26 februari

Rustig ontwaken is er vandaag niet bij...
Robbie zit in de badkamer en als hij het douchegordijn opzijschuift zit daar een gigantische spin op (en deze keer is het echt geen krab!)
Hij weet even niet wat te doen en ik natuurlijk nog minder, ik kan alleen maar panikeren op zo'n moment. We gaan ervan uit dat het een wolfspin is en Robbie wil ze proberen vangen met een pot en een plankje en ze dan ver genoeg weg buiten zetten. Maar als hij op het gordijn klopt in de hoop dat ze eraf valt springt ze ineens naar de overkant en zit op de muur. Wolfspinnen kunnen dus springen. Ver springen!
Ik ben intussen in alle staten. Robbie gaat aan de receptioniste vragen wat de beste manier is om een wolfspin te vangen en ze zegt dat ze een man gaat sturen. Blijkbaar zijn ze giftig maar voor de mensen die hier wonen is hun beet niet zo erg, wij zijn er niet aan gewend dus voor ons zouden ze iets giftiger zijn. Slik...
Als de man arriveert en de spin ziet deinst hij direct achteruit. Dit is geen wolfspin...
Hij gaat het juiste materiaal pakken en handschoenen om ze veilig te kunnen vangen.
Het lukt, ik weet niet wat hij ermee gedaan heeft, we hopen natuurlijk dat hij ze gewoon ergens heeft vrijgelaten.
Op dat moment weten we nog altijd niet wat voor spin het was, we zijn te erg onder de indruk om het te vragen. Robbie zet een foto op facebook en er reageert direct iemand dat het misschien een "brazilian wandering spider" is.
Als je dat intikt op google krijg je als resultaat dat er 8 soorten brazilian wandering spiders zijn, dat er inderdaad 1 soort in Centraal Amerika voorkomt en... slik... dat het zowat de dodelijkste spin ter wereld is.
In de namiddag zien we de spinnenvanger weer en we vragen het hem, hij spreekt enkel spaans en noemt het een araña banano, dus ik denk even dat we het toch fout hadden. Maar dan roept hij er iemand bij van de familie, iemand die alles weet over de natuur, hij is een gekende gids hier in Drake Bay, gespecialiseerd in "off the beaten track" tours... hij heeft zelfs al een tour gedaan voor Bono van U2 toen die in Drake Bay was, en hij heeft meegewerkt aan de BBC reeks "Oceans".
Interessante mens... anyway, hij bevestigt dat het een Brazilian Wandering Spider was. Ze zijn niet agressief als je er niet per ongeluk of express naar grijpt, dan bijten ze en heb je dringend antigif nodig.
Met andere woorden: we hadden best samen met de spin kunnen douchen, geen enkel probleem... voor iemand die geen arachnafobie heeft misschien!
Moraal van het verhaal: in tropische landen nooit zelf proberen een spin te vangen!

Na deze spannende ochtend breekt een fantastische dag aan!
Ik had eigenlijk wel graag gaan snorkelen bij Caño Island. Daar snorkel je tussen zeeschildpadden en allerlei kleurrijke vissen, en als je geluk hebt zie je ook nog manta's of hamerhaaien.
Maar Robbie en zijn haaienfobie hé... hoe vaak ik ook zeg dat er geen gevaarlijke haaien zitten, en hoe vaak ik ook aanhaal dat je veel meer kans hebt op een auto ongeluk of zelfs een terroristische aanslag dan op een haaienbeet, het werkt niet...
Hopelijk volgende keer, ik blijf proberen!
In de plaats van snorkelen gaan we voor een fikse wandeling van 8km heen en 8km terug vandaag.
Als je het strandje passeert waar we eerder naartoe zijn gewandeld kan je nog veel verder doorgaan.
Nog voor we goed en wel vertrokken zijn zien we al een klein groepje kapucijnaapjes.
En het zullen niet de laatste dieren zijn die we vandaag spotten!
Coati's zijn er altijd, net als hagedissen, of de grappige Jezus Christus Basilisk, die over het water kan lopen op zijn achterste poten.
We zien ook weer een aantal rode ara's en ik wil ze zo graag eens kunnen fotograferen in de vlucht, maar ze zijn onvoorspelbaar en je weet nooit wanneer ze overvliegen.
Gelukkig maken ze erg veel lawaai, dus als we hun luid gekras horen gaan we op zoek naar de boom waar ze in zitten en we wachten geduldig...
Uiteindelijk vliegen ze weg en het lukt me om een paar foto's te nemen, maar ze zijn jammer genoeg niet scherp genoeg. Ik voeg ze toch even toe bij de blog, het laat zien hoe prachtig hun kleuren zijn en hoe gracieus ze door de lucht vliegen.
De volgende groep kapucijnaapjes die we tegenkomen is heel groot. We weten dat je moet opletten met deze soort, ze kunnen behoorlijk venijnig uit de hoek komen.
Je kan ze een tijdje observeren, maar als er eentje het beu wordt zal je het geweten hebben. Ze beginnen dan op en neer te springen op hun tak terwijl ze krijsend hun tanden laten zien. Wat je dan moet doen is gewoon rustig weggaan.
Onderweg ontmoeten we een vrouw die vertelt dat er eentje haar bleef achtervolgen en dat ze uiteindelijk het water is ingevlucht!

Op een gegeven moment ongeveer halverwege de wandeling eindigt het junglepad en komen we op een open plek. Er is een schooltje met daarachter een heel klein dorpje, en daarmee bedoel ik echt heel klein: misschien 8 huisjes en dat is het dan.
We zien ook een bord waarop in het Engels geschreven staat dat er zich achter het schooltje in het roze huis een winkeltje bevindt.
We hebben eigenlijk wel dorst en zin in iets fris. Het water dat we bijhebben is inmiddels warm geworden.
We wandelen achter het schooltje door langs de huisjes en hebben niet echt het gevoel dat we hier juist zitten. Een vrouw die de was staat op te hangen kijkt ons na, verder is er geen beweging. Voor een klein roze huisje ligt een oude stoffige hond te slapen. Net als we willen teruggaan komt de vrouw van de was naar ons toe en vraagt of we de winkel zoeken. Daarop roept ze iemand en ineens gaat er een luikje in een schuur open en zien we een volgepropt hutje vol chips, koekjes, fruit en drankjes. Geweldig toch!
Even later kunnen we er weer tegen en vervolgen we de tocht.

Als we uiteindelijk aankomen bij Rio Claro zitten we vast.
Aan een boom hangt een fluitje: als je de rivier over wil moet je fluiten en dan komt er iemand je halen met een bootje.
Aan de overkant kan je ervoor kiezen om verder te wandelen, of om met een kano over de rivier te varen.
Hadden we dit geweten dan waren we nog wat vroeger vertrokken, want we hebben onderweg onze tijd nogal genomen om dieren te spotten. We moeten nog het hele eind terug en willen graag nog wat zwemmen in één van de baaien.
Dus we laten het fluitje voor wat het is en beginnen de wandeling terug.
Het is een goed idee geweest om deze tocht te doen, we zien ontzettend veel dieren, de wandeling zelf is heel erg mooi en er zijn tientallen kleine strandjes en baaien, het ene al mooier dan de andere.
Bij de baai waar we gaan zwemmen ontmoeten we de mooiste hond die we ooit hebben gezien: het lijkt wel een spookhond, zijn ogen zijn onnatuurlijk lichtblauw en steken prachtig af tegen zijn zwarte vacht. We zouden hem zo meenemen maar die beesten hebben hier een prachtleven!

Het moment suprème moet nog komen. Op de terugweg valt Robbie's oog op beweging in een boom. Deze keer is het geen kapucijnaapje of geen toekan maar... een klein slingeraapje! Het lijkt wel Shacky in het klein! Zo mooi en zo schattig!
Er is een geluidje dat je kan maken waar slingerapen op reageren, dus Robbie doet dat en het kleintje komt nieuwsgierig een paar takken lager hangen. Zo een mooi beestje! Maar... hoog in de boom roept mams hem terug: "niet te dicht bij mensen komen!" Hij blijft nog even hangen en besluit dan dat het maar beter is om te luisteren. Je ziet niet vaak slingerapen in het wild, en al helemaal niet van zo dichtbij dus we hebben heel veel geluk gehad!
Als we terugkomen in onze cabina zijn we ongeveer 9 uur weg geweest en redelijk uitgeput.
Tijdens de wandeling naar huis komt de heerlijke ylang ylang geur van de cananga bomen vrij. Hier wordt ylang ylang olie van gemaakt en dit wordt gebruikt in verschillende parfums, onder ander chanel nr 5, daarom wordt dit ook wel eens de chanel nr 5 boom genoemd. Je ruikt het enkel tegen de avond.
's Avonds belonen we onszelf met een etenje bij Los Coquitos. Het is lastig om er naartoe te wandelen zonder zaklamp, veel straatverlichting is er niet en op het strand is het stikdonker. Het restaurantje ligt bij het strand en heeft geen menukaart. De kok serveert elke dag 3 gerechtjes waar je uit kan kiezen, telkens creatief en met superverse ingrediënten. Robbie kiest voor kip in Caribische saus en ik neem de red snapper. Allebei superlekker! We hebben de indruk dat Costa Rica erop vooruit is gegaan wat verfijnd koken betreft. Gelukkig bewegen we hier genoeg met al dat heerlijke eten!
Bij het luide gebrom van de brulkikkers wandelen we in het donker terug...
We hadden nog wel wat langer in Drake Bay willen blijven, maar morgenvroeg moeten we alweer terug...
Dit is zeker en vast een plek om terug te komen!

27 februari

Een spinloze ochtend! We staan op zodra de vogels beginnen te zingen, want we moeten om 7 uur al op het strand staan om de boot terug naar Sierpe te nemen.
Als we uitchecken bij Casa Myriam staat ze erop dat we de kortere weg naar het strand nemen en dat het bootje ons daar oppikt. Er is nog iemand die vandaag vertrekt dus ze wil perse de kapitein van het bootje bellen om te zeggen dat hij 3 mensen moet oppikken op die plaats.
Nu moet je weten dat de normale oppikplaats op het strand amper 200 a 300 meter verder is. Het zou dus echt geen moeite zijn om dat stukje te wandelen, we hebben helemaal niet veel bagage bij.
Maar ik denk dat ze het zien als een extra dienst of zo dus we stribbelen maar niet tegen. Terwijl we wachten staat er ook een man op zijn bootje te wachten dat hem komt halen om te gaan vissen. Hij heeft een hondje dat Spanky heet, iets Jack Russel achtig. Mensen zijn hier altijd heel fier over hun hondjes. Ze lijken het heel leuk te vinden als je hun dieren aandacht geeft. Als de man even later vertrekt met zijn bootje volgt Spanky hem tot aan de zee en gaat dan zitten om zijn baasje na te kijken, zo'n mooi beeld! Daarna wandelt hij kwispelend naar huis :-)

En daar is ons bootje dan. We zijn inmiddels met 5 personen en zo gauw we in het bootje stappen krijgen we al een enorme golf over ons heen, alle spullen nat. Leuk!
Gelukkig droogt alles hier snel.
En dan komt het: Costaricaanse logica, of waarschijnlijk gewoon Latijns Amerikaanse logica. We vertrekken, varen 200 a 300 meter verder en... moeten overstappen op het andere bootje! Snappen wie het snappen kan!
Vanaf dan gaat alles vlotjes en voor we het weten zijn we terug in het hotel in Esterillos Este waar onze bagage op ons wacht. We boeken hier nog 1 nacht bij en nemen de namiddag om nog een beetje te ontspannen aan het strand.
We kunnen van de plaatselijke lifeguard ook een surfbord huren voor Robbie en een bodyboard voor mij, superleuk!
's Avonds tijdens het eten kunnen we afscheid nemen van de kleine Ponchito, hij komt altijd mee met het kokteam dat hem geadopteerd heeft dus hij is hier alleen 's avonds.
Morgen rijden we verder naar Uvita!

28 februari

Omdat we vandaag niet zo heel ver moeten rijden nemen we de tijd nog om na het ontbijt een lange strandwandeling te maken.
Daarna nemen we afscheid van de baas, Ed McGee, die ons nog wat tips geeft voor mooie plekjes in Uvita.
HIer vlakbij langs het strand staan 2 half gebouwde gebouwen: eentje had duidelijk een hotel met bungalows moeten worden, het andere zou een prachtig huis geworden zijn. Je ziet nu alleen nog de met grafitti bespoten muren, de bovenverdieping staat er nog niet op al zijn er beneden al ruimtes betegeld en ook het zwembad is ooit afgewerkt maar is nu vervallen en er staat alleen regenwater in.
We vragen aan Ed of hij weet waarom het nooit is afgewerkt, want het is een droomlocatie zo langs dit mooie strand. Ed weet van wie de twee ruines zijn: een zekere Dan, een Amerikaan die nu een ontbijtzaak heeft in Jaco. Hij heeft tijdens de bouw van de twee projecten de werknemers kwaad gemaakt door hen af te jagen, te beledigen en af te blaffen... Dat moet je hier nu net niet doen, zegt Ed, Pura Vida is een way of life, en dat kan voor ons Westerlingen, waar alles snel en stipt voor moet zijn, wel eens vervelend worden... maar je moet er gewoon in meegaan. Is het vandaag niet, dan zal het morgen wel zijn. Dan begreep dat niet en de werknemers zijn gewoon gestopt en dat was dat! De twee gronden staan nu te koop... misschien toch nog eens lotto spelen ;-)

We rijden naar Uvita, ik had er heel erg op gehoopt om er een walvistour te doen.
Het is mijn droom om walvissen te zien en Costa Rica is er een heel goede plaats voor omdat er verschillende groepen naar de warme zeeën hier komen.
Er zijn 2 soorten bultruggen die de Costa Ricaanse wateren passeren. De grootste groep komt uit Antarctica en de beste periode om ze te zien in Drake Bay of Uvita is vanaf Juli tot Oktober. De andere groep zijn Californische bultruggen, ze zijn hier tussen December en Februari, soms Maart.
In Drake vertelde een gids ons al dat ze de laatste maand geen enkel signaal hebben gekregen, maar dat we misschien in Uvita meer kans hadden.
Helaas krijgen we hier in Uvita hetzelfde te horen. Er is altijd kans dat je er één ziet maar die is erg klein, het is simpelweg niet het goede seizoen.
Blij dat ze zo eerlijk zijn, want ze hadden ons net zo goed een tour kunnen verkopen, maar toch een klein beetje teleurgesteld keren we terug.

Er hangt een heel andere sfeer in Uvita, hier troepen hippies en andere geitenwollensokkentypes samen. Maar het romantische beeld dat je daarbij zou kunnen hebben klopt echt van geen kanten!
We zien het al in onze hostel Cascada Verde. Op zich een heel fijne plek, je hebt een beetje het idee in een boomhut te slapen... maar dat volk!
Deze types willen iedereen zo graag doen geloven dat ze niet in hokjes passen, dat ze heel relaxed zijn, sociaal, een beetje anders en een beetje raar en sowieso creatief...
Er klopt helemaal niks van! De types die hier rondlopen passen wel degelijk in hokjes, ze nemen houdingen aan omdat dat zo hoort, ze dragen bepaalde kleren omdat dat zo hoort, de verplichte accessoires die ze dragen zijn ofwel een yogamat, een gitaar, een blèrend kind of een kom linzensoep en ze zien er allemaal even bleek uit. We hebben al snel door hoe dat kan: deze types reizen rond, van hostel naar hostel, om daar dan hele dagen in een hangmat of op een yogamat te liggen en verder bijna niet buiten te komen. En dan zeggen ze dat ze iets van de wereld hebben gezien.
Het is de eerste keer dat we ons hier een beetje ergeren, ook nadat we Playa Ventanas bezoeken. 5 jaar geleden waren we hier en was dit een uniek strandje, bijna enkel bezocht door locals, heel mooi en kalm.
Nu hebben de hippies het ook gevonden. En hoewel ze allemaal bij hoog en laag roepen dat ze bezig zijn met hun ecologische voetafdruk, laten ze allemaal afval achter. In heel Costa Rica hebben we nationale parken, stranden en andere natuurgebieden gezien waar geen enkele vuilbak stond maar ook geen enkel stukje afval lag... hier staat om de 10 meter een vuilbak en toch ligt er overal afval.
In heel Costa Rica passeer je niemand zonder dat die even hallo heeft gezegd, hier zie je alleen maar zure bleke gezichten...
Als we 's avonds een hapje gaan eten zit er achter ons zo'n koppel dat de hele avond geen woord tegen elkaar zegt, ze hangen alleen maar in hun stoel, meer niet.
Het staat vast dat we er het beste van gaan maken, morgen gaan we naar het nationaal park en een paar van de plaatsen zoeken die Ed ons heeft aangeraden, het is hier vast heel mooi.
Maar dit is geen plek voor ons, en ik ga het ook aan niemand aanraden.
Ik heb vanavond letterlijk iemand horen vertellen dat hij naar de waterval was geweest hier vlak achter de hoek en hij zei: "I can't believe it, there really is a world outside there"
Ik wil wel even met een positieve noot eindigen, de plek waar we logeren is wel heel open dus de kans op enge beesten in de kamer is er, maar daardoor krijg je wel helemaal dat boomhut gevoel en de geluiden van de jungle zijn hier ontzettend indrukwekkend!

1 maart

We worden wakker met het gebrul van brulapen, het vertrouwde gezang van heel veel vogels en ook wat rare snuiters die we nog niet eerder gehoord hebben.
We gaan onze eitjes bakken in de keuken. Ik moet erbij zeggen dat dit hostel uitgerust is met een geweldige keuken, alles is aanwezig: fornuizen, broodroosters, blenders, grills... de mensen die er op dit uur rondlopen zijn nog niet de ergsten die hier logeren. Al zeggen de meesten amper goedemorgen. De ergste figuren liggen nog in hun bed, en dat waarschijnlijk tot 's middags, waarna ze naar één van de hangmatten zullen verhuizen. Maar goed, na ons ontbijt vertekken we naar het Marino Ballena National Park hier in Uvita. Het park bestaat vooral uit een lang breed strand en een kalm stuk oceaan. Het unieke aan dit park is de walvisstaart. Zoals jullie al gelezen hebben is Uvita in grote delen van het jaar (behalve nu helaas) een topplek om bultruggen te spotten. Nu wil het toeval dat als je Uvita vanuit de lucht bekijkt, er zich langs de kustlijn een soort schiereilandje vormt in de volmaakte vorm van een walvisstaart!
Ik heb gedacht dat het misschien kunstmatig was aangelegd, maar dit is Dubai niet, dit is Costa Rica. Het is wel degelijk een natuurlijk fenomeen en een ongelooflijk toeval!
In de namiddag bij vloed verdwijnt de staart in de zee, maar bij eb kan je er helemaal op wandelen dus dat doen we. In de baai die de linkervin vormt kan je heerlijk zwemmen en snorkelen in het kalme warme water!
Onderweg kijken we uit naar kokosnoten. Robbie vindt er twee rijpe en krijgt ze met behulp van een stok en veel kracht uit hun bolsters. Nu zitten we hier dus met 2 kokosnoten en we weten nog niet hoe we ze ooit gaan openkrijgen :-)
In de late namiddag gaan we nog even verkoeling zoeken in de waterval hier vlakbij. Het is een fijne plek, alleen weer een beetje te bekend geraakt maar we vinden toch nog een rustig plekje om even te relaxen en te baden in het koude water.
Tegen het vallen van de avond volgen we twee van Ed McGee's tips op: eerst gaan we tegen zonsondergang naar La Parcela om iets te drinken en te genieten van het prachtige uitzicht over de zee. Daarna zoeken we Jolly Roger's bar op om iets te eten.
Vlak voor een zandweg staat een groot bord met een piraat op en "Jolly Rogers" en vlak daarnaast staat een bord "4x4 only". Het wordt dus blijkbaar een stevige klim!
Het is stikdonker en we blijven maar klimmen, zonder nog een bord te zien dus we beginnen al te twijfelen of we wel juist zitten. Tot de koplampen ineens een bordje verlichten waarop staat "yes, there's a bar up allright!"
Als we uiteindelijk boven komen vinden we de piratenbar en ze zit stampvol! Ongelooflijk maar waar, in dit godvergeten donker hol, ergens op een lege weg tussen Dominical en Uvita is een bar waar live muziek speelt en waar leven is!
Schitterend! Op de menukaart staan enkel burgers en chicken wings en net op de eerste dag van "dagen zonder vlees" vind ik geen enkele vegetarische variant... en dat terwijl Costa Rica een droom is voor vegetariërs!
Ik bestel dan maar een veel te grote maar ook heel lekkere burger en Robbie gaat voor de chicken wings... ik wilde dagen zonder vlees echt goed inzetten, dat is bij deze dus totaal niet gelukt!
Maar goed, denkend aan de triestige bleke planten in onze hostel is de sfeer hier helemaal het omgekeerde!
We gaan met een fijn gevoel terug naar onze boomhut en morgen reizen we weer ergens anders naartoe!

Xx

Geschreven door Debbie-en-robbie-in-wonderland