Rita, onze gastvrouw, is er als de kippen bij om ons te soigneren vandaag. Vanaf 5u klopt ze regelmatig aan om te zien of ons ontbijt mag geserveerd worden. Het ontbijt is onze belangrijkste maaltijd. Je weet niet wat de dag brengt en wanneer.

Tegen 8.30u zitten we in het ziekenhuis waar we verschillende presentaties krijgen over de 'zone de sante' en hoe de zorg hier georganiseerd wordt. Ze hebben enkele indicatoren om de situatie verder in kaart te brengen. De chef de zone of de hoofdarts van de regio, zal ons vandaag vergezellen naar Kimaza, waar met de hulp van Memisa een nieuw centrum werd gebouwd. Dit gebouw is nog niet in gebruik, maar wordt met onze komst officieel geopend. Het zal gradueel in gebruik genomen worden, met nieuw materiaal dat werd beloofd en besteld.

Bedoeling van deze inleefreis is onder andere leren begrijpen wat de uitdagingen hier zijn. Dan is er om te beginnen de weg. Deze is op veel plaatsen echt slecht, geërodeerd door water. We hobbelen verder en begrijpen dat ziekenvervoer per auto hier gewoon onmogelijk is. Het zeer heuvelachtige landschap is prachtig en slechts zeer dun bevolkt. Ook dat brengt de nodige problemen met zich mee.

Wanneer we uiteindelijk aankomen, bezoeken we eerst het voorlopige gezondheidscentrum. Dat is piepklein en eigenlijk naar onze normen in erbarmelijke staat. De kinderen hier zijn zeer nieuwsgierig naar die m'deles (=blanken). Ze krijgen er zelden te zien. Na dit korte bezoek, gaan we de nieuwbouw bezoeken. Het is niet groot, maar zeer praktisch ingericht en gemakkelijk in onderhoud. Stroom wordt voorzien via zonnepanelen. Er wordt ook regenwater opgevangen, wat terecht komt in een ondergrondse souterne. Er zijn ook een verbrandingsoven en put voor biologisch afval voorzien. Netjes!

Om ons een idee te geven van de beschikbaarheid van drinkbaar water, maken we de trip naar de waterbron. Kinderen en een oudere vrouw vergezellen ons, samen met de chef de zone. We proberen ons voor te stellen hoe je als zwangere vrouw, met bassin op je hoofd en wie weet nog een kind op je rug, deze steile helling meermaals daags moet afdalen en beklimmen. Niet evident!

Er volgt een kort forum met de lokale bevolking over de wederzijdse verwachtingen bij het centrum. De participatie van de lokale bevolking wordt nog eens benadrukt. Zij vragen op zich eenvoudige dingen, nl. een huis voor de verpleegster en een restauratiehut. Niet meteen ons departement, maar het zegt maar dat de basis net zo'n verschil kan maken. We overhandigen ons materiaal om dan richting Gombe-Matadi terug te rijden.

Op 2 km van het ziekenhuis, bevindt zich een centre de sante, wat we gelijk bezoeken. Ook hier werd met de hulp van Memisa een nieuwe materniteit gebouwd. We wisselen opmerkingen uit, wat meteen in een volgende supervisie zal opgevolgd worden.

We wandelen vanaf hier terug naar huis. We passeren een secundaire school. Deze is in zeer slechte staat. De banken zijn ook nog niet teruggeplaatst, uit schril dat ze gestolen zouden worden. De lokale markt ligt ook op onze weg. De basis is er steeds te vinden, en is ook niet ver van het ziekenhuis wat mensen toelaat om zichzelf in alle basisbehoeften te voorzien, ook al zijn ze soms ver van huis.

De avond wordt doorgebracht met het sorteren van al ons materiaal wat we hebben meegebracht en het verdelen van alles volgens de activiteiten en noden. Diertho, de arts die ons vergezelt, helpt ons hierbij. Zo kunnen we een doordacht pakket afgeven bij elk bezoek en kan alles correct verdeeld worden binnen de zone. Er volgt een uitgebreide discussie en gesprek over verschillende zaken die we opmerkten, de mentaliteit, gewoonten, de visies over bepaalde onderwerpen... Een drukke dag die naar rust doet verlangen.

Geschreven door De-gombe-matadi.op.expeditie