Hola todos!

5 februari

Vanmorgen kruipen we helemaal uitgerust onder ons muskietennet vandaan.
We moeten op jacht naar ontbijt, vroeger hadden we ons keukentje in het appartement dat we hier huurden, dus dat is wel even anders nu...
geen nood, er is genoeg in de buurt!
We laten de veel te dure en op westerse toeristen ingestelde "puerto viejo bakery" letterlijk links liggen en gaan op zoek naar een soda. Soda's zijn kleine plaatselijke restaurantjes waar je typische kost kan krijgen voor een klein prijsje... op die manier eet je iets lokaals en komt je geld terecht bij de inwoners zelf, en niet bij een rijke amerikaan die hier een zaakje heeft gestart.
We genieten van een lekkere gallo pinto met een spiegeleitje. Gallo Pinto, letterlijk vertaald: geverfde haan, is zowat het nationaal gerecht van Costa Rica. Het zijn rijst met bonen en allerlei kruiden en het wordt zowat overal bij gegeten, dus ook bij het ontbijt, heel lekker hoor!
We hadden gehoopt om vandaag ons eerste kleurtje op te doen... we zijn nog zo wit als lelies en zien eruit als echte toeristen, dat merk je hier aan de mensen die je marihuana proberen te verkopen... we herinneren ons van vorige keren dat hoe minder je eruit ziet als een toerist, hoe minder men je iets probeert aan te smeren... logisch natuurlijk.
Maar helaas zit het weer niet mee, het is warm genoeg om te zwemmen in de zee (ongeveer 27 graden), maar het regent en regent en regent... het valt er gewoon met bakken uit!
De Caribische kust krijgt het hele jaar door met regen te maken, maar gek genoeg in het droge seizoen (nu dus) meer dan in het natte seizoen... vandaar dat we in het Jaguar Rescue Center gingen werken in september, dan beperkte de regen zich meestal tot felle buien 's nachts.

We besluiten dan maar dat het tijd is om het geld dat we hebben ingezameld met de verkoop van de kalenders eerst naar het center te brengen.
De rit naar daar, die we vroeger met de fiets deden, doet iets met ons, net als de aankomst in het center... we zien onmiddellijk dat er heel wat veranderd is. Het terrein is uitgebreid, er zijn een heleboel nieuwe verblijven voor de dieren, en voor de toeristen is er een cafetaria bijgekomen. De keuken bevindt zich nu vlak naast de personeelsingang, langswaar we binnenglippen. Vanuit de keuken zien we dat Encar, de oprichtster van het jrc, verderop met de dierenarts en bioloog bezig is met een aapje, misschien is het nu niet echt het moment om haar te storen...
Plots komt Torey aangewandeld, één van de weinige mensen die we hier nog kennen. Ze is Amerikaans maar heeft hier haar hart volledig verloren en ze woont hier nu al een hele tijd.
Vlak achter haar zien we opeens Nerea verschijnen, ze schrikt om ons opeens te zien en we worden warm onthaald, vervolgens ook door Elena en Dexter... dit zijn naast Encar denk ik alle mensen die we hier nog kennen, het is een fijn en vertrouwd weerzien. Elena brengt ons naar de apenkooi en vertelt ons wat over de apen die hier momenteel zijn... Vele nieuwe gezichtjes, en dat is goed nieuws want er zijn er een heleboel terug in de jungle vrijgelaten! Onder andere Tonino, Shaki, Quima en zelfs die gekke Manina... Papeta, een brulaapje met een soort syndroom van down, zit hier nog altijd, vroeger moest ze altijd apart van de groep blijven, samen met Manina, maar nu heeft ze eindelijk haar plekje in de groep veroverd: ze heeft een moederfunctie voor alle kleintjes nu! Ik vraag naar Mitchi en het moment dat Elena wijst wie ze is herken ik haar snoetje. De laatste keer dat we hier waren was ze nog heel klein en ik had meteen een band met haar, ze zag me en liet me niet meer los toen. Nu zie ik haar door de kooi heen en het moment dat ik haar naam zeg komt ze tegen de kooi zitten en ze neemt mijn hand vast, ik denk dat ze me nog herkende, of dat wil ik toch heel graag geloven :-) Robbie lijkt dan weer een klik te hebben met Goldfinger, een slingeraap die we nog niet kenden, net als Shaki is Goldfinger direct weg van Robbie, al is het dan door het glas heen.
Man het is zo raar om hier terug te zijn!
Even later zien we Encar en kunnen we het geld afgeven, we willen jullie allemaal nog eens bedanken, jullie hebben echt een heel mooi doel gesteund!
Encar is blij om ons te zien, maar ze heeft zoals meestal niet zoveel tijd, ze vraagt ons of we morgenvroeg willen terugkomen om samen te ontbijten en een tour door het center te doen, natuurlijk willen we dat! We geven haar ook nog een kalender en daar is ze erg blij mee, vooral met de foto van Tonino, haar lieveling... en wij zijn blij te horen dat de meeste dieren op de foto's inmiddels weer op vrije voeten zijn, zélfs Tuki-Tuki!
Zoals sommigen onder jullie wel zullen weten is haar man Sandro, co-oprichter van het center een jaar geleden plots overleden... het is aan haar te zien dat ze het er nog steeds erg zwaar onder lijdt, maar de dieren in het center hebben haar nodig, en dat houdt haar op de been.
Als we wegrijden van het center is de lucht een beetje opgeklaard, daar moeten we van profiteren dus we rijden naar Playa Chiquita, waar op dat moment net een bodyboardwedstrijd voor jongeren bezig is. De golven zijn hier behoorlijk ruw en hoog, en de onderstroming is zo sterk dat je meegetrokken wordt voor je het goed en wel beseft! Maar voor surfers is dit de hemel!
We komen het koppel nog tegen waar we de shuttle op de luchthaven mee hebben gedeeld. Het is hun eerste keer Costa Rica en we zijn benieuwd wat ze tot nu toe vinden. We moeten grinniken als ze vertellen over het gebrul dat hen 's ochtends heeft doen schrikken. Ik weet nog toen wij dat de eerste keer hoorden, het lijkt op het gebrul van een leeuw of een beer maar het zijn gewoon volwassen brulapen in de jungle!
Op de weg terug besluiten we iets te drinken in Tasty Waves... nog voor we aan de bar staan horen we ineens roepen "heeeey look who we got here! Welcome back guys!" De eigenaar Bryton kent ons nog, ondanks ons bleke kleurtje... dit geeft ons echt een gevoel van thuiskomen, en we voelen ons welkom! Bryton verhuisde een paar jaar geleden naar Puerto Viejo met de droom om een surf en beachbar te openen, beroemd of berucht om zijn gekke feestjes en laid back sfeer... en hij heeft het gewoon gedaan: de slogan van Tasty Waves is dan ook "living the dream"
De foto van de hond met kokosnoot die jullie hierbij vinden is trouwens ook zo'n typisch beeld hier. Honden zijn hier geliefd, en ze zijn even relaxed als de bevolking. Deze had een geopende kokosnoot gevonden en hij liet hem zich smaken, en op het strand zie je honden spelen met de ongeöpende kokosnoten, schattig!
's Avonds na het eten besluiten we het vanavond ook maar niet te laat te maken, de jetlag is nog niet helemaal uit ons lijf en bovendien wordt vanavond in elke bar de superbowl uitgezonden. Tof voor de Amerikanen, maar ons zal het worst wezen!

6 februari

Ik wordt vanmorgen niet zo aangenaam wakker... misselijk en maagkrampen, ik met de maag van beton heb maagkrampen... ik voel me belabberd. Zijn het de scampi's geweest, het papayadrankje, de gallo pinto? Ik weet het niet maar ik krijg bijna de hele dag geen hap door mijn keel. Slechte timing natuurlijk, want we worden om 9 uur in het JRC verwacht en Encar wil ons een ontbijtje trakteren. Robbie heeft al 2 croissants op en ik gruwel van het idee aan eten dus we bedanken haar en nemen een koffie.
Plots zie ik aan een tafeltje een miereneter lopen. Zou dat Tammy kunnen zijn? Nee... Tammy had een aandoening in zijn hersens: hij liep altijd in cirkeltjes en hij kon niet klimmen, wat voor miereneter echt wel een probleem is!
Maar als ik een vrijwilliger opeens "Hey Tammy" hoor zeggen in het voorbijgaan, ben ik zo blij dat hij zo'n vooruitgang heeft gemaakt!
Hij is op een stoel geklommen dus ik buk me om hoi te zeggen, en hij beslist dat ik een prima klimpaal ben. Met zijn sterke armen en klauwen grijpt hij mijn arm vast en klimt op mijn schoot, om daar onmiddelijk in slaap te vallen! De schat!
We lopen mee met de tour en gelukkig zien we veel nieuwe dieren, dat wil zeggen dat er veel op vrije pootjes zijn inmiddels!
Het is interessant om eens een tour mee te volgen, maar het geeft ons tegelijkertijd een heel raar en dubbel gevoel.
Er zijn dankzij de veranderingen en het feit dat het hoogseizoen is, ook heel veel toeristen die het center komen bezoeken, dat is natuurlijk fantastisch voor de inkomsten die ze broodnodig hebben, maar het neemt ook een beetje het "verborgen juweel" idee weg...
We spreken met Encar af dat we één van de dagen nog een keer langskomen, maar dan rond een uur of 3, als er geen toeristen meer zijn.
Hoewel de dag ook vandaag regenachtig begonnen is, is de lucht helemaal blauw nu en schijnt de zon!
Tijd om ons eerste kleurtje op te doen! We rijden naar Punta Uva, daar is het lekker rustig en zijn de golven iets minder wild, al moet je dat met een korreltje zout nemen.
Robbie merkt in de verte in zee iets op, en enkele locals bevestigen later dat het inderdaad een groep wilde dolfijnen is!
Als de zon begint onder te gaan vertrekken we helemaal relaxed terug naar de Coconut Grove... met het eerste zomerkleurtje en een huid die er na 3 dagen pakken gezonder uitziet, met zand in onze oren en zout in ons haar, en allebei met een echte Pura Vida smile op ons gezicht zijn we het over één ding roerend eens: we zijn weer thuis!

Xx

Geschreven door Debbie-en-robbie-in-wonderland