Hola todos!

18 februari

Ons reiswekkertje piept ons wakker om half zeven. We zijn hier nu ruim 2 weken, en 2 weken geleden lieten we onze smartphones achter. De beste beslissing die we konden maken! Mijn Iphone en Robbie's Samsung zijn zoals bij veel mensen zo deel uit gaan maken van ons dagelijks leven, dat we soms denken dat we niet zonder kunnen. En dat is jammer... zeker nu we hier soms koppels of gezinnen op een terras zien zitten, allemaal op hun eigen schermpje starend, terwijl er zich rondom hen zoveel boeiends afspeelt. Toen we besloten om onze telefoons thuis te laten, had ik eerst nog allerlei excuses, waar ik zelf al snel een antwoord op had: "maar ik maak er zoveel foto's mee!" Antwoord: er bestaat zoiets als een fototoestel, je hebt een grote Nikon en je hebt nog een compact cameraatje ook, is dat niet genoeg? Of: "Oh nee, maar hoe gaan we dan een wekker zetten?" Antwoord: ga naar de Hema en koop voor 4 euro een reiswekkertje. En zo waren er nog wel vragen, maar telkens kwam het erop neer dat dat ding waar we allemaal zo verslaafd aan zijn geraakt, echt niet zo noodzakelijk is als we wel denken! Onze Ipad hebben we mee om te bloggen, om onze slaapplaatsen te reserveren en om af en toe eens iets op facebook te posten, maar in beperkte mate, en dat is superfijn zo! Echt aan te raden, je beleeft zoveel meer zonder dat verlengstuk aan je arm!
In elk geval: we hebben vandaag weer een rit van bijna 6 uur voor de boeg!
We zijn het schiereiland opgekomen langs een brug, maar om nu een binnenweg naar Monteverde te nemen, nemen we de ferry naar Puntarenas.
Als de ferry aan komt varen beseffen we dat het een stuk drukker zal zijn aan de stranden nu het weekend begint! Hele hordes uitgelaten Josefinos (inwoners van San José) stromen de ferry af voor een dag of weekend aan het strand, we zijn blij dat we die drukte zijn voorgeweest!
De overtocht duurt ongeveer een uurtje en je kan ondertussen vanop het dek naar de stille oceaan turen en de pelikanen en zwaluwen gadeslaan.
Eens je Puntarenas bereikt is het nog een tweetal uurtjes de bergen in hobbelen, tot je dan het hoge en koele Monteverde bereikt.
Het is een stuk frisser hier, je hebt 's morgens en 's avonds een vestje nodig, wat haast nergens anders het geval is hier. Maar het is zo verschrikkelijk mooi!
Ons hotel "Monteverde Inn", hebben we weer snel snel gekozen met een slechte wifi verbinding, maar het is alweer een voltreffer. Het meisje bij de receptie vraagt of we spaans of engels willen spreken. Haar gezicht klaart op als we zeggen dat het ons gelijk is en ze begint haar uitleg in het spaans. Ik denk dat ze dit niet zo vaak kan doen, er komen veel Amerikanen naar Monteverde en weinigen daarvan spreken een tweede taal. Er liggen een paar wandeltrails rondom het hotel, de uitzichten zijn a-dem-be-ne-mend en het krioelt van het leven.
Als we nog maar net zijn aangekomen zien we vlakbij onze kamer al een kapucijnaapje in een boom zitten. Het is het grootste exemplaar dat we al ooit gezien hebben, waarschijnlijk een volwassen mannetje, en hij zit zich te goed te doen aan de bananen die aan de boom groeien. Omdat we ervan uitgingen dat hij hier wel vaker ging zitten hebben we jammer genoeg geen foto gemaakt, we hebben hem enkel gefilmd, en daarna hebben we hem dus niet meer gezien.
Een beetje verder zien we 3 toekans in een boom zitten, en overal vliegen kleurige vogels rond. De meest fascinerende geluiden en liedjes komen trouwens niet uit de bekken van de spectaculairste vogels.
Het geluid van een toekan bijvoorbeeld houdt het midden tussen zacht getjirp en het gebrom van een kikker. Terwijl een vrij gewoontjes uitziende zwarte vogel met een lange staart de gekste en meest gevarieerde liedjes zingt! Dat het hier een paradijs voor vogelspotters (of vogelaars zoals ze zichzelf graag noemen) is, is wel duidelijk. Ze lopen overal, die mannen in hun safarikleren met hun enorme peperdure lenzen, en hun vreemde lokgeluidjes :-)
Maar goed, heel veel leven dus. We verkennen alvast één van de trails en zien een heleboel vogels, vlinders en 2 grote coati's (neusbeertjes).
We komen een platform tegen waar je een fantastisch uitzicht hebt over de bergen en waar je echt alleen maar vogels hoort, geen menselijk geluid in de verste verte.
's Avonds kuieren we nog wat door Santa Elena, het centrum bij Monteverde, alvorens we een waanzinnig lekkere pizza gaan eten.
Eén van de redenen waarom we zoveel van dit land houden is omdat elke plek weer totaal anders is dan de vorige, en dus ook Monteverde.
Er is hier iets geks aan de hand: het is ten eerste al duidelijk dat dit de rijkere kant van Costa Rica is, of waarschijnlijk wonen er wel wat rijke Amerikanen, maar vooral de bouwstijl valt hier op. Die ziet er... zwitsers uit! Voor alle duidelijkheid: we zijn nog nooit in Zwitserland geweest, maar de houten chaletstijl doet ons toch aan Zwitserland denken.
Aan de andere kant vallen het soort restaurantjes ook op: hier vind je geen soda's met typische Costa Ricaanse kost, maar eigenlijk vooral pizzeria's, helemaal niet Zwitsers dus.
Ach... eigenlijk is dat allemaal niet belangrijk, de reden dat iemand Monteverde bezoekt is natuurlijk vooral het nevelwoud, dat één van de gekendste en mooiste ter wereld is. Daar gaan we morgen naartoe!
Als we terugkomen in ons hotel worden we verwelkomd door het bijna oorverdovende maar prachtige gezang van de insecten die 's nachts wakker worden.
Beneden in het donker ritselt er vanalles, coati's? Of toch iets groters?


19 februari

De insecten hebben heel de nacht muziek gemaakt, en tegen de ochtend begint het vogelorkest.
Vandaag gaan we in het nevelwoud wandelen. Monteverde Cloud Forest is door de hoge ligging en de grote hoeveelheid neerslag die er jaarlijks valt enorm rijk aan fauna en flora en het is wereldberoemd als één van de mooiste natuurgebieden die je kan vinden. Dat heeft natuurlijk als gevolg dat je er niet helemaal alleen bent. Het blijft wel prachtig om er te wandelen, al hebben we niet veel diersoorten gezien. Het wemelt er wel van, onder andere ook de schuwe poema woont hier. Maar gelukkig voor de dieren is slechts 3% van het woud bezet met wandelpaden, al de rest is strikt verboden voor bezoekers. Dit is ook de perfecte plek om de quetzal te spotten...
5 jaar geleden hadden we het geluk er 3 te zien: eentje in San Gerardo De Dota, en 2 in Monteverde. Deze keer hebben we minder geluk, geen quetzal te zien, en ook weinig andere dieren. Je kan de natuur niet orchestreren natuurlijk, de ene keer zie je geen dieren, de andere keer weet je niet waar eerst te kijken!
In ieder geval: voor wie de quetzal niet kent: het is een fenomenale vogel. Hij is niet veel groter dan een duif als je zijn prachtige lange staartveren niet meerekent. Hij is glanzend groen van kleur, met een vuurrode borst en hij heeft een heel bijzonder kopje met zwarte kraaloogjes. Het lijkt een soort paradijsvogel. De Maya's vereerden deze vogel als de god "Quetzalcoatl" wat zoveel betekent als "de gevederde slang". Hij komt voor in nevelwouden op hoogtes boven de 1000 meter.
De Quetzal eet een kleine soort avocado's: hij slikt ze in hun geheel door en spuwt dan de pit weer uit, waardoor hij bijdraagt aan de verspreiding van avocadobomen. Je zou denken dat dit de nationale vogel van Costa Rica is, maar de waarheid is teleurstellend: de nationale vogel van Costa Rica is een dofbruine vogel, een beetje saai, ziet er ongeveer uit zoals een vrouwtjesmerel!
Na de toch wel mooie wandeling door het nevelwoud gaan we een aantal touroperators in het dorp vergelijken: ik wil morgen gaan ziplinen. Ik heb Robbie proberen te overtuigen maar hij ziet het echt niet zitten en als ik van één ding spijt heb dat ik het 5 jaar geleden niet heb gedaan dan is het wel ziplinen.
Je kan dit vrijwel overal in Costa Rica doen, maar dé beste plaats is wel Monteverde.
Het aanbod verschilt nogal per touroperator, en op een gegeven moment vinden we een interessant pakket, maar net als ik de knoop wil doorhakken vraagt de man aan Robbie: "en ga jij niet mee?" Robbie begint over zijn angst voor hoogtes en die man blijkt dat dus ook te hebben en begint honderduit te vertellen over dat ze hem zelfs mogen betalen om zoiets te doen en dat hij het dan nog niet zou doen, en wat als de touwen breken enzovoort enzovoort... ik euh, ik ben wat verward nu en ik weet het op dit moment dus even niet zo goed meer, dus ik zeg dat ik vanavond zal beslissen.
Eerst moeten we naar Don Juan koffie voor een koffietour die we online hebben geboekt gisteren. Je kan niet voor de vierde keer in een belangrijk koffieland zijn en nog nooit een koffietour gedaan hebben. De hooglandkoffie is de allerbeste dus we vinden dit wel een goede plek om een plantage te bezoeken. En we hebben geluk, want de tour bevat ook wat uitleg over een ander belangrijk Costaricaans product: chocolade!!! Mét proeverijen!!! We proeven het product vanaf de pit van de cacaoboon (smaakt naar mango en lychee) tot aan het eindproduct.
En wat ook leuk is voor ons Rum 'n Roll verhaal: een korte introductie over suikerriet!
Robbie en een andere sterke man mogen zelf de machine gebruiken om het sap uit een suikerrietstengel te persen. En dit zoete drankje mag natuurlijk ook geproefd worden!
Het is een heel leuke en informatieve tour, het meest verrassende dat we geleerd hebben is dat de beste koffie, die de meeste cafeïne bevat, niet de donker gebrande koffie is zoals de meeste mensen denken, maar de licht gebrande! In feite zit er in een kop donker gebrande espresso minder cafeïne dan in een glas cola! Gek hé! Later proeven we ook het verschil tussen licht, medium en donker gebrand, en het kwaliteitsverschil is enorm!
Ik moet na de tour toch echt mijn zipline tour vastleggen, ik weet dat ik nerveus ga zijn want ik ben niet zo'n held in die dingen, zeker nu ik niemand heb om mee te gaan... maar ik weet ook heel zeker dat ik spijt ga hebben als ik het niet doe.
Dus we gaan het boekingskantoortje binnen en ik kies voor een pakket met 10 ziplines, 2 superman ziplines, rappelling en een tarzan swing. Ik kan niet meer terug, we zien wel hoe het loopt!
Even langs het hotel om ons op te frissen en beneden in de bosjes loopt het vol coati's. We hebben er nu al zoveel gezien en nog geen enkele fatsoenlijk op de foto kunnen zetten, die houden jullie dus nog tegoed! Het lukt me nog wel eens :-)
We vinden vlakbij een lokaal restaurantje waar we allebei een vegetarische lasagne bestellen. Ik was ervan overtuigd dat ik het beste recept had voor vegetarische lasagne, maar ik moet toegeven dat deze er met kop en schouders bovenuit steekt: overheerlijk!
Terug in het hotel staren we nog een tijdje naar de sterren. We herinneren ons van de eerste keer Costa Rica dat we nog nooit zoveel sterren hadden gezien als in Monteverde. Dat komt doordat er weinig lichtvervuiling is. Hoe langer je kijkt hoe meer sterren je ziet en hoe feller ze stralen! Echt prachtig!

20 februari

Na niet zo'n al te beste nacht (komt door al die koffie gisteren denk ik) brengen we de ochtend al wandelend door op de trails rond ons hotel.
Ik ben helemaal op van de zenuwen, straks om 10 na 10 word ik opgepikt door het busje van 100% aventura voor mijn ziplining avontuur.
Ik heb altijd zoveel stress voor dit soort dingen, en al helemaal omdat ik deze keer helemaal alleen moet gaan.
Ik vraag me af waarom mensen zichzelf zoiets aandoen, waarom ik mezelf zoiets aandoe... al weet ik ook wel dat het fantastisch zal zijn!
Eens ik op het busje zit heb ik er wel zin in, en als we ter plaatse uitleg krijgen zijn de zenuwen eigenlijk helemaal weg, al denk ik op dat moment zeker te weten dat ik een bepaald deel van dit pakket ga overslaan, je bent niet verplicht om alles mee te doen... Ik zie de tarzan swing op het einde namelijk echt niet zitten. Het is een vrije val van 60 meter hoogte, een soort bungee jump, maar dan met een "tarzan touw" in plaats van een elastiek rond je benen. Daar ga ik toch echt voor passen...
We beginnen met een korte zipline, niet al te hoog, om te wennen aan het gevoel en om te leren hoe je moet hangen, hoe je moet remmen enzovoort. En vanaf dan gaat het verder, van platform naar platform, steeds een beetje langer en steeds een beetje hoger. Bij nummer 7 staat een bord om te waarschuwen dat dit de eerste erg lange en hoge kabel is, en als je dat niet ziet zitten, je nu best stopt. Er haken een drietal meisjes in mijn groep af. Zonde, want het is een heerlijk gevoel om boven de vallei te roetsjen... een beetje eng, maar heerlijk!
De laatste 2 ziplines zijn de superman kabels. Ook hier haken weer een aantal mensen af. De superman stijl houdt in dat je niet zittend aan de kabel hangt, maar dat je er horizontaal onder hangt, zodat je zoals superman, of zoals een vogel hoog boven de boomtoppen vliegt. Eén van deze twee kabels is trouwens de langste zipline kabel van heel Latijns Amerika: maar liefst 2 kilometer lang!
Het is fantastisch! Je mag niet denken aan brekende kabels natuurlijk, al weet je dat het erg veilig is, het harnasje dat je draagt kan 3000 kilo dragen!
Je vliegt dus echt als een vogel of als superwoman ruim 200 meter boven de grond, de boomtoppen liggen ver onder je en je ziet beneden je eigen schaduw alsof je een roofvogel bent. De snelheid is ongeveer 65 km per uur. Onbeschrijflijk gevoel!
En dan, na de laatste kabel, vragen ze: ga je de Tarzan swing doen?
Want als je dat wil passen ze je harnas een beetje aan.
Ik zeg dat ik het nog niet weet, dat ik eerst eens wil gaan kijken, dus mijn harnas wordt alvast aangepast. Ik weet diep vanbinnen dat ik dit no way ga durven, echt niet! Ik zet me bij het groepje durvers dat staat te wachten om te springen. Het enge is dat je niet veel kan zien. Er is een lange loopbrug richting hét platform. Je ziet dus telkens iemand die brug opwandelen en het volgende dat je ziet is dat hij of zijn in de diepte verdwijnt, maar je ziet de sprong zelf niet. Sommigen gillen of roepen, sommigen blijven verbazingwekkend stil. De man die voor mij gaat krijst als een meisje, niet echt een geruststellend geluid :-)
Het is mijn beurt dus ik wandel de loopbrug op en ik weet in mijn hoofd al het scenario dat zich dadelijk zal afspelen: ik laat me vastmaken aan het touw, met knikkende knieën en een veel te hoge hartslag, en dan zeg ik: sorry, ik durf echt niet!
Waarna de man me weer losmaakt en ik terug de loopbrug afwandel om toe te geven dat ik niet moedig genoeg was.
Maar zo gaat het niet. Ik krijg geen tijd om na te denken.
De man maakt me vast aan het touw en ik voel dat het aan me trekt. Gelukkig staat er nog een poortje tussen mij en de afgrond.
Ik probeer mijn verstand op nul te zetten als hij zegt dat ik een beetje door mijn knieën moet buigen en het touw met twee handen moet vastnemen.
Op dat moment denk ik nog altijd dat ik terug kan.
Maar ineens gaat het poortje open en zegt hij: "en nu springen"
En ik spring. Zomaar. Zonder nadenken. Ik doe iets dat ik dacht dat ik echt niet zou doen en ik geniet er enorm van!
Tijdens de val kan ik helemaal niet roepen of gillen, en dan vangt de elastiek me op en ben ik zo licht als een veertje! Ik kan pas roepen als ik weer naar boven word geslingerd, wat is dit fantastisch! En ik heb het gewoon gedaan, ik kan het nog niet geloven!
We verzamelen beneden en iedereen zegt hetzelfde: dat dit het gekste is dat ze ooit gedaan hebben! En als we terug in het busje zitten krijgt niemand de brede glimlach van zijn of haar gezicht. De adrenaline zindert nog lang na.
Robbie heeft er een rustige middag opzitten. Hij heeft vooral in één van de hangmatten in het bos liggen lezen en heeft heel wat mooie vogels gezien.
Ook leuk, maar minder spannend toch :-)
Die avond volgen we een gids het bos in voor een nachttour. 5 jaar geleden deden we ook zoiets en toen zagen we veel nachtdieren, heel veel insecten, een tarantula en onze eerste kinkanjou! Maar zoals dat gaat met de natuur kan je nooit op voorhand weten hoe het gaat zijn, en deze keer zien we veel minder.
Wel een enge wolfspin, een stel padden, een daddy longneck (soort van hooiwagen, met zo'n grappige naam dat ik hem wel moest vermelden), een agouti en een paar coati's. Nu moet ik toegeven dat we misschien een beetje verwend zijn omdat we al zoveel dieren hebben gezien. De andere mensen in onze groep hadden nog nooit van een agouti of een coati gehoord dus die waren zeer onder de indruk.
We leerden wel iets bij over coati's. Je ziet ze soms in groep, en soms zie je ze alleen. Blijkbaar is de volledige latijnse benaming 'Coati Mundi" wat "alleen op de wereld" betekent. Als een coati mannetje de leeftijd van 2 jaar bereikt is hij volwassen, en dan wordt hij gevaarlijk voor de groep, hij begint namelijk de kleintjes aan te vallen.
Een coati mannetje verlaat dus de groep vanaf hij 2 jaar oud is.
Daarom bestaat een groep coati's uitsluitend uit vrouwtjes en zijn de coati's die alleen zijn altijd mannetjes!
Eén van de fascinerendste diertjes die je trouwens sowieso ziet tijdens een nachtwandeling zijn vuurvliegjes en kevertjes met lichtgevende oogjes!
Dat zijn echt 2 lichtjes die heel fel schijnen! Het is heel sprookjesachtig.
Vooral als ze in of op de holle ficus bomen zitten, dan lijkt het net of daarbinnen kleine lantaarntjes branden!
Ik wilde eigenlijk nog bloggen vanavond, maar ik ben zo moe, en de wifi werkt hier toch erg slecht, dus ik stel het nog een dagje uit. Morgen rijden we naar de Pacifische kust!

21 februari

De rit gaat weer verder vandaag!
Toen we gisteren een plaats om te slapen zochten langs de Pacifische kust, viel ons op dat er heel weinig keuze was. Het is natuurlijk hoogseizoen dus er zal al veel volgeboekt zijn. Maar we moeten lang zoeken tot we iets vinden dat we leuk vinden en dat binnen het budget past. Uiteindelijk vinden we nog een kamer in een strandhotel in Esterillos Este, op Playa Bejuco.
Op de rit daarnaartoe passeren we de Tarcoles brug. Deze brug is heel bekend omdat er in de rivier onder de brug heel veel krokodillen zitten.
We verwachten er een paar te zien maar wat we te zien krijgen tart alle verbeelding.
Langs de ene kant van de brug zien we een vijftal kolossen. Maar als we oversteken en aan de andere kant gaan kijken tellen we er minstens dertig!
De dieren zitten hier wel in hun natuurlijke habitat, maar ze worden blijkbaar regelmatig gevoederd, en dat is de reden waarom ze hier blijven denk ik.
Als we even later verderrijden zien we ineens een koppel scarlet macaws vliegen! Spectaculair!
De Pacifische kust heeft weer een totaal ander uitzicht. De bouwstijl is hier eerder Spaans, de zee lijkt kalmer en het is heel héél warm.
Ons hotel blijkt weer perfect te zijn! Pal op het strand, met een balkon met zeezicht en wat helemaal top is: het is hier totaal niet toeristisch. Het lange zandstrand telt amper mensen. Het lijkt wel of we het voor ons alleen hebben!
Heerlijk om een dag of 2 door te brengen!
De barman is al de zoveelste tico die Robbie aanspreekt over zijn tattoo's. Ze vinden ze allemaal heel mooi en vooral Pixie vinden ze erg grappig, vooral als we vertellen dat dat echt onze kat is :-)
We gaan 's avonds nog op zoek naar een dorpje waar we iets kunnen eten maar het is hier zo stil dat we dat zelfs niet vinden! En gelukkig maar, want blijkbaar kunnen we in het hotel superlekker eten, en er is nog een bonus ook! Opeens voel ik iets aan mijn been, en als ik onder tafel kijk, kijk ik recht in de stroopkleurige glanzende ogen van... een puppy!!! Hij heet Ponchito en is ongeveer 2 maanden oud. Ze hebben hem een maand geleden gevonden, zijn ermee naar de dierenarts gegaan en hebben hem geadopteerd! Hij is ongelooflijk schattig en hij houdt van iedereen! Ik beloof jullie dat we hem morgen proberen te fotograferen, jullie gaan hem geweldig vinden!

Xx

Geschreven door Debbie-en-robbie-in-wonderland