Lieve mensen,

Chiron en ik zijn maandag terug in Nederland gekomen na zes maanden reizen. Het is heel fijn om iedereen weer in het echt te zien! Nu we een beetje geland zijn zal ik de laatste verslagen (van Japan) online zetten...

Reizen is: aangekomen in een ander land, dankzij de taalbarrière (hoezo, iedereen spreekt Engels?) de laatste trein halen om dan om half twee 's nachts in je nieuwe tijdelijke onderkomen een bak noedels te eten (en toch genieten).

Osaka is de op twee na grootste stad van Japan. Dat was moeilijk voor te stellen, omdat het op het merendeel van de straten erg rustig was. Het voelde meer aan als een zondagmiddag in een dorp. We hadden verwacht dat er veel lawaai zou zijn, maar we hoorden geen getoeter of geschreeuw en er kwam weinig tot geen geluid uit alle (elektrische) auto's.
Net nu ik bijna gewend was aan de bum gun maakten we hier kennis met enorme bedieningspanelen aan het toilet. De brillen zijn altijd warm en het blijft een verrassing wat er gebeurt als je op de knopjes drukt.
Bij het eerste restaurantje waar we aten voerden we een gesprek waar niemand iets van leek te begrijpen, de eigenaren spraken hun moedertaal en wij herhaalden de drie Japanse woorden die we kennen. Het eten dat Chiron kreeg smaakte erg goed, noedels met reepjes vlees, groenten en nori, nog sissend van de hitte geserveerd. We mochten pas weggaan nadat we sleutelhangers als cadeautje hadden uitgekozen.

Het bruisende deel van de stad vonden we in Dotonbori. We keken onze ogen uit naar alle neon borden en probeerden te verdwalen in de kleine straatjes eromheen... In een kattencafé aaiden en speelden we met luie pluizenbollen. We aten onze eerste sushi van de lopende band en daarna volgde logischerwijs de tweede keer. Dat smaakte zo goed dat we sushi mee naar het pretpark Universal Studios namen, maar de rauwe vis van de supermarkt viel ons tegen op een lege maag om acht uur 's ochtends.

De laatste dag maakten we een dagtrip naar Nara en dit was een mooie kans om het liften te proberen. We hadden er het nodige over gelezen en vonden dat we dit best konden doen. Het duurde bijna een uur, maar toen werden we meegenomen door een mevrouw, haar dochter en hun hond Hannah. Het praten ging dankzij een vertaalprogramma prima. Ze hadden geen eindbestemming toen ze ons oppikten, bleek later. "Today is driving day", vertelde de dochter en ze keek naar de hond die half slapend zichtbaar genoot van de kussens, "Hannah likes driving". Na deze leuke rit bezochten we de enorme Todai-ji tempel en de rest van deze stad.

De volgende stop: Kyoto.
Liefs van ons!

Geschreven door Chironendominique