Lieve volgers,

Koh Lanta komt in de buurt van perfectie. In de buurt van dat plaatje zoals het op de voorpagina van een reisgids zou staan.
Na een drie uur durende tocht met de ferry kwamen we op dit heerlijke eiland aan, het briesje en de gemoedelijke sfeer vielen ons gelijk op. Bij de pier werden we opgehaald door de eigenaar van familiehotel Baan Nok. De mensen waren hier altijd vriendelijk en hielpen ons op weg, ze hebben zeker bijgedragen aan het gelukkige gevoel dat we krijgen bij het denken aan Koh Lanta!
We hadden een huisje met een hangmat voor de deur. Voor het trappetje stond een grote bak, waar je met een lege kokosnoot water uit kon scheppen om je voeten schoon te spoelen.
In vijf minuten liepen we naar het strand, drie, toen we een kortere weg hadden gevonden. Chiron ging soms vroeg in de morgen langs het water hardlopen en ik schommelde aan de boom. Hele dagen brachten we er door en 's avonds konden we de zon in de zee zien onder gaan.

Het kriebelde om naar een kleiner eiland te gaan, dat werd Koh Lipe, waar we een prijzig huisje op Sunrise Beach reserveerden. Met de speedboat zou het niet te lang duren... Het was verschrikkelijk.
Al snel zaten we op open zee. Het weer was slecht, de golven waren meters hoog. Er klotste zoveel water tegen en over de rand dat het leek alsof iemand emmers leeggooide. Er klonken harde klappen tegen de bodem, we moesten op dat moment nog ruim twee uur. Ik zocht iemand die er rustig uit zag om daar een voorbeeld aan te kunnen nemen, maar iedereen leek bang en steeds meer mensen trokken hun zwemvest aan. Mijn gedachten gingen van "ik wil niet zó gaan, ja deze reis was het waard, nee niet als we het niet halen" tot "we moeten nu drinken, wanneer we in het water komen zijn we de fles kwijt". De bank voor ons brak af en kantelde, mensen schrokken. Ik dacht terug aan Chiron zijn woorden "kom we gaan daar, zitten we lekker dicht bij de uitgang". De boot is een keer zo diep naar de linkerkant gegaan, dat iedereen dacht dat "nu slaan we echt om". We voelden ons zo klein... Na tweeënhalf uur zagen we eindelijk de kust en dat leek onwerkelijk. We spraken een Nederlands meisje van dezelfde boot dat ook stond te trillen op haar benen.
Het was onverantwoord dat Bundhaya deze dag had besloten de zee op te gaan, wat naar horen zeggen vaker is gebeurd en nog zal gebeuren. Ik zal de tekst (leugens) op hun T-shirts niet vergeten, ‘Bundhaya, number 1 in everything‘.
We moesten bijkomen na deze uitputtende ervaring. Eén ding wisten we zeker: we gaan hier met de langzame, grote en stevige ferry weg.

Het weer op Koh Lipe was erg mooi, de beste manier om onze gedachten te verzetten. Het strand ís de cover op een reisgids! Blauwgroen water voor het witte zand, rieten parasols en kokosnoten tegen de dorst. We genoten er ieder moment.
Het kleine eiland is maar vijf km2, waardoor we met een korte wandeling zo aan de andere kant waren. Helaas zie je op dat moment wat het toerisme met dit soort plekken doet, er ligt zo veel afval! Aan de andere kant is het de vraag of (alleen) daar de oorzaak ligt, zo zagen we in Azië al genoeg voorbeelden van locals die hun plastic in de natuur gooien... Het is te hopen dat hierin verandering zal komen.
We hebben dagen achter elkaar onze wekker gezet om de zonsopgang te kunnen zien. Dit was de beste manier om de dag te beginnen! In een winkel hebben we een snorkel gehaald waardoor we ook de onderwaterwereld konden zien. Chiron heeft net als in de bekende tekenfilm de oranje visjes gevonden en ik heb vissen gezien (wauw).

Terug naar Koh Lanta!
Hier sliepen we natuurlijk weer in hetzelfde hotel. We wilden graag de rest van het eiland zien en huurden een scooter. Met een helm op en kleding aan (dat lijkt hier bijna raar om te doen) reden we naar andere stranden. Net als 'ons' strand was het er heel rustig. We hadden de snorkel meegenomen die goed van pas kwam op de stranden met rotsen in het water.
Na een lange rit op de scooter naar het meest zuidelijke punt, waarbij het op de heuvels soms te zwaar was voor de scooter, kwamen we aan bij nationaal park Mu Koh Lanta. Bij een vuurtoren klommen we omhoog en daarna aten we een mango uit het vuistje. Daar word je best plakkerig van (na vijf maanden reizen hebben we nog steeds geen mes), dus voordat we door het park gingen wandelen wilden we onszelf opfrissen. Dat ging zomaar niet... We zagen een gezin dat werd lastig gevallen door apen, het was een grappig gezicht. Totdat ze ons hadden gezien. De apen kwamen op gebalde vuisten en achterpoten achter ons aan. We gingen snel het toiletgebouw in, maar het was al te laat. Net toen ik in een hokje was gestapt hoorde ik Chiron waarschuwen voor de eerste aap en even later de volgende. Ze kwamen over de muren! Deze apen waren niet nieuwsgierig, juist opdringerig en agressief. Moeten we de waterslang gebruiken? Ik pakte de toiletborstel maar dat leek toch geen slim plan. Op weg naar buiten maakten we toen maar "kssssjt" geluiden om ze weg te jagen. Het was een beetje als in 'Planet of the Apes' toen ze als reactie hun tanden lieten zien en enge geluiden maakten. De heldin van de dag was de vrouw in het restaurant verderop, met haar katapult in de hand schrikte ze de brutale apen af.

De tijd op de stranden is voorbij gevlogen!
Chiron heeft gelukkig nog kunnen duiken, op de laatste dag... Hij ging hiervoor naar de eilanden van Koh Haa en vond het super om te doen!

Hierna volgen: Krabi - Ayutthaya - Bangkok.

Liefs!

Geschreven door Chironendominique