Hola todos!

12 februari

De dag begint zonnig, maar het goede zicht op de Arenal was gisteren gewoon heel veel geluk hebben, want hij is weer voor een groot stuk in wolken gehuld vandaag.
De rode ara is er ook weer, blijkbaar is hij hier een paar jaar geleden komen aanvliegen en blijft hij terugkomen. Hij is alleen, ara's zijn heel monogaam. Als hun partner sterft, of als ze geen geschikte partner vinden, dan blijven ze de rest van hun leven alleen, ze zullen nooit iets met een andere ara beginnen dan hun eerste partner!
We beginnen de dag met een zalig ontbijt van tortillas met huisgemaakte mozzarella, een soort aardappelgerechtje aan de zijkant en een bordje met verse ananas, papaya en watermeloen. Alles wordt hier verbouwd op de boerderij, net als de overheerlijke koffie. Het is een stevig ontbijt, maar dat gaan we nodig hebben vandaag.
We gaan de Cerro Chato beklimmen. De Cerro Chato is een inactieve vulkaan, vlakbij de Arenal. De laatste uitbarsting dateert al van meer dan 3000 jaar geleden.
Er loopt een trail richting een prachtig groen kratermeer aan de top, en dat willen we graag zien. Maar we zijn gewaarschuwd, het wordt een pittige tocht!
Achteraf lezen we op tripadvisor termen als "extreme hiking", maar gelukkig wisten we dan niet op voorhand of we waren er misschien niet aan begonnen!
De trail begint op hetzelfde punt als de wandeling die we gisteren deden, en we denken dat het allemaal wel goed te doen zal zijn... maar dat hebben we even flink onderschat! Op het punt dat de echte hike begint staat een bord om te waarschuwen dat dit geen wandeling is voor mensen met hartklachten.
Eerst lijkt het allemaal nog wel mee te vallen, maar het wordt steeds zwaarder...
Het pad slingert fel omhoog, we klauteren langs rotsen de hoogte in, moeten onder en over gevallen bomen kruipen... en bovendien is het uitkijken waar je je voeten zet: de afgelopen dagen is er blijkbaar wel wat regen gevallen en veel stukken zijn veranderd in modderglijbanen... en alsof het nog niet moeilijk genoeg is breekt onderweg ook nog een riem van onze rugzak af!
Je hebt ook helemaal geen idee hoe ver het nog is, je blijft gewoon klimmen en er lijkt nooit meer een einde aan te komen.
Maar dan opeens, als je voor de 100.000ste keer denkt "nu kan ik echt niet meer", ben je er! Al ben je er dan eigenlijk nog niet...
Je staat op de top van de Cerro Chato en ziet beneden het groene kratermeer glinsteren... prachtig!
Maar om bij het meer te komen moet je de afdaling nog maken, en die is op z'n minst pittig te noemen: het gaat erg steil naar beneden en godzijdank staan er zoveel bomen om je aan vast te grijpen en hangt er op een onmenselijk stuk ook een touw waarlangs je een stukje naar beneden kan rappellen.
Beneden aan het meer is het heerlijk stil, je bent er alleen met de natuur en nog een handjevol andere wandelaars die de vulkaan beklommen hebben.
Het gevoel is onbeschrijfelijk...
Je kan zwemmen in het meer, maar het is hierboven redelijk fris, en bovendien weet je nooit wat voor "meermonsters" hier leven ;-). En ook het idee aan de jonge maagden die in vulkaankraters werden geofferd in precolumbiaanse tijden, vinden we een beetje akelig... even uitblazen dus en genieten van de schoonheid van deze bijzondere plek, en dan staan we voor het tweede deel van deze uitdaging: dezelfde weg terug! De afdaling is op zich minder vermoeiend dan de klim, in die zin dat je niet de hele tijd op je adem loopt te trappen, maar het vergt veel van je beenspieren, en je moet bij elke volgende stap heel goed kijken waar je die gaat zetten. Voor iemand die goed getraind is duurt de hike ongeveer 4 uur, 2 uur omhoog en 2 uur omlaag. Wij doen er in totaal 6 uur over... als we eindelijk beneden zijn, zijn we doodop maar zo trots op onszelf dat we dit gekund hebben!
Als we voor onze hostel parkeren staat de eigenaar buiten al te lachen en hij roept ons toe: "you look like cerro chato!" En ook de kokkin komt kijken en moet lachen om hoe we eruit zien: 2 doodvermoeide toeristen, bezweet en met benen en armen vol slijk, Robbie met een geschaafde knie...
"The jacuzzi is ready" zegt hij nog, en dat vinden we een fantastisch idee!
We nemen eerst een douche want we zien er echt smerig uit, en daarna genieten we van de beste jacuzzi ervaring die we waarschijnlijk ooit zullen hebben. Het uitzicht hier is met niets te vergelijken, zo prachtig! We zijn in 2012 maar kort in Arenal geweest, maar we zijn het erover eens dat we dit misschien wel de mooiste regio in Costa Rica vinden.
We genieten 's avonds nog eens van de toverkunsten van de kokkin.
Ze kookt elke dag volgens een ander themaland: de lekkernijen gisteren waren Peruviaans, en vandaag kookt ze Spaans. Het voorgerecht is een heerlijke gazpacho, gevolgd door een tortilla als hoofdgerecht met verse groentjes aan de kant en weer zo'n groot stuk versgebakken brood, en het dessert is een zandgebakje met hemels exotisch fruit uit de tuin.
We gaan het hier al missen morgen! Essence Arenal is een juweeltje, als je ooit in deze regio komt, we raden dit ten stelligste aan! De gehorige kamers en de slechte matras neem je er met alle plezier bij want het is hier echt een paradijs!
Die avond leggen we onze vermoeide benen te rusten zodat ze klaar zijn voor een volgend avontuur!

13 februari

Onze laatste ochtend in El Castillo. Het was geen straf geweest om hier nog wat langer te blijven, maar we hebben nog zoveel te zien, zoveel te doen...
Na alweer een heerlijk ontbijt van pannekoeken en vers fruit maken we eerst nog een wandeling door de boerderij beneden, wat heerst hier een zalige rust! Terwijl Robbie een eekhoorntje fotografeert bij de vijver, ga ik even in een hangmat liggen om gewoon te luisteren naar de vogels, want je hoort hier de prachtigste melodieën en buiten dat en het geklik van het fototoestel is het hier verder helemaal stil.
Op de terugweg zien we een grote groep brulapen in de bomen. Ze voeden zicht met jonge bladeren en kijken af en toe nieuwsgierig naar ons.
Daarna is het tijd om te vertrekken. We nemen afscheid en bedanken voor het fantastisch verblijf...
De rit volgt de oever van het gigantische Arenal meer, waar we onderweg even halt houden voor een kop koffie "with a view".
Onze volgende bestemming is een dorpje vlakbij de Tenorio vulkaan, normaal maar een dik uurtje rijden. De reden dat we daar naartoe willen is Rio Celeste, deze rivier heeft een spectaculaire blauwe kleur en dat komt door een chemische reactie die ontstaat als 2 bruine rivieren nabij de vulkaan samenkomen, het is iets met mineralen in het water of zo... Er is een wetenschappelijke uitleg voor dus als je die graag wil weten zoek het maar eens op, ik vind het te moeilijk :-). De fabel die de locals erover vertellen is veel mooier: de rivier kreeg zijn kleur toen God er zijn penseel in doopte terwijl hij de hemel blauw schilderde! In ieder geval, je kan een trip naar Rio Celeste doen vanuit Arenal, maar omdat we onze tijd willen nemen voor deze reis en graag zoveel mogelijk willen zien, willen we ook graag in de buurt blijven slapen. We vonden de avond voordien op booking.com een heel mooie b&b: Agouti Paca b&b and farm. Nu moet je weten dat de weg vinden in Costa Rica echt geen makkie is, zelfs niet met een gps, ook niet met een papieren kaart. Er zijn namelijk geen echte straatnamen hier. De enkele wegen hebben nummers, of heten bijvoorbeeld Calle 6, en zoek het verder maar uit, dus we vertrouwen ter plaatse meestal op een bordje dat naar een b&b of hostel wijst.
De weg die onze gps ons laat volgen is typisch Costa Rica, dit is zogenaamd een "baan", maar het is eigenlijk gewoon een onverharde weg vol putten en grote stenen, een bumpy ride! Gelukkig hebben we een 4x4... als je naar Costa Rica gaat, laat je dan niet wijsmaken dat een gewone auto volstaat. Tenzij je in de steden blijft heb je hier écht een 4x4 nodig!
De rit is natuurlijk wel prachtig, hier begint "cowboyland", rood zand, veel vee en mannen met cowboyhoeden... hier en daar groeien zelfs cactussen. Het is hier veel droger, maar omdat het droge seizoen nog niet zolang bezig is is alles nog heel fraai groen.
In ieder geval, het "adres" dat we hebben van de b&b lijkt niet helemaal te kloppen, of we begrijpen het gewoon helemaal verkeerd. Op een gegeven moment weten we dat we in de juiste regio zitten, maar we vinden het dorp niet! We zijn in Bijagua, een klein gehucht nabij de Tenorio vulkaan en vragen daar de weg naar het dorp waar we moeten zijn "Rio Chiquito". De eerste paar mensen aan wie we dat vragen kennen het zelfs niet, dus we beginnen ons zorgen te maken, maar uiteindelijk zegt een meisje van een restaurant ons dat we 10 km terug moeten rijden, en daar vinden we een klein dorp dat Rio Chiquito heet. Dus we rijden terug, om dan opeens te zien dat een klein houten bordje met de naam van het dorp wijst naar een onverhard weggetje. Aha! Maar geen aanwijzingen dat hier een b&b is... tot we een huis passeren dat met zijn mooie felle kleuren veel doet denken aan het huis dat we op booking.com zagen.
We wagen het erop en inderdaad, hier is Agouti Paca dus!
De eigenaar Tonio komt ons tegemoet en toont ons de kamer, of beter gezegd: het appartement! Het is een prachtige kleurrijke kamer, en als we willen kunnen we nog 3 mensen te slapen leggen hier, zo groot is het! We hebben een groot terras met stoelen in felle kleuren die gemaakt zijn van autobanden, er hangen plantenhouders, ook gemaakt van autobanden en zo gesneden dat het net quetzal vogels zijn, en op het terras is ook een klein keukentje. We hebben het weeral getroffen, zoveel is duidelijk!
Naast onze kamer is een dierenverblijf waar een Agouti en een Paca wonen, vandaar dus de naam van deze b&b. Er wonen ook 2 lieve honden: Dasi, een zwarte labrador, en een kleiner hondje dat Milou heet.
Later ontmoeten we Tonio's zus Flori en geeft Tonio ons een rondleiding in zijn tuin, alweer een kleine boerderij! Er groeien bananen en verschillende andere fruitsoorten vanwaar ik de namen vergeten ben, er staan gigantische bossen koriander en oregano en trots trekt hij yucca's uit de grond. Hij vertelt ons ook dat orkaan Otto hier in november lelijk heeft huisgehouden en wat bomen heeft vernield, het was de eerste orkaan ooit die Costa Rica heeft getroffen.
Tijdens de rondleiding volgt Dasi ons de hele tijd met haar Minnie Mouse knuffel in haar bek. Het is te laat nu, zegt Tonio, het wordt snel donker, maar morgen kunnen we hier in de buurt nog meer zien, er loopt een rivier vlak naast het huis om langs te wandelen.
We koken vanavond zelf en hebben bij de supermarkt alles gehaald om lekkere wraps te maken met tonijn, ui, tomaat, zwarte bonensalsa en avocado. Voor onze hike morgen naar de rivier hebben we verse mango meegebracht. Fruit en groenten smaken hier zoveel beter, zoeter en voller!
We vinden het niet erg om vanavond hier te blijven, dit terras is gewoon te heerlijk om 's avonds te verlaten, en bovendien is hier niet echt iets in de buurt om te gaan eten, dat geeft je de kans om echt te genieten van hoe het leven hier is, een beetje "off the beaten path". Er is ontbijt inbegrepen bij onze overnachtingen en in het gastenboek lezen we dat Flori ongelooflijk heerlijke ontbijtjes maakt, we zijn alvast benieuwd!

14 februari

We worden om stipt 6 uur gewekt door de vreemdste wekker ooit!
Tonio had ons gisteren al lachend gezegd dat we door het raam achter ons bed 's ochtends veel vogels zouden zien, maar dat het ook wel gemene rotzakjes waren.
Nu begrijpen we wat hij bedoelt. Klokslag 6 uur horen we: "rikketikketikketik!"
We denken dat het takken zijn die door de wind tegen het raam waaien.
En dan nog eens, dwingender: "rikketikketikketik!!!" Ik schuif het gordijn opzij en zie een piepklein vogeltje op en neer fladderen voor het raam, en hij tikt onophoudbaar met zijn kleine bekje tegen ons raam. Dit bedoelde Tonio dus.
Even later klinkt er een luider "rakketakketak!" Tegen een ander raam. Het is een groter vogeltje dat net hetzelfde doet!
Als ik uiteindelijk opsta, houden ze ermee op. Ik weet niet of dit me doet denken aan "sneeuwwitje" of aan "the birds", maar het is wel heeeel bizar, en ook een beetje grappig!
Het ontbijt dat Flori later naar boven brengt is heerlijk: roereitjes met toast, versgeperst sinaasappelsap en een bord vol zoete ananas, meloen en banaan.
We zijn klaar om naar Rio Celeste te gaan!
Bij het begin van de wandeling wordt al meteen duidelijk dat dit een erg toeristische trekpleister is, logisch natuurlijk... wij houden persoonlijk meer van geheimzinnige en eenzame junglepaden, maar ook wij willen die beroemde blauwe rivier wel eens zien, dus we nemen het er maar bij.
Het eerste stuk wandel je zelfs over een betonnen pad, tot je bij een lange trap naar beneden komt, en daar is het eerste zicht op Rio Celeste.
Het lijkt een plaatje uit een sprookjesboek: kletterend water dondert van een waterval naar beneden in een volmaakt turquoiseblauwe poel. Heel erg mooi!
Daarna wordt het pad een beetje zwaarder, het slingert wat omhoog en het is er erg slijkerig. We passeren groepen Amerikaanse toeristen op hagelwitte sneakers, met moccassins en zelfs op slippers. Hun gezichten staan op onweer, je hoort hen bijna denken: "waarom zijn hier geen liftjes? kunnen we geen golfkarretje nemen? En waar is het restaurant?" Deze mensen hebben waarschijnlijk helemaal geen opzoekwerk gedaan over het land dat ze gingen bezoeken, en hoogstwaarschijnlijk zullen ze de nationale parken na deze ervaring proberen te vermijden.
Bij het volgende punt heb je een prachtig uitzicht over de Tenorio vulkaan en de laaghangende wolken, daarna kom je bij de blauwe lagune en als laatste zie je waar de magie gebeurt: je ziet letterlijk de bruine Buenavista rivier overvloeien in de azuurblauwe rio celeste! Prachtig!
Onderweg zien we nog een boom met wel meer dan 10 oropendula nesten in!
Deze mooie vogels waarvan ik er één ooit als vriendje had in het JRC, maken fascinerende hangende nesten, dus je kan er niet naast kijken!
In de namiddag keren we terug naar ons huisje. In de tuin hangen twee hangmatten en we besluiten daar even in te gaan luieren. Maar Milou, de kleinste van de twee honden, vindt dat ook een geweldig idee en voor we het goed en wel beseffen ligt ze bovenop mij in de hangmat! En het is al zo warm!
We willen daarna nog een eindje gaan wandelen in de buurt maar ook dat vindt Milou een fantastisch idee en ze blijft ons maar volgen, ondanks onze pogingen om haar weer thuis te brengen. We staken onze wandeling dan maar halverwege en keren terug huiswaarts. Lief hondje, we zullen haar missen!
Morgen rijden we verder naar Nicoya Peninsula, een schiereiland dat we nog niet hebben bezocht. We doen er lang over om iets te vinden om te overnachten, grotendeels omdat het wifisignaal hier heel erg slecht is...
Maar uiteindelijk vinden we iets in Mal Pais, ten zuiden van Nicoya Peninsula.
We eten vanavond de restjes van gisteren op, maar terwijl ik dit blog staat Tonio opeens beneden aan ons balkon te roepen.
Omdat we gisteren zo geïnteresseerd waren in zijn groententuin, heeft hij een bordje bij met gekookte yucca, kaas en nog een heel lekkere wortelgroente die lijkt op aardappel, en een dipsausje bij. Heel lieve mensen hier!
Tijdens deze reis zijn de avondlessen Spaans al heel goed van pas gekomen en we gaan ons best doen om het gastenboek in het Spaans in te vullen, want we voelen ons hier erg warm onthaald.
Morgen nieuw gebied gaan verkennen!

Xx

Geschreven door Debbie-en-robbie-in-wonderland