Hola todos!

"Reizen is het enige dat je portemonnee plundert, maar je toch rijker maakt"

5 maart

Vandaag besluiten we na het ontbijt naar Playa Avellanas te gaan.
Eén van de plekken waar je naartoe kan gaan als de drukte van Tamarindo teveel wordt.
Niet dat Playa Avellanas weinig bezoekers krijgt, maar er zijn er toch een pak minder.
Deels komt dat door het gebrek aan "entertainment", als er geen bars en winkels en strandvertier zijn, dan wordt de plaats automatisch mooier.
Toch is hier één toeristische trekpleister: een vrouw! Ze is groot, dik en heeft een roze huid en ze heet Lolita! Ik heb het over een varken van ruim 250 kilogram :-)
De enige zaak die op dit strand te vinden is heet Lola's en ze bestaat sinds 1998.
Toen de eigenaars deze zaak begonnen, noemden ze de bar naar het varken dat ze gered hadden van de slachterij: Lola.
Lola werd een fenomeen, ze was nieuwsgierig en sociaal, ze genoot ervan om op het strand te liggen en af en toe een duik in de zee te nemen. En iedereen hield van Lola, mensen die over haar hoorden kwamen speciaal voor haar naar Playa Avellanas.
Lola stierf in 2011 van ouderdom.
De eigenaars adopteerden al snel een andere gelukzak die kon ontsnappen aan de slachterij en ze doopten haar Lolita.
En ook Lolita trekt veel volk. We kunnen nog net een laatste stoeltje bemachtigen in de strandbar, we genieten er van een lekkere verse smoothie en iedereen die er is komt voor Lolita :-)

Verder is Playa Avellanas ook nog een aantrekkelijk strand.
Het wordt ook weleens "Little Hawaii" genoemd, vanwege de hoge golven die veel surfers aantrekken. Maar vandaag doen de golven niet aan Hawaii denken, het waait te hard.
Aan deze kant van het Nicoya Peninsula waait bijna altijd een harde gemene wind die ervoor zorgt dat je huid gezandstraald wordt, maar we vinden een perfect plekje onder de bomen waar de wind ons niet kan vangen. Wind of geen wind, deze streek is de warmste en droogste van Costa Rica dus verkoeling zoeken in de zee is nodig, maar gek genoeg is de zee hier ijskoud, in tegenstelling tot de warme baaien waar we eerder in zwommen. Heeeel verfrissend dus!
In de late namiddag keren we terug naar Tamarindo in de hoop nog even te bodyboarden bij de ondergaande zon, maar het is laagtij en de golven willen niet mee, dus we kiezen voor een gewone zwempartij en nemen daarna plaats op het warme zand voor het mooiste theater dat bestaat: de zonsondergang.
's Avonds pikken we er één van de restaurantjes op het strand uit en krijgen we er nog gratis entertainment bij ook: aan het tafeltje achter ons zitten 4 mannen, vijftigers schatten we. Een gezellig avondje onder mannen, tot één van de vier het in zijn hoofd haalt om aan twee meisjes die iets verder zitten te vragen of ze niet gezellig bij hen willen komen zitten. We zien meteen dat de andere drie mannen er niet echt mee gediend zijn, ze zitten de hele tijd gezichten naar elkaar te trekken terwijl de twee meisjes maar tateren. Op een gegeven moment komt er een verkoper langs de tafels die dingen maakt van palmbladeren. Het is een veelgeziene truc: hij geeft je een bloem gemaakt van zo'n palmblad en vanaf je die aanpakt ben je eigenlijk verplicht om iets te betalen. Dus je kan best gewoon weigeren. Maar de twee meisjes nemen de bloem aan en, Amerikaans als ze zijn, reageren ze natuurlijk dolenthousiast, waarop de verkoper nog meer begint te knutselen. Hij tovert er een spiraalvorm uit en zelfs een levensechte sprinkhaan, wel knap gedaan moet ik zeggen. De drie mannen zitten intussen met een lang gezicht en zeggen geen woord meer, maar de uitslover heeft zijn portemonnee al vast :-)
Als hij de verkoper iets toestopt vragen we ons af hoeveel hij wel niet gegeven heeft, want de verkoper is langs geen enkel ander tafeltje meer gegaan, hij had duidelijk genoeg verdiend...
Het is hier trouwens echt een badplaats voor Amerikanen, zoals ik al eerder schreef.
Robbie heeft een t-shirt waar "Brooklyn" opstaat.
Als hij het aanheeft wordt hij dus de hele tijd daarop aangesproken: "are you from Brooklyn New York?"
Of ze roepen vanaf een terrasje: "Brooklyyyyyn!!!"
Best wel grappig :-)
Ik rond hier af, het wordt in z'n totaliteit waarschijnlijk nogal een lange blog, want het is de laatste... en de dag is hier om, tijd om naar dromenland te gaan!


6 maart

Het is gek hoe je hier na een paar dagen strand toch weer begint te verlangen naar een beetje beweging, wat wandelen, wat wildlife zien...
We beseffen wel dat we qua fauna en flora het allerbeste al gehad hebben, we zijn op dat gebied flink verwend geweest, en we hebben nu geen zin meer om ver te rijden, we willen alles uit de dagen halen dat erin zit.
We kiezen voor het Nationaal park Marino las Baulas, vlakbij Tamarindo op Playa Grande gelegen. Het park bestaat vooral uit strand maar het is er ontzettend mooi!
En het is onvoorstelbaar hoe rustig het hier is terwijl amper 3 km verderop het drukke strand van Tamarindo ligt.
We besluiten zo ver te wandelen als we kunnen tot we bij een grote rots komen, hier kunnen we niet meer verder, dus we nemen er even rust om te genieten van het mooie strand en te kijken naar de azuurblauwe golven en de pelikanen die spectaculaire duiken doen in de zee op zoek naar visjes.
Af en toe komen er nog wandelaars tot hier, en ze tikken de rots aan, als een soort handtekening dat ze het einde van Playa Grande hebben bereikt.
Maar opeens ontdekken we iets... we kunnen nog verder!
Een stukje verder, tussen de bomen door loopt een smal zandwegje.
We volgen het en komen op een heel bizarre maar ook erg mooie plek: dit is de andere kant van de rots en hier liggen nog een paar eenzame strandjes, helemaal vrij van mensen. Het lijkt een soort Mars landschap: in tegenstelling tot het witte Playa Grande is dit strand zwart en het glinstert in de zon. Lavastrand. De dichtstbijzijnde vulkaan is denk ik Rincón de la Vieja dus waarschijnlijk heeft het daarmee te maken. Verder is het strand omzoomd met grillig gevormde kale bomen en al even grillig gevormde cactussen die alle kanten op buigen. De zee is groen, de kustlijn van een ruwe schoonheid. Een heel bijzondere plek!
Na onze ontdekkingstocht gaan we terug naar de min of meer bewoonde wereld. Er is maar één plek waar je drankjes kan kopen en dat is bij de parking. Het is enorm dorstig weer en ons water is alweer op dus dit is de enige optie.
Ik heb nog nooit in mijn leven aan zo'n snel tempo een blikje fanta opgedronken!
We verbazen ons erover dat het ondertussen al laat in de middag is.
De tijd is hier altijd heel traag gegaan, we gaan niet akkoord met de uitspraak: "time flies when you're having fun"!
Maar de laatste dagen lijkt de klok ineens zo snel te zijn gaan tikken.
Het heeft geen enkele zin om al terug te gaan naar het Amerikaanse hol dat Tamarindo heet en dit strand is zo zalig, dus we zwemmen nog even en genieten wat van het zonnetje.
We zien 2 keer een grote toeristenbus toeristen afladen, ze wandelen het strand op, maken een paar foto's en moeten direct weer de bus op... duidelijk groepsreizen, onvoorstelbaar hoeveel die mensen missen op die manier!
Dit strand is trouwens ook één van de plekken die gekend zijn omwille van de grote Leatherback schildpadden!
In de maanden dat ze hun eieren hier komen leggen mag je tegen de avond alleen het strand op met een gids.
Deze tijd van het jaar is het dan weer mogelijk dat je schildpadjes ziet uitkomen en hun weg naar de zee ziet banen... maar wij hebben er geen gezien.
Helaas zijn er elk jaar weer minder schildpadden die aan land komen om hun eieren te leggen, ook deze dieren zijn bedreigd... zoals heel veel van de prachtige dieren die hier leven, verbaast dat jullie nog? We hebben op verschillende plaatsen in Costa Rica zelfs duidelijk het effect van het dramatisch stijgen van de zeespiegel gezien, niet te geloven dat er nog mensen dit blijven ontkennen.
We blijven tot na zonsondergang, en besluiten dat in Playa Grande verblijven een betere keuze was geweest dan Tamarindo, maar missen is menselijk nietwaar?
Bovendien mogen we heel erg dankbaar zijn voor alle mooie dingen die we al hebben mogen zien en meemaken, dat beseffen we maar al te goed!
Robbie ziet 's avonds een beestje dat we nog niet eerder hebben gezien: een gevlekt stinkdier! Zo groot als een eekhoorn, zwart met witte stippen en heel schattig zegt hij! Hier in de bomen voor ons hotel leeft ook een groep brulapen, je hoort hen elke ochtend en avond roepen. En daarnet hoorden we twee vechtende oppossums.
Wat gaan we al die geluiden missen!
Morgen breekt onze laatste échte vakantiedag aan, de dag erna moeten we naar San José om ons voor te bereiden op de terugvlucht donderdag... maar nu gaan we nog even genieten van elke seconde!


7 maart

De laatste dag breekt aan onder luid geroep van vrolijke vogels.
Na een zoektocht naar een vroeg ontbijt, niet gemakkelijk te vinden trouwens, rijden we naar Playa Flamingo. We blijven ons erover verbazen dat zoveel mensen die in Tamarindo verblijven niet verder komen dan Playa Tamarindo.
Playa Flamingo is weer zo'n prachtig smal en parelwit strand, echt uit de boekjes!
We hangen onze kleren in een boom en genieten van de laatste dag strand.
De zee is heerlijk om in te zwemmen, al slaan de golven je bij momenten gewoon omver... We nemen een paar uurtjes de tijd hier en rijden verder naar Playa Conchal.
Hier is het veel drukker, dat komt omdat Playa Conchal in alle reisgidsen staat aangeprezen als één van de mooiste stranden.
Het witte zand bestaat voor een groot deel uit verpulverde schelpjes, vandaar de naam Conchal (una concha betekent een schelp)
Bovendien is de zee hier heel kalm en turquoise en ligt er een groot koraalrif waar het prachtig snorkelen is.
Door de wind is het echter geen ideaal snorkelweer, dus we installeren ons ver van de drukte voor het koraalrif op een mooi plekje wit zand.
We besluiten niet al te laat terug te gaan, al zou het heerlijk zijn om hier de zonsondergang te zien... maar we willen nog een paar winkeltjes zien in Tamarindo en zoveel mogelijk uit onze avond halen...
Tijdens het terugwandelen geloof ik bijna dat Robbie gelijk heeft met zijn haaienangst... Hij wijst me in de buurt van het koraalrif vlakbij het strand op 2 zwarte vinnen... haaienvinnen? Echt? Zo dicht bij het strand?
Ik haal wel meteen aan dat het zeker kleine haaien zijn, en slechts in zeldzame gevallen zou een haai gevaarlijk zijn... maar toch, we kijken gefascineerd toe hoe de vinnen steeds blijven bovenkomen.
Wel bizar dat de twee haaien samenblijven natuurlijk... en dan hebben we het door: het is een spotted eagle ray!! Dit is een kleine soort mantaray die we een paar jaar geleden in Bocas del Toro, Panama zagen. Ik was toen helemaal door het dolle heen: zo'n prachtig dier! Ze zoeken graag eten in laag water en vooral bij koraalriffen dus: yep: we hebben weer een spotted eagle ray gezien! Helemaal happy!
Bij onze auto spotten we nog 2 hele grote leguanen, dus we hebben toch nog een beetje wildlife gezien! Je moet een stukje over het strand rijden en dat mag ik doen.
Zo leuk! De spiegels staan voor mij niet goed afgesteld dus ik zie geen hol van wat of wie er achter mij aan komt. Robbie neemt die verantwoordelijkheid op zich dus ik moet alleen maar op het gaspedaal duwen en rijden, joepie!

Als we weer in Tamarindo zijn onderweg naar de winkeltjes maakt mijn hart een sprongetje. Ik heb het gisteren niet geschreven omdat het me zo hard raakte: maar toen we gisterenavond bijna thuis waren zagen we ineens vuurwerk dat werd afgestoken op het strand. Leuk. Tot we een grote zwarte hond met een rood sjaaltje om zagen rennen voor zijn leven. De angst in zijn ogen vergeet ik nooit meer en ik stelde me al voor hoe hij verloren zou raken en zijn baasje hem niet meer zou terugvinden, of dat hij in die wilde paniek zou aangereden worden door een auto.
Maar nu zien we hem terug. Vrij en vrolijk wandelend over het strand!
De klok tikt genadeloos... en al snel wordt het tijd om plaats te nemen op het strand voor de meest spectaculaire voorstelling die er bestaat. Een show die overal op aarde te zien is, die niets kost en die niet gerepeteerd hoeft te worden: de zonsondergang.
Onze laatste zonsondergang hier... zoals veel andere toeschouwers nemen we er een Imperial biertje bij en kijken vol nostalgie toe hoe de felgele bol langzaam zakt tot ze blozend onder de horizon verdwijnt. Er wordt geapplaudisseerd... verdiend!
Daarna kiezen we voor de laatste keer een restaurantje uit op het strand voor een lekkere fish and chips... schoppen voor de laatste keer onze flipflops uit onder tafel om het frisse zand te voelen onder onze voeten...
Ik hou niet van de zin "de laatste keer"...


8 maart

Yep, het is zover. Na een laatste wandeling langs het strand en een laatste jacht op ontbijt is het echt tijd om te vertrekken.
We gooien onze spullen in onze koffers en bezorgen de sleutel aan de eigenaar Ezequiel. Hij is van Argentijnse afkomst en dat hoor je aan zijn moeilijk te verstane Spaans. Ezequiel en zijn vrouw Sol, Italiaans van oorsprong, wonen hier al 20 jaar. We zijn een beetje verbaasd want ze zien er allebei heel jong uit. Ezequiel blijkt bijna 40 te zijn en Sol ziet er nog jonger zijn maar moet een jaar of 5 ouder zijn zelfs, want zij kocht hier eerst al een huis 25 jaar geleden! Het moet de zeelucht en hun levensstijl hier zijn die voor hun jeugdigheid zorgen. Op een typische Pura Vida manier vertelt hij hoe hij zijn dagen vult: als ik in de tuin wil werken, werk ik in de tuin. Als ik wil schilderen, schilder ik. Als ik wil surfen ga ik surfen...
De appartementen die ze verhuren als vakantieverblijven zijn erg mooi, dus Robbie vraagt of ze nooit klanten hebben gehad die niet met respect met hun eigendom omgingen. Eén keer zegt hij, en sindsdien hebben ze een nachtwacht. We krijgen een verwarrende uitleg over een vrouw die met kerstavond incheckte en toen al dronken en onder invloed was... ze klom over muren, liep over auto's enzovoort.
Maar toen ze fysiek werd tegen zijn moeder kwam de latino oorsprong boven en zei hij: "You are now in Central America. I am not talking to you as the owner of this property but as an Argentinian man and if you touch my mother again I will cut your neck and kill you". Zo hoort het hé :-)
Maar goed, hoezeer we het ook willen rekken, we moeten naar San Jose nu.
De laatste rit in onze vertrouwde Daihatsu. Tegen de tijd dat we aankomen in ons hotel in San Jose staan er exact 3000 kilometer op de teller. En elke kilometer heeft deel uitgemaakt van een wonderlijk verhaal.
De auto weer moeten afgeven bezorgt ons beiden een krop in de keel. We zijn echt watjes op dat gebied :-)

In het hotel krijgt Robbie eindelijk de twee kokosnoten open die hij zelf uit hun bolsters haalde in Uvita. Nog een laatste pipa fría voor we weggaan morgenvroeg!
We hadden normaal nog een weerzien gepland met een oude kennis vanavond.
5 jaar geleden sloten we onze rondreis af met een paar dagen Puerto Viejo.
In een bar die toen El Dorado heette raakten we aan de praat met Diego.
Hij studeerde aan de universiteit in San José en kwam in de bar van zijn tante een centje bijverdienen. De paar avonden die we daar hadden hingen we aan de bar in El Dorado en om één of andere reden of door de vlotte babbels werden we vrienden op facebook.
Toen we hier 5 weken geleden net waren, stuurde hij ons een bericht. Hij had gezien op facebook dat we hier waren en vroeg om iets te laten weten als we in San Jose zouden zijn, dan konden we nog eens afspreken.
Omdat deze stad voor ons niet veel aantrekkingskracht heeft, wilden we hier niet langer dan één nacht spenderen, en bijna hadden we onze oude kennis teruggezien.
Maar helaas liet Diego weten dat hij later moest werken, hij zou niet voor 10 uur klaar zijn, en eerlijkheidshalve moesten wij toegeven dat het voor ons dan te laat zou worden. Ze komen ons morgenvroeg om 5u30 al halen om naar de luchthaven te gaan.
Jammer, het is altijd leuk om mensen te kennen aan de andere kant van de wereld, en ze terug te ontmoeten.
Maar we komen nog terug, zoveel is zeker!

Ergens zijn we wel klaar om naar huis te gaan. 5 weken waren perfect om dit heerlijke land ten volle te ontdekken en te beleven. Toen we hier 5 jaar geleden rondreisden verbleven we nooit ergens lang genoeg om echt door te dringen tot een plaats.
Nu hebben we de tijd genomen, bijna niets gepland... we hebben ons laten leiden door verhalen, door gevoel, door het ritme van Costa Rica... en het was perfect!
We kunnen ons niet indenken dat we nooit zullen terugkomen, ook al willen we de komende jaren eerst wat andere delen van de wereld zien.
We moeten ooit weer naar Puerto Viejo, naar het jaguar rescue center...
we moeten ooit in het goede seizoen de walvissen zien springen, ik moet Robbie kunnen overtuigen om ooit te gaan snorkelen of nog liever duiken bij Isla Caño of Isla de Coco...
we hebben ook nog steeds de borrelende ingewanden van Poas vulkaan niet gezien... ik wil zeker nog een keer ziplinen en die enge tarzan swing doen in Monteverde, ik hoop dat Robbie dan meegaat... ik kan nog altijd niet goed geloven dat ik dat gedaan heb maar ik zou het in een vingerknip weer doen...
We moeten ooit een keer overnachten in Corcovado, in één van die stapelbedjes in openlucht, te midden van de jungle...
Na het beklimmen van Cerro Chato zouden we ooit ook Cerro Chirripo moeten beklimmen, de hoogste berg van Costa Rica... we hebben hier nog zoveel te zien en te doen!
We zijn een soort rolling stones, voelen ons op heel veel plaatsen thuis: dat hebben we in Londen, in Ierland, hadden we ook op veel plekken in de USA... maar we hebben een bijzondere klik met Costa Rica.

We gaan het missen...
De spectaculaire dingen, het avontuur, de indrukwekkende fauna en flora...
Maar ook de kleine dingen die het zo magisch maakten:
De spectaculaire vogels waaronder onze topfavoriet de "great tailed grackle", een heel veel voorkomende kraai-achtige vogel die zo bijzonder is door zijn extreem uitgebreid palet aan klanken en liedjes...
De allerkleinsten: de kolibries, zo piepklein, snel, teer en kleurrijk, bijna niet te vatten hoe zoiets kleins zo onmetelijk perfect kan zijn!
De relaxte levensstijl en ongelimiteerde vriendelijkheid van de Costaricanen: pura vida is echt een way of life en je passeert niemand zonder dat hij of zij je goeiedag zegt of even zwaait als je met de auto voorbij rijdt...
De machtige bergen en vulkanen waardoor je je zo klein en onbelangrijk voelt...
De zee die zo onwaarschijnlijk mooi en helder en vaak bedrieglijk kalm is, en net wanneer je haar vertrouwt, slaat ze je met zoveel kracht kopje onder of sleurt ze je een eind verder mee... je moet wel houden van zo'n grillige persoonlijkheid...
Het zand in je oren, in je haren, tussen je tenen...
Het geluid van flip flops, en de mogelijkheid om ze uit te schoppen waar en wanneer je daar maar zin in hebt...
Het surfershaar dat je vanzelf krijgt, stug en zongebleekt en in de war, en je hoeft er helemaal niets aan te veranderen omdat het hier zo perfect past!
De geuren van ylang ylang in de avond...
Het zien van de ondergaande zon, en het fijn gevoel als je ziet hoeveel mensen daarvan genieten, zonder dat ze verveeld op hun smartphones kijken...
Het leven zonder die smartphone, hoeveel vrijheid dat geeft en hoe je beseft dat er zoveel meer te zien en te beleven valt...
Niet op je horloge kijken, gewoon leven naar de stand van de zon.
De zeboes in de weien, een rundersoort met een grote vetbult tussen hun schouders, met hun lieve ogen en enorme oren, nieuwsgierig en zachtaardig...
Zelfs de gieren zullen we missen, zoals ze als onhandige kippen over de wegen huppelen op zoek naar karkassen of afval...
Zoveel dingen om te missen... en ze wegen niet op tegen de kleine ongemakken:
MUGGEN!!! Ze zijn verschrikkelijk en ze steken de hele dag door, zodat je je er niet op kan voorbereiden.
En de leidingen in Costa Rica kunnen geen wc papier aan, dus wc papier moet altijd in de vuilbak, niet altijd prettig...
Maar dat weegt toch helemaal niet op tegen al het mooie... al het pure dat hier te missen valt.
Het is zo moeilijk om te beschrijven hoe fantastisch dit land is,
Maar ik hoop dat ik er een klein beetje in geslaagd ben het over te brengen via mijn blogs.
We zijn klaar om naar huis te gaan, om mensen terug te zien, om onze snoezepoes Pixie terug te zien... om uit te kijken naar nieuwe avonturen, om erop uit te trekken met onze rummobiel... genieten van kleine dingen.
Maar hetgene we het ergste gaan missen is het weer...
We hebben het er vaak over dat we geboren zijn in een totaal verkeerd klimaat.
Hier heb je nooit een vestje nodig 's avonds. De hemel is altijd open, de zon is er altijd... Robbie heeft hier geen last van allergieën...
We weten dat we teruggaan naar koud en grijs weer, we bereiden ons voor op veel regen, koude regen.
En we weten dat er mooie zomerdagen komen, maar we weten ook dat zwoele zomeravonden meestal op één hand te tellen zijn... en dat is zo jammer...
Dat gaan we het hardste missen...
Hoe dan ook... we zien jullie binnenkort, en we proberen deze boodschap alvast over te brengen: Pura Vida!

Bedankt iedereen om de blogs te volgen en te lezen, het was weer een plezier om te schrijven!

"Travelling leaves you speechless, then turns you into a storyteller"

Xx

Geschreven door Debbie-en-robbie-in-wonderland