Hola todos!

Na lang aftellen zijn we eindelijk waar we moeten zijn!
We hadden de vakantie al eens uitgesteld, en dat is niet netjes, vakanties horen nooit uitgesteld te worden! Maar er gingen toen andere dingen voor...
Onze zaak "Rob's Rum 'n Roll" kon van start gaan en dat had nu eenmaal voorrang.
Maar hoe leuk de start ook is geweest, het was ook hectisch, spannend, druk...
al onze vrije tijd was volgeboekt en naarmate het vat volliep konden we alleen maar reikhalzend uitkijken naar... onze vakantie!
Dus hier ben ik dan met de eerste Costa Rica 2017 blog!
Ik moet zeggen dat de route richting paradijs helemaal niet vlekkeloos is verlopen!

2 februari:

Onze vlucht vertrekt morgenvroeg vanop schiphol, maar vanavond vertrekken we alvast.
We hebben een hotel geboekt voor een nacht, zodat we zeker op tijd op de luchthaven zullen zijn.
We gaan met de trein, want dat is toch al een beetje reizen nietwaar?
Maar hier gaat het al mis... aangekomen in Antwerpen Centraal kijken we op de schermen en wat blijkt?
Van al die treinen is er één trein afgeschaft! En dat is de enige trein die ons naar Schiphol kan brengen!
Ik blokkeer volledig op zo'n moment en kan me alleen maar afvragen: "wat nu?!"
Gelukkig komt Robbie op het idee om snel op de trein richting Roosendaal te springen, daar hebben we vast kans op een verbinding met Schiphol... al blijkt dat bij aankomst niet zo te zijn...
Ik zie alles al in het water vallen, maar uiteindelijk kunnen we een trein naar Leiden nemen en daar overstappen op de trein die ons eindelijk naar Schiphol brengt.
Eind goed al goed... denken we op dat moment...

3 februari:

Na een stevig ontbijt is het eindelijk tijd voor de vlucht naar de zomer!
Vliegen met Delta is nooit een straf voor ons, en de tussenlanding in Atlanta zijn we intussen zo gewend geraakt dat de eerste stap op het blauwe vasttapijt richting paspoortcontrole als thuiskomen aanvoelt... maar niet voor lang deze keer!
We weten nu inmiddels wel dat er op de luchthaven van Atlanta (en waarschijnlijk ook elders in Amerika) een bende weirdo's werkt, en dat de mensen die de paspoortcontroles uitvoeren stuk voor stuk gefrustreerde zuurpruimen zijn... maar dit hebben we nog nooit meegemaakt...
Omdat we al een geldig Esta voor Amerika hebben, kunnen we eerst langs een automatische controle: daar moet je je paspoort scannen, je vingerafdrukken scannen en een foto nemen.
Daarna ga je langs de gefrustreerde zuurpruim, en dan gaat het meestal erg vlot... nu niet dus!

De man vraagt wat het doel van onze reis is, dus we antwoorden in koor "vacation", waarna hij (nog steeds met een begrafenisgezicht) zegt: "so that's why you look so excited" wijzend naar mijn brede lach op de foto... eigenlijk mag je niet lachen, maar ik kon er niet aan doen, ik was gewoon blij... en dat bevalt dit soort heerschappen niet!
Al snel krijg ik toch mijn felbegeerde stempel in mijn paspoort met de opmerking "you can go to Costa Rica without him". Ik denk nog even dat hij een flauw grapje maakt, maar deze vent ziet er niet echt een grappig type uit.
Robbie wordt vervolgens op de rooster gelegd, hij moet nogmaals zijn vingerafdrukken laten nemen en net als ik denk dat we verder mogen vraagt hij "have you ever been arrested sir?"
Robbie zegt dat dat gelukkig niet het geval is en daarop verdwijnt zijn paspoort in een plastic mapje en moeten we de zuurpruim volgen naar een lokaal waar extra controles worden uitgevoerd.
We hebben totaal geen idee wat er mis kan zijn, maar dit is behoorlijk angstaanjagend!

In het lokaal zit alweer zo'n machtsgeile agent die een Mexicaanse vrouw aan het uithoren is. De vrouw kan haar zin nog niet uitspreken of hij zegt telkens dat hij haar niet gelooft en dat hij geen reden heeft om haar te geloven. Het is net als op tv en hoewel we niets verkeerd hadden gedaan wordt het ons heel snel duidelijk dat zo iemand gewoon kan beslissen of je vakantie al dan niet door kan gaan, beslissen over je vrijheid.
Tussen 2 ondervragingen door gaat Robbie even polsen waarover dit kan gaan en of we onze vlucht zouden kunnen missen. Hij wordt afgeblaft met de melding dat dat best wel eens zou kunnen.
Mijn hart bonkt bijna uit mijn lichaam en ik zie alles al in het water vallen, ik zie visioenen van Robbie in de boeien geslagen voor niets, zo absurd!
Nadat ze ons een tijdlang laten wachten wordt Robbie plots geroepen... en hij krijgt gewoon zijn paspoort terug, er was helemaal niets aan de hand!
Een verontschuldiging kan er wel niet af, zelfs geen "fijne reis", alleen een zure smoel, maar we zijn zo blij dat we hier weg kunnen!
Dit soort machtspelletjes is helaas zo typisch Amerikaans, dat kom je nergens anders tegen...
Het is enorm zielig, maar het toont aan dat je op zo'n moment helemaal niks kan doen.
Gelukkig loopt alles goed af, en komen we diezelfde avond aan in San Jose, waar we vrijwel meteen van een welverdiende nachtrust kunnen genieten!

4 februari:

Nog voor onze reiswekker om 6 uur afloopt, worden we al gewekt door de mooiste wekker die er is:
Zelfs in het drukke en lawaaierige San Jose hoor je 's ochtends allerlei tropische vogels zingen, ik was bijna vergeten hoe ik dit gemist heb!
Na ons ontbijt gaan we onze huurauto ophalen, een Daihatsu Terios, net als de eerste keer dat we door dit prachtland reisden! San Jose is erg aan het veranderen, opeens zijn er grote shopping malls, en overal reizen Taco Bell's en McDonald's als paddenstoelen uit de grond... maar het blijft een stad waar je snel weg wil. Wie Costa Rica wil zien hoeft echt niet in San Jose te zijn.
Onze gps loodst ons moeiteloos door de drukke straten, en niet veel later verandert het grijze beton in groen: al snel rijden we tussen de bergen, langs valleiën, over rivieren richting onze eerste bestemming: Puerto Viejo!
Na een flinke 5 uur durende rit zien we de Caribische kust en niet veel later rijden we Puerto Viejo binnen... het heeft iets van thuiskomen, er lijkt nog niets veranderd te zijn! Kleurrijke winkeltjes die hangmatten verkopen, Rastafarians die op hun beachcruiser door de straat slalommen, strandbars, reggae... het ritme van vakantie!
We zullen hier tot 9 februari blijven en dan trekken we weer verder.
Logeren doen we waar we dat de vorige keren ook deden: in The Coconut Grove, het is er eenvoudig maar goed, het strand ligt aan de overkant en het levendige centrum is vlakbij.
De eigenares Heidi lijkt ons even niet meer te kennen, maar eens het tot haar doordringt heeft ze vanalles te vertellen, over haar katarakt, de pitbullbeet in haar been, haar lieve hond Laila die helaas vorig jaar gestorven is... ik weet nog dat Laila bij ons in de keuken kwam zitten als ik stond te koken, ze kreeg altijd iets lekkers...
Verder lijkt alles nog hetzelfde gebleven: Juanita is nog steeds de poetsvrouw, en "Pekey", de Nicaraguaanse marihuana rokende "klusjesman" van wie we vermoeden dat hij en Heidi een soort relatie hebben, loopt er ook nog steeds vanalles te repareren.
En dan opeens, net als we het centrum in willen gaan, wordt er een gigantische Amerikaanse ijskast geleverd! Hij is te breed om langs de trap omhoog te worden gebracht, en Pekey zegt dat hij Heidi nog zo had gezegd dat dat ding niet boven ging geraken, maar Heidi moest en zou die ijskast hebben.
Daarop stuurde ze Pekey op zijn fiets het dorp in om te zorgen voor 8 sterke mannen die de ijskast via het balkon naar boven zouden kunnen heffen.
Als we die avond terugkomen van een tochtje door het centrum, en een biertje in de Lazy Mon, staat de ijskast nog steeds beneden... tja!
We maken het niet te laat vanavond, de jetlag heeft ons nog in haar greep...
maar morgen... morgen zullen we weer als nieuw zijn! Morgen gaan we echt beginnen genieten van al wat Costa Rica voor ons in petto heeft...
En we starten met een bezoekje aan onze oude werkplek: het Jaguar Rescue Center!

Xx

Geschreven door Debbie-en-robbie-in-wonderland