Maandag 5 februari

Vandaag bezoeken we Wat Pho, de tempel van de liggende Boeddha.
We gaan extra vroeg omdat dit een heel populaire tempel is en het zou hier rond de middag wel eens heel druk kunnen worden.
Wat Pho is de oudste tempel van Bangkok en met zijn 80.000 vierkante meter meteen ook de grootste.
In het hele tempelcomplex vind je meer dan 1000 Buddha beeltenissen en dat is meer dan gelijk welke tempel in het land.
Het loont de moeite om je tijd te nemen om rond te wandelen, je bent er al snel een paar uur mee bezig, maar de plek waar de meeste mensen samendrommen is de tempel waar de reuzachtige liggende Boeddha ligt. Hij is maar liefst 45 meter lang en 15 meter hoog en hoewel er vaak gesproken wordt over "the sleeping Buddha" slaapt hij niet maar ligt hij in deze houding om te sterven, in afwachting van zijn overgang naar het nirwana en het punt waarop hij zich kan bevrijden van de reincarnatiecyclus. Het beeld is prachtig afgewerkt met verfijnde details in het haar, de kleding en het gezicht. De voetzolen zijn met parelmoer ingelegd en illustreren de 180 toestanden van Boeddha. Echt wel de moeite om te zien ondanks de drukte!
Als je verder door het tempelcomplex wandelt merk je nog iets bijzonders op: katten. Er zijn blijkbaar wezens die zuiver genoeg zijn om ongestraft op, in en onder de tempels en pagodes te liggen, te zitten en te luieren, de monniken geven hen eten en onderdak en dat heeft als resultaat dat er heel veel poezen zijn. Er is er eentje dat we echt graag hadden meegenomen, een superlief chocoladebruin katje, we hadden haar zelfs al Pho genoemd (Pho en Pixie past wel samen, niet?). Robbie was zelfs al bezig met het opzoeken hoe je zoiets best regelt maar het is allemaal complexer dan we zouden willen en we hebben de tijd niet meer om dat allemaal in orde te brengen. Pho blijft dus hier, maar ik denk dat ze best een fijn leven heeft in de tempel en onder de zon!
Wat Pho zou trouwens ook de plek zijn waar de traditionele Thaise massage is ontstaan. Voordat Wat Pho een tempel was, was het al een centrum voor scholing in traditionele Thaise geneeskunde. In 1962 werd hier officieel een school voor traditionele kruidengeneeskunde en massage opgericht. Dit is dan ook een heel goede plaats om een Thaise massage te nemen. Je kan overal goede oliemassages, voetmassages en dergelijke krijgen, en ook de ruwere Thaise massages, maar voor deze laatste moet je toch wel wat uitkijken waar je het laat doen. Het gebeurt namelijk nogal eens dat mensen na zo'n massage in het ziekenhuis belanden omdat de masseuse niet over de juiste technieken beschikt. In Chiang Mai hebben wij een hele goede gehad. De massage in Wat Pho vindt plaats in een grote zaal, dus je hebt niet de serene omgeving en geen spa gevoel, maar de masseuses gaan wel heel vakkundig te werk en hoewel het een uur lang voelt alsof ze al onze botten gaan breken en we vol blauwe plekken zullen staan, voelt het toch als een verlichting en zijn we weer veel soepeler en lichter dan ervoor.
In de namiddag besluiten we even te gaan luieren en lezen aan het zwembad in ons hotel, al zijn we het na anderhalf uur alweer beu, we lijken niet veel te kunnen stilzitten deze vakantie!
Als we 's avonds hebben gegeten denken we erover om nog eens een avondmarkt te bezoeken. Er zijn er gigantisch veel in Bangkok en terwijl we op straat luidop nadenken over naar welke markt we willen gaan, blijkt er een Israëlisch meisje dat alleen reist ook naar een markt te gaan. Ze heeft al een Uber besteld en stelt voor dat we meerijden en de prijs delen.
De Uber chauffeur doet er meer dan een uur over om op "Asiatique", de markt, te geraken. Het is nochtans niet zo verschrikkelijk ver, maar waarschijnlijk vond ze de weg niet en durfde ze dat niet te zeggen (dat gezichtsverlies weer).
Als we op Asiatique aankomen splitsen we op en al snel hebben we door dat dit niet echt is wat we willen. Het is een grote hypermoderne en steriele markt/kermis met reuzenrad en nog wat tralala maar het is duidelijk een grote toeristenval en allesbehalve authentiek. We lopen er dan ook niet lang rond alvorens een taxi terug te nemen. Het uitstapje heeft één voordeel gehad: als we terugrijden zien we een paar dingen die we morgen nog willen doen...

Dinsdag 6 februari

Vandaag trekken we naar "Ancient Siam" of ook "Ancient City", een uurtje buiten Bangkok.
Dit is een park, gebouwd in de vorm van Thailand, een groot openluchtmuseum eigenlijk.
Het is een "aardigheidje" van een steenrijke Mercedes dealer, die het heeft laten bouwen en aan Thailand heeft geschonken. Het is een erg groot domein dus je krijgt bij de ingang een fiets mee, wel handig. In het park zijn ontzettend veel gebouwen en bezienswaardigheden uit Thailand nagebouwd, soms levensgroot en soms op schaal, maar steeds met heel veel oog voor detail en levensecht. De sfeer doet wat denken aan iets tussen Pairi Daiza en de Efteling, en wat het vooral de moeite maakt om het park te bezoeken is het feit dat het door de meeste toeristen vergeten wordt. Er hangt dus een heerlijke rust. Als we hierover niet hadden gelezen in de Trotter gids hadden we er ook het bestaan niet van geweten, op het internet vind je lijstjes met "must do's" in Bangkok, maar nergens staat Ancient Siam vermeld. Het is echt zoiets voor zo'n reportage waarin een Tom Waes-achtige presentator op zoek gaat naar de rariteiten van een land, naar speciale plaatsen die nog redelijk onontdekt zijn. We zijn er wel van overtuigd dat deze plek veel van haar bijzonderheid zal verliezen als ze ooit ontdekt wordt door de grote massa, dus we zijn blij dat we het nu hebben gezien. Robbie wordt, terwijl ik naar het toilet ben, nog aangesproken door een Aziatisch meisje dat met hem op de foto wil... omdat ze geen goed uitziende westerse mannen gewend is? Of omdat hij op iemand bekend lijkt? Geen idee, maar hij moet er wel om lachen als ze stokstijf naast hem poseert voor de foto. Op één van de replica's, een oud schip, zien we plots iets op de grond liggen. Het blijkt een jong musje te zijn, het heeft al hier en daar wat veertjes, maar nog lang niet genoeg om uit te vliegen dus we denken dat het ofwel gevallen is ofwel overmoedig is geweest. Dat moeten wij weer hebben... We weten dat we niet veel kunnen doen, thuis zouden we er direct mee naar het vogelopvangcentrum gereden zijn maar dat is hier geen optie. We weten dat als we het laten liggen het zeker zal sterven... We zien een heleboel musjes fladderen en we zien een paar nesten hangen dus het enige dat we kunnen doen is gokken uit welk nest het komt en het terugzetten. Het risico bestaat altijd dat we niet het juiste nest kiezen en dat het er weer uitgegooid wordt... het risico bestaat ook dat de moeder het jong verstoot omdat onze geur erop hangt, maar er is ook een kans dat het gewoon goedkomt... laat ons hopen, we hebben het tenminste geprobeerd...
We zijn weer snel een paar uur zoet met ons bezoek maar we willen nog een paar dingen doen vanavond dus in de namiddag nemen we een taxi terug naar Bangkok. Vanavond willen we een cocktail gaan drinken in één van de skybars hier. De keuze valt op "Lebua at State Tower", gekend uit de film "The Hangover 2", hier zijn we gisteren voorbijgereden. De lift neemt je razendsnel mee naar de 64ste verdieping, waar je ontvangen wordt door meisjes in chique lange jurken en waar je vanuit de openluchtbar een adembenemend zicht over Bangkok hebt. De cocktails zijn veel te duur maar je betaalt eigenlijk voor de beleving, al is dit nog niet de hoogste toren in Bangkok, die is nog meer dan 20 verdiepingen hoger!
Je kan er ook eten maar zo decadent hoeft voor ons niet dus na het aperitief zoeken we terug lagere oorden op. Al wandelend stuiten we toevallig op Pat Phong market. Deze hebben we nog niet gedaan dus we gaan even kijken. De markt ligt midden in the red light district wat ervoor zorgt dat de sfeer een beetje groezeliger is, ondanks het feit dat het erg toeristisch is. De prijzen van de spulletjes liggen hier bijna 5 keer hoger dan elders in Thailand... waarschijnlijk is het vooral een val voor toeristen die pas aankomen en niet beter weten... Langs de kant zie je de ene na de andere bar en als je door de openstaande deuren naar binnen kijkt is het beeld heel triest. Binnen staan de meisjes troosteloos in hun ondergoed op de tafels een beetje heen en weer te wiegen met een wezenloze blik in hun ogen. In de meeste bars zijn geen of zo goed als geen klanten en er zijn heel veel meisjes. Veel zullen ze er niet aan overhouden... Buiten staan proppers klanten te lokken, zonder heel veel succes. Koppels laten ze wel met rust, maar vanaf er een man alleen of een groepje mannen passeert grijpen ze hen letterlijk vast, een tactiek die niet echt lijkt te werken. Ondertussen hoor je overal mannen reclame maken voor de zogenaamde "pingpong shows"... wat ze er niet bijvertellen is dat veel meisjes in die shows veel te jong zijn, vaak amper 14 jaar hebben we ons laten vertellen. We hopen dat dat maar een gerucht is, veel Thaise meisjes zien er veel jonger uit dan ze zijn. We zijn blij dat we eruit zijn en omdat het al laat besluiten we maar terug te gaan naar onze buurt om iets te eten. We hebben de laatste tijd zoveel streetfood gegeten, en hoewel je vaak het beste eet aan die stalletjes willen we ons laatste diner nog wel eens zittend aan een tafeltje doorbrengen. Aan westers voedsel hebben we nog altijd geen behoefte dus we kiezen een tafeltje buiten bij een Thais restaurantje en eten er weeral schitterend!

Woensdag 7 februari

Vandaag vertrekken we weer naar België, waar blijkbaar volop een winterprik aan de gang is... Hoewel er altijd redenen zijn om graag thuis te komen raken we aan de kou nooit gewend en is dat hetgene waar we echt als een berg tegenop zien... een verschil van bijna 30°C is niet bepaald weinig!
Maar goed, we vliegen pas vanavond rond 19u30 dus we hebben nog een hele dag hier. We hebben voor onze laatste dag nog een kookles ingepland. May Kaidee, waar we kookles hebben gevolgd in het noorden, heeft ook een school in Bangkok, vlakbij Khao San road. En vandaag gaan we zelf tofu leren maken!
Ik moet erbij zeggen dat we thuis nooit fan zijn geweest van de witte spons. Ik heb al alles geprobeerd om tofu lekker te krijgen: de spons tussen twee snijplanken gelegd en er urenlang 150 dikke kookboeken opgelegd, de spons in kleine stukjes gesneden en er kilo's kruiden overgekapt... de spons werd nooit lekker.
Hier in Thailand hebben we veel tofu gegeten en we hebben ontdekt dat we het hier wél lekker vinden. We willen dus graag leren hoe we het zelf kunnen maken en het ook lekker kunnen bereiden.
Onze leraar vandaag heet toepasselijk "Noodle" en we zijn weer met een klein klasje: wijzelf en een dame uit Australië (grappig detail over onze medestudente: ze kan tarotkaarten lezen en ze heeft jaren geleden haar man leren kennen toen ze zichzelf in zijn toekomst had gezien... wel een handige versiertruc!)
Het wordt een bijzonder boeiende les: we beginnen met het verwijderen van de velletjes van de geweekte sojabonen om ze vervolgens te blenden en met behulp van een kaasdoek scheiden we het vocht van de vaste massa. Terwijl we met het vocht aan de slag gaan op het vuur verkeren we in de veronderstelling dat de vaste massa de tofu is, maar niets is minder waar! Eerst maken we sojamelk, gezoet met suiker en een beetje kokosmelk, veel lekkerder dan de sojamelk uit brik! En dan beginnen we aan het proces om met de rest van het vocht de tofu te maken. Intussen gaan we aan de slag met de vaste deegachtige massa: we maken er vegetarische viskoekjes van! Als ze gevormd zijn is ook de tofu klaar voor gebruik. We hebben het geheim geleerd om een heerlijk Thais beslag te maken en daar wentelen we de tofureepjes én de viskoekjes in. Als alles goudbruin is gebakken en we ook nog 3 dipsauzen hebben gemaakt is het tijd om te proeven. Het smaakt superlekker, zo lekker dat we vergeten dat we zodadelijk nog gaan koken, we hebben ons helemaal volgepropt met de hapjes!
We leren ook nog cinnamon soup maken. Kaneelsoep... echt? Ik hou van kaneel, maar vind het toch meer iets voor dessertjes. Als we dit op een menukaart zouden zien staan zouden we het nooit besteld hebben... maar wat een vergissing zou dat zijn! Het is heerlijk en helemaal niet wat je zou verwachten!
We eten er meer van dan we dachten dat we zouden doen, al krijgen we de kom niet meer helemaal op. Er komt nog 1 gerechtje: gewokte aubergine met tofu. Klinkt misschien saai, maar oh-oh dat sausje! Ook weer een topgerechtje. We proeven er een beetje van maar we kunnen echt niet meer dus we geven de rest mee met de Australische, zij en haar man blijven hier nog een paar maanden. Na onze twee topervaringen met kooklessen in Thailand weten we niet wat we thuis eerst willen maken! Zeker een grote aanrader voor iedereen die naar Thailand komt, zelfs als je normaal niet met koken bezig bent is het echt super om te doen!
Na de les hebben we nog een klein beetje tijd voor we naar de luchthaven moeten. We willen zo graag een wok kopen zoals ze die hier gebruiken, het materiaal is veel lichter waardoor de pan veel sneller warm wordt en dit heb je nodig om echt goed Thais te kunnen koken. Noodle wijst ons de weg naar een lokale markt en daar vinden we wat we zoeken, al moeten we er wel wat voor overhebben. We passeren kraampjes waar levende vissen liggen te krioelen in bakken zonder water, ze liggen letterlijk te stikken... Ook dit is Thailand en het is geen fijne ervaring, maar... we hebben onze wok!
Het is stilaan tijd om afscheid te nemen. Nu ik het slot van deze blog schrijf zitten we al op het vliegtuig naar Doha. We hebben de afgelopen 25 dagen heel wat nieuwe dingen gezien en ervaren... we hadden hier naar uitgekeken, maar nooit gedacht dat het zo'n ontzettend fijn land zou zijn... we hebben nooit eerder door een land gereisd dat zo enorm veilig aanvoelt, het is heel eenvoudig om rond te dwalen in dit enorme land en te verdwalen zonder een onveilig gevoel te krijgen. Het is ook een heel makkelijk land om zonder huurauto door te reizen. Er zijn wervelende steden, droomstranden, imposante gebergtes en jungle, mystieke tempels, lieve mensen... We zullen ook vooral de heerlijke keuken missen, de massages, de ontwapenende en stralende glimlach die je op elke straathoek, achter elk streetfoodstalletje, echt overal verwelkomt... al is echt communiceren vaak heel moeilijk. En de cultuur is zo fascinerend... 25 dagen zijn eigenlijk nog veel te kort voor Thailand, er is nog zoveel meer te zien. We willen nog veel meer van het noorden zien waar de mensen het puurst zijn en het eten het allerlekkerst, meer van de bergen, het voor ons nog onbekende centrale gedeelte met de river Kwai en de nationale parken, de talloze eilandjes in het zuiden... maar we hebben een goede eerste indruk nu... en we komen zeker nog terug voor meer!
Bedankt om te volgen... mij was het weer een plezier om te schrijven!

Sawadee Kha!

Geschreven door Debbie-en-robbie-in-wonderland