Na het zoveelste noedelsoep-ontbijt arriveerden we bij het hostel in de stinkende stad Zhangjiajie. We kwamen voor het nationale park (met bergen zoals in de film Avatar) en hoorden dat dit hostel tevens een hostel in het park heeft. Je mag zelf kiezen waar je de geboekte nachten zal doorbrengen.

Na een goede nachtrust zijn we nog voor zonsopgang met Robert de Slowaak naar het park gegaan. Na ruim twee uur lopen namen we een glazen lift (hoogtevrees-gevaar) omhoog. Hoewel het zicht hiervoor nog redelijk was, zagen we helemaal niets meer toen we uitstapten, totaal geen reden voor enige hoogtevrees dus. Chinese fotografen probeerden ons een foto aan te smeren, waarop zij dan de bergen zouden plakken op het witte gedeelte.

De eerste nacht besloten we in het park te slapen. In de middag kwamen we er aan, het hostel zit op zo‘n 1000 meter hoogte. In de omgeving wonen enkele mensen en tientallen loslopende kippen. We baalden van het (gebrek aan) uitzicht. Dat gevoel werd versterkt toen Pedro de Braziliaan binnen stapte, gevolgd door een groep Chinezen, die enthousiast vertelden dat de zon die middag op andere plekken in het park, wel door was gekomen. Hun foto's bevestigden dit en we besloten dat de volgende dag beter zou worden.
De mist bij het hostel werd alleen maar dikker.

Dag 2 zijn Robert, Pedro, Chiron en ik opnieuw het park gaan verkennen. Gehuld in meerdere lagen kleding en met poncho's, leken wij volgens Chiron op wandelende boterhamzakjes. One size fits all? Ja, ik denk dat we er gemakkelijk met z'n vieren in hadden gekund.
We hebben deze dag niets gezien. Alles was wit. De wegwijsborden waren zo wreed, 'you will regret it if you don't go to this amazing viewing point'.

's Avonds werd de mist nog dikker. We besloten om net als Robert nog maar een nacht in het park te slapen, met de hoop om de volgende dag iets te gaan zien. Het weerbericht voor 8 november: mistig. Het was ontzettend koud in het hostel. We wilden niet te veel mee sjouwen naar het park, waardoor we serieus zelfs de zakjes thee telden die mee mochten (want dat weegt zo veel?). We hebben zo veel mogelijk bekertjes thee met hetzelfde zakje gemaakt om maar wat op te warmen. We zagen een verkleumde Thaise, Kung, die dankbaar wat slappe theetjes mee kwam drinken.

In onze slaapkamer was gelukkig een elektrische deken. Nadat ik mijn plan aan Chiron had verteld, zaten we even later met minder kleren aan te bibberen. In ons bed werden de rest van onze kleren langzaam opgewarmd. Kung heeft gelijk hetzelfde gedaan met haar kleren.

Tegenover het hostel zit een eettent, bestaande uit een buitenkeuken met wat stoelen onder een dak van parasols en een zeil. Je kunt hier gemakkelijk groenten naar keuze aanwijzen, dat hebben we alle dagen gedaan voor het ontbijt, lunch en avondeten. Een bord met gebakken noedels, groenten en varkensreepjes smaakte 's avonds goed en tijdens het ontbijt nog beter. Het goede nieuws was de houtkachel. Hier legde onze kokkin een dekbed overheen, op onze benen. Daarop werd een tafelblad gezet, erg knus! We zaten hier zo vaak, dat de mensen die langs liepen zullen hebben gedacht dat wij gedurende de hele dag hier bivakkeerden.

's Ochtends om 07:00 uur stonden we klaar om met een groep uit het hostel een tour te nemen. Wij zaten met Robert, Kung, Pandu en Zoë in een busje en omdat onze westerse namen te moeilijk zijn, werden we de six people group genoemd. Ver van de aangelegde paden en trappen af, kwamen we met twee busjes bij mooie theevelden aan. Na een uur lopen, waarbij we naar elkaar en stevige takken moesten grijpen zodat we niet in het ravijn zouden vallen, kwamen we op een rotspunt aan. Het was erg mistig, waardoor we niet konden zien hoe diep de dreigende afgrond was. Het personeel van het hostel had gelijk! Na een tijdje begon het te waaien en daar was eindelijk het beloofde uitzicht: super!

Chiron heeft moeite met het onthouden van de namen van al die nieuwe mensen. Dit had als gevolg dat hij naar Robert en Pandu, soms "Yo Slovakia" en "Hee Sri Lanka" riep...

De laatste nacht sliepen wij in de stad. Het weerbericht gaf aan dat we zon mochten verwachten... We hebben de tas alvast op het station gedropt en zijn snel terug naar het park gegaan. Opnieuw hebben we de glazen lift genomen, het was het meer dan waard! Hier kwamen we voor, net als in de film en mooier dan foto's op internet, was het erg indrukwekkend.

Hoewel we de eerste dagen niets konden zien, was het een leuke trip. Vooral door het lachen met iedereen! We zijn dan ook voldaan naar het treinstation teruggekeerd om de nachttrein naar Changsha te pakken.

Liefs!
p.s. bedankt voor de leuke reacties! In het kort: we hebben ons niet misdragen in Kunming, hebben het nog altijd naar ons zin, genoeg van het eten in China, ik mis jullie maar we hebben geen heimwee. We maken veel foto's!!!

Geschreven door Chironendominique