Hola todos!

15 februari

Het vogeltje is er al om kwart voor 6 vanmorgen.
"Sta op! De dag is begonnen en het is een prachtige ochtend!"
We kunnen ook maar beter op tijd opstaan, we hebben een lange rit voor de boeg!
Flori heeft alweer een heerlijk ontbijt verzorgd: roerei met toast, een fruitpalet en gebakken yucca! Gebakken is hij nog lekkerder dan gekookt vinden we.
Even later staan we gepakt en gezakt beneden om afscheid te nemen van Dasi, Milou en hun baasjes.
Tonio stopt ons nog wat fruit uit de tuin toe: wat bananen voor onderweg en een handvol kleine limoentjes voor onze Cuba Libres!
Het is een ander soort limoentjes, en ze zijn heel smaakvol!
Van Flori krijgen we een sleutelhanger met een kolibri op geschilderd "om ons te herinneren aan hier en aan het kleine vogeltje dat ons wakker maakte" lacht ze.
Met een fijn gevoel en mooie herinneringen rijden we weg uit Rio Chiquito.
Er staat ons een rit van meer dan 4 uur te wachten vandaag, en de wegen in het Nicoya Peninsula zijn berucht om hun erbarmelijke staat.
Het eerste deel valt heel goed mee, we moeten een stuk over de Panamericana, één van de weinige wegen in Costa Rica die in heel goede staat is...
en het is een heel erg mooie rit, hoewel het landschap droger en droger wordt.
Vanaf we een eind het Nicoya Peninsula binnen zijn, begrijpen we wat ze bedoelen met die beruchte wegen. Je ziet dat de weg ooit geasfalteerd is geweest, maar dat moet lang geleden zijn geweest, en de putten die met de tijd in het wegdek zijn verschenen hebben ze hier en daar opgevuld met zand en kiezels, maar het blijven enorme putten, vaak zo groot als badkuipen. Vooral in het regenseizoen moet het een ramp zijn om hier te rijden.
Nu zwalpen de auto's langs de putten heen alsof ze dronken zijn, gigantische stofwolken achter zich latend.
Twee keer moeten we uitwijken voor een overstekende leguaan.
Helaas hebben die kereltjes vaak minder geluk. We hebben er al geregeld eentje langs de kant zien liggen, terwijl de gieren er zich gulzig aan tegoed doen.
Na 4,5 uur komen we eindelijk aan op onze bestemming.
Malpais is een rustig dorpje vlakbij Santa Teresa. Nadja had ons Santa Teresa aangeraden omdat het heel erg op Puerto Viejo lijkt, maar dan aan de andere kant van het land. Op het eerste zicht begrijpen we wat ze bedoelt: net als PV is dit een echt surfersdorp, met veel kleurrijke gebouwtjes en een relaxte sfeer. Maar als je beter kijkt is het toch helemaal anders. Het mist dezelfde vibe en er lijken hier weinig tot geen locals te wonen. Desalniettemin lijkt ons dit een prima plekje voor een paar dagen zon, zee en strand!
Met ons hotelletje in Malpais hebben we het weer getroffen. Door de slechte wifi verbinding toen we het boekten gisteren, was het nochtans een pure gok!
Maar Havana Lodge is zelfs beter dan we hadden verwacht! We hebben zelfs een eigen bungalow met een keukentje, terras en natuurlijk de onmisbare hangmat!
20 stappen verder is er een heerlijk rustig zwembad omgeven door tropische planten en palmbomen. Het is een oase van rust vlakbij het drukkere Santa Teresa.
De eigenaar is Evi, hij is amper een half jaar geleden hier komen wonen en komt oorspronkelijk uit Israël. Dat is zo'n gekke wetgeving hier: je kan hier met een toeristenvisum zomaar een eigen zaak starten, zolang je er zelf niet in werkt. Dus Evi had waarschijnlijk genoeg kapitaal om direct een hotelletje met personeel te beginnen. Hij slijt zijn dagen met surfen en af en toe aanwezig zijn in het hotel, en om de drie maanden gaat hij surfen in Nicaragua of Panama, zodat hij zijn visum weer kan vernieuwen.
Na de lange rit in de hete auto lijkt het ons wel wat om wat te genieten van de rust aan het zwembad. 's Avonds zijn we te lui om zelf te koken, van luieren word je nu eenmaal lui, dus we vinden een gezellig restaurantje waar je heerlijk aziatisch kan eten, het is weer even iets anders!
Het zwembad leent zich daarna perfect voor een avondlijke duik.
The good life!

16 februari

De zon straalt ons tegemoet als we op ons terras ons zelfgemaakte ontbijtje van toast en spiegeleieren opsmullen. We hebben koffie gezet, maar hoewel Costa Rica beroemd is om haar heelijke koffie, slagen we er maar niet in om de juiste koffie te vinden, of we doseren hem verkeerd.
Deze blog wordt misschien wel de saaiste om te lezen voor jullie, want na een actieve start van de vakantie houden we nu een paar sabbatdagen, dat mag wel vinden we, pura vida!
Vandaag willen we naar het strand, maar welk strand?
We weten dat de stranden op het Nicoya Peninsula heel mooi kunnen zijn, maar ook dat hun schoonheid helaas een beetje verpest wordt door het aantal mensen dat er naartoe gaat. We hebben al vaak genoeg pareltjes van verlaten strandjes mogen ontdekken, dat we allergisch zijn geworden voor de brede zandstranden vol toeristen en de "voorzieningen" die ze nodig hebben.
Het strand van Mal Pais is rustig en kenmerkt zich door haar ruige schoonheid en grillige rotsen. Maar het is een keienstrand dus niet ideaal om te relaxen en te zwemmen.
We rijden een eindje verder en zien dat Santa Teresa en Playa Hermosa mooie brede zandstranden hebben, en het valt nog heel goed mee, buiten wat surfers zijn er niet al te veel mensen. We hangen onze kleren in een boom en beginnen aan onze dagtaak: luieren!
We vinden een aantal mooie witte ronde schelpjes die ik wil verwerken tot juweeltjes thuis. Ik heb ooit in Tortuguero een set oorbelletjes gekocht van een meisje dat juweeltjes maakte met dingen die ze op het strand vond. Ik heb die oorbellen zo vaak gedragen, tot ik er op een gegeven moment helaas eentje kwijtraakte.
De schelpjes waarvan ze gemaakt waren waren net dezelfde als degene die we nu hebben gevonden, dus ik kan een nieuwe set maken :-)
Tegen de middag lijkt het ons beter om er even uit te gaan, de zon brandt hier genadeloos en we willen er liever niet als gekookte kreeften uitzien straks.
Een wandeling door santa teresa, een strandwandeling en een ijskoffie later gaan we nog een beetje relaxen bij het zwembad en tegen het vallen van de avond gaan we naar het ruige strand van Mal Pais om naar de zonsondergang te kijken. De grote bol die voor gezonde kleurtjes en voor zoveel geluk zorgt laat zich blozend in de zee zakken, terwijl de zilte golven krachtig tegen de rotsen slaan en van het strand afrollen als de slepen van kanten bruidsjurken.

17 februari

De laatste dag hier, de laatste dag luieren!
Robbie wil vandaag nog eens een poging doen om te surfen, dus na het ontbijt trekken we naar Playa Carmen waar hij een bord huurt voor een halve dag.
De golven zijn ideaal voor beginners, stevig genoeg, maar veel minder hard dan in Puerto Viejo.
Ik pas. Ik heb het 3 keer geprobeerd, twee keer in Puerto Viejo en één keer in de Noordzee, maar ik heb ontdekt dat surfen mijn ding niet is.
Niet alleen haal ik er steevast mijn knieën mee open, en mijn benen zien er al niet zo fraai uit, helemaal bedekt in muggebeten, maar ik ben er ook gewoon niet goed in.
Dat is mijn probleem: als ik iets wil leren, en het lukt niet snel genoeg, dan heb ik er geen zin meer in. Ik herinner me die ene keer dat ik recht kon staan op een surfplank, en die enkele keren dat ik op mijn knieën kon blijven zitten, en ik moet toegeven dat het gevoel van opgetild worden door de golf en erop mee te reizen supercool is!
Maar de moeite die het kost!
Het probleem is dat je als beginner een heel groot en zwaar bord krijgt. Zo'n beginnersbord is ongeveer 2,5 meter lang en het weegt zwaar. Hoe kleiner het surfbord, hoe beter de surfer.
Maar met zo'n groot log bord moet je dus eerst een stuk de zee in zien te geraken, achter de schuimende golven door en pas als je daarachter bent kan je proberen op je bord te gaan liggen en een golf te pakken.
Dat is voor mij dus allemaal teveel moeite, al zal ik het waarschijnlijk ooit nog wel eens proberen, om het na een kwartier weer op te geven :-)
Robbie heeft zich wel moe gemaakt vandaag.
Hij heeft eerst met zijn beginnersbord geoefend en kon een behoorlijk aantal keer recht blijven staan. En dan is hij het bord gaan wisselen voor een categorie hoger.
Een bord van 2 meter 20, maar niet met een zachte bovenkant, maar met een gewaxte houten bovenkant. Dat is nog zoiets: de echte borden zijn gewaxed, en keihard, dus je moet in één keer kunnen rechtspringen en niet eerst op je knieën terechtkomen, want dat doet superveel pijn!
Maar goed, Robbie kan zich een paar uur flink uitleven en oefenen en ik kan intussen doen waar ik heel goed in ben: luieren, lezen, wat foto's maken en gewoon staren naar de zee, naar de trossen pelikanen die speels boven de golven vliegen, naar de honden die over het strand dollen... het is hier zo slecht nog niet!
's avonds gaan we de zonsondergang bewonderen op Playa Hermosa, wat letterlijk "mooi strand" betekent.
Je hebt hier zo weinig nodig om gelukkig te zijn: een minimum aan kleren, flip flops, zonnecrème, je liefste en de natuur, meer niet!
We zijn het erover eens dat wij niet gemaakt zijn voor een koud klimaat, al dachten 2 amerikaanse zussen in ons hotel dat we scandinavisch waren en op honeymoon (allebei fout geraden!)
Hier heb je nooit make up nodig, kan je elegant zijn zonder hoge hakken, en je haar krijgt die heerlijk nonchalante en zongebleekte surfers textuur...
Ach ja, dromen mag hé, je weet nooit wat de toekomst brengt, en natuurlijk hebben we in België ook een heel fijn leven, alleen is het weer er zo triest!
We hebben hier een locaal taco restaurantje ontdekt en ik moet zeggen: de taco's van Tasty Waves waren top maar dit is NOG beter!
Een taco met scampi's en gegrilde ananas klinkt al goed nietwaar? En als je er dan nog eens een portie frietjes met chilipepers, cheddarkaas en rode bonen bijdenkt...mmmmm!
We zullen die calorieën er nog wel af wandelen!
Morgen rijden we weer een nieuw avontuur tegemoet, een stevige rit richting Monteverde!

Xx

Geschreven door Debbie-en-robbie-in-wonderland