Lieve lezer,

Dankjewel voor de reacties op de vorige blog!

Met het risico om te negatief te beginnen, een kleine waarschuwing. Dit is geen blog om je interesse voor Colombia te wekken - niet omdat het niet de moeite waard is (dat is voor iedereen anders), maar omdat het ons niet geweldig is bevallen.

Voordat we naar Colombia gingen hadden we veel gehoord over de veiligheid en wat we wel en vooral niet moesten doen. Zo is de eerste tip dat je niet je waardevolle spullen laat zien en dus ook niet met je telefoon in de hand op straat moet gaan lopen. Een andere belangrijke is om geen taxi's aan te houden, maar om ze te bestellen. Wanneer je dit niet doet bestaat de kans op een korte ontvoering waarbij je wordt gedwongen om meerdere keren geld op te nemen. We hebben op dag één gelijk een simkaart met internet gehaald zodat we op een veilige manier taxi's konden bestellen. Ook besloten we voor elke stad uit te zoeken wat de veilige(re) wijken zijn om in te verblijven.

Bogota
De eerste dag gingen we naar het goud museum in het historische centrum van de stad, waar het overdag veilig zou zijn. We liepen na het museum richting mooie pleinen vol duiven. Het nationale elftal moest spelen en we zagen het enthousiasme van de Colombianen: mensen bij tv's in de supermarkt, restaurants en winkels. De uitzending liep niet overal gelijk, waardoor het gejuich soms al verklapte dat er was gescoord.
Rond 17:00 uur bestelden we een taxi en stopten de telefoon snel weer weg. Toen we we er kort op keken - om te zien of er een chauffeur onderweg was - stond er ineens een man voor ons. We schrokken, want hij zag er erg slecht uit en daarnaast praatte hij tegen ons met een gebalde vuist. We zeiden "no hablo español" en deden een stap opzij, waarop de man een stap dichterbij deed en voor Chiron stond. Hij bleef herhalen wat hij zei, wij bleven stappen weg doen. Uit het niets was er een vrouw bijgekomen waar ik echt bang voor was. Zij bleef ook dezelfde woorden herhalen, ik verstond het niet en bleef "no no no" zeggen. Chiron verstond de vrouw en de man wél: "money or I stab you". Chiron zei toen "Do, wegwezen" en met een paar stappen opzij stonden we op de weg, we keken niet voor bussen of auto's en wilden alleen maar weg van deze mensen. Ze dropen af en wij stonden inmiddels aan de overkant van de straat, waar het een stuk drukker op de stoep was. Het lijkt alsof dit allemaal langer duurde nu het hier staat, maar het is heel snel gegaan. Het gebeurde plotseling en op de een andere manier zijn we veilig weggekomen. We zijn snel terug naar het goud museum gegaan, dat was maar een straat verderop! Daar was het drukker en stond politie op de straathoeken. We bestelden een nieuwe taxi en die rit was vervelend; de chauffeur gedroeg zich vreemd en wij zaten nog vol adrenaline... Eenmaal terug in ons hotel hebben we heel vaak diep gezucht.

De eerste dag in Colombia was erg heftig. We dachten voorheen dat reizen door bepaalde landen in Zuid-Amerika - waar het minder veilig is - vooral zou betekenen dat je niet 's avonds maar overdag de bus pakt. De adviezen die we laatst lazen gaan veel verder en zeggen dat het in de steden beter is om niemand te vertouwen en om iedereen door wie je op straat aangesproken wordt, te negeren. Wat er de eerste dag is gebeurd heeft op ons grote impact gehad. Meerdere landen in Zuid-Amerika staan bekend om gewapende overvallen en ja, overal kan wat gebeuren, maar een zakkenroller staat bijvoorbeeld totaal niet in verhouding tot een overvaller met een wapen. Wij hebben ons nooit onveilig gevoeld in Azië. Weleens gedacht "hier moeten we opletten" of "laten we een ander straatje in lopen" - maar we waren nooit bang in een verkeerde wijk of straat uit te komen. Niemand vertrouwen? In Azië vraag je gewoon de weg aan wie dan ook en het ergste dat ons daar - vaak! - gebeurde was dat mensen die de weg niet kenden ons uit beleefdheid een verkeerde kant opstuurden, haha! In Colombia wist ik na die eerste dag altijd wie er achter ons liepen in de steden, omdat ik niet meer verrast wilde worden. Voorheen dacht ik, het is prima om na zonsondergang niet te reizen. Nu vraag ik me af wáárom we onze hele manier van doen zouden willen aanpassen om maar te kunnen 'reizen' door een land (want het is meer dan alleen ‘niet 's avonds reizen'). Reizen is voor ons een gevoel van vrijheid. In Colombia voelde het meer alsof we een stuk vrijheid opgaven en er een achterdochtig en onveilig gevoel voor terugkregen.

Andres Carne de Res
We vonden een perfecte plek om onze gedachten die avond te verzetten. In de wijk Zona Rosa in een heel apart restaurant. Het is er groot, druk en er is van alles te zien. Wij zaten er op de vijfde verdieping in een circustent en keken onze ogen uit. Er lopen veel verklede mensen rond, zo kregen we een sjerp cadeau van een zingende vrouw in een Caribische outfit die ons welkom in Colombia heette. Het maakte de dag toch wat beter.

Gelukkig vonden we ook leuke plekken!
Buiten de steden, in de kleine dorpen en op een eilandje vlakbij Nicaragua, hadden we het meer naar ons zin in Colombia. Daarover nu meer...

Villa de Leyva
Op zo'n twee uur met de bus vanaf de hoofdstad ligt dit mooie koloniale dorpje tussen de bergen, op 2144 meter hoogte. Je vindt hier het grootste plein van Colombia, overdag een plaatje en's avonds erg gezellig. De huisjes zijn versierd met paarse en rode bloemen naast de balkonnetjes. Er hangt een gemoedelijke sfeer in de straatjes met kinderkopjes, waar we soms zo moesten balanceren dat het net leek alsof we een rivier overstaken. Voor het politiebureau ligt standaard een groep honden, slaperig of dromerig zoals het dorpje zelf. Honger hebben ze niet, zo bleek toen we een zielepiet brokjes wilden geven, ze zetten hier hoogstens puppy ogen op voor een beetje aandacht.
Aan de rand van het dorpje kun je omhoog wandelen, dan word je beloond met een mooi uitzicht. Vroeger grensde deze omgeving (middenin Colombia) aan zee, er zijn dan ook veel fossielen gevonden. In het museum El Fosil kun je het skelet van een kronosaurus zien, wat we natuurlijk moesten bezoeken!

San Gil
Vanuit het volgende stadje, waar we in het slechtste bed ooit sliepen, bezochten we Barichara. Dit witte dorp is vaak gebruikt als set voor films, een leuke plek om een dagje rond te dwalen.

Blijkbaar leven we zo zonder het besef van tijd dat we niet wisten dat het Pasen was. Het verklaarde waarom iedereen vrij leek te hebben, de winkels dicht waren en er helaas geen bus ging toen we bij het station aankwamen. Een Colombiaans stel vertelde dat ze een privé-chauffeur hadden gevonden en vroegen of wij ook mee wilden. Ze hadden zelf een motor, maar het meisje was moe en wilde daarom met een auto mee in plaats van achterop... We moesten de volgende ochtend vliegen en besloten het maar te vertrouwen (stuurden voor de zekerheid het kenteken + onze locatie naar Chirons papa). We bleven alert en waren blij om te zien dat we goede weg volgden, met hele mooie uitzichten van de Chicamocha Canyon!
Colombia is zo anders... We zagen die dag drie jongens die stiekem in een vrachtwagen klommen. "Kijk, ze willen een lift", zeden we tegen elkaar. Tot de chauffeur uit z'n cabine stormde, een grote machete uit z'n kontzak trok, waarop de jongens uit de wagen sprongen en maar net konden ontkomen. Onze chauffeur vertelde ons dat ze fruit probeerden te stelen...

We bezochten het mooie, hete Cartagena voor een paar dagen (daar maakten we foto's van de Malecon, de oude panden en de boten) en daarna Santa Marta, waar we wat tijd uittrokken om vooruit te plannen.

San Andrés
Net voor de kust van Nicaragua ligt het Colombiaanse eilandje San Andrés. Heerlijk water, fijn zand en veel palmbomen. We bakten bijna elke dag pannekoeken en genoten van het eilandleven. Voor we er weggingen ontmoetten we een Nederlandse jongen met wie we praatten over toekomstplannen, dé vraag is nu: gaan we dromen wegstoppen, najagen of simpeler (?), omvormen?

Medellín
Toen we uit het vliegtuig stapten, de groene omgeving zagen en de heerlijke frisse lucht van een regenachtige dag inademden, dacht ik: WAUW. We sliepen in een hostel in de wijk El Poblado, waar we 's avonds zelfs een ommetje durfden te maken (hoera, dat hadden we gemist!).
Boven de stad loopt een kabelbaan over de armste wijken. We besloten hem tot de laatste halte te nemen, om daar een natuurpark te bezoeken. Na de eerste keer overstappen zou de volgende zit nog 17 minuten zijn (dat zei een medewerker). De kabelbaan ging steil, hoog boven de huisjes en daarna de bossen. Net toen ik bedacht dat ik hier niet stil zou willen hangen, stopte de kabelbaan. Het was plotseling dus we schommelden eerst fijn heen en weer. Het meisje tegenover me hapte naar adem, de jongen rechts van haar zag er rustig uit ."Normal???" vroeg ik. En ik vertelde de rest dat het 17 minuten zou duren dus dat we over 1 minuut vast verder zullen gaan. Laat ik met weinig overtuiging iedereen maar gerust stellen "probably somebody in a wheelchair wants to get out" voegde ik er ook maar aan toe. Met stijve kaken zei het meisje "maybe". We lachen wat, even later gaan we gelukkig gewoon verder!

Guatapé
Dit was een van de leukste plekken in Colombia. Het dorpje is heel kleurrijk en de natuur is er zo groen. Ik was weer ziek (en zou nog een tijd gaan sukkelen kwamen we later achter). Eetlust hadden we allebei nog en dus droomden we elke dag van een dessert dat we de eerste dag hadden gezien: merengue met fruit en room. We probeerden het al dagen te bemachtigen, toen de verkoper de laatste dag spontaan terug was sloegen we snel in! Een kalm dorpje met veel dagjesmensen en vriendelijke buren. Chiron waande zich even in Azië, toen hij de tuktuk naar een goed Thais restaurantje nam (om allerlei lekkers af te halen, waar ik dan weer blij van werd).
De busreis terug naar de grote stad bracht ons weer door een prachtig groene omgeving. Let op, in Colombia stappen er wel iets te vaak beginnende rappers met versterker (waarom?) en een lichte gehoorbeschadiging (althans dat moet haast wel) in en dan is het wensen dat het nummer op zijn minst snel wordt afgeraffeld.

Terug in Medellín
Ons oorspronkelijke plan om een vallei met de hoogste palmen te bezoeken viel in het water, toen daar dagenlang code rood en overstromingen waren. We bleven wat langer in de stad van de eeuwige lente (Medellin heeft met een dag-/nacht gemiddelde van 24/14 graden Celcius niet te klagen!).
We voelden ons niet onveilig in deze stad. We sliepen in twee verschillende, maar beide fijne, wijken. Er gebeuren wél heftige dingen in Medellín, zo vertelde onze host op een avond dat zijn vriendin die dag getuige was van twee motorrijders die al rijdend een man in een auto probeerde aan te vallen, waarop de man hen heeft doodgeschoten...
We gingen naar de voorheen gevaarlijkste wijk van de stad (ik geloof niet dat een andere wijk nu gevaarlijker is, maar het is er in ieder geval veel minder gevaarlijk dan het ooit was: Medellín was moordhoofdstad nr. één van de wereld). Met een 'free walking tour' wandelden we met een groepje door deze wijk terwijl de gids tekst en uitleg gaf. Deze wijk is erg opgeknapt en heeft bijvoorbeeld roltrappen in de bergen gekregen. Er is veel graffiti te zien waarmee de kunstenaars het verhaal van de mensen uit deze wijk vertellen. Eenmaal terug in ons appartement lazen we een whatsappje van onze host, er waren die dag rellen in Communa 13 en dat we er vooral niet heen moesten gaan! Gelukkig bleek dat in een nabijgelegen deel van de wijk te zijn en gelukkig hadden we niets gemerkt...
In onze wijk was het vooral druk met mensen die hun hond uitlieten. Er zat een zwembad en een gym bij het complex en een fijn balkon. We namen gewoon de stadsbus en wandelden er rond.

Wat ons opviel in Colombia, in Bogota en Medellín, waren de vele straten die op zondag waren afgesloten voor auto's. Mensen fietsten, jogden en wandelden (met of zonder hond) en dat zag er leuk uit.

Enfin.
Lieve lezer, mocht je na al die tijd nog steeds meelezen, dan hoop ik (en hopen wij) dat deze (klaag/minder positieve) blog je niet doet afhaken!
De volgende gaat over Ecuador & de Galápagos. Daarna Peru (daar zitten we nu) en halverwege juni gaan we een paar dagen naar Florida, van waaruit we naar huis vliegen.

Tot de volgende!
Veel liefs van ons!

Geschreven door Chironendominique