29 september 2019,
Aaaah... dagje vrij! Om 10 uur pikt Sam ons en Wenda&Martijn op om naar Mfubu te gaan. Het is maar een paar honderd meter verderop buiten de poort, maar het is niet veilig om te voet te gaan. We nemen onze tijd vanochtend, al is onze biologische klok inmiddels ingesteld om klaarwakker te zijn om 5u30. We besluiten nog even naar de rivier te wandelen voor we moeten vertrekken. Meestal is iedereen daar dus het lijkt ons fijn om er even alleen te zijn. Net als ik een eindje voor Robbie loop om naar de omgevallen boom te wandelen waar we altijd opzitten, zie ik rechts van me, vlakbij, twee paar reuzachtige benen. Er staat een eenzame giraf te snoepen van de bomen! Behoedzaam neem ik een paar passen terug zodat ik niet in haar vluchtroute sta mocht ze panikeren. Robbie en ik vinden een veilig plekje achter een ander stuk omgevallen boom en kijken verwonderd toe naar dit gigantische, wondermooie dier dat op nog geen 10 meter van ons staat. Even later hebben Wenda en Martijn ook het genoegen het te zien. Na een hele tijd observeren, verlaat de giraf de struiken en galoppeert weg langs de rivier... fenomenaal!!! Als Sam ons naar Mfubu brengt halen we herinneringen op aan die gekke avond bij Nourish, ze zegt dat het in haar geheugen gegrift staat als één van de leukste dagjes uit ooit en dat het filmpje van de Afrikaanse dans van de jongens haar door haar kater heeft gesleurd de dag nadien :-).
Mfubu is een klein paradijs. Je kan er voor 1000 rand (zo'n 60 euro), een nacht logeren in een lodge middenin de natuur. Je kan er dan letterlijk oog in oog staan met giraffen, olifanten, nijlpaarden...
Het zwembad dat we vandaag mogen gebruiken is klein maar paradijselijk, er zijn geen luxe voorzieningen, geen bar... enkel een paar ligstoelen en verder... Afrika! Alleen rust en natuur, het is gewoon perfect! We hebben zelf boterhammen en drankjes bij, die we goed moeten verstoppen voor de bavianen en vervet monkeys. Als we naar het toilet lopen, vlakbij één van de lodges, staat er opeens weer een giraf, nog dichterbij! We lopen rustig naar het terras van de lodge en staan deze keer op slechts een 5-tal meter van de giraf, die ons nieuwsgierig aankijkt vanonder zijn lange wimpers. Altijd een beetje voorzichtig blijven, we hebben gehoord dat giraffen leeuwen doodschoppen als ze zich bedreigd voelen. Maar na een minutenlange staarwedstrijd begint de giraf rustig te eten. We wachten tot hij verderwandelt voor we terug naar het zwembad gaan. We zien ook nog olifanten de rivier oversteken. Wat een plek hier!!!
We genieten met volle teugen en gaan 's avonds helemaal ontspannen terug "naar huis".

30 september 2019,
Slecht geslapen vannacht, en ik heb flessenshift om 6 uur met Martijn. Als we onze tanden willen gaan poetsen blijkt er geen water uit de kraan te komen, heel vervelend. Alsof de trend zich gezet heeft zijn ook de ijzertabletten op. Oakley, één van de kleintjes in de troepen, moet elke ochtend een ijzertablet in zijn melk hebben. Gelukkig lossen de problemen zichzelf allemaal op. We krijgen nieuwe ijzertabletten bij Daniël in de kliniek, uit de douches komt na troop clean godzijdank weer water, en de rest van de dag verloopt vlotjes. Ik zit nog maar net in de nursery met Michelle en Daisy als Marie roept dat Michelle en ik ons onmiddellijk opnieuw moeten omkleden en meekomen met haar: er is misschien een baboon mom gevonden voor Eliana!!! Michelle en ik volgen Marie met Eliana naar de kooi waar het zou kunnen gebeuren. Marie zit in de airlock met Eliana, kleine Yankee is enorm geïnteresseerd, wat zou ze graag een zusje hebben! Maar mama Lexi toont helaas weinig interesse, komt af en toe eens kijken en gaat dan weer weg. Het zou kunnen dat Eliana al te donker is in haar gezichtje en daarom minder aantrekkelijk om moedergevoelens op te roepen bij de bavianen. Ook zijn jongens populairder, iedereen wou Oreo's mama zijn! Michelle en ik moeten naar onze volgende shift: melkballen maken in de Milk Kitchen. Even later zien we Marie glunderend langskomen: kennelijk is er de laatste 20 minuten toch iets gebeurd: Lexi toonde ineens wél veel interesse in Eliana. Genoeg om haar morgen te verdoven en mee te nemen naar de Bonding Enclosure!!! Dat is zo'n spannend en geweldig nieuws! Lexi zal 3 dagen in quarantaine moeten zitten en daarna zullen we het bonding proces hopelijk van dichtbij kunnen volgen. We zijn zo benieuwd!
We kregen vandaag extreem warm weer: we haalden maar liefst 41 graden, maar 's avonds steekt er een nijdige felle wind op en we weten dat het morgen amper 20 graden wordt. Deze extreme schommelingen zijn typisch voor Zuid-Afrika. Sinds een paar dagen zijn ook de muggen gearriveerd. Tijdens onze eerste week vroegen we ons af waarom we die malariapillen moesten nemen, en waarom we zoveel muggenspray bijhadden... maar het is dus wel degelijk nodig. Het is Tom z'n laatste dag vandaag en hij wil graag nog een laatste blik op de rivier 's avonds. Maar als we er allemaal zitten met onze ogen dichtgeknepen voor het opwaaiende zand, en er geen half dier te zien is, besluiten we maar terug te gaan.
Ook Abbi is vanmiddag vertrokken, zo jammer, dat was echt een fijne, lieve meid! Een beetje stil en teruggetrokken, zat er soms een beetje droevig bij maar ze kon tegelijk zo grappig zijn en had een heerlijk Noord Engels accent. We gaan haar echt missen! Net voor ze weg is zie ik dat ze een briefje onder onze deur heeft geschoven. Er staat: "To Debbie and Robbie, you guys are the nicest and funniest people I have ever met. You never fail to make me laugh even when I am completely knackered. Your love and passion for animals is so inspiring. I hope your last 2 weeks at Care are amazing. Lots of love, Abbi". Het doet ons echt iets, en nog net op tijd vang ik haar om haar nog een knuffel te geven voor ze vertrekt.
Er zouden vandaag 6 nieuwe mensen bijkomen: in de namiddag arriveert Danielle uit New York, met 3 koffers vol kleding en schoenen die ze hier helemaal niet nodig zal hebben, en ook Colin en Alon, een vader en zoon uit Israël. Van de andere 3 horen we dat hun vlucht helaas verzet is naar morgen vanwege het weer. Nieuwe vrijwilligers zijn altijd spannend, in het begin zijn het een beetje indringers en het hangt van veel factoren af hoe snel ze hun plek vinden in de groep.
De lounge in de Volunteer Village is inmiddels te klein geworden voor iedereen, dus er wordt een matras bijgesleept zodat we allemaal gezellig naar "The Hangover" kunnen kijken, onze benen veilig opgetrokken voor de red romans...
En zo zijn we hier vandaag al 2 weken...

1 oktober 2019,
Is het echt al oktober? Een temperatuurdrop van maar liefst 20 graden doen ons erbij stilstaan dat jullie het in België waarschijnlijk nog kouder hebben nu. Het is zo raar om hier met lange mouwen rond te lopen, maar vandaag kan het niet anders. Na troop clean douchen in openlucht doet je beseffen wat een luxe zo'n warme badkamer thuis wel is. Al mogen we niet klagen, we hebben warm water! Normale shifts vandaag, ik hoef er niet meer elke dag over uit te wijden, jullie weten inmiddels wel wat we hier zoal doen. Lexi heeft vanmiddag haar verdovingsspuit gehad en zit nu 3 dagen in quarantaine in de bonding kamer. Eliana staat voor spannende momenten binnenkort!
Weten jullie nog dat ik over Mollie vertelde? Het lieve oude hondje van Rita Miljo dat uit de brand kon ontsnappen? Wel, Mollie heeft een duister kantje! Als je haar ziet zou je dat nooit vermoeden. Ze strompelt altijd traag achter je aan, duwt haar hoofd tegen je benen, kijkt zo lief uit haar oogjes... ze is een lief oud omaatje maarrrrr... Mollie heeft een tijd geleden een puppy vermoord! Mollie is een puppykiller! En hier houdt het niet op: Mollie haat giraffen! Ze HAAT ze echt! Marie vertelde het: als Mollie een giraf ziet begint ze te blaffen en te grommen, iets wat ze nooit doet. Hoe raar is dat? Toch vind ik haar nog steeds lief. Ik kan de hele dag niet geloven hoe koud het is, al is het gelukkig binnen 2 dagen weer 35 graden. Tijdens ons laatste uurtje Nursery krijgen Anna, Wenda, Eliana en ik er nog een regenbui bij ook. De zomer in Zuid-Afrika gaat gepaard met het regenseizoen, en het slangenseizoen... al zullen we normaalgezien niet al te veel regen te zien krijgen en als het al regent gaat het om korte hevige buien.
's Avonds maken we kennis met de 3 vrijwilligers die een dag vertraging hadden. Isabella en Lucas zijn een moeder en zoon uit Duitsland, en Nadav komt uit Israël. We zijn nu echt met heel veel vrijwilligers! Het leuke is wel dat iedereen nodig is. Ik weet nog dat er momenten waren dat we met teveel waren in het Jaguar Rescue Center en dat er soms taken gezocht moesten worden voor mensen. Dat is hier nooit het geval. Er is altijd hulp nodig.
We drinken 's avonds nog een lekker Zuid-Afrikaans wijntje om ons te verwarmen en kruipen op tijd onder de wol.

2 oktober 2019,
Joepie! Vandaag gaan we naar de supermarkt!!! Nooit gedacht dat ik daar zo enthousiast over kon worden. 1 keer per week neemt Samantha 2 tot 3 vrijwilligers mee naar de supermarkt in Phalaborwa, een uur hier vandaan, om de privé inkopen te doen voor alle vrijwilligers. Deze week mogen Lina, Robbie en ik mee. Als je altijd binnen de elektrische hekken van fase 1 leeft, en na 18u niet meer in fase 2 mag komen, begin je je na een tijdje een beetje gevangen te voelen. Gevangen is niet helemaal het juiste woord, want het voelt niet negatief, maar een tripje naar de supermarkt voelt momenteel als een tripje naar de Efteling :-)
De maaltijden bij C.A.R.E zijn inbegrepen in de prijs die we betaald hebben voor het project. Maar als mensen iets extra willen zoals fruit, chocolade, chips of alcohol, moeten ze die dingen doorgeven bij de wekelijkse boodschappen. We verzamelen lijstjes van iedereen, geld, visakaarten met bijhorende codes en springen in Samantha's auto. Onderweg zien we een tiental zebra's, die hadden we nog niet gehad hier! Kunnen we ook weer afvinken ;-)
De supermarkt is gigantisch, vergelijkbaar met supermarkten in de USA. Je kan er alles vinden dus we zijn wel even zoet met iedereen z'n lijstje af te vinken en vervolgens alles apart af te rekenen. Als je al een paar weken in the middle of nowhere verblijft is het hier opeens wel heel erg druk en hectisch. Als we uiteindelijk klaar zijn met alles staat ons hoofd echt op springen en willen we liefst zo snel mogelijk terug zijn. Na de boodschappen pik Samantha Sophia op bij haar vriendinnetje en alsof we nog niet genoeg hoofdpijn hebben houdt Sophie onderweg niet op met praten en zingen. Ze maakt het een beetje goed: Robbie krijgt een smartie en ik mag haar pluche eenhoorn vasthouden, maar wat is ze vermoeiend! Zo blij wanneer we 's middags terug binnen de vertrouwde hekken zijn en meteen kunnen aanschuiven voor de alweer heerlijke lunch! Oh en nog goed nieuws! Papio, de lastige bijtgrage pup, heeft een nieuwe thuis gevonden. Samantha had een oproep op Facebook gezet omdat het echt niet ging met de andere honden, vooral niet met die arme kleine Bells. Een ouder koppel was helemaal weg van Papio en heeft hem geadopteerd.
Het stukje werkdag dat overschiet is kort: een uurtje nursery en dan flesjes maken en de Milk Kitchen opkuisen met hulp van 3 van de nieuwe vrijwilligers. Het weer is weer mooi en warm vandaag dus we willen graag naar de rivier gaan. De nieuwelingen gaan voor het eerst mee en krijgen eerst het veiligheidspraatje (nooit alleen gaan, niet voorbij de lijn van stenen komen, altijd om je heen kijken, niet te dicht komen als je olifanten ziet...). Aangekomen bij de rivier krijgen we meteen een prachtig cadeau, al moeten we van op een afstandje toekijken: een kudde van maar liefst een 30-tal olifanten inclusief een heleboel kleintjes draaft voorbij! We hebben inmiddels al een aantal olifanten gezien maar het blijft enorm speciaal, en een kudde zoals deze is ook voor ons een primeur! We voelen ons bevoorrecht dit mee te maken. Als we naar Kruger gaan zullen we er zeker ook zien, maar op deze manier heeft het toch nog net dat ietsje meer. Je voelt je zo klein en nederig, gevuld met niets dan bewondering.
Nu we zo naar de rivier staan kijken overvalt ons ineens een raar gevoel: we zien onszelf hier op onze eerste avond nog staan, een beetje onwennig naast die hechte groep die ons vast en zeker als indringers zag. Als we nu om ons heen kijken schiet er van die groep, waar we ondertussen bijhoorden, nog amper iets over. Ook Daisy vertrekt morgen, Wenda en Martijn zondag, en dan zijn er buiten de longtermers enkel de nieuwelingen... We zijn wel blij dat Roly terug is, de Zuid-Afrikaanse jongen die hier ook voor langere tijd is. Hij was er een week tussenuit om familie te bezoeken. Zo'n Roly is handig omdat hij alles weet over giftige planten, spinnen, slangen en schorpioenen en ze uit je kamer verwijderd indien nodig. Maar zijn stille aanwezigheid is ook gewoon aangenaam, hij loopt voortdurend in zichzelf te zingen, muziek is zijn leven.
Daisy maakt vanavond Rice Crispy Treats, een mierzoet hapje van gesmolten boter en marshmallows gemengd met Rice crispies, en we spelen Mafia bij het kampvuur. Deze plek kruipt net als de geur van het vuur in je kleren...
Tot gauw!

Geschreven door Debbie-en-robbie-in-wonderland