Lieve mensen,

Het voordeel van 's nachts reizen hebben we nu echt ontdekt. Niet het filmaanbod of de lange pauze(s), maar het arriveren in het pikkedonker gaf ons energie. Gelukkig konden we onze kamer nog niet in, dan was slapen misschien verleidelijk geweest. Nu lieten we onze tas achter en stapten op een elektrische scooter.
We wilden een rustige plek en bij toeval vonden we die ook. Via een donkere, steile trap klommen we op een tempel. Met slechts vijf andere mensen stonden we daar. Langzaam kwam het licht over de toppen van de tempels, stoepa's en pagodes. Goedemorgen betoverend Bagan!

Bagan of Pagan? De stad werd gesticht ten tijde van het 1e Birmaanse Rijk, in de 9e eeuw. In de daaropvolgende eeuwen zorgden de verschillende koningen voor duizenden Boeddhistische bouwwerken. Dit gebied is daardoor een van de grootste religieuze complexen ter wereld. Niet lang geleden, in 1975, heeft een aardbeving veel schade aangericht. Bagan is nog steeds een bedevaartsoord, daarom is er veel gerestaureerd. We zagen bij de meeste tempels een steen staan, later vertelde een meneer ons dat hierop de namen staan van mensen die geld hebben gedoneerd. Steeds meer toeristen vinden hun weg naar Myanmar je ziet hier tegenwoordig zelfs tourbussen. Daar merk je niet veel van, omdat het gebied zo groot is.

Dagelijks stapte ik bij Chiron achterop de elektrische scooter. Het gaat haast geluidloos, je kan overal komen en het is maar één keer misgegaan. Toen waren wij niet degenen die op de grond belandden (wij waren dan ook niet degenen die fout zaten) (serieus, Chiron had voorrang, heeft zijn toeter gebruikt tot de persoon achteróp, te laat, besloot naar links te kijken). Gelukkig waren er geen gewonden! Het rijden in dit gebied was in ieder geval minstens zo mooi als het bezoeken van de grootste tempels.

Het doet me pijn om te zien hoe slecht de dieren, met name honden en katten, het hier hebben. Het is logisch misschien, omdat er vooral straathonden en -katten zijn. Dat werd nog eens bevestigd toen we op de tweede dag stopten, bij een stoepa waar Chiron wilde gaan kijken. Ik zag hem op een bepaalde manier staren naar iets en hoopte zo dat het mee zou vallen. Een puppy lag daar, met koorts. Je kon zien dat hij er al even lag, hij bewoog met zijn pootjes heen en weer en daardoor lag er een hoopje zand naast het kuiltje waar hij in was gekomen. Er was één andere toerist, die graag haar tour snel vervolgde. Even daarna stopte er een man uit Bagan. Ik vroeg om een dierenarts, hij vroeg of ik een tekening wilde kopen. "No, we need a doctor!". Hij is een paar keer weggereden op zijn scooter en tot mijn verbazing kwam hij telkens terug. Ik zorgde voor schaduw en we probeerden pup te laten drinken. Uiteindelijk waren er nog twee jongens gestopt (niemand kende elkaar). Ze wilden ons de weg wijzen. Daar gingen we: jongen nr. 1 wees de weg, jongen nr. 2 nam de man achterop, die hield de puppy vast en daarachter reden wij met het geld voor de arts. Bij de dierenarts bleek dat hij een erg (voor honden) besmettelijke ziekte had, het heerst deze winter. Hoewel de puppy eerder niet eens knipperde om een vervelende vlieg te weren, sloot hij toen zijn oogjes. Man nr. 3 nam de hond mee naar huis en we spraken af om de volgende dag terug te komen bij de kliniek.
De volgende dag waren Chiron en ik ruim een half uur te vroeg, tot vreugde van drie dierenartsen die ons allerlei persoonlijke vragen stelden. De jongens en man kwamen aan, ze schudden hun hoofd: de puppy was overleden. We hebben hem begraven achter de stoepa. Na de begrafenis hebben we natuurlijk een tekening van man nr. 3 gekocht. Jongen nr. 2 nodigde ons uit bij zijn huis, tegenover de stoepa. Mawsi (je zegt Mosie) woont samen met zijn oma, met een tempel in de achtertuin. Het voelde een beetje zoals "de koffietafel" na een uitvaart, maar dan met lokale thee en stukjes kip. Uit beleefdheid nam ik één stukje (hebben ze wel een koelkast in dit hutje?), terwijl Chiron vrolijk door at. We praatten over andere, leuke, dingen.
Ik ben blij dat we de puppy vonden, dat hij niet meer alleen hoefde te zijn, maar het was een rotdag.

Er zijn gelukkig meer positieve herinneringen. Op een ochtend kwamen we een man uit Old Bagan tegen, die ons naar plekken bracht waar we de enigen waren. Er bleken zo veel meer tempels te zijn waar je in kan rondlopen. Altijd een fijne verrassing, wanneer we er een vonden met een trap om bovenop te komen.
Tussen de ruïnes vonden we een verstopt dorpje waar de gemoedelijke sfeer ons deed denken aan Muang Ngoi. Verderop passeerde een boer met zijn ossenkar ons, de mensen lijken simpel en tevreden te leven hier.
We bezochten kleinere stoepa's en pagodes. In sommige tempels hadden we een zaklamp nodig, om je hoofd niet te stoten en om de muurschilderingen te kunnen zien. Terug op de scooter werden we verrast, met veel herrie zagen we een herder met nog luidere geiten aankomen. Het duurde even tot de hele kudde er was, maar door dat vrolijke gemekker konden we niet anders dan lachen.

Sinds Laos hebben we contact gehouden met Heshmi, zo wisten we dat hij hier ook zou zijn. De meeste toeristen slapen in Nyaung-U of Old Bagan. Om tijd door te brengen met Heshmi, reden we iedere avond van de oude stad naar het andere dorp. We hebben weer uren gepraat én nieuwe gerechten geprobeerd, zoals tea leaf salade met pinda's en gefrituurde bonen.

Volgend dorp: Kalaw.
Liefs!

Geschreven door Chironendominique