer een vrouw heel kwaad was geworden omdat hij een tapir niet wilde wakker maken, ze zei dat ze fotografe was en dat ze geen 90 dollar had betaald om een liggende tapir te zien, ongelooflijk toch?!
Sinds 2002 is trouwens elke diersoort in Costa Rica officieel beschermd. Zo kan er geen verwarring meer ontstaan, niemand die kan zeggen: "ik wist niet dat dat dier beschermd was!" er mag niet gejaagd worden... punt.
We komen ook te weten dat het feit dat Corcovado sinds 1975 beschermd gebied is, eigenlijk te danken is aan een groep researchers, waaronder een Belg.
Voor die tijd werd er hout gekapt voor export en om landbouwgrond te creëren, en het was een populair gebied voor goudzoekers.
De researchers vonden het een schande dat dit gebied uiteindelijk kapot zou gemaakt worden hierdoor en smeekten de regering om het in bescherming te nemen.
Na veel moeite lukte dit. Houtkap en goudzoeken werden illegaal en Corcovado werd een nationaal park. De Belg onder de groep researchers werd een paar jaar later vermoord teruggevonden. Het is nooit uitgekomen wie het gedaan had, maar het is niet moeilijk te bedenken dat de houtkapindustrie of de goldminers hier iets mee te maken hadden.
Helaas zijn er de laatste tijd weer problemen, grote groepen goudzoekers dringen illegaal het park binnen, slaan kampen op en gebruiken methodes die erg destuctief zijn voor de natuur. Er wordt tegen ingegaan, maar het is blijkbaar niet makkelijk om het een halt toe te roepen.
Net voor we terug naar de boot moeten wil de gids ons nog 1 ding laten zien... tegen een boom bij het strand liggen reusachtige botten! 5 maanden geleden is hier een dode walvis aangespoeld... een grote groep gieren deed er amper 2 weken over om het vlees tot het laatste stukje van de botten te trekken en wat overbleef was een zuiver bultrugskelet. Ze wilden het eigenlijk in zijn geheel opstellen in het ranger station maar... nou ja dit is costa rica hé, het moet allemaal niet echt snel gaan dus tegen de tijd dat ze eraan wilden beginnen had de zee al een deel van het skelet weer teruggenomen. Ach... pura vida :-)
De zee is inmiddels opgekomen waardoor het bootje tot op het strand is kunnen varen, geen gesukkel over de rotsen dus!
In de namiddag blazen we even uit op ons terras en kijken naar de cirkelende gieren, de troepen pelikanen die overvliegen en de koppeltjes rode ara's.
Corcovado heeft de grootste populatie rode ara's, als je ze hier zo ziet zou je bijna geloven dat ze niet met uitsterven bedreigd zijn, maar helaas...
Ik neem mijn camera er even bij maar telkens ik dat doe kan je er zeker van zijn dat er geen halve ara voorbijkomt... morgen nog eens proberen!
De late namiddagzon is minder brandend en mild genoeg om nog even van het strand te genieten en in de baai te zwemmen. Het was een heerlijke dag op een paradijselijke plek...
Heel veel opties heb je hier niet om iets te gaan eten, maar een beetje voorbij ons hotel is er een soda waar altijd veel volk zit. Het zijn uitsluitend locals, maar dat is normaal een goed teken, en inderdaad: de pizza die we er bestellen is superlekker!
Net als we weer terug willen wandelen valt alle elektriciteit uit. Het is stikdonker op de weg. Nu gebeurt dat wel vaker in Costa Rica, en mensen halen dan gewoon hun kaarsen en zaklampen boven en gaan verder waar ze mee bezig waren. Ook wij hadden een zaklamp ingepakt, maar helaas zit die nog in onze grote koffer en zijn we dus in Drake zonder zaklamp. Een beetje op het gevoel wandelen we in het stikdonker langs de zandweg naar ons hotel. Het heeft wel iets, en als je dan naar boven kijkt zie je weer zoooooveel sterren! Fenomenaal!
Eens we in het hotel zijn krijgen we een kaars, best gezellig zo!
Ik werk mijn blog af in de hoop hem straks te kunnen posten, en lukt het niet dan is het morgenvroeg maar! Pura Vida!
(De elektriciteit is de hele nacht uitgebleven!)

Xx

Geschreven door Debbie-en-robbie-in-wonderland