2 maart

We staan extra vroeg op vandaag, we hebben weer een lange rit voor de boeg.
Gisterenavond kregen we de kers op de taart wat betreft onze ergernis aan het soort hippies dat hier zit: alles in dit hostel is open, je hoort dus elk gesprek, elke hoest, alles! Toen we net in bed lagen hoorden we een gesprek tussen een jongen en een meisje die elkaar niet kenden. Zij had last van een blokkage in haar rug. Hij begon haar tips te geven hoe ze dat door middel van yoga en meditatie kon verhelpen.
Nu geloven we echt wel dat zoiets kan, we hebben zelf ook yoga gedaan. Maar dit soort mensen neemt zichzelf veel te serieus... Het gesprek begon dat ze zich moest concentreren op haar "base", toen ze vragend vroeg wat dat was zij hij droogweg "het stuk tussen je vagina en je anus", en dan ga je omhoog langs je ruggengraat tot aan je derde oog. Het ging zo nog een tijdje verder, hij was de eerste keer flauwgevallen toen hij deze techniek toepaste. Wij moesten inmiddels moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Zoals eerder gezegd niet omdat we niet geloven dat zoiets niet kan werken, maar gewoon door het feit dat ze er zo gewichtig over moeten doen.
Op het einde vroeg ze hem: en wat is je naam? En toen waren ze weg. Tja...
In de keuken is het vanochtend nog heerlijk rustig, de enkelingen die er al zijn zijn normale mensen, mensen die goeiemorgen zeggen en ook een echt leven lijken te hebben...
Ze zijn echt uitzonderingen hier in Uvita. Het gekke is dat die sfeer echt in heel het dorp hangt, zelfs bij het personeel in restaurants, winkels enzovoort... alsof die droevige zogenaamde vrije zielen alle energie uit de mensen zuigen.
We ontbijten en nemen afscheid van het vrolijkste gezichtje hier: een heel mooie franse bulldog.
Net buiten Uvita willen we de auto nog even voltanken en stuiten we weer op zoiets typisch Costaricaans: we kunnen niet tanken want de benzine is op! We moeten een kwartier wachten en dan is er ineens terug benzine!
Het is net zo met de banken hier: vaak moet je op zoek naar een andere bank omdat er geen geld in de automaat zit... pura vida, we kunnen er maar beter om lachen :-)
Weg van hier nu... op naar Sámara!
Ik moet hier even verduidelijken: doordat we onze reisroute heel losjes hebben aangepakt, wat geweldig was, zitten we nu met een beetje tijd over.
Klinkt raar... achteraf gezien hadden we er hier en daar nog een extra stop bij kunnen doen, of de route anders in kunnen plannen. Maar net het gebrek aan planning heeft deze reis zo heerlijk vrij gemaakt!
Eerlijk gezegd hadden we de Pacifische kuststrook ook een klein beetje overschat.
We dachten dat Uvita ons bijvoorbeeld erg goed zou bevallen en dat we nog wel een paar andere plaatsen in de buurt wilden bezoeken.
Maar het is dus niet zo... we beseften dat we moesten ingrijpen: we wilden niet de laatste week van onze vakantie maar een beetje rondhangen.
Dus besloten we om vandaag op onze tanden te bijten en de 6 uur durende rit naar het Nicoya Peninsula in te zetten.
Ik hoor jullie denken: daar zijn ze toch al geweest?
Dat klopt, we hebben Malpais en Santa Teresa gezien, in het zuiden van het Nicoya Peninsula. Maar er is ook nog het Noorden!
We hadden een klein beetje onze twijfels over dat Noorden: je leest vanalles over dat daar de allermooiste stranden van het land te vinden zijn, maar zoiets lokt natuurlijk ook veel volk en we waren een beetje bang voor het Uvita of Jaco effect.
Maar als we na de lange rit arriveren in Sámara zien we dat we geen betere beslissing hadden kunnen nemen!
Eerst en vooral het contrast met Uvita qua sfeer is al enorm.
Hier zien we eindelijk weer lachende en relaxte mensen.
Het centrum is klein maar levendig, het strand is breed en wit...
of dit nu het mooiste strand is wil ik in het midden laten.
Alle stranden zijn hier mooi, maar we hebben er zeker al mooiere gezien dan Playa Samara.
Het is toeristisch maar niet té, er hangt gewoon een gezellige drukte, en overdag is het op het strand vrij rustig. De surfers komen 's avonds tevoorschijn, als de golven hoger worden.
Het is wel gek... ondanks het hoogseizoen waren hier nog heel veel hotels te vinden.
En heel veel hotels geven last minute kortingen, waardoor we de kans gegrepen hebben om op het einde van onze vakantie een klein beetje luxueuzer te logeren dan we tot nu toe gedaan hebben. Hotel Belvedere ligt vlakbij het centrum en het strand en heeft een zalig rustig zwembad en een mooie tuin.
Even heerlijk genieten. Er zou ook een familie brulapen rondom de tuin rondhangen, maar tot nu toe hebben we ze nog niet gezien. We zullen ze morgenvroeg wel horen!
Misschien hebben we gewoon geluk dat het hier zo rustig is, we gaan er in ieder geval met volle teugen van genieten!
's Avonds kan je met je voetjes in het zand en onder de met lichtjes behangen bomen een hapje gaan eten op het strand...
Dan een late duik in het zwembad, hoofd achterover in het water en heeeeel veel sterren aan de hemel zien stralen...
We weten nu al dat het volgende week heel erg moeilijk gaat zijn om te vertrekken!


3 maart

Na een stevig ontbijt beginnen we de dag met een lange strandwandeling.
Het is zoals op veel andere plaatsen in Costa Rica al vanaf 's morgens vroeg enorm warm, dus na onze wandeling van ongeveer 6km zijn we eigenlijk al toe aan een douche... maar voor het heetste middaguur willen we nog een beetje zon vangen.
We merken dat het al drukker is dan gisteren, het is vrijdag, misschien heeft het daar mee te maken?
In elk geval, we hebben onze research gedaan en we weten dat hier vlakbij een veel rustiger strand is.
We rijden ernaartoe en inderdaad: Playa Carillo ziet er eigenlijk exact hetzelde uit als Playa Samara: lang wit strand rond een grote rustige baai, palmbomen rondom...
Alleen zijn hier bijna geen mensen, is hier geen volleybalnet, geen surfplankenverhuur, geen strandbar... alleen maar paradijs!
Als je een klein beetje verder kijkt dan je neus lang is vind je in Costa Rica altijd wel zo'n pareltjes, je moet soms alleen een beetje zoeken...
Af en toe passeert er iemand met een rijdend kraampje waar je een Pipa Fría kan kopen. Dat zijn gekoelde kokosnoten die ze openmaken met een machette, zodat je het zalig frisse kokoswater kan drinken, perfect voor de dorst!
Tussen de middag is het beter om even uit de zon te gaan, dus we gaan ons opfrissen en daarna een lekker ijsje eten.
We weten dat de golven op Samara Beach in de late avond hoger beginnen te worden, dus we trekken ernaartoe rond 16u en huren allebei een bodyboard, of boogieboard zoals ze het hier noemen.
Dit is één van de veiligste en fijnste plekken in Costa Rica om in de zee te zitten. In tegenstelling tot de meeste andere plaatsen heb je hier helemaal geen riptides.
In de doorzichtige toppen van de golven zie je allemaal driehoekige vissen zwemmen, surfvissen!
In deze perfecte baai is het superleuk om op de golven te racen tegen elkaar en als we liggen te dobberen bij de ondergaande zon wensen we dat dit moment nooit zal eindigen...
's Avonds kiezen we weer voor een restaurantje op het strand, mét jazzbandje op de achtergrond.
Dit is echt de perfecte setting voor de laatste dagen van een vakantie die weer onvergetelijk is geweest... morgen reizen we naar een ander plekje op dit schiereiland. Nog 4 nachten voor we weer naar San José moeten.
We hadden Poas Volcano nog willen doen, maar we hebben besloten om het de laatste dagen bij strandbestemmingen te houden, rustig afscheid nemen in een relaxte omgeving, al zal het binnenkort wel prikken...

4 maart

Vandaag vertrekken we uit Samara. We zijn vroeg op want we hopen dat we met het hoogtij 's morgens nog even kunnen gaan boogieboarden.
Maar helaas staat de wind verkeerd, de golven breken te snel en rollen te traag uit naar het strand.
We besluiten dan maar om nog wat langs het strand te wandelen en daarna nog even in het zwembad te gaan zwemmen.
We hebben er een gewoonte van gemaakt om bij elke strandwandeling een plastic zakje mee te nemen om afval op te rapen. In verhouding ligt er niet zo heel veel, maar toch hebben we elke keer een zak vol. Het zou mooi zijn om een manier te vinden om iedereen ertoe aan te zetten dit te doen. We hebben het een keer gezien aan de Nederlandse kust, daar hingen bij de ingangen naar het strand papieren zakken met een boodschap om mensen aan te zetten tot een beach cleanup.
Het zou natuurlijk nog mooier zijn als mensen geen afval zouden achterlaten maar ja...
Tijdens onze wandeling zien we een vrouw met lang grijs haar in een dot, ze is minstens 70 en krijgt haar eerste surflessen. Fantastisch toch!
Deze manier van ouder worden is een doel dat we nastreven!
Verder zien we veel locals vandaag, Josefinos waarschijnlijk, die in het weekend naar de kust komen, het is hier zeker veel drukker in de weekends.
We rijden vandaag verder naar Tamarindo. Er wordt gezegd dat het daar ook druk is, maar we hebben Tamarindo zorgvuldig uitgekozen omdat je van daaruit weer veel andere bijzondere plaatsen kan bezoeken, en het is leuk om 's avonds dan weer op een plaats te zijn die een beetje levendig is.
Onderweg moeten we een paar keer uitwijken voor leguanen, en één keer moet Robbie flink op zijn rem trappen voor eentje. Een hele grote, én een hele mooie, met een felle lichtgroene kleur en een hele lange staart... Dat beestje heeft veel geluk gehad dat wij het waren, veel anderen waren misschien gewoon doorgereden. Ze komen vaak ineens onverwacht tevoorschijn en je vergist hen snel met de grote bladeren die hier over de baan rollen.
Als we Tamarindo binnenrijden zien we direct wat men bedoelt met "druk". Dit hebben we in Costa Rica nog niet eerder gezien. Het lijkt in geen enkel opzicht op andere plaatsen in dit land. Tamarindo is het soort vakantie-oord waar de meeste Amerikanen hun droomvakantie vinden. Een mooi lang strand bezaaid met mensen, spelletjes, bars enzovoort... en een lange winkelstraat met winkeltjes, restaurantjes, bars...
Vergis je niet, het is niet zoals Blankenberge Beach op een mooie zomerdag. In verhouding daarmee is het hier nog altijd lekker rustig, maar toch...
Ik denk dat als dit je eerste bestemming in Costa Rica is je ofwel denkt: "oh mijn god, ik had me dit land toch helemaal anders voorgesteld" ofwel: "oh wat leuk allemaal, en zo'n mooi strand!"... voor beiden zou verderreizen door Costa Rica alleen maar een wonderbaarlijke reis zijn waarbij ze van de ene verbazing in de andere zouden vallen.
Het is gek hoe zo'n relatief klein land zo divers kan zijn, met bergen en vulkanen, stranden, rivieren, myserieuze nevelwouden en oeroude regenwouden...
Je raakt er niet op uitgekeken, echt niet!
In de late namiddag checken we in in ons hotel dat vlakbij het strand en het centrum ligt, en dan gaan we alles eens verkennen.
Het is hier heel erg op de Amerikaanse toerist gericht, dat zie je van ver.
Maar we weten dat we van hieruit makkelijk andere plaatsen kunnen bezoeken, en wat we ook weten is dat door het feit dat we hier weer ietsje verder afstaan van het echte Costa Rica, het misschien ietsje minder moeilijk loslaten zal worden...
Het is zaterdag en Tamarindo leeft. Het grappige is dat je ook hier, net als op veel plaatsen in dit land, merkt dat de tijd een beetje is blijven stilstaan.
Dat is eigenlijk vooral heel positief, maar in de beachbar waar we zitten is het vooral grappig. Mannen zijn op zoek naar vrouwen en omgekeerd... de dj doet zijn uiterste best maar krijgt niemand aan het dansen... de setting is nochtans perfect, lichtjes in de bomen, zand op de dansvloer... misschien is het nog te vroeg.
We hebben een beetje medelijden met 2 meisjes. Ze zien er oerbrits uit en het zijn echte Vicky Pollard types. (Wie nooit Little Brittain heeft gezien moet op google maar even Vicky Pollard intikken om te weten wat ik bedoel)
Ze hebben afgesproken met 2 Costaricaanse jongens die ze waarschijnlijk eerder vandaag op het strand hebben ontmoet. Het is duidelijk dat de jongens een beetje schrikken van de buit die ze hebben binnengehaald, mogelijk zagen ze er in de zon en met nat haar beter uit... op een gegeven moment gaan ze drankjes halen, ze brengen de meisjes hun drankje en gaan zogezegd terug voor het hunne maar... ze komen niet meer terug. De meisjes wachten geduldig maar vertrekken uiteindelijk ook met een lang gezicht. Wel erg eigenlijk...
We zien het hier niet echt uitbloeien tot een geweldig feestje dus we besluiten terug te gaan, maar we twijfelen of we te voet zouden gaan. Het voelt hier iets minder veilig aan dan in de rest van het land. Maar als ik het idee heb om een taxi te nemen herinnert Robbie me eraan dat de taxichauffeurs dezelfde mannen zijn die je bij het vallen van de avond constant drugs proberen aansmeren... toch maar te voet gaan dus :-)
Slaapwel!

Xx

Geschreven door Debbie-en-robbie-in-wonderland